Ts 107/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
346/3/B/2015
POSTANOWIENIE
z dnia 27 maja 2015 r.
Sygn. akt Ts 107/15
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz – przewodnicząca
Stanisław Biernat – sprawozdawca
Zbigniew Cieślak,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 kwietnia 2015 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej E.D.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 12 marca 2015 r. (data nadania skargi w urzędzie pocztowym), sporządzonej przez pełnomocnika, E.D. (dalej: skarżąca) zakwestionowała zgodność z Konstytucją art. 60 ust. 2 pkt 5 w zw. z art. 44 pkt 4 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu (Dz. U. z 2010 r. Nr 29, poz. 154, ze zm.; dalej: ustawa o ABW). Skarżąca zarzuciła, że przepisy ustawy o ABW w zakresie, w jakim „umożliwia[ją] zwolnienie ze służby funkcjonariusza ABW ze względu na nieposiadanie certyfikatu bezpieczeństwa bez konieczności badania przebiegu służby funkcjonariusza” są niezgodne z art. 2, art. 24 w zw. z art. 32 oraz art. 45 Konstytucji. Skarżąca wystąpiła ponadto z wnioskiem o przywrócenie jej terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej.
Postanowieniem z 8 kwietnia 2015 r. Trybunał Konstytucyjny pozostawił bez rozpoznania wniosek skarżącej i odmówił nadania skardze dalszego biegu, stwierdzając, że skarga została wniesiona po terminie, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). W uzasadnieniu tego orzeczenia Trybunał podkreślił, że ustawowy termin do skorzystania ze skargi konstytucyjnej ma charakter materialny i jako taki nie podlega przywróceniu.
W zażaleniu na powyższe postanowienie skarżąca podniosła, że wyrażone przez Trybunał stanowisko, zgodnie z którym termin określony w art. 46 ust. 1 ustawy o TK ma charakter nieprzywracalny, jest nieprawidłowe. W przekonaniu skarżącej uznanie trzymiesięcznego terminu do wniesienia skargi za zawity nie stoi na przeszkodzie jego przywróceniu, zwłaszcza gdy przyczyną uchybienia były okoliczności związane ze złym stanem zdrowia skarżącej. Na potwierdzenie tego skarżąca odwołała się do unormowań procedury karnej, które dopuszczają przywrócenie terminu wtedy, gdy został on przekroczony bez winy strony. Zdaniem skarżącej analogicznie powinno się odbywać przywracanie terminów w sprawach skarg konstytucyjnych.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie Trybunału Konstytucyjnego jest prawidłowe, a zarzuty sformułowane w zażaleniu nie mogą być uwzględnione. Argumentacja skarżącej zawarta w zażaleniu opiera się na niewłaściwym rozumieniu zarówno przepisów normujących formalną przesłankę korzystania ze skargi konstytucyjnej, jaką jest termin do złożenia tego środka ochrony, jak i interpretacji tych przepisów przedstawionej przez Trybunał w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia. Wskazując na specyficzny charakter trzymiesięcznego terminu, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o TK, Trybunał podkreśla, że odnosi się on do szczególnego środka ochrony, jakim jest skarga konstytucyjna. Specyfika tego środka polega m.in. na tym, że jego wniesienie nie jest zwykłą czynnością procesową wykonywaną w toku instancji. Odwołując się do utrwalonej linii orzeczniczej w sprawach skarg konstytucyjnych, Trybunał wyjaśnia też, że szczególny charakter tej instytucji wyklucza odpowiednie stosowanie przepisów ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 101, ze zm.; dalej: k.p.c.) i zawartych w tym akcie przepisów normujących instytucję przywrócenia terminu.
Tym bardziej na uwzględnienie w tym kontekście nie zasługuje zawarty w zażaleniu postulat odpowiedniego stosowania innego – niż przewidziany w art. 20 ustawy o TK – aktu normatywnego, tj. ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.). Zdecydowanie zbyt daleko idąca jest także teza skarżącej, że doktryna dopuszcza przywracanie terminów zawitych w postępowaniu przed Trybunałem. Przywołany przez skarżącą autor (L. Jamróz, Skarga konstytucyjna. Wstępne rozpoznanie, Białystok 2011, s. 53-54) analizuje bowiem jedynie możliwość przywrócenia terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej (art. 49 w zw. z art. 36 ust. 2 ustawy o TK), nie zaś terminu do jej złożenia.
Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, należy stwierdzić, że Trybunał Konstytucyjny zasadnie pozostawił bez rozpoznania wniosek pełnomocnika skarżącej o przywrócenie terminu do wniesienia skargi. Uwzględniając zaś czas, jaki upłynął od dnia doręczenia skarżącej orzeczenia wyczerpującego drogę prawną przysługującą w jej sprawie do dnia złożenia skargi konstytucyjnej trzeba przyjąć, że Trybunał prawidłowo zakwalifikował skargę jako wniesioną po terminie określonym w art. 46 ust. 1 ustawy o TK.
