Pełny tekst orzeczenia

315/3/B/2015

POSTANOWIENIE

z dnia 5 czerwca 2015 r.

Sygn. akt Ts 296/14



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Piotr Tuleja – przewodniczący

Marek Zubik − sprawozdawca

Teresa Liszcz,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 26 lutego 2015 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej M. N.-W.,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej z 14 października 2014 r. (data nadania) M. N.-W. (dalej: skarżący) zakwestionował zgodność § 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 16 kwietnia 2012 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie dodatków do uposażenia funkcjonariuszy Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego (Dz. U. z 2012 r. poz. 433; dalej: rozporządzenie zmieniające) z art. 2, art. 64 ust. 1 i 2, a także art. 64 ust. 1 i 2 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji. Zdaniem skarżącego kwestionowany przepis pozbawił go nabytego prawa majątkowego i wprowadził nieproporcjonalne ograniczenie ochrony praw majątkowych, tj. praw do dodatków za znajomość języków obcych.

Postanowieniem z 26 lutego 2015 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej na podstawie art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Trybunał uznał, że skarżący nie wykazał sposobu naruszenia swoich konstytucyjnych praw, których ochrony oczekiwał.

W zażaleniu na to postanowienie skarżący podniósł, że na etapie wstępnej kontroli Trybunał dokonał merytorycznej oceny zarzutu naruszenia ochrony słusznie nabytych praw podmiotowych, a ponadto nie odniósł się do dwóch zarzutów: pozbawienia praw podmiotowych bez zapewnienia „procedur dostosowawczych” oraz nieproporcjonalnego ograniczenia praw majątkowych. Skarżący stwierdził również, że wykazał, sposób naruszenia swoich konstytucyjnych praw przez zakwestionowany przepis.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Zgodnie z art. 49 w zw. z art. 36 ust. 4 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w zw. z art. 36 ust. 6 i 7 oraz w zw. z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy w wydanym postanowieniu prawidłowo ustalił istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu.

Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że postanowienie o odmowie nadania rozpatrywanej skardze konstytucyjnej dalszego biegu jest prawidłowe, a zarzuty sformułowane w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie.

Trybunał nie zgadza się ze skarżącym co do tego, że w zaskarżonym postanowieniu nie odniesiono się do „całokształtu” skargi i przypisano mu zarzuty, których nie formułował. Jak wynika z ponownej analizy skargi, skarżący zarzucił, że § 2 rozporządzenia zmieniającego pozbawił go prawa majątkowego w sposób naruszający zasadę ochrony praw słusznie nabytych i zasadę proporcjonalności. Wbrew temu, co skarżący twierdzi w zażaleniu, w skardze kwestionował on nie tylko sposób likwidacji nabytego prawa do dodatku za znajomość języków obcych w kontekście zasady ochrony praw słusznie nabytych i zasady proporcjonalności, lecz także samo pozbawienie go prawa majątkowego – dodatku za znajomość języków obcych (np. s. 2, 6, 7 skargi). W orzeczeniu z 26 lutego 2015 r. Trybunał odniósł się do wszystkich zarzutów postawionych w skardze i słusznie uznał, że skarżący nie wykazał sposobu naruszenia swoich konstytucyjnych praw podmiotowych. Jak Trybunał prawidłowo wyjaśnił, skarżący w swej argumentacji pominął, że nabyte przez niego prawo podmiotowe do dodatku za znajomość języków obcych przysługiwało mu dopóty, dopóki znajomość tę można było uznawać za szczególną kwalifikację. Dodatek za znajomość języków obcych miał swe umocowanie w art. 119 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu (Dz. U. z 2010 r. Nr 29, poz. 154, ze zm.; dalej: ustawa o ABW). Przepis ten pozwalał na wprowadzenie w rozporządzeniu takich dodatków do uposażania funkcjonariusza, które uzasadnione są szczególnymi właściwościami, kwalifikacjami, warunkami albo miejscem pełnienia służby. W charakter uprawnienia do dodatku za szczególne kwalifikacje wpisana była jego adekwatność do realiów, zmieniających się w czasie obowiązywania ustawy o ABW. Natomiast na podstawie upoważnienia zawartego w art. 119 ust. 3 ustawy o ABW do wyłącznej kompetencji Prezesa Rady Ministrów należało określenie nie tylko rodzajów dodatków za szczególne kwalifikacje, ale takze zasad dotyczących przyznawania dodatków. Konsekwencją tego, że kwalifikacje polegające na znajomości języków obcych utraciły cechę szczególności, było uprawnienie Prezesa Rady Ministrów do likwidacji dodatków, które przestały mieć umocowanie ustawowe. Uzasadniając zarzuty stawiane w skardze, skarżący nie przedstawił argumentacji wykazującej, że skorzystanie przez Prezesa Rady Ministrów z przewidzianego w ustawie o ABW uprawnienia do weryfikacji dodatku naruszało jego prawo podmiotowe do ochrony praw majątkowych słusznie nabytych. Tym bardziej więc nie wykazał, że aby zlikwidowanie tych dodatków było zgodne z Konstytucją, niezbędne są „procedury dostosowawcze”, a sama likwidacja dodatku jest nieproporcjonalnym ograniczeniem praw majątkowych skarżącego.

Trybunał nie zgadza się ze skarżącym także co do tego, że na etapie wstępnej kontroli dokonano merytorycznej oceny skargi. Zdaniem składu rozpoznającego zażalenie Trybunał Konstytucyjny nie przekroczył granic wstępnej kontroli skargi konstytucyjnej. Skarżący zdaje się nie dostrzegać, że ustawodawca precyzyjnie określił warunki formalne wniesienia skargi konstytucyjnej (art. 46-48 oraz art. 49 w związku z art. 36 ustawy o TK), a na Trybunał Konstytucyjny nałożył obowiązek zbadania, czy zostały one spełnione. Jednym z tych wymogów jest przewidziany w art. 79 Konstytucji i potwierdzony w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK warunek określenia sposobu naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw, gdyż tylko podmiot, który doznał takiego ograniczenia, jest legitymowany do wniesienia skargi konstytucyjnej. Rozpatrywana skarga została poddana procedurze kontrolnej, a jej wynik okazał się negatywny dla skarżącego – Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że skarżący nie uprawdopodobnił istnienia naruszenia swoich praw podmiotowych. Powyższa ocena nie miała charakteru merytorycznego: nie dotyczyła zgodności § 2 rozporządzenia zmieniającego z art. 2, art. 64 ust. 1 i 2, a także art. 64 ust. 1 i 2 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji.



W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny, na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 7 ustawy o TK, nie uwzględnił zażalenia.