Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 07 kwietnia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 7 kwietnia 2016 roku w Człuchowie

sprawy z powództwa (...) w G.

przeciwko K. S.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 556/15 upr.

UZASADNIENIE

Powód (...) z siedzibą w G. wniósł pozew przeciwko K. K. o zapłatę kwoty 1.227,29 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty – do rozpoznania w postępowaniu upominawczym.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż przedmiotowa wierzytelność powstała w wyniku zawarcia w dniu 9 maja 2009 roku przez stronę z pozwaną z (...) S.A. w W. umowę o oświadczeniu usług. Podkreślił, iż pozwany nie wywiązał się z warunków umowy, w związku z czym została ona rozwiązana w dniu 31 sierpnia 2009 roku. Pierwotny wierzyciel w dniu 20 kwietnia 2015 r. dokonał przelewu przysługującej mu wierzytelności na rzecz powoda. Powód zaznaczył, iż pozew jest zasadny z uwagi na fakt, iż polubowne próby odzyskania należnej kwoty okazały się bezskuteczne, przy czym na należność dochodzoną pozwem składają się: kwota 706,13 zł tytułem sumy niezapłaconych dokumentów księgowych oraz kwota 521,16 zł tytułem sumy odsetek ustawowych naliczonych od dnia następnego po dniu płatności dokumentu księgowego do dnia sporządzenia pozwu.

Wobec braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym z uwagi na fakt, iż na podstawie danych pozwanej wskazanych w treści pozwu nie udało się ustalić prawidłowego numeru PESEL pozwanej, niniejszą sprawę skierowano do rozpoznania w postępowaniu zwykłym.

Na rozprawie w dniu 7 kwietnia 2016 roku stawiła się pozwana, która oświadczyła, iż obecnie nosi nazwisko K. S..

Pozwana przyznała, iż z pierwotnym wierzycielem zawarła umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Podkreśliła, iż telewizję wzięła dla rodziców i nie była świadoma, że rachunki się nieopłacane. Z uwagi na odległy termin zobowiązania, pozwana podniosła zarzut jego przedawnienia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 kwietnia 2009 roku pomiędzy pozwaną K. K. (obecnie S.) a (...) sp. z o.o. w W. zawarta została umowa o świadczenie usług.

bezsporne, nadto dowód: umowa o świadczenie usług z dnia 17/04/2009r. k. 10

W związku z zawartą umową Spółka (...) sp. z o.o. w W. wystawiła w dniu 3 czerwca 2009 roku dokument sprzedaży nr (...) na kwotę 67,13 zł, oraz w dniu 8 lipca 2009 roku dokument sprzedaży nr (...) na kwotę 155,13 zł.

bezsporne, nadto dowód: dokument sprzedaży nr (...) z dnia 03/06/2009r. k. 11, dokument sprzedaży nr (...) z dnia 08/07/2009r. k. 13, rozliczenie bieżące k. 12, 14

W dniu 20 października 2009 roku z uwagi na nie wywiązanie się przez pozwaną z warunków umowy, pierwotny wierzyciel wystawił notę obciążeniową na łączną kwotę 1.706,13 zł, na którą składały się: kara w wysokości ulgi z tytułu Promocyjnej Opłaty aktywacyjnej w kwocie 99,00 zł, kara w wysokości ulgi z tytułu Promocyjnych cen pakietów w kwocie 252,00 zł, kara z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy w kwocie 200,00 zł oraz kara za zagubienie dekodera w kwocie 1.000,00 zł. Termin zapłaty należności wynikającej z noty obciążeniowej został wyznaczony na dzień 4 listopada 2009 roku.

dowód: nota obciążeniowa nr NB/11571/0910/0 z dnia 20/10/2009r. k. 15

Na mocy umowy z dnia 20 kwietnia 2015 roku powód (...) z siedzibą w G. nabył od (...) sp. z o.o. w W. prawa do wierzytelności wobec pozwanej K. K. (obecnie S.) z tytułu w/w umowy.

bezsporne

Pismem z dnia 12 czerwca 2015 pozwana została zawiadomiona o zmianie wierzyciela oraz została wezwana do zapłaty kwoty 1.210,42 zł najpóźniej do dnia 26 czerwca 2015 roku.

bezsporne, nadto dowód: zawiadomienie o zmianie wierzyciela z dnia 12/06/2015r. k. 7, wezwanie do zapłaty z dnia 12/06/2015r. k. 8

Pozew w niniejszej sprawie wniesiony został w dniu 1 października 2015 roku.

porównaj: stempel pocztowy na kopercie zawierającej pozew k. 22

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powód domagał się w niniejszym procesie zasądzenia od pozwanej na jego rzecz roszczenia, które przysługiwało mu z tytułu wierzytelności nabytej od (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności.

