Pełny tekst orzeczenia

719/II/B/2014

POSTANOWIENIE
z dnia 8 listopada 2005 r.
Sygn. akt Ts 18/05

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Teresa Dębowska-Romanowska – przewodnicząca
Ewa Łętowska – sprawozdawca
Jerzy Stępień,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7 kwietnia 2005 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Cz.R.,

p o s t a n a w i a

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W piśmie zatytułowanym „skarga konstytucyjna od przytoczonych wyżej wyroków” wniesiono o uznanie niezgodności z Konstytucją postępowania dowodowego, a wydanym w sprawie skarżącego wyrokom, zarzucono naruszenie przepisów kodeksu postępowania karnego oraz kodeksu karnego. W uzasadnieniu skargi pełnomocnik skarżącego przytoczył szereg błędów, którymi – jego zdaniem – obarczone było postępowanie dowodowe zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak i w toku instancji postępowania sądowego. Ponadto pełnomocnik skarżącego wniósł o zasądzenie nieopłaconych kosztów adwokackich obrony z urzędu.
Postanowieniem z 7 kwietnia 2005 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze, stwierdzając brak kognicji do kontroli aktów stosowania prawa.
Na postanowienie to pełnomocnik skarżącego złożył zażalenie, w którym wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i nadanie dalszego biegu przedstawionej w skardze sprawie. Pomimo wyraźnie sformułowanych tez postanowienia o odmowie nadania skardze dalszego biegu, powtórzono jedynie zarzuty wskazane w skardze.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zażalenie pełnomocnika skarżącego nie może zostać uwzględnione z uwagi na to, iż nie odnosi się ono w ogóle do podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Pełnomocnik skarżącego nie kwestionując przyczyn, dla których skarga konstytucyjna nie mogła stanowić przedmiotu merytorycznego rozpoznania, ograniczył się do powtórzenia wyrażonych już w skardze konstytucyjnej zarzutów, które nie mogą być podstawą skargi konstytucyjnej, bezpodstawnie domniemując, iż zakres kognicji Trybunału Konstytucyjnego rozciąga się również na weryfikację orzeczeń sądów. Pełnomocnik skarżącego zdaje się nie dostrzegać, iż przedmiotem skargi konstytucyjnej zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej może być wyłącznie wniosek o zbadanie zgodności przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego z Konstytucją. Póki zatem zarzut taki nie zostanie w skardze konstytucyjnej sformułowany, nie spełnia ona warunków formalnych niezbędnych do jej merytorycznego rozpoznania.

Z uwagi na powyższe należało zażalenia tego nie uwzględnić, uznając za zasadną odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.