Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CSK 445/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 9 lipca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Katarzyna Tyczka-Rote (przewodniczący)
SSN Mirosław Bączyk (sprawozdawca)
SSN Marta Romańska
Protokolant Beata Rogalska
w sprawie z powództwa G. K.
przeciwko Bankowi […] S.A. w W.
o odszkodowanie,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej w dniu 9 lipca 2015 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 14 listopada 2013 r.,
1. uchyla zaskarżony wyrok w części oddającej apelację co
do rozstrzygnięcia o odsetkach od należności głównej
oraz w części orzekającej o kosztach postępowania i w tym
zakresie przekazuje sprawę Sądowi Apelacyjnemu
do ponownego rozpoznania;
2. w pozostałym zakresie skargę kasacyjną oddala;
3. pozostawia rozstrzygnięcie o kosztach postępowania
kasacyjnego w orzeczeniu kończącym postępowanie.
2
UZASADNIENIE
Powód dochodził od Banku […] S.A. odszkodowania w wysokości 195.802
zł z odsetkami za opóźnienie w związku z naruszeniem przez Bank przepisów w
zakresie egzekucji z rachunku bankowego (art. 892 § 1 k.p.c.). Sąd Okręgowy
zasądził to odszkodowanie po dokonaniu następujących ustaleń faktycznych
Powód jest wierzycielem I. K., uzyskał wobec niej tytuł wykonawczy, na
podstawie którego komornik wszczął egzekucję wobec dłużniczki z rachunku
bankowego prowadzonego przez pozwany Bank. Zawiadomienie o zajęciu
rachunku bankowego i zakazie dokonywania wypłat posiadaczowi dotarło do Banku
w dniu 3 marca 2008 r. Objęta tytułem należność powoda wynosiła 206 976 zł, a
koszty egzekucji 24 930,976 zł. Pozwany Bank zwrócił się do komornika pismem z
dnia 4 marca 2008 r. o podanie dodatkowych danych dotyczących osoby dłużnika
(NIP, REGON, PESEL i in.) w celu dokonania „pozytywnej weryfikacji w systemie
informatycznym Banku”. Pismo to komornik otrzymał w dniu 12 marca 2008 r. W
dniach 3-11 marca 2008 r. dłużniczka pobrała ze swojego rachunku bankowego
łącznie 195 082 zł. Prowadzona przeciwko niej egzekucja z innych składników
majątkowych nie doprowadziła do uzyskania znaczących kwot, które pozwoliłyby
pokryć przynajmniej należność odsetkową w wysokości 104 255,41 zł. Wobec
dłużniczki prowadzono postępowanie o wyjawienie majątku, jest ona obecnie
wpisana do rejestru dłużników niewypłacalnych. Nieskuteczna okazała się także
egzekucja wobec współdłużnika S. K. Ponowne zajęcie rachunku bankowego
dłużniczki nastąpiło w październiku 2010 r.; oddalono skargę Banku na to zajęcie.
O nieskuteczności zajęcia rachunku dłużniczki w marcu 2008 r. i pobraniu z niego
kwot pieniężnych powód i komornik dowiedzieli się w drugiej połowie 2011 r.
Pozwany Bank bronił się zarzutem, że w 2008 r. prowadził rachunki bankowe
dla dwóch osób o takim samych imieniu i nazwisku, co uniemożliwiło dokonanie
skutecznego zajęcia rachunku dłużniczki, bowiem niezbędne były dodatkowe dane
dotyczące dłużnika, o których podanie Bank zwrócił się do komornika.
W ocenie Sądu Okręgowego, Bank uchybił obowiązkowi zajęcia rachunku
bankowego dłużniczki (art. 890 § 1 k.p.c.). Zajęcie rachunku następuje bowiem
3
z chwilą otrzymania przez bank zawiadomienia o zajęciu i zakazie dokonywania
wypłat do wysokości zajętej wierzytelności. Po zajęciu rachunku bank przekazuje
niezwłocznie komornikowi zajęte kwoty lub zawiadamia ten organ w terminie
7 dni o istnieniu przeszkody umożliwiającej przekazywanie zajętej kwoty.
Fakt prowadzenia przez pozwany Bank rachunku bankowego dla innej osoby
o takim samym imieniu i nazwisku nie miał znaczenia, bowiem przepisy k.p.c.,
obowiązujące w okresie zawiadomienia egzekucyjnym banku, nie przewidywały
obowiązku bliższego oznaczania osoby dłużnika. Pozwany Bank miał informacje
o tytule wykonawczym i adresach współdłużnika - I. K. i S. K. Od chwili otrzymania
zawiadomienia o zajętym rachunku był zobowiązany nie dokonywać bez zgody
organu egzekucyjnego wypłat z zajętego rachunku. Tymczasem dłużniczka w
okresie od 3 do 11 marca 2008 r. pobrała z rachunku bankowego kwoty pieniężne
w dowolnym rozmiarze, a dopiero w dniu 12 marca 2008 r. do komornika dotarła
informacja o problemie z identyfikacją osoby dłużnika. Świadczy to o rażącym
niedbalstwie pracowników Banku w wykonywaniu obowiązków wynikających z
zajęcia rachunku bankowego. Wierzyciel poniósł szkodę, która pozostawała w
normalnym związku przyczynowym z naruszeniem tych obowiązków.
