Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 kwietnia 2016r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 kwietnia 2016r. w S.

odwołania A. W.

od decyzji Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego

z dnia 2 grudnia 2014 r. (Nr (...) )

w sprawie A. W.

przeciwko Prezesowi Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego

o prawo do renty rolniczej

oddala odwołanie

Sygn. akt IV U 1400/14

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z dnia 2.12.2014 r. organ rentowy Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego odmówił ubezpieczonemu A. W. prawa do renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji Prezes KRUS podniósł, że Komisja Lekarska Kasy nie uznała A. W. za całkowicie niezdolnego do pracy w gospodarstwie rolnym.

Od decyzji tej odwołanie złożył ubezpieczony A. W. podnosząc, iż stan jego zdrowia nie pozwala mu na wykonywanie pracy w gospodarstwie rolnym.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie. Uzasadniając swoje stanowisko podniósł, że zaskarżona decyzja jest słuszna, ponieważ została wydana na podstawie orzeczenia Komisji Lekarskiej Kasy z dnia 27.11.2014 r., która nie uznała A. W. za całkowicie niezdolnego do pracy w gospodarstwie rolnym.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny.

Ubezpieczony A. W. urodzony (...), od 1.07.2000 r. podlega ubezpieczeniu społecznemu rolników. W dniu 1.10.2014 r. złożył do Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego wniosek o rentę rolniczą. Rozpoznając powyższy wniosek organ rentowy skierował ubezpieczonego na badanie przez Lekarza Rzeczoznawcę Kasy, który w orzeczeniu z dnia 21.10.2014 r. stwierdził, iż A. W. nie jest całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym. Ubezpieczony zgłosił w dniu 5.11.2014 r. sprzeciw od powyższego orzeczenia. W związku z tym, ubezpieczony został skierowany na badanie przez Komisję Lekarską Kasy. Organ ten w dniu 27.11.2014 r., po stwierdzeniu u ubezpieczonego okresowego zespołu bólowego kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego z okresowym zespołem bólowym, niedoczynności tarczycy, stanu po częściowej resekcji żołądka z powodu otyłości oraz nadciśnienia tętniczego zredukowanego uznał, iż A. W. nie jest całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym. Orzeczenie to stało się podstawą do wydania w dniu 2.12.2014 r. przez organ rentowy zaskarżonej decyzji, w której odmówiono przyznania ubezpieczonemu prawa do renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy.

Badając sporną kwestię całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy: kardiologa-endokrynologa, neurologa oraz ortopedy. Biegli w swojej opinii (k. 10-11) stwierdzili u ubezpieczonego: dolegliwości bólowe kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego bez objawów korzeniowych, dyskopatię odcinka szyjnego kręgosłupa, podejrzenie zespołu kanału lewego nadgarstka, zawroty głowy w wywiadzie, nadciśnienie tętnicze w przeszłości, niedoczynność tarczycy w trakcie leczenia substytucyjnego oraz przebyte operacyjne zmniejszenie żołądka w celu leczenia otyłości patologicznej. W ocenie biegłych ubezpieczony nie jest całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie akt rentowych oraz opinii biegłych, w tym opinii uzupełniającej (k. 10-11, k. 26 i 27).

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Odwołanie nie jest uzasadnione.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 20.12.1990r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r. poz. 1403 ze zm.) renta rolnicza z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który łącznie spełnia następujące warunki:

1) podlegał ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu przez wymagany okres, o którym mowa w ust. 2;

2) jest trwale lub okresowo całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym;

3) całkowita niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym powstała w okresie podlegania ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu lub w okresach, o których mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1 i 2, lub nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Jak stanowi ustęp 5-ty wyżej wymienionego artykułu, za całkowicie niezdolnego do pracy w gospodarstwie rolnym uważa się ubezpieczonego, który z powodu naruszenia sprawności organizmu utracił zdolność do osobistego wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym.

Badając sporną kwestię całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy ortopedę, neurologa i kardiologa-endokrynologa, którzy nie uznali A. W. za całkowicie niezdolnego do pracy w gospodarstwie rolnym (opinia k. 10-11). Stanowisko to zostało podtrzymane w wydanej opinii uzupełniającej (k. 26 i 27).

