Pełny tekst orzeczenia

80



POSTANOWIENIE

z dnia 19 marca 2003 r.

Sygn. akt Tw 73/02





Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Andrzej Mączyński





po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym wniosku Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywatnych o stwierdzenie zgodności:

art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U. Nr 47, poz. 211 ze zm.) w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 3 ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U. Nr 126, poz. 1071) z art. 2, art. 20, art. 22, art. 31 ust. 3 i art. 121 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;

art. 15 ust. 2 pkt 1, 2 i 3, art. 15 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U. Nr 47, poz. 211 ze zm.) w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 3 ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U. Nr 126, poz. 1071) z art. 2 i art. 121 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;

art. 15 ust. 3 i 5 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U. Nr 47, poz. 211 ze zm.) w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 3 ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U. Nr 126, poz. 1071) z art. 2, art. 20, art. 22, art. 31 ust. 3, art. 32 i art. 121 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;

art. 15 ust. 4 pkt 1 i 2, art. 15 ust. 3 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U. Nr 47, poz. 211 ze zm.) w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 3 ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U. Nr 126, poz. 1071) z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 31 i art. 121 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;

art. 17a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U. Nr 47, poz. 211 ze zm.) w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U. Nr 126, poz. 1071) z art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;

art. 17d ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U. Nr 47, poz. 211 ze zm.) w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U. Nr 126, poz. 1071) z art. 2, art. 20, art. 22, art. 31 ust. 3, art. 32 i art. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;

art. 1 ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U. Nr 126, poz. 1071) w związku z art. 15 ust. 1 pkt 5, ust. 2, 3, 4 i art. 17a i art. 17d ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U. Nr 47, poz. 211 ze zm.) z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;

art. 2 ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U. Nr 126, poz. 1071) w związku z art. 15 ust. 1 pkt 5, ust. 2, 3, 4 i art. 17a i art. 17d ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U. Nr 47, poz. 211 ze zm.) z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;

art. 15 ust. 3 i 4, art. 17a ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U. Nr 47, poz. 211 ze zm.) w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 5 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U. Nr 126, poz. 1071) z art. 68 i art. 69 układu z 16 grudnia 1991 r. Układ Europejski ustanawiający stowarzyszenie między Rzeczpospolitą Polską a Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi (Dz. U. z 1994 r. Nr 11, poz. 38 ze zm.);

art. 17d ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U. Nr 47, poz. 211 ze zm.) w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 5 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U. Nr 126, poz. 1071) z art. 25 ust. 2, art. 68 i art. 69 układu z 16 grudnia 1991 r. Układ Europejski ustanawiający stowarzyszenie między Rzeczpospolitą Polską a Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi (Dz. U. z 1994 r. Nr 11, poz. 38 ze zm.),





p o s t a n a w i a:





odmówić nadania dalszego biegu wnioskowi.





UZASADNIENIE:





14 listopada 2002 r. wpłynął do Trybunału Konstytucyjnego wniosek Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywatnych o stwierdzenie zgodności art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U. Nr 47, poz. 211 ze zm.) w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 3 ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U. Nr 126, poz. 1071) z art. 2, art. 20, art. 22, art. 31 ust. 3 i art. 121 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej; art.15 ust. 3 i 5 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 3 ustawy o zmianie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji z art. 2, art. 20, art. 22, art. 31 ust. 3, art. 32 i art. 21 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej; art. 15 ust. 2 pkt 3, art. 15 ust. 1 pkt 5, art. 15 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 3 ustawy o zmianie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji z art. 2 i art. 121 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej; art. 15 ust. 4 pkt 1 i 2, art. 15 ust. 3 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 3 ustawy o zmianie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 31 i art. 121 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej; art. 17a ust. 1 i 2 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 4 ustawy o zmianie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji z art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej; art. 17d ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 4 ustawy o zmianie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji z art. 2, art. 20, art. 22, art. 31 ust. 3, art. 32 i art. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej; art. 1 ustawy o zmianie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji w związku z art. 15 ust. 1 pkt 5, ust. 2, 3, 4 i art. 17a i art. 17d ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej; art. 2 ustawy o zmianie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji w związku z art. 15 ust. 1 pkt 5, ust. 2, 3, 4 i art. 17a i art. 17d ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej; art. 15 ust. 3 i 4, art. 17a ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 5 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U. Nr 126, poz. 1071) z art. 68 i art. 69 Układu Europejskiego z 16 grudnia 1991 r. ustanawiającego stowarzyszenie między Rzeczpospolitą Polską a Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi; art. 17d ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji w brzmieniu nadanym przez ustawę o zmianie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji z art. 25 ust. 2, art. 68 i art. 69 Układu Europejskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Rzeczpospolitą Polską a Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 7 stycznia 2003 r. wezwano wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych przez wskazanie umocowanego przedstawiciela do wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego i reprezentowania Konfederacji przed Trybunałem, doręczenie kopii uchwały z 6 listopada 2002 r. Zarządu Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywatnych (Nr 2/11/2002), doręczenie kopii odpisu z Krajowego Rejestru Sądowego, doręczenie w 5 egzemplarzach odpisu uchwały lub wyciągu z protokołu pozwalającego stwierdzić, że uchwała (Nr 2/11/2002) została podjęta przez Zarząd Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywatnych w trybie i składzie określonym we wniosku, doręczenie 2 kopii wniosku, doręczenie kopii statutu Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywatnych.

