Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 października 2015 roku

Sąd Rejonowy w Gliwicach Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Grzegorz Korfanty

Protokolant: Sylwia Pordzik

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 października 2015 roku w G.

sprawy z powództwa W. S.

przeciwko D. S.

o zapłatę

uchyla wyrok zaoczny Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 19 lutego 2015 r. sygn. akt I C 2400/14 w części zaskarżonej sprzeciwem pozwanego tj. w części dotyczącej żądania zapłaty ponad kwotę 2.200 zł (dwa tysiące dwieście złotych) wraz z ustawowymi odsetkami i w tym zakresie umarza postępowanie.

SSR Grzegorz Korfanty

Sygn. akt I C 2400/14

UZASADNIENIE

W dniu 2 grudnia 2014 roku powód W. S., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wystąpił z pozwem przeciwko D. S., domagając się zasądzenia na jego rzecz kwoty 3.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi za okres od dnia 23 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje żądanie powód wskazał, że na mocy ugody sądowej zawartej
w dniu 2 lipca 2007 roku zobowiązał się do płacenia na rzecz swojego syna – pozwanego alimentów w wysokości 400,00 zł miesięcznie. Alimenty te były pobierane w okresach miesięcznych z emerytury powoda. Następnie, powód wystąpił o uchylenie obowiązku alimentacyjnego, a na mocy wydanego w tej sprawie wyroku Sąd stwierdził, że obowiązek ten wygasł z dniem 1 listopada 2013 roku. Mimo wydanego w sprawie wyroku, zaprzestanie pobierania alimentów na rzecz pozwanego nastąpiło dopiero w miesiącu wrześniu 2014 roku – do tego czasu pozwany otrzymał kwotę 3.200,00 zł nienależnego świadczenia. Powód wyjaśnił, że wzywał pozwanego do zwrotu nienależnie pobranej na jego rzecz kwoty,
a w odpowiedzi pozwany zobowiązał się do jej zwrotu w miesięcznych ratach wynoszących po 200,00 zł każda, począwszy od dnia 10 listopada 2014 roku. W tym dniu pozwany dokonał jedynej wpłaty na rzecz powoda.

Do momentu rozpoczęcia pierwszego posiedzenia wyznaczonego na rozprawę pozwany nie sporządził pisemnej odpowiedzi na pozew ani w inny sposób merytorycznie nie odniósł się do żądania pozwu.

W dniu 19 lutego 2015 roku Sąd Rejonowy w Gliwicach wydał wyrok zaoczny, orzekając w całości zgodnie z żądaniem pozwu i nadając wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.

W ustawowym terminie pozwany D. S. złożył sprzeciw od wydanego
w sprawie wyroku zaocznego, wnosząc o jego uchylenie, a następnie oddalenie powództwa
w części ponad uznaną przez niego kwotę 2.200,00 zł i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu. Jednocześnie, pozwany wniósł o zawieszenie rygoru natychmiastowej wykonalności wyroku oraz o zwolnienie go od kosztów sądowych związanych z wniesienie sprzeciwu od wyroku zaocznego.

Pozwany przyznał, że powód był zobowiązany do uiszczania na jego rzecz alimentów, który to obowiązek następnie został uchylony i w związku z którym powstała nadpłata tych alimentów w kwocie 3.200,00 zł. Pozwany podniósł, że z należnej powodowi kwoty alimentów przeznaczonych do zwrotu, przekazał powodowi łącznie kwotę 1.000,00 zł, którą przekazał mu w miesięcznych transzach w kwocie po 200,00 zł każda, w okresie od dnia
10 listopada 2014 roku do dnia 11 marca 2015 roku.

Postanowieniem z dnia 2 września 2015 roku Sąd Rejonowy w Gliwicach zwolnił pozwanego od kosztów sądowych w postaci opłaty od sprzeciwu od wyroku zaocznego.

W piśmie procesowym z dnia 28 września 2015 roku powód wskazał, że pozwany był zobowiązany do zwrotu na rzecz powoda kwoty 4.000,00 zł. Przed wytoczeniem powództwa w niniejszej sprawie pozwany przekazał powodowi łączną kwotę 1.000,00 zł, a w toku procesu dokonał wpłat w okresie od miesiąca grudnia 2014 roku do dnia 10 sierpnia 2015 roku w kwotach po 200,00 zł miesięcznie, natomiast w dniu 26 sierpnia 2015 roku dokonał wpłaty kwoty 1.200,00 zł. Tym samym, pozwany spłacił należność główną zasądzoną na rzecz powoda wyrokiem zaocznym, bez ustawowych odsetek, których wysokość wynosi łącznie 257,00 zł i która winna zostać uregulowana przez pozwanego.

W piśmie procesowym z dnia 14 października 2015 roku pozwany podniósł, że w tym dniu dokonał wpłaty na rzecz powoda kwoty 257,00 zł tytułem należnych odsetek, pokrywając tym samym całość zobowiązania obciążającego go względem powoda.

