Ts 14/99
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
35
POSTANOWIENIE
z dnia 23 lutego 1999 r.
Sygn. Ts 14/99
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Andrzej Mączyński
na posiedzeniu niejawnym po wstępnym rozpoznaniu skargi konstytucyjnej Waldemara P. w sprawie:
zgodności art. 15 pkt 2 lit. b oraz art. 17 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o warunkach wykonywania krajowego drogowego przewozu osób (Dz.U. Nr 141, poz. 942; zm.: Nr 158, poz. 1045; z 1998 r. Nr 106, poz. 668) z art. 22 oraz art. 65 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie
W skardze konstytucyjnej Waldemara P. z 1 lutego 1999 r. zarzucono, że art. 15 pkt 2 lit. b oraz art. 17 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o warunkach wykonywania krajowego drogowego przewozu osób (Dz.U. Nr 141, poz. 942 ze zm.) jest niezgodny z art. 22 oraz art. 65 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP. Zdaniem skarżącego, przewidziane w zakwestionowanych przepisach uzależnienie uzyskania zezwolenia na wykonywanie zarobkowego przewozu osób taksówkami od niepozostawania w innym stosunku pracy w pełnym wymiarze czasu pracy narusza konstytucyjną zasadę swobody prowadzenia działalności gospodarczej, a także wolność wyboru i wykonywania zawodu oraz wolność wyboru miejsca pracy.
Skarżący wskazał, iż stosując wskazane w skardze przepisy Prezydent Miasta S. decyzją z 3 lipca 1998 r. odmówił udzielenia zezwolenia na wykonywanie zarobkowego przewozu osób taksówką. Rozstrzygnięcie to utrzymało w mocy Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z 10 grudnia 1998 roku.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Według art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1998 r. o Trybunale Konstytucyjnym warunkiem wniesienia skargi konstytucyjnej jest wyczerpanie toku instancyjnego. Oznacza to, że Trybunał Konstytucyjny nie może rozpoznać merytorycznie skargi konstytucyjnej skierowanej do niego w sytuacji, gdy skarżący nie wykorzystał wszystkich stojących do jego dyspozycji środków ochrony konstytucyjnych wolności lub praw. Zgodnie z ustalonym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego w sprawach rozpoznawanych w postępowaniu administracyjnym do toku instancyjnego należy także merytoryczne rozpoznanie sprawy przez Naczelny Sąd Administracyjny w zakresie objętym jego kognicją (por. postanowienie pełnego składu TK z 4 lutego 1998 r., Ts 1/98, OTK ZU 2/1998, poz. 17, oraz postanowienia TK z: 21 stycznia 1998 r., Ts 27/97, OTK ZU Nr 2/1998, poz. 19, 12 sierpnia 1998 r. Ts 62/98, OTK ZU Nr 5/1998, poz. 73, 1 września 1998 r., Ts 97/98, OTK ZU Nr 6/1998, poz. 104). Trybunał Konstytucyjny w pełni podtrzymuje więc pogląd wyrażony w postanowieniu z 23 listopada 1998 r. (Ts 97/98, OTK ZU Nr 6/1998, poz. 104), zgodnie z którym “instytucja skargi konstytucyjnej traktowana przez Konstytucję RP, jako środek ochrony wolności i praw, z istoty swojej ma charakter subsydiarny w stosunku do innych środków służących tej ochronie. Spośród nich najistotniejszym jest prawo każdego do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, bezstronny i niezawisły sąd” (art. 45 Konstytucji RP). Jak wynika z art. 175 ust. 1 wymiar sprawiedliwości w Rzeczypospolitej Polskiej sprawują Sąd Najwyższy, sądy powszechne, sądy administracyjnej oraz sądy wojskowe, przy czym Naczelny Sąd Administracyjny w zakresie określonym w ustawie sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej (art. 184 Konstytucji RP). W przypadku więc, gdy do ewentualnego naruszenia prawa lub wolności doszło w ramach postępowania administracyjnego zasadniczym środkiem ochrony jest złożenie skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Skarga ta stanowi element toku instancji administracyjno-sądowej.
Jak wynika z akt sprawy, skarżący nie wniósł w terminie skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego na decyzje administracyjne, którym zarzuca naruszenie przysługujących mu praw konstytucyjnych. W tym stanie rzeczy należało uznać, iż z uwagi na niewyczerpanie przez skarżącego przysługujących mu w ramach toku instancyjnego środków zaskarżenia, nie został spełniony jeden z warunków merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej, co skutkuje odmową nadania jej dalszego biegu (art. 49 w związku z art. 36 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym).