Biegli uzasadniając zajęte stanowisko podali, iż stan morfotyczno-czynnościowy narządów ruchu nie wskazuje na istnienie schorzenia, które naruszałoby prawidłowe funkcjonowanie organizmu w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym. Stopień zaawansowania zmian zwyrodnieniowo-zniekształcających w obrębie kręgosłupa jest niewielki i nie ma istotnego wpływu na ograniczenie zdolności do pracy. Ubezpieczony jest bowiem w pełni sprawny ruchowo i czynnościowo w zakresie kończyn górnych i dolnych. Występuje u niego niewielkie ograniczenie ruchomości kręgosłupa, które nie upośledza jego funkcji. Stan neurologiczny A. W. również nie powoduje całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym. U ubezpieczonego nie stwierdzono objawów aktywnego zespołu bólowo-korzeniowego kręgosłupa szyjnego i L-S. Zespoły bólowe kręgosłupa, jak dotąd, mają przebieg dość łagodny i nie powodują objawów korzeniowych. Ubezpieczony pozostaje pod opieką kardiologa. Po przeprowadzonym zabiegu zmniejszenia żołądka i schudnięciu ok 40 kg obecnie ciśnienie ubezpieczonego znormalizowało się. Przed tym zabiegiem, ubezpieczony miał wykonane specjalistyczne badania kardiologiczne (koronarografia, echo, H., EKG i ciśnieniowy), które nie wykazały obecności istotnych zmian chorobowych. Ubezpieczony choruje również na niedoczynność tarczycy. Z tego powodu przyjmuje substytucyjne dawki L-tyroksyny, które skutecznie uzupełniają niedobór hormonów tarczycy. Aktualny stan endokrynologiczny wymaga stałego leczenia substytucyjnego, obserwacji endokrynologicznej, ale nie narusza sprawności organizmu w stopniu sprowadzającym całkowitą niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym.

Powyższe wnioski zostały podtrzymane przez biegłych w opinii uzupełniającej. Dołączone przez ubezpieczonego zwolnienia lekarskie (k. 20-22) pozwoliły biegłym jedynie stwierdzić, iż ubezpieczony był czasowo niezdolny do pracy w okresie od 12.08.2015 r. do 25.11.2015 r. Biegły ortopeda nie potrafił określić przyczyny tej czasowej niezdolności do pracy.

Sąd podzielił opinię biegłych, ponieważ została wydane przez lekarzy odpowiednich specjalności po bezpośrednim badaniu ubezpieczonego i zapoznaniu się z dokumentacją lekarską. Sąd podzielił wnioski płynące z wyżej omówionej opinii biegłych. Przy ocenie opinii wydanej w rozpatrywanej sprawie Sąd miał na względzie, iż opinia biegłego podlega, jak inne dowody ocenie według art. 233 § 1 kpc, lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Przedmiotem opinii biegłego nie jest przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Nie podlega ona zatem weryfikacji, jak dowód na stwierdzenie faktów, na podstawie kryterium prawdy i fałszu.

W ocenie Sądu, dopuszczalne było oparcie rozstrzygnięcia na wnioskach z opinii biegłych sądowych, który uznali, że ubezpieczony nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym. Wnioski opinii zostały oparte na zebranej w sprawie dokumentacji lekarskiej oraz badaniu wnioskodawcy. Podkreślić należy, iż po uzupełnieniu opinii strony nie wnosiły do niej zastrzeżeń jak również nie zgłaszały nowych wniosków dowodowych.

Jak wskazał Sąd Najwyższy (wyrok z 13.10.1987 r., II URN 228/87, (...)), przy ocenie opinii biegłych lekarzy sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego.

Zdaniem Sądu, sporna okoliczność, czy ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym została w dostatecznym stopniu wyjaśniona. Niewątpliwie ubezpieczony z uwagi na dotykające go schorzenia, zmuszony był korzystać z okresowych zwolnień lekarskich (k. 20-22). Schorzenia te, jak stwierdzili biegli, nie powodują jednak jego całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym w rozumieniu art. 21 ust. 5 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27.01.2011 r. I UK 207/10 stwierdził, iż art. 21 ust. 5 ustawy uzależnia przyznanie prawa do renty rolniczej od wymogu istnienia całkowitej, a nie czasowej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym. W dalszej części uzasadnienia powyższego wyroku Sąd Najwyższy wskazał, iż ustalenie czasowej niezdolność do pracy podyktowane jest ze względu na inny cel niż stwierdzenie całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym. Jest nim bowiem krótkotrwała niezdolność - art. 14 ust. 1- i zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który wskutek choroby jest niezdolny do pracy nieprzerwanie przez co najmniej 30 dni. Cechują go również odmienne przesłanki uprawniające do nabycia prawa do zasiłku chorobowego od tych określonych dla renty rolniczej. Nawiązując do powyższego stanowiska stwierdzić należy, że legitymowanie się przez ubezpieczonego okresowymi zwolnieniami lekarskimi nie może zmieniać oceny stanu niezdolności do pracy A. W. wynikającej z kategorycznej opinii biegłych, która ponadto została uzupełniona po przedstawieniu przez ubezpieczonego wskazanych zwolnień.

Tym samym ubezpieczony nie spełnia wyrażonego w art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników warunku całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym i nie może otrzymać prawa, o które się ubiegał.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 kpc orzekł jak w sentencji wyroku.