Stosownie do treści art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl art. 509 § 1 k.c., wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Zgodnie zaś z przepisem art. 513 § 1 k.c., dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie.

Na mocy umowy przelewu wierzytelności dotychczasowy wierzyciel przenosi wierzytelność na osobę trzecią, która wstępuje w miejsce cedenta, przy czym strona pozwana nie kwestionowała faktu zawarcia jak i skuteczności umowy cesji. Umowa ta skutkuje sukcesją syngularną o charakterze translatywnym – wierzytelność przechodzi na cesjonariusza w postaci niezmienionej, w jakiej przysługiwała cedentowi, w szczególności co do jej wysokości, należności ubocznych oraz ewentualnego jej przedawnienia.

Pozwana nie kwestionowała, że była zobowiązana w stosunku do pierwotnego wierzyciela z tytułu umowy o świadczenie usług, oraz że nie opłaciła należności wynikających z faktur. Podniosła natomiast zarzut przedawnienia, który w ocenie Sądu zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Przy czym bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie (art. 120 § 1 k.c.).

Istotną w niniejszej sprawie jest okoliczność, że do zastosowania trzyletniego terminu przedawnienia nie jest wymagane, aby obie strony stosunku prawnego, z którego wywodzi się roszczenie majątkowe, prowadziły działalność gospodarczą. Wystarczy, że działalność gospodarczą prowadzi tylko strona dochodząca roszczenia, które wiąże się z tą działalnością.

Bezspornym jest, iż pozwana zawarła z podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą – (...) Sp. z o.o. umowę o świadczenie usług, w związku z czym do niniejszej sprawy zastosowanie ma 3-letni termin przedawnienia przedmiotowego roszczenia. Jak wynika z przedłożonego przez powoda materiału dowodowego w postaci noty obciążeniowej nr NB/11571/0910/0 z dnia 20 października 2009 roku (k. 15), termin płatności należności wynikającej z tego dokumentu upływał z dniem 4 listopada 2009 roku. Od tego czasu aż do czasu wniesienia przedmiotowego pozwu tj. do dnia 1 października 2015 roku nie dokonano żadnej czynności mającej na celu przerwanie biegu przedawnienia.

Zgodnie bowiem z treścią art. 123 § 1 pkt 1 k.c. bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Wniosek o nadanie klauzuli wykonalności przerywa bieg przedawnienia i do czasu zakończenia postępowania wywołanego tym wnioskiem, uprawniony nie może podjąć innej czynności mogącej przerwać bieg przedawnienia. ( porównaj: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2004 roku III CZP 101/03, OSNC 2005/4/58). Po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo.

Z zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego wynika, iż bieg terminu przedawnienia zaczął biec od dnia następnego po dniu, w którym upływał termin zapłaty należności wynikającej z noty obciążeniowej, a więc od dnia 5 listopada 2009 roku. Od tego dnia należy liczyć 3-letni termin przedawnienia roszczenia.

Zgodnie z art. 117 § 2 k.c. ten, przeciwko komu przysługuje dane roszczenie (podmiot zobowiązaniowy), po upływie określonego czasu, ma możliwość uchylenia się od jego zaspokojenia. Upływ czasu oznacza w istocie, że podmiot zobowiązany staje się stroną, która decyduje o zaspokojeniu roszczenia. Ma on bowiem możliwość albo powołania się na przedawnienie, albo dobrowolnego zaspokojenia uprawnionego. Przy czym ma on w tym zakresie pełną swobodę i może dokonać tego w dowolny sposób, w tym także per facta concludentia.

W ocenie Sądu podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia zasługuje na uwzględnienie, ponieważ powód skutecznie wniósł pozew o zapłatę do tut. Sądu w dniu 1 października 2015 roku, natomiast roszczenie powoda uległo przedawnieniu ostatecznie z dniem 5 listopada 2012 roku.

Wobec powyższego, na podstawie art. 117 k.c. orzeczono o oddaleniu powództwa.