POSTANOWIENIE
z dnia 23 lutego 1999 r.
Sygn. Ts 14/99
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Andrzej Mączyński
na posiedzeniu niejawnym po wstępnym rozpoznaniu skargi konstytucyjnej Waldemara P. w sprawie:
zgodności art. 15 pkt 2 lit. b oraz art. 17 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o warunkach wykonywania krajowego drogowego przewozu osób (Dz.U. Nr 141, poz. 942; zm.: Nr 158, poz. 1045; z 1998 r. Nr 106, poz. 668) z art. 22 oraz art. 65 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie
W skardze konstytucyjnej Waldemara P. z 1 lutego 1999 r. zarzucono, że art. 15 pkt 2 lit. b oraz art. 17 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o warunkach wykonywania krajowego drogowego przewozu osób (Dz.U. Nr 141, poz. 942 ze zm.) jest niezgodny z art. 22 oraz art. 65 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP. Zdaniem skarżącego, przewidziane w zakwestionowanych przepisach uzależnienie uzyskania zezwolenia na wykonywanie zarobkowego przewozu osób taksówkami od niepozostawania w innym stosunku pracy w pełnym wymiarze czasu pracy narusza konstytucyjną zasadę swobody prowadzenia działalności gospodarczej, a także wolność wyboru i wykonywania zawodu oraz wolność wyboru miejsca pracy.
Skarżący wskazał, iż stosując wskazane w skardze przepisy Prezydent Miasta S. decyzją z 3 lipca 1998 r. odmówił udzielenia zezwolenia na wykonywanie zarobkowego przewozu osób taksówką. Rozstrzygnięcie to utrzymało w mocy Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z 10 grudnia 1998 roku.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Według art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1998 r. o Trybunale Konstytucyjnym warunkiem wniesienia skargi konstytucyjnej jest wyczerpanie toku instancyjnego. Oznacza to, że Trybunał Konstytucyjny nie może rozpoznać merytorycznie skargi konstytucyjnej skierowanej do niego w sytuacji, gdy skarżący nie wykorzystał wszystkich stojących do jego dyspozycji środków ochrony konstytucyjnych wolności lub praw. Zgodnie z ustalonym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego w sprawach rozpoznawanych w postępowaniu administracyjnym do toku instancyjnego należy także merytoryczne rozpoznanie sprawy przez Naczelny Sąd Administracyjny w zakresie objętym jego kognicją (por. postanowienie pełnego składu TK z 4 lutego 1998 r., Ts 1/98, OTK ZU 2/1998, poz. 17, oraz postanowienia TK z: 21 stycznia 1998 r., Ts 27/97, OTK ZU Nr 2/1998, poz. 19, 12 sierpnia 1998 r. Ts 62/98, OTK ZU Nr 5/1998, poz. 73, 1 września 1998 r., Ts 97/98, OTK ZU Nr 6/1998, poz. 104). Trybunał Konstytucyjny w pełni podtrzymuje więc pogląd wyrażony w postanowieniu z 23 listopada 1998 r. (Ts 97/98, OTK ZU Nr 6/1998, poz. 104), zgodnie z którym “instytucja skargi konstytucyjnej traktowana przez Konstytucję RP, jako środek ochrony wolności i praw, z istoty swojej ma charakter subsydiarny w stosunku do innych środków służących tej ochronie. Spośród nich najistotniejszym jest prawo każdego do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, bezstronny i niezawisły sąd” (art. 45 Konstytucji RP). Jak wynika z art. 175 ust. 1 wymiar sprawiedliwości w Rzeczypospolitej Polskiej sprawują Sąd Najwyższy, sądy powszechne, sądy administracyjnej oraz sądy wojskowe, przy czym Naczelny Sąd Administracyjny w zakresie określonym w ustawie sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej (art. 184 Konstytucji RP). W przypadku więc, gdy do ewentualnego naruszenia prawa lub wolności doszło w ramach postępowania administracyjnego zasadniczym środkiem ochrony jest złożenie skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Skarga ta stanowi element toku instancji administracyjno-sądowej.
Jak wynika z akt sprawy, skarżący nie wniósł w terminie skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego na decyzje administracyjne, którym zarzuca naruszenie przysługujących mu praw konstytucyjnych. W tym stanie rzeczy należało uznać, iż z uwagi na niewyczerpanie przez skarżącego przysługujących mu w ramach toku instancyjnego środków zaskarżenia, nie został spełniony jeden z warunków merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej, co skutkuje odmową nadania jej dalszego biegu (art. 49 w związku z art. 36 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym).