Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 maja 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Aleksandra Mazurek

Protokolant asystent sędziego Krystyna Rogalińska

po rozpoznaniu dnia 20 maja 2016 r.

sprawy A. M., s. S. i B., ur. (...) w W.

obwinionego o wykroczenie z art. 92 ust. 1 i ust. 2 w zw. z punktem 4.2 załącznika nr 1 do ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2013 r., poz. 1414) w zw. z art. 31b ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (Dz. U. 2012.1155 j.t.)

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego (...) Wojewódzkiego Inspektora (...)

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Południe w Warszawie

z dnia 19 stycznia 2016 r. sygn. akt IV W 2829/15

zaskarżony wyrok uchyla i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Pragi- Południe w Warszawie do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt VI Ka 343/16

UZASADNIENIE

A. M. został obwiniony o to, że w dniu 3 czerwca 2015r. w siedzibie Wojewódzkiego Inspektoratu (...) w R. w Oddziale w W. – W. ul (...) ujawniono, że kierowca A. M. w okresie od godziny 5;58 do godziny 13:41 dnia 15.12.2014r. przekroczył maksymalny czas prowadzenia pojazdu bez przerwy o 1 godzinę i 9 minut, tj. o wykroczenie z art. 92 ust. 1 i ust. 2 w zw. z punktem 4.2 załącznika nr 1 do ustawy z dnia 6 września 2011r. o transporcie drogowym.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi- Południe w Warszawie wyrokiem z dni 19 stycznia 2016r. w sprawie o sygn. akt IV W 2829/15 obwinionego A. M. uniewinnił od popełnienia zarzuconego mu czynu, zaś na podstawie art. 118 § 2 k.p.w. kosztami postępowania w sprawie obciążył Skarb Państwa.

Od powyższego wyroku apelację wniósł występujący w niniejszej sprawie jako oskarżyciel publiczny- (...) Wojewódzki Inspektor (...), który zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść obwinionego i zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych mający istotny wpływ na treść orzeczenia polegający na bezpodstawnym, bo nieopartym na zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym przyjęciu, że A. M. nie można przypisać winy za popełnione wykroczenie. Oskarżyciel wniósł o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja zasługuje na uwzględnienie. Ustalenia faktyczne poczynione przez sąd I instancji nie budzą zastrzeżeń Sądu Okręgowego. Błędny jest jednak wniosek w przedmiocie braku winy A. M..

Obwiniony A. M. nie kwestionował tego, iż przekroczył maksymalny czas prowadzenia pojazdu bez przerwy. Wskazywał jednak, że do popełnienia wykroczenia doszło na skutek warunków drogowych panujących w dniu zdarzenia, w tym nieplanowanych utrudnień wywołanych wzmożonym ruchem na drodze, a w związku z tym opóźnieniem w kursowaniu prowadzonego przez obwinionego autobusu. Decyzję i kontynuowaniu pracy podjął na skutek polecenia dyspozytora i nie miał innej możliwości. W ocenie Sądu Okręgowego powyższe okoliczności nie mogą wyłączyć winy obwinionego, dlatego mylne jest stanowisko sądu I instancji w tym zakresie.

Fakt, iż komunikacja w W. charakteryzuje się zwiększoną liczbą pasażerów, bardzo dużym natężeniem ruchu pojazdów i pieszych winien wzmagać ostrożność kierowców komunikacji miejskiej. Celem uregulowania z art. 92 ust. 1 i ust. 2 ustawy o transporcie drogowym jest troska o bezpieczeństwo wszystkich uczestników ruchu drogowego oraz pasażerów podróżujących transportem publicznym. Ustawodawca, mając na uwadze, iż zawód kierowcy jest odpowiedzialnym i wyczerpującym zajęciem, w trosce o zdrowie i życie ludzi, nakłada na kierowców zawodowych szczególne obowiązki. Zmęczenie kierowcy objawia się sennością, obniżonym poziomem koncentracji i wolniejszym czasem reakcji, co może mieć katastrofalne skutki dla otoczenia. Trzeba podkreślić, iż, jak wskazuje skarżący, przekraczanie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu, czy skracanie dziennego czasu odpoczynku są częstymi przyczynami wypadków drogowych.

Stanowisko Sądu Rejonowego jest nie do przyjęcia, gdyż wyraża aprobatę dla sytuacji, która nie powinna mieć miejsca. Obwiniony nie może zrzucać odpowiedzialności za popełnione wykroczenie na dyspozytora, albowiem w sytuacji, w której się znalazł, miał obowiązek odmówić kontynuowania jazdy. A. M. miał możliwość zachowania zgodnego z prawem, tj. skorzystania z odpowiedniej przerwy w pracy po zakończeniu kursu, a następnie kontynuowania pracy i nie spowodowałoby to nadmiernej dezorganizacji pracy (...), jeśli się uwzględni dużą częstotliwość z jaką poruszają się autobusy linii 190. Jak słusznie podnosi oskarżyciel w apelacji – planowaniem grafików zajmuje się pracodawca, ale to kierowca wykonuje przewóz pasażerów, a tym samym bierze za nich odpowiedzialność. Obwiniony wiedział, że powinien udać się na przerwę i musiał liczyć się z konsekwencjami mogącymi mieć miejsce w razie podjęcia dalszej pracy. Uniewinnienie A. M. od popełnionego mu czynu stwarzałoby przyzwolenie na przekraczanie czasu pracy przez nie tylko przez obwinionego, lecz także przez innych kierowców zawodowych. Konieczne jest zapobieżenie takim sytuacjom na przyszłość, albowiem stwarzają one zagrożenie dla bezpieczeństwa ludzi i w związku z tym są niedopuszczalne.

W postępowaniu ponownym Sąd Rejonowy raz jeszcze rozważy kwestię odpowiedzialności A. M. za zarzucany mu czyn biorąc pod uwagę powyższe stanowisko Sądu Okręgowego. Sąd Rejonowy może dokonać analizy sytuacji obwinionego pod kątem art. 39 § 1 k.w., który w pewnych sytuacjach dopuszcza możliwość nadzwyczajnego złagodzenia kary albo odstąpienia od jej wymierzenia.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Okręgowy postanowił jak w wyroku.