Pełny tekst orzeczenia

65/1/B/2015

POSTANOWIENIE
z dnia 3 lutego 2015 r.
Sygn. akt Ts 42/14

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marek Kotlinowski,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej J.G. w sprawie zgodności:
1) art. 3a ust. 1 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów (Dz. U. z 2013 r. poz. 1388) z art. 2 i art. 42 ust. 1 w zw. z art. 190 ust. 1 oraz art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 2, art. 47 i art. 51 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;
2) art. 20 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów (Dz. U. z 2013 r. poz. 1388) z art. 32 ust. 1, art. 47 i art. 51 ust. 2 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji,

p o s t a n a w i a:

1) podjąć zawieszone postępowanie,
2) odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 21 lutego 2014 r., sporządzonej przez pełnomocnika, J.G. (dalej: skarżący) zakwestionował zgodność z Konstytucją przepisów ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów (Dz. U. z 2013 r. poz. 1388; dalej: ustawa lustracyjna). Skarżący zarzucił, że art. 3a ust. 1 ustawy lustracyjnej, rozumiany w ten sposób, że „warunek tajności współpracy z organami bezpieczeństwa państwa nie jest spełniony jedynie wówczas, gdy fakt nawiązania współpracy i jej przebieg nie pozostawały tajemnicą wobec osób, których dotyczyły przekazywane informacje”, jest niezgodny z art. 2 i art. 42 ust. 1 w zw. z art. 190 ust. 1 oraz z art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 2, art. 47 i art. 51 ust. 2 Konstytucji. Z kolei wobec art. 20 ust. 1 i 2 ustawy lustracyjnej, w zakresie, w jakim „pozwala na wszczęcie postępowania lustracyjnego wobec osoby, która złożyła oświadczenie lustracyjne w związku z ubieganiem się o objęcie lub wykonywanie funkcji publicznej, ale nie objęła funkcji publicznej, o którą się ubiegała”, skarżący sformułował zarzut niezgodności z art. 32 ust. 1, art. 47 i art. 51 ust. 2 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji.
Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z następującą sprawą. Skarżący złożył oświadczenie lustracyjne w związku z ubieganiem się w wyborach o mandat posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej. Zgodnie z wynikami wyborów przeprowadzonych 21 października 2007 r. skarżący nie uzyskał mandatu posła. W dniu 17 kwietnia 2012 r. prokurator Oddziałowego Biura Lustracyjnego Instytutu Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w Warszawie skierował do Sądu Okręgowego w Warszawie wniosek o wszczęcie postępowania lustracyjnego przeciwko skarżącemu i wydanie orzeczenia stwierdzającego, że złożył on niezgodne z prawdą oświadczenie lustracyjne. Sąd Okręgowy w Warszawie – XVIII Wydział Karny, w orzeczeniu z 27 marca 2013 r. (sygn. akt XVIII K 116/12) stwierdził, że skarżący złożył niezgodne z prawem oświadczenie lustracyjne i orzekł w związku z tym utratę prawa wybieralności skarżącego w wyborach do Sejmu, Senatu i Parlamentu Europejskiego oraz w wyborach powszechnych organu i członka organu jednostki samorządu terytorialnego oraz organu jednostki pomocniczej jednostki samorządu terytorialnego, której obowiązek utworzenia wynika z ustawy (na okres 5 lat), a także zakaz pełnienia przez skarżącego funkcji publicznej (także na okres 5 lat). Po rozpatrzeniu apelacji skarżącego od tego rozstrzygnięcia, Sąd Apelacyjny w Warszawie – II Wydział Karny, orzeczeniem z 27 września 2013 r. (sygn. akt II AKa 241/13/L), utrzymał w mocy orzeczenie sądu I instancji. Następnie skarżący wystąpił ze skargą kasacyjną do Sądu Najwyższego od orzeczenia sądu II instancji.
Wobec powyższego ustalenia Trybunał Konstytucyjny, postanowieniem z 17 lipca 2014 r., zawiesił postępowanie do czasu zakończenia postępowania przed Sądem Najwyższym.
W dniu 28 stycznia 2015 r. do Trybunału Konstytucyjnego wpłynęło pismo pełnomocnika skarżącego, w którym poinformował o wydaniu przez Sąd Najwyższy wyroku z 30 października 2014 r. (sygn. akt II KK 53/14). Na mocy tego wyroku Sąd Najwyższy uchylił zaskarżone orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 27 września 2013 r. i przekazał sprawę temu sądowi do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.
Do pisma skarżący dołączył również odpis sentencji orzeczenia Sądu Apelacyjnego w Warszawie – II Wydział Karny z 14 stycznia 2015 r. (sygn. akt II AKa 450/14/L), w którym utrzymane zostało w mocy zaskarżone orzeczenie sądu I instancji.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarga konstytucyjna jest szczególnym środkiem ochrony wolności lub praw, który musi spełniać szereg przesłanek jego dopuszczalności. Zasadniczo zostały one uregulowane w art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz uszczegółowione w art. 46-48 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK).
Trybunał przypomina w związku z tym, że zgodnie z art. 47 ust. 1 pkt 1 i art. 47 ust. 2 ustawy o TK warunkiem nadania skardze dalszego biegu jest wskazanie i dołączenie do skargi ostatecznego orzeczenia, z którym skarżący łączy zarzut naruszenia swoich konstytucyjnych wolności i praw.
W przypadku analizowanej skargi skarżący wiąże naruszenie wskazanych w niej konstytucyjnych praw podmiotowych z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 27 września 2013 r. (sygn. akt II Aka 241/13/L), którym sąd II instancji utrzymał w mocy wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z 27 marca 2013 r. (sygn. akt XVIII K 116/12). Opisane wyżej orzeczenie sądu II instancji zostało uchylone przez Sąd Najwyższy wyrokiem z 30 października 2014 r. (sygn. akt II KK 53/14). W tym stanie rzeczy należy przyjąć, że skarżący nie dysponuje ostatecznym orzeczeniem wydanym w sprawie, w związku z którą wystąpił ze skargą konstytucyjną.
Należy podkreślić, że – w odniesieniu do wniesionej już skargi konstytucyjnej – takiego waloru nie wykazuje również orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Warszawie – II Wydział Karny z 14 stycznia 2015 r., będące w istocie nowym orzeczeniem, wyczerpującym drogę prawną przysługującą skarżącemu w jego sprawie. Trybunał wyjaśnia jednocześnie, że doręczenie skarżącemu tego orzeczenia wraz z uzasadnieniem rozpoczyna bieg terminu (art. 46 ust. 1 ustawy o TK) do ewentualnego ponownego skorzystania ze skargi konstytucyjnej.

Z powyższych względów Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.