Na rozprawie w dniu 29 października 2015 roku pełnomocnik powoda potwierdził, iż pozwany spłacił przypadającą powodowi należność główną wraz z odsetkami po wniesieniu pozwu w niniejszej sprawie. W konsekwencji, pełnomocnik złożył oświadczenie o cofnięciu pozwu ze zrzeczeniem się roszczenia co do należności głównej i odsetek, podtrzymując żądanie zasądzenia na rzecz powoda kosztów procesu.

Na rozprawie w dniu 29 października 2015 roku pozwany wyraził zgodę na cofnięcie pozwu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Mocą ugody sądowej zawartej w dniu 2 lipca 2007 roku przed Sądem Rejonowym
w G., w sprawie prowadzonej pod sygnaturą akt IV RC 86/07, W. S. zobowiązał się łożyć na rzecz swojego syna D. S. alimenty w kwocie po 400,00 zł miesięcznie, począwszy od dnia 1 lipca 2007 roku, płatne do rąk D. S..

Alimenty na rzecz D. S. były pobierane w okresach miesięcznych
z otrzymywanej przez W. S. emerytury.

Na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 23 czerwca 2014 roku, wydanego w sprawie prowadzonej pod sygnaturą akt IV RC 743/13, stwierdzono wygaśnięcie obowiązku alimentacyjnego W. S. względem D. S. z dniem 1 listopada 2013 roku.

W okresie do miesiąca września 2014 roku na rzecz D. S. pobrano nienależne alimenty na łączną kwotę 4.000,00 zł (łącznie za okres 10 miesięcy).

/okoliczności bezsporne/

Powyższy stan faktyczny został w całości ustalony jako bezsporny.

Sąd zważył:

Wobec faktu, iż w dniu 19 lutego 2015 roku Sąd wydał w niniejszej sprawie wyrok zaoczny, zasądzając od pozwanego D. S. na rzecz powoda W. S. kwotę 3.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi za okres od dnia 23 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 767,00 zł tytułem kosztów procesu, a pozwany skutecznie sprzeciwił się temu wyrokowi jedynie w części, tj. co do kwoty 800,00 zł, uznając pozostałą część dochodzonej należności, wyrok zaoczny stał się w części niezaskarżonej prawomocny. Z tej przyczyny, dalsze procedowanie w sprawie dotyczyło jedynie części zaskarżonej sprzeciwem, a Sąd zgodnie z dyspozycją przepisu art. 347 k.p.c., był zobowiązany do ponownego rozpoznania sprawy (w części zaskarżonej) i wydania wyroku, utrzymującego
w mocy wyrok zaoczny w całości lub w części albo uchylającego go i orzekającego o żądaniu pozwu.

Pozwany podniósł, że kwota w zaskarżonej przez niego części została przez niego spłacona, natomiast powód okoliczność tę potwierdził. W konsekwencji, na rozprawie w dniu 29 października 2015 roku pełnomocnik powoda złożył oświadczenie o cofnięciu pozwu ze zrzeczeniem się roszczenia. Wobec tego, Sąd był zobligowany do zbadania dopuszczalności tego cofnięcia.

I tak, zgodnie z treścią przepisu art. art. 203 § 1 k.p.c., pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. Treść § 2 powołanego przepisu wskazuje, że pozew cofnięty nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa.

W niniejszej sprawie Sąd uznał cofnięcie pozwu za dopuszczalne, uzasadnione okolicznościami sprawy. Przyczyny cofnięcia pozwu nie wskazują, by powód zmierzał do obejścia prawa lub naruszał zasady współżycia społecznego. Zgoda pozwanego na cofnięcie pozwu nie była wymagana, jako że cofnięcie połączone było ze zrzeczeniem się roszczenia. Mając to na uwadze, na podstawie art. 203 § 1 k.p.c. w zw. z art. 355 § 1 k.p.c., postępowanie należało umorzyć.

W konsekwencji powyższych okoliczności, mając na uwadze treść przywołanego przepisu art. 347 k.p.c. oraz skuteczne cofnięcie pozwu dokonane w niniejszej sprawie, Sąd uchylił wyrok zaoczny w części zaskarżonej sprzeciwem, tj. w części dotyczącej żądania zapłaty ponad kwotę 2.200,00 zł (tj. w zakresie kwoty 800,00 zł) wraz z ustawowymi odsetkami i umorzył postępowanie w tym zakresie, o czym orzekł w sentencji orzeczenia.

Biorąc pod uwagę, że kwota dochodzona przez powoda w niniejszym postępowaniu została uiszczona przez pozwanego na jego rzecz po wytoczeniu powództwa, w orzeczeniu kończącym postępowanie nie było potrzeby zamieszczania orzeczenia o kosztach procesu, albowiem zasada ich rozliczenia, oparta na dyspozycji przepisu art. 98 § 1 k.p.c. w zw.
z art. 99 k.p.c., a także wysokość zostały utrzymane.

SR Grzegorz Korfanty