14 stycznia 2002 r. zostało dostarczone Trybunałowi Konstytucyjnemu pismo, w którym pełnomocnik wnioskodawcy odniósł się do stwierdzonych przez Trybunał braków formalnych wniosku.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Zgodnie z art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) wszczęcie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym następuje na podstawie wniosku, pytania prawnego albo skargi konstytucyjnej uprawnionego podmiotu. Wyliczenie podmiotów, które mogą wystąpić z wnioskiem w sprawach, o których mowa w art. 188 Konstytucji jest zawarte w art. 191 ust. 1 Konstytucji. Co do podmiotów wskazanych w art. 191 ust. 1 pkt 3-5 Konstytucji ustrojodawca wprowadza tzw. ograniczoną zdolność wnioskowania (legitymację szczególną), wymagając wykazania, że kwestionowany akt normatywny dotyczy spraw objętych zakresem działania danego podmiotu (art. 191 ust. 2 Konstytucji). Podmioty należące do kategorii wymienionych w art. 191 ust. 1 pkt 3-5 Konstytucji nie mogą zatem inicjować postępowania dotyczącego kontroli takich przepisów, które regulują sprawy pozostające poza przyznanym danemu podmiotowi „zakresem działania”. Wniosek pochodzący od takiego podmiotu powinien zatem nie tylko odpowiadać wymaganiom dotyczącym pism procesowych oraz zawierać dane określone w art. 32 ust. 1 pkt 1-4 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, ale nadto musi zawierać powołanie przepisu prawa lub statutu wskazującego, że kwestionowana ustawa lub inny akt normatywny dotyczy spraw objętych zakresem działania danego organu lub organizacji (art. 32 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym). Konsekwencją tych uregulowań jest art. 36 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, zgodnie z którym wniosek pochodzący od organu lub organizacji wymienionych w art. 191 ust. 1 pkt 3-5 Konstytucji jest kierowany do sędziego Trybunału Konstytucyjnego celem wstępnego rozpoznania. Instytucja ta zapobiega nadaniu biegu wnioskowi w sytuacji, gdy postępowanie wszczęte przed Trybunałem Konstytucyjnym podlegałoby umorzeniu z powodu niedopuszczalności wydania orzeczenia uzasadnionej brakiem podmiotu uprawnionego do występowania z wnioskiem w danej sprawie (art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym). Tym samym instytucja ta umożliwia już w początkowej fazie postępowania eliminację spraw, które nie mogą być przedmiotem merytorycznego rozpoznania. Przyjąć zatem należy, że w trakcie wstępnego rozpoznania badaniu podlega nie tylko spełnienie wymagań stawianych pismom procesowym, ale także – a nawet przede wszystkim – kwestia, czy podmiot występujący z wnioskiem spełnia kryteria uzasadniające zakwalifikowanie go do kręgu organów lub organizacji wskazanych w art. 191 ust. 1 pkt 3-5 Konstytucji oraz czy wskazane przez ten podmiot przepisy prawa lub postanowienia statutu rzeczywiście uzasadniają związek między zakresem działania danego podmiotu i regulacją przewidzianą w akcie normatywnym. Ponadto wstępne rozpoznanie służy eliminacji wniosków „oczywiście bezzasadnych” (art. 36 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym). Dopiero spełnienie wszystkich wskazanych przesłanek uzasadnia nadanie wnioskowi dalszego biegu.

Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie podkreślał w swym orzecznictwie, że w zestawieniu z poprzednio obowiązującym stanem prawnym w Konstytucji RP nastąpiło istotne rozszerzenie kręgu podmiotów uprawnionych do inicjowania postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym. Przyczyniła się do tego nowa instytucja powszechnej skargi konstytucyjnej (art. 79 Konstytucji) oraz przyznanie każdemu sądowi uprawnienia do przedstawiania Trybunałowi pytań prawnych (art. 193 Konstytucji). W tej sytuacji nie ma potrzeby rozszerzania kręgu podmiotów uprawnionych do wszczynania kontroli konstytucyjności przepisów prawa przez rozszerzającą wykładnię obowiązujących przepisów. W związku z tym, zgodnie z ustaloną linią orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego, pojęcie „spraw objętych zakresem działania” z art. 191 ust. 2 Konstytucji powinno być wykładane w sposób ścisły. Nie wystarczy zatem, że kwestionowany przepis może znaleźć lub w rzeczywistości znalazł zastosowanie w stosunku do wnioskodawcy (por. np. postanowienie z 22 sierpnia 2002 r., T. 25/01, OTK ZU nr 1/B/2002, poz. 40 oraz postanowienie z 16 grudnia 2002 r., Tw 56/02, niepublikowane). Konieczne jest ustalenie, że dany przepis dotyczy działalności stanowiącej realizację konstytucyjnie, ustawowo lub – gdy chodzi o podmiot prywatnoprawny – również statutowo określonych zadań wnioskodawcy. Przysługujące podmiotowi, o którym mowa w art. 191 ust. 1 pkt 3-5 Konstytucji, prawo inicjowania postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym nie ma bowiem charakteru ogólnego, ale jest wyjątkowym uprawnieniem, przyznanym w związku ze szczególnym charakterem zadań, dla których realizacji utworzony został dany podmiot. Uprawnienie do inicjowania postępowania przed Trybunałem jest dodatkowym instrumentem umożliwiającym realizację tych zadań. Dlatego nie jest dopuszczalne rozszerzające interpretowanie zakresu tego uprawnienia, prowadzące do zatarcia różnicy między podmiotami wymienionymi w art. 191 ust. 1 pkt 1 oraz podmiotami, których dotyczy art. 191 ust. 2 Konstytucji.

Ocena, w jakim zakresie organizacja pracodawców jest uprawniona do występowania do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem w sprawach wskazanych w art. 188 pkt 1-3 Konstytucji, powinna zostać dokonana na podstawie przepisów ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o organizacjach pracodawców (Dz. U. Nr 55, poz. 235) oraz postanowień jej statutu. Trybunał podtrzymuje zdanie wyrażone w uzasadnieniu postanowienia z dnia 18 listopada 1998 r., sygn. K. 20/98 (OTK ZU nr 1/1999, poz. 5), że wniosek złożony do Trybunału nie tylko musi być bezpośrednio związany z interesem prawnym organizacji jako takiej lub jej członków, ale ponadto musi być to interes prawny, dla którego ochrony dana organizacja została powołana.

