Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 grudnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w XVII Wydziale Karnym Odwoławczym, w składzie:

Przewodniczący: SWSO Wojciech Wierzbicki

Protokolant : protokolant Patrycja Rataj

przy przedstawiciela Komisariatu Policji Poznań – Grunwald sierżanta sztabowego Dominika Andrzejewskiego

po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2015 r.

sprawy P. C.

obwinionego o wykroczenie z art. 54 ust. 2 pkt 1 Ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych

z powodu apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego

od wyroku Sądu Rejonowego Poznań - Grunwald i Jeżyce w Poznaniu z dnia 11 września 2015r.

w sprawie o sygnaturze VIII W 1776/14

1.  na podstawie art. 104 § 1 pkt. 7 k.p.w. w zw. z art. 5 § 1 k.p.w. w zw. z art. 45 § 1 k.w. uchyla zaskarżony wyrok i umarza postępowanie;

2.  na podstawie art. 118 § 2 k.p.w. kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.

SWSO Wojciech Wierzbicki

UZASADNIENIE

Wyrokiem wydanym w dniu 11 września 2015 roku w sprawie o sygnaturze akt VIII W 1776/14 Sąd Rejonowy Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu uniewinnił obwinionego P. C. od popełnienia wykroczenia z art. 54 ust. 2 pkt 1 ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych, które według wniosku o ukaranie miało polegać na tym, że w dniu 27 października 2013 r. w P. przy ul. (...) na Stadionie Miejskim podczas odbywającej się imprezy masowej o charakterze sportowym, tj. meczu piłki nożnej pomiędzy drużynami Lecha Poznań i Legii Warszawa przebywał w miejscu nieprzeznaczonym dla publiczności, tj. na opłotowaniu wewnątrz stadionu.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł oskarżyciel publiczny, zarzucając obrazę prawa materialnego i wnosząc o zmianę powyższego wyroku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja co do istoty była zasadna. Nie sposób bowiem zgodzić się z argumentem, jakoby zachowanie obwinionego P. C. nie stanowiło wykroczenia z powodu braku społecznej szkodliwości, na którą to ocenę decydujący wpływ miał fakt, iż było ono zgodne ze stadionowym zwyczajem. Imprezy masowe, zwłaszcza zaś te o charakterze sportowym, a w szczególności mecze piłki nożnej na poziomie klubowym, wymagają rygorystycznego przestrzegania przepisów porządkowych obowiązujących na danym obiekcie. Celem nadrzędnym jest bowiem zapewnienie bezpieczeństwa. Brak wyznaczenia specjalnego miejsca dla osoby prowadzącej doping dla kibiców przyjezdnych nie uzasadniał zachowania sprzecznego z regulaminem stadionu. Zdjęcia z monitoringu potwierdzają, że obwiniony P. C. miał dość miejsca, by skutecznie prowadzić doping kibiców Legii Warszawa bez uciekania się do łamania regulaminu – siadania na wysokim opłotowaniu trybuny „gości”. Obwiniony wykazał jednak rażące lekceważenie postanowień porządkowych na obiekcie sportowym. W tym kontekście miało ono karygodny charakter. Jednocześnie rację miał skarżący, że tolerowanie tego typu zachowań, poprzez powoływanie się na „zwyczaj”, stanowi sankcjonowanie negatywnych, szkodliwych praktyk, a w konsekwencji – zły przykład dla innych kibiców. Jest zatem demoralizujące. W konsekwencji Sąd drugiej instancji uznał wyrok uniewinniający P. C. za niesłuszny.

Zgodnie jednak z art. 45 § 1 k.w. karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok; jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu.

Obwinionemu P. C. zarzucono popełnienie wykroczenia podczas imprezy masowej – meczu piłki nożnej Lecha Poznań z Legią Warszawa w dniu 27 października 2013 r. To oznacza, że od czasu popełnienia wykroczenia upłynęły ponad 2 lata. Nastąpiło zatem przedawnienie orzekania. Zgodnie z art. 5 § 1 k.p.w. nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy nastąpiło przedawnienie orzekania. W tej sytuacji zgodnie z art. 104 § 1 pkt 7 k.p.w. Sąd Okręgowy w Poznaniu zobowiązany był do uchylenia zaskarżonego wyroku i umorzenia postępowania. Przeszkody do takiego rozstrzygnięcia nie stanowił art. 104 § 1a k.p.w., zgodnie z którym uchylenie orzeczenia jedynie z powodów określonych w art. 104 § 1 pkt 6 oraz art. 5 § 1 pkt 4 i 5 k.p.w. może nastąpić tylko na korzyść obwinionego. W rozpoznawanej sprawie Sąd odwoławczy uchyliłby zaskarżony wyrok i sprawę przekazałby Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania z tego powodu, że uniewinnienie P. C. uznał za błędne merytorycznie. Skoro jednak nastąpiło przedawnienie orzekania – po uchyleniu (niesłusznego w ocenie Sądu Okręgowego) zaskarżonego wyroku konieczne stało się umorzenie postępowania. Uchylenie wyroku nie nastąpiło wszakże jedynie z powodów określonych w art. 104 § 1 pkt 6 oraz art. 5 § 1 pkt 4 i 5 k.p.w.

Na podstawie art. 118 § 2 k.p.w. kosztami postępowania obciążono Skarb Państwa.

SWSO Wojciech Wierzbicki