Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 kwietnia 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi Wydział VIII Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Katarzyna Nowicka-Michalak

Protokolant: sekr. sąd. Kamila Zientalak

po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2016 r. w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł.

przeciwko A. Z.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt VIII C 2600/15

UZASADNIENIE

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. w pozwie z dnia 31 marca15 r. skierowanym przeciwko A. Z. wniosła o zasądzenie od pozwanej kwoty 3.104,01 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż dochodzona należność stanowi nieuiszczoną opłatę za przeprowadzone przez powoda kursy doskonalenia zawodowego za październik 2008 r. listopad 2008 r., grudzień 2008 r. i luty 2009 r. wraz ze skapitalizowanymi odsetkami.

Nakazem zapłaty z dnia 16 kwietnia 2015 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi zasądził od pozwanej na rzecz powoda dochodzoną w pozwie kwotę wraz z ustawowymi odsetkami oraz kwotą 647 zł z tytułu zwrotu kosztów postępowania upominawczego.

Od powyższego nakazu zapłaty pozwana wniosła sprzeciw, w którym nie uznała powództwa i wniosła o jego oddalenie. Pozwana zaprzeczyła, aby doszło do zawarcia umowy objętej pozwem. Na terminie rozprawy w dniu 25 kwietnia 2016 r. pozwana sprecyzowała zarzuty sprzeciwu, potwierdziła, że zawarła z powodem umowę wskazaną w pozwie ale jednocześnie zgłosiła zarzut przedawnienia roszczenia objętego pozwem.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana A. Z. zawarła z powodem (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. w dniu 21 września 2007 r. umowę, na mocy której powód zobowiązany był do prowadzenia kursu doskonalenia zawodowego przygotowującego słuchacza do egzaminów przewidzianych dla studentów szkół wyższych na kierunku pedagogika, zaś pozwana do uiszczania opłat związanych z uczęszczaniem na kurs. Zgodnie z umową opłaty za kurs wnoszone miały być przez słuchacza w postaci 10 rat po 290 zł każdy – łącznie miała to być kwota 2.900 zł za pierwszy rok kursu oraz w siedmiu ratach po 387 zł miesięcznie – łącznie 2.709 zł, za drugi rok kursu, płatnych w ciągu pierwszych 10 dni każdego z miesięcznych okresów płatności. W przypadku niedokonania opłaty za kurs w terminie, powodowi przysługiwało prawo naliczenia odsetek umownych w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym od zaległych kwot. Pozwana nie uiściła określonej umową kwoty. Kurs rozpoczynał się 1 października 2006 roku. Zarządzeniem Zarządu (...) Spółki z ograniczona odpowiedzialnością w Ł. z dnia 30 listopada 2007 r. uległa zmiana wysokość opłat za drugi rok kursu i od marca 2008 r. wynosiła kwotę 400 zł miesięcznie.

(umowa –k.8-9, zarządzenie –k.10)

Pozwana A. Z. nie zapłaciła opłat za październik 2008 r. listopad 2008 r., grudzień 2008 r. i luty 2009 r. w łącznej kwocie 1.400 zł.

(okoliczność przyznana, wykaz zaległości –k.13-20)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane dowody, oceniając je jako wiarygodne.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Powództwo jako bezzasadne podlegało oddaleniu.

Pozwana zawarła z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. umowę o nauczanie, która należy do tzw. umów nienazwanych. Umowy nienazwane charakteryzują się tym, że ich przedmiotem jest świadczenie usług, przy czym umowa taka może dotyczyć dokonania jednej usługi, określonej liczby usług, bądź też dotyczyć stałego świadczenia usług określonego rodzaju. Ich stronami mogą być wszelkie podmioty prawa cywilnego, to jest osoby fizyczne, osoby prawne i jednostki organizacyjne niebędące osobami prawnymi, którym ustawa przyznaje zdolność prawną. Umowami nienazwanymi będą umowy o świadczenie usług zawierane z podmiotami świadczącymi je w zakresie swojej działalności gospodarczej lub zawodowej. Mogą też być zawierane z udziałem konsumentów.

Nie ulega wątpliwości, że umowa zawarta przez pozwaną z powodem ma charakter umowy nienazwanej związanej ze świadczeniem usług przez podmiot zajmujący się zawodowo nauczaniem.

Zgodnie z przepisem art. 750 k.c. do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu.

Bezsporne w sprawie jest, że pozwana nie wniosła opłat za naukę za cztery miesiące nauczania, bezsporna okazała się również kwota naliczonych odsetek za opóźnienie w zapłacie zaległości. Pozwana jednak skutecznie zgłosiła zarzut przedawnienia roszczenia objętego niniejszym pozwem.

