Ts 142/99
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I Ns 56/98
Pełny tekst orzeczenia
689/II/B/2014
POSTANOWIENIE
z dnia 22 grudnia 2004 r.
Sygn. akt Ts 142/99
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Andrzej Mączyński – przewodniczący
Adam Jamróz – sprawozdawca
Teresa Dębowska-Romanowska,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 września 2004 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej J.C.,
p o s t a n a w i a:
pozostawić zażalenie bez rozpoznania.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej, wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 27 września 1999 r., zakwestionowano zgodność § 291 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 11 kwietnia 1992 r. – Regulamin wewnętrznego urzędowania powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury (Dz. U. Nr 38, poz. 163, ze zm.) z art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego kwestionowany w skardze przepis narusza także art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (Dz. U. z 2002 r. Nr 21, poz. 206, ze zm.).
W uzasadnieniu skargi wskazano, iż wniosek Prokuratora Okręgowego w Szczecinie, złożony w oparciu o zaskarżony przepis, został oddalony postanowieniem Sądu Okręgowego w Szczecinie (sygn. akt I Ns 56/98). Na postanowienie to skarżący wniósł zażalenie, którego celem było wykazanie samej niedopuszczalności takiego wniosku. Ponieważ sprawa w I instancji została rozstrzygnięta zgodnie z wolą skarżącego, Sąd Okręgowy odrzucił zażalenie, które zostało doręczone 30 czerwca 1999 r.
Skarga została wniesiona przez ustanowionego z urzędu pełnomocnika, jednak w piśmie procesowym z 1 października 1999 r., skarżący oświadczył, iż wystąpił do Sądu Rejonowego w Łobzie o zmianę pełnomocnika. Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 4 stycznia 2000 r. skarżący został wezwany do przesłania informacji o ustanowieniu nowego pełnomocnika w terminie 7 dni od daty doręczenia stosownego zawiadomienia pod rygorem zawieszenia postępowania w przedmiotowej sprawie. Z przeprowadzonych w sprawie ustaleń wynikało, iż w niniejszej sprawie pełnomocnik został ustanowiony co najmniej dwukrotnie, o którym to fakcie skarżący nie zawiadomił Trybunału Konstytucyjnego, co skutkowało zastosowaniem rygoru z zarządzenia przez wydanie 4 lipca 2001 r. postanowienia o zawieszeniu postępowania w sprawie. Zważywszy, iż skarżący nie wskazał pełnomocnika spełniającego wymogi art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, który mógłby go reprezentować w niniejszej sprawie, Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 15 września 2004 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej z uwagi na brak wskazania pełnomocnika, który mógł wystąpić z wnioskiem o podjęcie postępowania w sprawie.
Stwierdzając wystąpienie przesłanki uzasadniającej umorzenie postępowania Trybunał przyjął za podstawę art. 20 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym w zw. z art. 182 § 1 kodeksu postępowania cywilnego, co w fazie postępowania wstępnego w sprawie ze skargi konstytucyjnej spowodowało konieczność postanowienia o odmowie nadania dalszego biegu skardze na podstawie art. 36 ust. 3 i art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego, odmawiające nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, zażalenie złożył sam skarżący.
W myśl art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, skarga konstytucyjna oraz zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu muszą być sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego. Obowiązek ten został wprowadzony przez ustawodawcę ze względu na nadzwyczajny charakter tego środka ochrony praw i wolności konstytucyjnych.
Z uwagi na to, że skarżący nie jest podmiotem legitymowanym, w świetle cytowanego przepisu ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, do samodzielnego występowania z zażaleniem na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, należało wniesione przez niego zażalenie pozostawić bez rozpoznania.
POSTANOWIENIE
z dnia 22 grudnia 2004 r.
Sygn. akt Ts 142/99
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Andrzej Mączyński – przewodniczący
Adam Jamróz – sprawozdawca
Teresa Dębowska-Romanowska,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 września 2004 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej J.C.,
p o s t a n a w i a:
pozostawić zażalenie bez rozpoznania.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej, wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 27 września 1999 r., zakwestionowano zgodność § 291 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 11 kwietnia 1992 r. – Regulamin wewnętrznego urzędowania powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury (Dz. U. Nr 38, poz. 163, ze zm.) z art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego kwestionowany w skardze przepis narusza także art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (Dz. U. z 2002 r. Nr 21, poz. 206, ze zm.).
W uzasadnieniu skargi wskazano, iż wniosek Prokuratora Okręgowego w Szczecinie, złożony w oparciu o zaskarżony przepis, został oddalony postanowieniem Sądu Okręgowego w Szczecinie (sygn. akt I Ns 56/98). Na postanowienie to skarżący wniósł zażalenie, którego celem było wykazanie samej niedopuszczalności takiego wniosku. Ponieważ sprawa w I instancji została rozstrzygnięta zgodnie z wolą skarżącego, Sąd Okręgowy odrzucił zażalenie, które zostało doręczone 30 czerwca 1999 r.
Skarga została wniesiona przez ustanowionego z urzędu pełnomocnika, jednak w piśmie procesowym z 1 października 1999 r., skarżący oświadczył, iż wystąpił do Sądu Rejonowego w Łobzie o zmianę pełnomocnika. Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 4 stycznia 2000 r. skarżący został wezwany do przesłania informacji o ustanowieniu nowego pełnomocnika w terminie 7 dni od daty doręczenia stosownego zawiadomienia pod rygorem zawieszenia postępowania w przedmiotowej sprawie. Z przeprowadzonych w sprawie ustaleń wynikało, iż w niniejszej sprawie pełnomocnik został ustanowiony co najmniej dwukrotnie, o którym to fakcie skarżący nie zawiadomił Trybunału Konstytucyjnego, co skutkowało zastosowaniem rygoru z zarządzenia przez wydanie 4 lipca 2001 r. postanowienia o zawieszeniu postępowania w sprawie. Zważywszy, iż skarżący nie wskazał pełnomocnika spełniającego wymogi art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, który mógłby go reprezentować w niniejszej sprawie, Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 15 września 2004 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej z uwagi na brak wskazania pełnomocnika, który mógł wystąpić z wnioskiem o podjęcie postępowania w sprawie.
Stwierdzając wystąpienie przesłanki uzasadniającej umorzenie postępowania Trybunał przyjął za podstawę art. 20 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym w zw. z art. 182 § 1 kodeksu postępowania cywilnego, co w fazie postępowania wstępnego w sprawie ze skargi konstytucyjnej spowodowało konieczność postanowienia o odmowie nadania dalszego biegu skardze na podstawie art. 36 ust. 3 i art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego, odmawiające nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, zażalenie złożył sam skarżący.
W myśl art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, skarga konstytucyjna oraz zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu muszą być sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego. Obowiązek ten został wprowadzony przez ustawodawcę ze względu na nadzwyczajny charakter tego środka ochrony praw i wolności konstytucyjnych.
Z uwagi na to, że skarżący nie jest podmiotem legitymowanym, w świetle cytowanego przepisu ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, do samodzielnego występowania z zażaleniem na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, należało wniesione przez niego zażalenie pozostawić bez rozpoznania.