Pełny tekst orzeczenia

736/II/B/2014

POSTANOWIENIE

z dnia 16 lutego 2009 r.


Sygn. akt Ts 137/07



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Mirosław Wyrzykowski,



po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej E.Ś. w sprawie zgodności:

rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie wynagrodzenia za czynności tłumacza przysięgłego (Dz. U. Nr 15, poz. 131, ze zm.) z art. 2 i art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,



p o s t a n a w i a:



odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej z 20 czerwca 2007 r. wniesiono o stwierdzenie niezgodności rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie wynagrodzenia za czynności tłumacza przysięgłego (Dz. U. Nr 15, poz. 131, ze zm.) z art. 2 i art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji.

Skarga konstytucyjna została oparta na następującym stanie faktycznym. Postanowieniem z 26 lipca 2006 r. Prokurator Prokuratury Rejonowej delegowana do Prokuratury Okręgowej przyznała skarżącej wynagrodzenie za czynności biegłego tłumacza. Skarżąca złożyła zażalenie, wnosząc o zasądzenie na jej rzecz kwoty powiększonej o 22% podatku VAT, jednak postanowieniem z 26 lutego 2007 r. Sąd Rejonowy w Katowicach – IV Wydział Karny (sygn. akt IV Kp 1216/06) utrzymał w nocy zaskarżone postanowienie. W innej sprawie postanowieniem z 22 sierpnia 2006 r. Sąd Rejonowy w Szczecinie – Wydział III Cywilny (sygn. akt III Ns 2454/04) przyznał skarżącej wynagrodzenie za czynności biegłego tłumacza języka hebrajskiego. Postanowieniem z 26 marca 2007 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie – Wydział II Cywilny Odwoławczy (sygn. akt II Cz 373/07) oddalił zażalenie, w którym skarżąca domagała się zwiększenia kwoty wynagrodzenia o kwotę podatku VAT.

Skarżąca zarzuciła w skardze konstytucyjnej, że przepisy zaskarżonego rozporządzenia są niezgodne z zasadą sprawiedliwości społecznej i zaufania obywateli wobec państwa oraz z zasadą równości wobec prawa. Zdaniem skarżącej przepisy rozporządzenia prowadzą do dyskryminacji tłumaczy przysięgłych w stosunku do innych grup zawodowych, w tym zwłaszcza adwokatów i radców prawnych, albowiem przepisy określające wynagrodzenie za czynności z urzędu, podejmowane przez przedstawicieli tych zawodów, przewidują zwiększenie ich wynagrodzenia o należny podatek. W tej sytuacji brak analogicznej regulacji dla tłumaczy przysięgłych należy traktować, zdaniem skarżącej, jako niedopatrzenie ustawodawcy, które powinno być usunięte przez wprowadzenie określonej regulacji.

Zarządzeniem z 9 października 2007 r. skarżąca została wezwana do uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej, przez: (1) wskazanie przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie wynagrodzenia za czynności tłumacza przysięgłego (Dz. U. Nr 15, poz. 131, ze zm.), którym skarżąca zarzuca niezgodność z Konstytucją; (2) dokładne określenie sposobu naruszenia konstytucyjnych praw i wolności skarżącej, wyrażonych w art. 2 i art. 32 ust. 1 i 2 przez zaskarżone przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości, o którym mowa w pkt 1; (3) wskazanie orzeczenia rozstrzygającego ostatecznie o prawach lub wolnościach skarżącej w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji; (4) podanie daty doręczenia skarżącej orzeczenia, o którym mowa w pkt 3.

W piśmie uzupełniającym braki skargi konstytucyjnej skarżąca wskazała, że przepisem, któremu zarzuca niezgodność z Konstytucją jest § 2 rozporządzenia, zaś przedmiotem skargi istniejąca luka w prawie. Skarżąca wskazała, że w jej sprawie doszło do naruszenia zasad sprawiedliwości społecznej, o których mowa w art. 2 Konstytucji, gdyż nie jest sprawiedliwe różne traktowanie podmiotów znajdujących się w identycznej albo bardzo zbliżonej sytuacji. Zdaniem skarżącej zaskarżony przepis prowadzi do dyskryminacji tłumaczy przysięgłych w stosunku do innych grup zawodowych, a także w ramach tej samej grupy zawodowej, co przesądza o niezgodności zaskarżonego przepisu z art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Skarga konstytucyjna jest szczególnym środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw. Ma ona gwarantować, że obowiązujące w systemie prawa akty normatywne nie będą stanowiły źródła ich naruszeń. W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji przedmiotem skargi konstytucyjnej jest wniosek o zbadanie zgodności z Konstytucją przepisów stanowiących podstawę ostatecznego orzeczenia o prawach skarżącego. Wskazany przedmiot skargi konstytucyjnej determinuje wymogi formalne, których spełnienie jest konieczne dla stwierdzenia dopuszczalności skargi konstytucyjnej. Z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.) wynika, że na skarżącym ciąży obowiązek wskazania naruszonych wolności lub praw oraz sposobu ich naruszenia. Z kolei z art. 32 ust. 1 pkt 3 i 4 tejże ustawy wynika obowiązek uzasadnienia zarzutu niekonstytucyjności zaskarżonych przepisów.

Zdaniem skarżącej przepis § 2 rozporządzenia jest niezgodny z art. 2 i art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji. Zgodnie jednak z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego ani art. 2, ani art. 32 Konstytucji nie mogą stanowić samodzielnych wzorców kontroli w postępowaniu w sprawie skargi konstytucyjnej. Jak wielokrotnie podkreślał Trybunał, zasady wywiedzione z art. 2 i art. 32 Konstytucji nie są bezpośrednim źródłem konstytucyjnych praw podmiotowych. Odwołanie się do nich musi być poprzedzone określeniem przysługującego skarżącemu prawa lub wolności rangi konstytucyjnej, w związku z którymi zasady te zostały naruszone (por. postanowienie TK z 1 października 2003 r., SK 29/02, OTK ZU nr 8/A/2003, poz. 87 i podane tam orzecznictwo). Przepisy te gwarantują określony standard kreowania przez ustawodawcę wolności i praw oraz ogólny standard korzystania z nich przez podmioty, jednak ani art. 2, ani 32 Konstytucji nie statuują żadnej konkretnej wolności czy prawa. W konsekwencji, mogą one stanowić wzorzec kontroli tylko w razie wskazania przez skarżącego, jaka jego wolność lub jakie prawo, wynikające z innych przepisów Konstytucji, są uregulowane wbrew zasadom demokratycznego państwa prawnego, sprawiedliwości społecznej, ewentualnie – z naruszeniem zasady równości wobec prawa (por. wyrok TK z 13 stycznia 2004 r., SK 10/03, OTK ZU nr 1/A/2004, poz. 2). Pomimo wezwania zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego w piśmie uzupełniającym braki skargi konstytucyjnej skarżąca nie wskazała żadnych konstytucyjnych praw i wolności jednostki, które mogłyby w niniejszej skardze pełnić rolę samodzielnych wzorców kontroli. Okoliczności te, zgodnie z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, przesądzają o niedopuszczalności nadania biegu skardze konstytucyjnej.



W tym stanie rzeczy, należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej jako niedopuszczalnej.