Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 marca 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Ludmiła Tułaczko

Protokolant: p.o. protokolant sądowy Monika Suwalska

po rozpoznaniu dnia 22 marca 2016 r.

sprawy D. K. syna B. i M. z domu B.
ur. (...) w W.

obwinionego o wykroczenie z art. 124§1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Legionowie

z dnia 12 listopada 2015 r. sygn. akt II W 488/15

zaskarżony wyrok zmienia w punkcie I w ten sposób, że na podstawie art. 39 § 1 kw odstępuje od wymierzenia obwinionemu D. K. kary grzywny;
w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, zwalania obwinionego od uiszczenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt VI Ka 1493/15

UZASADNIENIE

D. K. został obwiniony o to, że w dniu 11.12.2014r. w miejscowości C. ul. (...) umyślnie uderzył otwartą dłonią w twarz oraz przewrócił na schody, w wyniku czego uszkodził protezę dolną zębów powodując straty w wysokości 150 zł na szkodę R. K. tj. o czyn z art. 124 § 1 kw.

Po rozpoznaniu sprawy sygn. II W 488/15 Sąd Rejonowy w Legionowie wyrokiem z dnia 12 listopada 2015r. obwinionego D. K. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 124 § 1 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 300 zł. Na podstawie art. 124 § 4 kw. zasądził od obwinionego obowiązek zapłaty równowartości wyrządzonej szkody w kwocie 150 zł na rzecz pokrzywdzonego R. K. i zwolnił obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Od powyższego wyroku obwiniony D. K. wniósł apelację.

Wyrokowi zarzucił:

1. ograniczenie prawa do udziału w sprawie gdyż nie został powiadomiony o pierwszym terminie rozprawy wyznaczonej na dzień 16.09.2015r.

2. dowolną ocenę zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, w tym stronniczych, jego zdaniem, zeznań B. K., K. K. (1) i pokrzywdzonego R. K.,

3. błędne ustalenie, że celowo uszkodził protezę zębową R. K. gdyż nie uderzył pokrzywdzonego. Jedynie bronił się przed atakiem żony, córki i teścia, którzy naruszyli jego mir domowy.

4. brak wniosku o ściganie złożonego przez R. K.,

5. powołał się na poważny konflikt rodzinny, w wyniku którego jest szykanowany, niesłusznie oskarżany przez żonę, teścia i córkę.

W konkluzji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie sprawy.

Sąd Okręgowy, zważył co, następuje:

Apelacja obwinionego zasługiwała na częściowe uwzględnienie. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że obwiniony uderzył pokrzywdzonego R. K. dwukrotnie otwartą dłonią w twarz. Uderzenia a następnie upadek pokrzywdzonego na schody spowodowały pęknięcie protezy zębowej. Naprawa protezy kosztowała 150 zł. Powyższe ustalenia sądu I instancji są prawidłowe. O uderzeniach zeznał pokrzywdzony R. K., B. K. oraz K. K. (1). Do uszkodzenia protezy zębowej musiało dojść pod wpływem uderzenia a następnie upadku pokrzywdzonego bowiem świadczą o tym zeznania R. K. oraz policjanta M. O., którego pokrzywdzony podczas interwencji podjętej bezpośrednio po zdarzeniu poinformował o tym fakcie. Uszkodzenie protezy potwierdza zaświadczenie z (...). /k- 24/ Uderzenia zadane w twarz są zachowaniem celowym a więc obwiniony godził się na to, że mogą one doprowadzić do uszkodzenia protezy zębowej pokrzywdzonego R. K.. Sąd I instancji prawidłowo ocenił działanie obwinionego jako podjęte z zamiarem wynikowym. Skutek w postaci pęknięcia protezy zębowej pod wpływem uderzeń jest skutkiem typowym i pozostaje w adekwatnym związki przyczynowym z zachowaniem obwinionego. Uderzenia nie spowodowały widocznych śladów na ciele R. K. lecz ich skutkiem było pęknięcia protezy zębowej. Sąd I instancji nie uwzględnił jednak tła konfliktu i okoliczności zdarzenia, o których wyjaśnił obwiniony. Rozwinięcie tych okoliczności przedstawił D. K. w swojej apelacji. Wiążą się one z głębokim konfliktem rodzinnym przejawiającym się w braku porozumienia w sprawach prowadzenia wspólnego gospodarstwa domowego oraz sposobu wychowania syna. W wyniku tej konfliktowej sytuacji obwiniony zajął jeden pokój zaś pozostałe pomieszczenia w domu jednorodzinnym zajmuje jego żona B. K. i ich syn K. K. (2). W dniu 11.12.2014r. B. K. weszła do pokoju obwinionego i nie opuściła go pomimo wezwania aby wyszła. Przeszukała to pomieszczenie domagając się wydania dokumentów ZUS oraz wiertarki. Zachowała się w ten sposób pomimo, że dwa dni wcześniej, w dniu 8. 12. 2014r. także w podobnych okolicznościach, podczas obecności policjantów uzyskała od obwinionego dokumenty ZUS wystawione na jej nazwisko. Tym samym sprowokowała obwinionego do zastosowania siły fizycznej a następnie pod wpływem jej krzyku interweniował pokrzywdzony R. K. oraz córka K. K. (1). Obwiniony miał przeciwko sobie trzy osoby. Dlatego wypchnął z zajmowanego przez siebie pokoju R. K. dwukrotnie uderzając go w twarz i popychając na schody. Z kolei R. K. podjął interwencję w celu obrony swojej córki B. K.. B. K. doznała drobnych otarć naskórka. Gdy obwiniony wypchnął R. K. z pokoju zamknął się w nim razem z B. K. i otworzył drzwi dopiero gdy przyjechali policjanci wezwani przez K. K. (1). Powyższe okoliczności wskazują na prowokacyjne i wymuszające działania B. K.. Wobec powyższego należy dojść do przekonania, że zachodzą szczególne okoliczności wskazane w art. 39 § 1 kw. Próba narzucenia swojej woli oraz nieustępliwość doprowadziły do eskalacji konfliktu rodzinnego. Użyta przez obwinionego siła fizyczna nie była nadmierna skoro nie spowodowała bolesnych obrażeń ciała u pokrzywdzonego R. K.. Także B. K. doznała powierzchownych obtarć naskórka. Jak wynika z zeznań policjanta skarżąc się na ból ręki swobodnie posługiwała się nią przeglądając skoroszyty z dokumentami. Uderzenia i upadek pokrzywdzonego na schody skutkowały pęknięciem protezy zębowej więc zgodnie z art. 124 § 4 kw obwiniony powinien naprawić wyrządzoną szkodę. W tej sytuacji sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok i odstąpił od wymierzenia kary grzywny. Uznał, że obwiniony działał pod wpływem emocji sprowokowany zachowaniem swojej żony broniąc się przed zaborem rzeczy, które posiadał w swoim pokoju.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów zawartych w apelacji obwinionego należy stwierdzić, że nie są one zasadne. D. K. został powiadomiony w formie adwizo o terminie rozprawy wyznaczonej na dzień 16. 09.2015r. Ponadto sąd odwoławczy przesłuchał na rozprawie świadka R. K. i obwiniony miał możliwość zadawania pytań w celu ustalenia przebiegu zdarzenia z dnia 11.12.2014r. Pokrzywdzony złożył wniosek o pociągnięcie obwinionego do odpowiedzialności za wykroczenie /k- 42/.

Mając powyższe na uwadze sąd odwoławczy orzekł jak w wyroku. Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego znajduje swoje uzasadnienie w treści art. 119 ksw w zw. z art. 624 §1 k.p.k.