Pełny tekst orzeczenia

877/II/B/2014

POSTANOWIENIE
z dnia 9 stycznia 2014 r.
Sygn. akt Ts 290/12

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Teresa Liszcz – przewodnicząca
Maria Gintowt-Jankowicz – sprawozdawca
Andrzej Rzepliński,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 marca 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Krajowej Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej,

postanawia:

uwzględnić zażalenie.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 27 listopada 2012 r. Krajowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa (dalej: skarżąca, KSKOK) zakwestionowała zgodność art. 30 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. z 2012 r. poz. 1376, ze zm.; dalej: prawo bankowe) z art. 2, art. 7, art. 22 w związku z art. 20 oraz art. 22 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji.
Wobec zakwestionowanego przepisu skarżąca sformułowała zarzut zakresowy, domagając się stwierdzenia, że art. 30 ust. 1 pkt 2 prawa bankowego w zakresie, w jakim „nie określa jednoznacznie przesłanek dawania rękojmi ostrożnego i stabilnego zarządzania bankiem przez założycieli oraz osoby przewidziane do objęcia w banku stanowisk członków zarządu, w tym prezesa”, jest niezgodny z Konstytucją. Skarżąca wskazała naruszone prawa podmiotowe oraz określiła sposób ich naruszenia. W uzasadnieniu skargi stwierdziła, że art. 30 ust. 1 pkt 2 prawa bankowego łamie zasadę określoności przepisów prawa przez zbyt ogólne i „mało precyzyjne” wskazanie przesłanek, na podstawie których organ administracji rozstrzyga o wydaniu zezwolenia na utworzenie banku. W konsekwencji prowadzi to do przyznania Komisji Nadzoru Finansowego zbyt dużej uznaniowości, co z kolei narusza art. 7 Konstytucji. Zdaniem skarżącej zakwestionowany przepis w sposób nieuprawniony i nadmiernie ingeruje w konstytucyjną wolność działalności gospodarczej, a przy tym nie spełnia testu proporcjonalności. Dodatkowo art. 30 ust. 1 pkt 2 prawa bankowego jest niezgodny z art. 20 Konstytucji, statuującym prawo podmiotowe „w postaci wolności działalności gospodarczej”.
Postanowieniem z 12 marca 2013 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trybunał stwierdził, że skarżąca nie wskazała sposobu naruszenia przysługujących jej praw podmiotowych a zarzuty sformułowane w skardze ocenił jako oczywiście bezzasadne. Zdaniem Trybunału formalnie błędne było również powołanie niesamoistnych wzorców kontroli.
W ustawowym terminie pełnomocnik skarżącej wniósł zażalenie na postanowienie Trybunału o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Zarzucił w nim, że Trybunał, po pierwsze, błędnie przyjął, iż z art. 2 Konstytucji nie wynikają prawa podmiotowe oraz, po drugie, nie odniósł się do wszystkich zarzutów sformułowanych w skardze konstytucyjnej, zwłaszcza do zarzutu naruszenia wolności działalności gospodarczej. Ponadto, pełnomocnik podkreślił, że wstępne rozpoznanie skargi nie może służyć wydaniu rozstrzygnięcia merytorycznego.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Podstawą odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu było przyjęcie, że skarga nie spełniała warunku, o którym mowa w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.). Skarżąca kwestionowała posłużenie się przez ustawodawcę w art. 30 ust. 1 pkt 2 prawa bankowego nieostrym pojęciem rękojmi ostrożnego i stabilnego zarządzania bankiem przez założycieli oraz osoby przewidziane do objęcia w banku stanowisk członków zarządu, w tym prezesa. Ponowna analiza skargi konstytucyjnej prowadzi do wniosku, że kontrola zgodności art. 30 ust. 1 pkt 2 prawa bankowego z art. 20 i art. 22 Konstytucji wykracza poza zakres wstępnej kontroli skargi konstytucyjnej.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, Trybunał uwzględnił zażalenie wniesione na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania analizowanej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.