Zgodnie z art. 117 § 2 k.c., po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Należy jednocześnie zaznaczyć, iż od wejścia w życie ustawy nowelizującej Kodeks cywilny (ustawa z dnia 28 lipca 1990 roku „o zmianie ustawy- kodeks cywilny- Dz. U. Nr 55, poz. 321) Sąd bada zarzut przedawnienia tylko wówczas, jeżeli zostanie zgłoszony przez stronę (jak w przedmiotowej sprawie). Wcześniej Sąd był zobligowany badać z urzędu, czy roszczenie będące przedmiotem postępowania sądowego nie jest przedawnione. Przepis art. 117 § 1 k.c. stanowi z kolei, że z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Roszczenie o zapłatę należności w postaci opłat za naukę bez wątpienia jest roszczeniem majątkowym. Zgodnie z art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny inaczej nie stanowi, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata.

W realiach niniejszej sprawy nie będą miały zastosowania terminy przewidziane w powołanym art. 118 k.c., bowiem szczególnym przepisem dotyczącym roszczeń związanych z umowami nienazwanymi, w tym umową o nauczanie będzie przepis art. 751 ust. 1 k.c., zgodnie z którym z upływem lat dwóch przedawniają się roszczenia z tytułu utrzymania, pielęgnowania, wychowania lub nauki, jeżeli przysługują osobom trudniącym się zawodowo takimi czynnościami albo osobom utrzymującym zakłady na ten cel przeznaczone.

Żądanie powoda zapłaty zaległego czesnego jest żądaniem podmiotu zawodowo trudniącego się czynnościami związanymi z nauką. Roszczenie zapłaty za październik 2008 r. stało się wymagalne od dnia 11 października 2008 r. i stało się roszczeniem przedawnionym począwszy od dnia 11 października 2010 r., roszczenie zapłaty za listopad 2008 r. stało się wymagalne od dnia 11 listopada 2008 r. i stało się roszczeniem przedawnionym począwszy od dnia 11 listopada 2010 r., roszczenie zapłaty za grudzień 2008 r. stało się wymagalne od dnia 11 grudnia 2008 r. i stało się roszczeniem przedawnionym począwszy od dnia 11 grudnia 2010 r., a roszczenie zapłaty za luty 2009 r. stało się wymagalne od dnia 11 lutego 2009 r. i stało się roszczeniem przedawnionym począwszy od dnia 11 lutego 2011 r. Przedawnienie należności głównej oznacza przedawnienie należności ubocznych, w tym przypadku odsetek umownych naliczonych od niezapłaconych opłat za nauczanie.

W przedmiotowej sprawie w ocenienie Sądu nie doszło również do zrzeczenia się zarzutu przedawnienia przez pozwaną. Podkreślić bowiem należy, że zrzeczenie się zarzutu przedawnienia roszczenia nie wymaga wprawdzie żadnej szczególnej formy, nie mniej aby uznać, że dłużnik zrzekł się zarzutu przedawnienia należy ustalić, że miał on świadomość przedawnienia kierowanego pod jego adresem roszczenia o spełnienie świadczenia majątkowego i będąc świadomym konsekwencji zrzeczenia się zarzutu przedawnienia roszczenia, zrzekł się go. W orzecznictwie przyjmuje się przy tym, że możliwe jest przyjęcie, że uznanie przedawnionego już roszczenia zawiera także zrzeczenie się korzystania z zarzutu przedawnienia tylko wówczas, jeżeli z treści lub z okoliczności, w których oświadczenie to zostało złożone, wynika, że taka właśnie była rzeczywista wola dłużnika (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 czerwca 2002 roku, sygn. akt IV CKN 1013/00, LEX nr 80261).

Zarówno orzecznictwo Sądu Najwyższego, jak i doktryna, dopuszczają możliwość nieuwzględnienia zarzutu przedawnienia na podstawie art. 5 k.c. Podstawowym jednak warunkiem takiej możliwości, jest ocena zarzutu przedawnienia, jako czynienia przez uprawnionego do jego podnoszenia, z przysługującego mu prawa, użytku sprzecznego z zasadami współżycia społecznego. W rozpoznawanej sprawie powód nie wykazał jednak, aby zachodziły szczególne okoliczności przemawiające za uznaniem zarzutu przedawnienia jako naruszającego zasady współżycia społecznego.

Mając to wszystko na uwadze, powództwo podlegało oddaleniu.