Pełny tekst orzeczenia

424/4/B/2015

POSTANOWIENIE

z dnia 22 lipca 2015 r.

Sygn. akt Ts 353/14



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Teresa Liszcz – przewodnicząca

Andrzej Rzepliński − sprawozdawca

Leon Kieres,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7 kwietnia 2015 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej J.W. i T.T.,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



1. W skardze konstytucyjnej z 15 grudnia 2014 r. J.W. i T.T. (dalej: skarżący) zakwestionowali zgodność: po pierwsze, art. 46 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1995 r. − Prawo łowieckie (Dz. U. z 2013 r. poz. 1226, ze zm.; dalej: prawo łowieckie) w zw. z § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 8 marca 2010 r. w sprawie sposobu postępowania przy szacowaniu szkód oraz wypłat odszkodowań za szkody w uprawach i płodach rolnych (Dz. U. Nr 45, poz. 272; dalej: rozporządzenie) z art. 45 ust. 1 w zw. z art. 2 oraz art. 64 Konstytucji; po drugie, art. 48 pkt 6 prawa łowieckiego w zakresie, w jakim przepis ten „obejmuje uznanie za rażące naruszenie zasad agrotechnicznych niepodejmowanie czynności agrotechnicznych zmierzające do zabezpieczenia stanu uprawy na potrzeby postępowania sądowego i opiniowania przez biegłych sądowych”, z art. 45 ust. 1 w zw. z art. 2 Konstytucji; po trzecie: § 2 i § 3 rozporządzenia w zakresie, w jakim nie przewidują one „jakichkolwiek reguł dla postępowania poszkodowanego w przypadku niewykonywania przez dzierżawcę lub zarządcę obwodu łowieckiego ich obowiązków z zakresu postępowania w sprawie szacowania szkód łowieckich”, z art. 45 ust 1 w zw. z art. 2 Konstytucji.



2. Postanowieniem z 7 kwietnia 2015 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej na podstawie art. 79 ust. 1 Konstytucji, art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 oraz art. 47 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Trybunał uznał, że zarzut niezgodności art. 46 ust. 2 prawa łowieckiego w zw. z § 2 ust. 1 rozporządzenia z art. 45 ust. 1 w zw. z art. 2 Konstytucji oraz art. 64 Konstytucji jest oczywiście bezzasadny, a ponadto skarżący nie wykazali, w jaki sposób kwestionowane przepisy naruszają prawa konstytucyjne, których ochrony się domagają. Drugi zarzut skarżących – dotyczący art. 48 pkt 6 prawa łowieckiego, odnosi się do aktu stosowania prawa. Natomiast trzeci – postawiony względem § 2 i § 3 rozporządzenia – Trybunał uznał za nieprawidłowy, ponieważ dotyczył braku regulacji normatywnej.



3. W zażaleniu na to postanowienie skarżący zarzucili Trybunałowi niezasadne przyjęcie, że skarga konstytucyjna jest oczywiście bezzasadna.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



1. Zgodnie z art. 49 w zw. z art. 36 ust. 4 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w zw. z art. 36 ust. 6−7 i w zw. z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy w wydanym postanowieniu prawidłowo ustalił istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu.



2. Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że postanowienie o odmowie nadania rozpatrywanej skardze konstytucyjnej dalszego biegu jest prawidłowe, a zarzut sformułowany w zażaleniu nie zasługuje na uwzględnienie.



3. W zażaleniu skarżący zakwestionowali tylko jedną podstawę odmowy nadania ich skardze konstytucyjnej dalszego biegu, tj. oczywistą bezzasadność zarzutu niezgodności art. 46 ust. 2 prawa łowieckiego w zw. z § 2 ust. 1 rozporządzenia z art. 45 ust. 1 w zw. z art. 2 Konstytucji oraz art. 64 Konstytucji. Stanowisko skarżących nie jest jednak trafne. Argumentacja zawarta w zażaleniu, podobnie jak ta przedstawiona w skardze, dotyczy bowiem procesu stosowania prawa i oceny okoliczności faktycznych sprawy (działań i zaniechań skarżących oraz Koła Łowieckiego „Bekas” w Poraju) przez sądy. Skarżący w zażaleniu podkreślają, że przebieg postępowania sądowego w ich sprawie zdeterminowały zaniechania koła łowieckiego. Wskazują, że nie dokonali sprzętu uprawy, gdyż obawiali się, że w postępowaniu sądowym nie będą mogli udowodnić, iż dziki żerowały na ich polu. Wszelkie działania agrotechniczne zacierałyby bowiem ślady żerowania. Skarżący podkreślili, że jeśli koło postanowi nie wykonywać swoich obowiązków, to ze względu na treść kwestionowanych przepisów prawo do sądu rolników staje się iluzoryczne.



4. Trybunał Konstytucyjny podtrzymuje ocenę, zgodnie z którą skarżący nie otrzymali odszkodowania za szkody łowieckie wyłącznie z powodu własnych zaniedbań, a nie z powodu niezgodności kwestionowanych przepisów z Konstytucją. Skoro skarżący źle założyli uprawę, nie prowadzili jej, a następnie udaremniali próby szacowania szkód przez koło łowieckie, to legitymacja przedstawicieli tego koła do szacowania szkód nie miała wpływu na sytuację prawną skarżących i nie mogła doprowadzić do naruszenia ich konstytucyjnych praw. Sąd pierwszej instancji wyjaśnił skarżącym, że mogli we własnym zakresie udokumentować szkodę, tak jak to uczynili po miesiącu od jej powstania, a brak reakcji koła łowieckiego na ich zgłoszenie w ustawowym terminie byłby okolicznością obciążającą koło. Sądy rozpoznające sprawę skarżących uwzględniły opieszałość i nieprawidłowości w działaniach koła, jednak mimo ich stwierdzenia uznały, że odpowiedzialność koła za szkody łowieckie jest wyłączona z powodu założenia uprawy z rażącym naruszeniem zasad agrotechnicznych oraz niedokonania sprzętu w odpowiednim terminie. Skarżący mieli więc nieograniczone prawo dochodzenia swoich roszczeń przed sądem, a odszkodowania zostali pozbawieni wyłącznie w wyniku własnych zaniedbań. W złożonej skardze konstytucyjnej skarżący nie wykazali, by to z powodu treści kwestionowanych przepisów nie mogli uzyskać w postępowaniu sądowym odszkodowania za straty poniesione w uprawach.



W związku z powyższym Trybunał Konstytucyjny, na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 7 ustawy o TK, nie uwzględnił zażalenia.