POSTANOWIENIE
z dnia 27 maja 2015 r.
Sygn. akt Ts 107/15
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz – przewodnicząca
Stanisław Biernat – sprawozdawca
Zbigniew Cieślak,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 kwietnia 2015 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej E.D.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 12 marca 2015 r. (data nadania skargi w urzędzie pocztowym), sporządzonej przez pełnomocnika, E.D. (dalej: skarżąca) zakwestionowała zgodność z Konstytucją art. 60 ust. 2 pkt 5 w zw. z art. 44 pkt 4 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu (Dz. U. z 2010 r. Nr 29, poz. 154, ze zm.; dalej: ustawa o ABW). Skarżąca zarzuciła, że przepisy ustawy o ABW w zakresie, w jakim „umożliwia[ją] zwolnienie ze służby funkcjonariusza ABW ze względu na nieposiadanie certyfikatu bezpieczeństwa bez konieczności badania przebiegu służby funkcjonariusza” są niezgodne z art. 2, art. 24 w zw. z art. 32 oraz art. 45 Konstytucji. Skarżąca wystąpiła ponadto z wnioskiem o przywrócenie jej terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej.
Postanowieniem z 8 kwietnia 2015 r. Trybunał Konstytucyjny pozostawił bez rozpoznania wniosek skarżącej i odmówił nadania skardze dalszego biegu, stwierdzając, że skarga została wniesiona po terminie, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). W uzasadnieniu tego orzeczenia Trybunał podkreślił, że ustawowy termin do skorzystania ze skargi konstytucyjnej ma charakter materialny i jako taki nie podlega przywróceniu.
W zażaleniu na powyższe postanowienie skarżąca podniosła, że wyrażone przez Trybunał stanowisko, zgodnie z którym termin określony w art. 46 ust. 1 ustawy o TK ma charakter nieprzywracalny, jest nieprawidłowe. W przekonaniu skarżącej uznanie trzymiesięcznego terminu do wniesienia skargi za zawity nie stoi na przeszkodzie jego przywróceniu, zwłaszcza gdy przyczyną uchybienia były okoliczności związane ze złym stanem zdrowia skarżącej. Na potwierdzenie tego skarżąca odwołała się do unormowań procedury karnej, które dopuszczają przywrócenie terminu wtedy, gdy został on przekroczony bez winy strony. Zdaniem skarżącej analogicznie powinno się odbywać przywracanie terminów w sprawach skarg konstytucyjnych.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie Trybunału Konstytucyjnego jest prawidłowe, a zarzuty sformułowane w zażaleniu nie mogą być uwzględnione. Argumentacja skarżącej zawarta w zażaleniu opiera się na niewłaściwym rozumieniu zarówno przepisów normujących formalną przesłankę korzystania ze skargi konstytucyjnej, jaką jest termin do złożenia tego środka ochrony, jak i interpretacji tych przepisów przedstawionej przez Trybunał w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia. Wskazując na specyficzny charakter trzymiesięcznego terminu, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o TK, Trybunał podkreśla, że odnosi się on do szczególnego środka ochrony, jakim jest skarga konstytucyjna. Specyfika tego środka polega m.in. na tym, że jego wniesienie nie jest zwykłą czynnością procesową wykonywaną w toku instancji. Odwołując się do utrwalonej linii orzeczniczej w sprawach skarg konstytucyjnych, Trybunał wyjaśnia też, że szczególny charakter tej instytucji wyklucza odpowiednie stosowanie przepisów ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 101, ze zm.; dalej: k.p.c.) i zawartych w tym akcie przepisów normujących instytucję przywrócenia terminu.
Tym bardziej na uwzględnienie w tym kontekście nie zasługuje zawarty w zażaleniu postulat odpowiedniego stosowania innego – niż przewidziany w art. 20 ustawy o TK – aktu normatywnego, tj. ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.). Zdecydowanie zbyt daleko idąca jest także teza skarżącej, że doktryna dopuszcza przywracanie terminów zawitych w postępowaniu przed Trybunałem. Przywołany przez skarżącą autor (L. Jamróz, Skarga konstytucyjna. Wstępne rozpoznanie, Białystok 2011, s. 53-54) analizuje bowiem jedynie możliwość przywrócenia terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej (art. 49 w zw. z art. 36 ust. 2 ustawy o TK), nie zaś terminu do jej złożenia.
Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, należy stwierdzić, że Trybunał Konstytucyjny zasadnie pozostawił bez rozpoznania wniosek pełnomocnika skarżącej o przywrócenie terminu do wniesienia skargi. Uwzględniając zaś czas, jaki upłynął od dnia doręczenia skarżącej orzeczenia wyczerpującego drogę prawną przysługującą w jej sprawie do dnia złożenia skargi konstytucyjnej trzeba przyjąć, że Trybunał prawidłowo zakwalifikował skargę jako wniesioną po terminie określonym w art. 46 ust. 1 ustawy o TK.