Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 stycznia 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2016 r. w Szczecinie

sprawy E. F.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o przyznanie renty

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 5 marca 2015 r. sygn. akt VI U 903/14

oddala apelację.

SSA Romana Mrotek SSA Jolanta Hawryszko SSA Beata Górska

Sygn. akt III AUa 309/15

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. po rozpoznaniu wniosku E. F. z 13 czerwca 2014 r. decyzją z 10 września 2014 r. odmówił prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ komisja lekarska ZUS w orzeczeniu z 25 sierpnia 2014 r. uznała, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy

Ubezpieczona złożyła odwołanie od decyzji, podnosząc, że stan zdrowia powoduje, że nie jest w stanie podjąć pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 5 marca 2015 r. zmienił decyzję organu rentowego i przyznał ubezpieczonej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 11 lipca 2014 r. do 30 listopada 2015 r.

Sąd okręgowy ustalił, że ubezpieczona, ur. (...), wykształcenie podstawowe, pracowała jako pakowaczka. Do 10 lipca 2014 r. pobierała świadczenie rehabilitacyjne.

U ubezpieczonej rozpoznano raka brodawkowatego tarczycy i trwałą niedoczynność tarczycy i przytarczyczek. Schorzenia narządu ruchu powodowały częściową niezdolność do pracy od 11 lipca 2014 r. do 30 listopada 2015 r. Sąd I instancji uwzględnił odwołanie, jako podstawę prawną wskazując art. 57 ust 1, art. 12 i art. 13 ustawy 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U z 2013 r nr 1440 ze zm.).

Na podstawie miarodajnego dowodu z opinii biegłego onkologa, sąd okręgowy ustalił, że schorzenia ubezpieczonej w postaci raka brodawkowatego tarczycy i trwałej niedoczynności tarczycy i przytarczyczek powodowały częściową, okresową niezdolność do pracy. Wnioskodawczyni nie może w wykonywać pracy fizycznej jako pakowacz.

W odpowiedzi na zarzuty ZUS sad okręgowy uznał, że po złożeniu odwołania, jedyną nową okolicznością mógł być pobyt w szpitalu w listopadzie i grudniu 2014 r., jednakże zdaniem tego sądu nie była to okoliczność, która powodowałaby odmienną ocenę stanu zdrowia ubezpieczonej. Jak bowiem zaznaczył sąd pierwszej instancji, choroba nowotworowa nadal się utrzymywała, a w trakcie hospitalizacji podano kolejną dawkę jodu.

Apelację od wyroku wniósł organ rentowy, zarzucając naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 477 ¹⁴ § 2, art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. poprzez zmianę zaskarżonej decyzji organu rentowego i przyznanie ubezpieczonej prawa do renty w oparciu o ustalenie wskazujące stan zdrowia ubezpieczonej po wydaniu spornej decyzji z 10 września 2014 r., czyli po złożeniu odwołania od decyzji. W okresie od 26 listopada 2014 r. do 1 grudnia 2014 r. ubezpieczona przebywała na leczeniu szpitalnym, w trakcie którego stwierdzono u niej pogorszenie stanu zdrowia, przy czym organ nie miał możliwości zapoznania się z tymi wiadomościami w momencie wydawania decyzji. Skarżący zaznaczył, że pogorszenie stanu zdrowia ubezpieczonej zostało stwierdzone dopiero w trakcie pobytu w szpitalu i ujawnione w karcie informacyjnej leczenia szpitalnego z 1 grudnia 2014 r. a więc organ rentowy nie miał możliwości uwzględnienia tych okoliczności na dzień wydania spornej decyzji. Zdaniem skarżącego, w takim stanie rzeczy sąd pierwszej instancji powinien był przekazać sprawę do rozpoznania organowi rentowemu, bądź uznać, że skoro na dzień wydania decyzji nie było podstaw do stwierdzenia, że stan zdrowia ubezpieczonej uległ pogorszeniu, odwołanie oddalić, czego nie uczynił.

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie odwołania, bądź uchylenie zaskarżonego wyroku i poprzedzającej go decyzji i przekazanie sprawy do rozpoznania bezpośrednio organowi rentowemu. Ewentualnie skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd apelacyjny rozważył sprawę i uznał, że apelacja była niezasadna.

Sąd pierwszej instancji po przeprowadzeniu postępowania dowodowego w wymaganym zakresie, dokonał prawidłowych ustaleń i wydał trafne rozstrzygnięcie odpowiadające prawu. Sąd apelacyjny w całości aprobuje ustalenia i ocenę prawną sądu okręgowego.

W niniejszej sprawie, wbrew twierdzeniom organu rentowego nie zaszła nowa okoliczność, mogąca mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. Organ rentowy, już na etapie postępowania rentowego dysponował wszelkimi danymi, niezbędnymi do prawidłowego ustalenia stanu klinicznego ubezpieczonej i wydania odpowiedniej decyzji. Nowa okoliczność w rozumieniu art. 477 ¹⁴ §4 k.p.c. to tego rodzaju zdarzenia prawne, które choć powstałe po wniesieniu odwołania, mają znaczenie dla oceny stanu zdrowia do dnia decyzji, ale już nie na przyszłość. Jako przykłady wskazuje się schorzenia istniejące przed wydaniem decyzji, lecz wykazane przez ubezpieczonego dopiero po wniesieniu odwołania do sądu albo ujawnione na podstawie badań lekarskich w trakcie postępowania sądowego i których nie oceniał ani lekarz orzecznik, ani komisja lekarska organu rentowego. W sytuacji ujawnienia tych zdarzeń w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, na podstawie wskazanego przepisu, sprawa powinna być przekazana do ponownego postępowania przed organem rentowym po to zasadniczo, aby organy orzecznicze Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, niejako w pierwszej instancji mogły dokonać ponownej oceny stanu zdrowia z uwzględnieniem tych zdarzeń. Sąd apelacyjny zaznacza, że przepis art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c., na który powołuje się skarżący, zobowiązuje sąd do uchylenia zaskarżonej decyzji i umorzenia postępowania nie w każdej sytuacji, kiedy ubezpieczony przedstawia nowe, nieznane wcześniej lekarzowi orzecznikowi czy komisji lekarskiej dokumenty medyczne, ale tylko wtedy gdy w jego ocenie mogą one stanowić o odmiennej ocenie stanu jego zdrowia. Przy czym ocena tych dowodów jako istotnych dla stwierdzenia niezdolności do pracy lub jej braku, dokonywana jest na podstawie reguł wynikających z art. 233 § 1 k.p.c. (tak: SN w wyroku z dnia 26 marca 2013 r. II UK 202/12 LEX 1619066). Jasno więc z powyższego wynika, że hospitalizacja w listopadzie 2014 r. i zastosowanie leczenia J 131-1 stanowiły kontynuację leczenia schorzeń istniejących już wcześniej, co znajduje potwierdzenie w opinii biegłej onkolog. Należy przy tym zaznaczyć, że schorzenia te stanowiły przedmiot oceny lekarzy ZUS już na etapie postępowania przed organem rentowym, a więc niezasadne jest twierdzenie, że zaistniała nowa okoliczność w rozumieniu art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. Stąd też rozstrzygnięcie sądu pierwszej instancji należało uznać za prawidłowe.

Mając na uwadze przedstawioną ocenę prawną, sąd apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację organu rentowego.

SSA Romana Mrotek SSA Jolanta Hawryszko SSA Beata Górska