Ogólną normę kompetencyjną, która stanowi punkt wyjścia dotyczących zakresu działalności organizacji pracodawców, stanowi art. 5 ustawy o organizacjach pracodawców. W myśl tego przepisu podstawowym zadaniem organizacji zrzeszającej pracodawców jest ochrona praw i reprezentowanie interesów zrzeszonych członków. Jednakże, zgodnie z poglądem wyrażonym w uzasadnieniu postanowienia z 11 października 2000 r., K. 8/00 (OTK ZU nr 6/2000, poz. 196), przy interpretowaniu tego artykułu konieczne jest powołanie się na szerszy kontekst. W uzasadnieniu tegoż wyroku Trybunał zwracał uwagę na treść art. 1 ustawy o organizacjach pracodawców stanowiącego, że prawo tworzenia takich organizacji mają pracodawcy, a zatem „osoby fizyczne lub jednostki organizacyjne zatrudniające pracowników, których celem jest prowadzenie działalności gospodarczej.” W tej definicji przesłanką konstytuującą pracodawcę jest zatrudnianie pracowników, a nie prowadzenie działalności gospodarczej. Ponadto art. 16 ust. 2 tejże ustawy wskazuje, że organizacja pracodawców powinna mieć zapewnioną możliwość wykonywania swoich uprawnień na równych prawach ze związkami zawodowymi. Oznacza to, że uprawnienia organizacji pracodawców stanowią niejako odbicie uprawnień związków zawodowych, a osią tej relacji jest stosunek pracy łączący pracodawcę z zatrudnionymi przez niego pracownikami. Organizacja pracodawców nie stanowi uniwersalnej formy zrzeszania się podmiotów gospodarczych, która miałaby na celu ochronę jakiegokolwiek interesu (w szczególności interesu gospodarczego), który może powstać podczas prowadzenia działalności gospodarczej przez jej członków. W tym kontekście należy uznać, że podstawowym zadaniem organizacji pracodawców jest reprezentowanie ich członków w perspektywie obowiązków i uprawnień pracodawcy.

Zdaniem Trybunału przyznanie organizacjom pracodawców, związkom zawodowym oraz organizacjom zawodowym tego uprawnienia w tym samym przepisie Konstytucji (art. 191 ust. 1 pkt 4) wskazuje, że zakres tego uprawnienia powinien być wyznaczany jednolicie. Przyznanie „zdolności wnioskowej” zrzeszeniom mającym charakter związku zawodowego, organizacji pracodawców lub organizacji zawodowej pozostaje w związku z zasadą konstytucyjną, w myśl której praca znajduje się pod ochroną Rzeczypospolitej Polskiej (art. 24 Konstytucji). Przejawem tej szczególnej ochrony jest rozszerzenie kręgu podmiotów mogących kierować do Trybunału wnioski dotyczące przepisów regulujących problematykę pracy o zrzeszenia skupiające podmioty działające w tej sferze stosunków. Związki zawodowe i organizacje pracodawców są organizacjami zrzeszającymi osoby będące jedną ze stron stosunku pracy. Organizacje zawodowe grupują osoby, które wykonują zawód, nie pozostając w stosunku podporządkowania.. Intencją ustrojodawcy było przyznanie ochrony tylko takim interesom tychże organizacji, które mają pewien wspólny mianownik. Są to zatem odpowiednio interesy pracodawców w związku z zatrudnianiem pracowników, interesy pracownicze oraz interesy związane z wykonywaniem zawodu. Racjonalny ustawodawca, który chciałby objąć interesy gospodarcze szczególną ochroną wyrażającą się w możliwości kierowania wniosku do Trybunału Konstytucyjnego, przyznałby takie uprawnienie organizacjom powołanym do reprezentowania właśnie takich interesów swoich członków (np. izbom gospodarczym). Ponieważ tego nie uczynił, należy stwierdzić, że „zdolność wnioskowa” organizacji pracodawców dotyczy tylko takich interesów ich członków, które odnoszą się do relacji pracobiorca – pracodawca. Ochrona interesów gospodarczych i ochrona interesów pracowniczych, pracodawców i zawodowych odbywa się na różnych płaszczyznach, choć płaszczyzny te mogą mieć pewne punkty styczne. Stosunki pracy stanowią jeden z aspektów działalności pracodawców w życiu gospodarczym. Dlatego nie można podzielać poglądu o braku normy, która nakazywałaby ograniczenie kompetencji pracodawców w zakresie ich legitymacji do występowania z wnioskami o dokonanie abstrakcyjnej kontroli norm (zob. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 28 stycznia 2003 r., K 2/02, OTK ZU nr 1/A/2003). Norma taka jest bowiem wyrażona w art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji, który do podmiotów uprawnionych zalicza „organizacje pracodawców”, a nie organizacje przedsiębiorców lub osób prowadzących działalność gospodarczą. Zatem przepis ten w sposób jednoznaczny wskazuje wolę ustrojodawcy do ograniczenia „zdolności wnioskowej” organizacji skupiających pracodawców jedynie do spraw dotyczących stosunków pracodawca – pracobiorca. Realizacja ochrony interesów gospodarczych pracodawców przed Trybunałem Konstytucyjnym może się odbywać jedynie w trybie skargi konstytucyjnej lub wniosku podmiotów legitymowanych ogólnie.

Przywołane przez wnioskodawcę uzasadnienie postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z 21 listopada 2000 r. (K 4/00, OTK ZU nr 8/2000, poz. 299) nie miało na celu rozstrzygnięcia, w jakim zakresie organizacje pracodawców są uprawnione do kierowania wniosków do Trybunału Konstytucyjnego. Przywołany tam przykład ilustruje jedynie fakt, że organizacje pracodawców są powołane do ochrony interesów pracodawców (w omawianym przykładzie – banków), a nie kandydatów na prezesów banków jako potencjalnych pracobiorców.

Wnioskodawca kwestionuje przepisy ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Art. 1 tejże ustawy stanowi, że reguluje ona zapobieganie i zwalczanie nieuczciwej konkurencji w działalności gospodarczej. Zaskarżone przepisy ustawy stanowią katalog czynów nieuczciwej konkurencji oraz wyłączenia pewnych zachowań spod tego katalogu. Art. 15 odnosi się do stosunków przedsiębiorcy z innymi przedsiębiorcami. Natomiast art. 17a i 17d reguluje stosunki przedsiębiorcy z konsumentami.

W uzasadnieniu wniosku powiedziano, że został on skierowany do Trybunału Konstytucyjnego w celu ochrony m.in. interesów członków Polskiego Związku Pracodawców Prywatnych Przemysłu Spożywczego i Polskiego Związku Pracodawców Prywatnych Handlu i Usług. Zdaniem Trybunału zaskarżone przepisy nie odnoszą się do interesów tegoż związku, w takim rozumieniu, jakie wymaga art. 191 ust. 2 Konstytucji. Normują one bowiem sprawy z zakresu stosunków przedsiębiorców z konsumentami oraz poziomych stosunków między przedsiębiorcami. Czyny nieuczciwej konkurencji, których konstrukcja jest kwestionowana przez wnioskodawcę, w myśl ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji nie regulują z definicji stosunków pracobiorców i pracodawców. Niewątpliwie normują one sprawy z zakresu działania poszczególnych członków tychże związków pracodawców, jako podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Przepisy art. 15 ust. 1 pkt 4, ust. 2, 3, 4 i 5, art. 17a i 17d nie odnoszą się natomiast w żaden sposób do spraw z zakresu stosunków pracy.

Art. 1 ustawy o zmianie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji w związku z wyżej wymienionymi artykułami jest podstawą zmiany treści tychże przepisów. Tym samym również i on reguluje wyłącznie kwestie dotyczące tego, jakie działania przedsiębiorcy są czynami nieuczciwej konkurencji, a jakie nie. Natomiast art. 2 ustawy o zmianie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji stanowi, kiedy wspomniane zmiany wchodzą w życie. Nie może się zatem odnosić do innych spraw niż te, które zawarte są w treści art. 1 tejże ustawy. Należy więc uznać, że art. 1 i 2 ustawy o zmianie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji dotyczą podmiotów zrzeszonych w Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywatnych jedynie w aspekcie prowadzonej przez nie działalności gospodarczej, a nie ich działalności jako pracodawców.

Z tych względów Trybunał uznał, że kwestionowane we wniosku przepisy nie należą do „zakresu działania” Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywatnych warunkującego uprawnienie do wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego. Odnoszą się one bowiem do interesów gospodarczych jego członków, a nie do interesów prawnych członków występujących jako pracodawcy.

Trybunał zwraca ponadto uwagę, że skład zarządu, który podjął uchwałę o wystąpieniu z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego, nie pokrywa się ze składem, wynikającym z odpisu z Krajowego Rejestru Sądowego. Wnioskodawca nie wyjaśnił, skąd bierze się wspomniana rozbieżność. Trybunał krytycznie odnosi się do takiej praktyki wnioskodawcy, szczególnie że odpisy te zostały nadesłane w drodze wykonania zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnym wydanego pod rygorem odmowy nadania wnioskowi dalszego biegu.



Zważywszy powyższe okoliczności, Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.





7