Zdaniem Sądu, odsetki za opóźnienie Banku przysługują powodowi od dnia
12 marca 2008 r., tj. po upływie 7 dni od dnia niezastosowania się przez Bank do
wezwania komornika. Nie nastąpiło przedawnienie roszczenia odszkodowawczego
powoda (art. 4421
§ 2 k.c.).
Sąd Apelacyjny oddalił apelację Banku, podzielając ustalenia faktyczne Sądu
Okręgowego i jego zasadnicze oceny prawne. Sąd ten stwierdził, że obowiązujący
w 2008 r. stan prawny nie przewidywał wymagania identyfikacji dłużnika poprzez
wskazywania dodatkowych danych dotyczących jego osoby, dane takie wynikają
już z treści tytułu wykonawczego. Bank nie był uprawniony do samodzielnego
decydowania o zajęciu rachunku, jeżeli prowadził rachunki dla większej ilości osób
noszących to samo imię i nazwisko. W takiej sytuacji niezbędna jest blokada
środków na wszystkich rachunkach tych osób do wysokości zajętej wierzytelności
i zawiadomienie organu egzekucyjnego o istniejących komplikacjach oraz
sugerowanie podania bliższych danych identyfikujących dłużnika. Nie doszło jednak
do zablokowania żadnego z rachunków prowadzonych dla dwojga osób o tym
4
samym imieniu i nazwisku. W piśmie z dnia 4 marca 2008 r. pozwany Bank w ogóle
nie informował komornika o prowadzeniu rachunków bankowych dla dwojga
osób o tym samym imieniu i nazwisku, lecz prosił jednie o podanie dodatkowych
danych o dłużniku. Bank nie skorzystał z możliwości uruchomienia komunikacji
takiej jak faks, telefon, zdecydował się na korespondencję pocztową, a ta dotarła
do komornika dopiero po 8 dniach od sporządzenia pisma i podanie dodatkowych
danych identyfikacyjnych.
W skardze kasacyjnej podnoszono naruszenie następujących grup
przepisów - art. 328 § 2 k.p.c. w zw. z art. 391 k.p.c.; art. 890 § 1 k.p.c. w zw.
z art.797 § 1 k.p.c. oraz art. 889 § 1 k.p.c.; art. 892 § 1 k.p.c.; art. 415 k.c., art. 416
k.c. i art. 355 § 2 k.c. w zw. z art. 892 § 1 k.p.c., art. 890 § 1 k.p.c., art. 797 § 1 k.p.c.
i art. 889 § 1 k.p.c.; art. 355 § 2 k.c.; art. 378 § 1 k.p.c. w zw. z art. 386 § 1 k.p.c.
oraz art. 382 k.p.c.; art. 54 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - prawo bankowe
(Dz. U. z 2002 r., nr 72, poz. 665 ze zm. dalej „prawo bankowe z 1997 r.”) w zw.
z art. 361 § 2 oraz w zw. z art. 892 § 1 k.p.c.; art. 361 § 2 k.c. w zw. z art. 892 § 1
k.p.c.; art. 481 § 1 w zw. z art. 455 k.c. i art. 892 § 1 k.p.c.; art. 117 § 2 k.c. w zw.
z art. 4421
§ 1 k.c. oraz art. 118 k.c., a także w zw. z art. 892 § 1 k.p.c. Skarżący
wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi
drugiej instancji do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
1. Nie było podstaw do twierdzenia ,że został naruszony art. 328 § 2 k.p.c.,
ponieważ uzasadnienie zaskarżonego wyroku spełnia jednak - wbrew sugestii
skarżącego - wymagania formalne przewidziane w tym przepisie, a przytoczone
motywy rozstrzygnięcia mogły być poddane weryfikacji w postępowaniu
kasacyjnym. Sąd Apelacyjny wyjaśnił prawidłowo deliktowy reżim
odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego Banku (art. 415 k.c.), analizował
zasadnicze przesłanki tej odpowiedzialności, w tym - bezprawne zachowanie
się Banku, rozważał też kwestię winy Banku i jej postać (art. 355 § 2 k.c.).
Wbrew twierdzeniu skarżącego, sprawa została rozpoznana w granicach
apelacji, także pod względem merytorycznym. Sąd Apelacyjny orzekał na
podstawie pełnego materiału dowodowego zebranego w postępowaniu
5
rozpoznawczym, podzielając w całości ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji
(s. 11 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Nie doszło zatem do naruszenia
art. 378 § 1 k.p.c. i art. 382 k.p.c. przy założeniu argumentacji prawnej podanej
w skardze.
2. Sądy meriti przyjęły właściwy reżim odpowiedzialności odszkodowawczej
pozwanego Banku wobec egzekwującego wierzyciela. W sprawie tej rozstrzygano
kwestię odpowiedzialności odszkodowawczej Banku w związku z naruszeniem
przepisów dotyczących obowiązków w zakresie egzekucji z rachunku bankowego
i trafnie zastosowano ogólny model odszkodowawczej odpowiedzialności
deliktowej tego podmiotu (art. 415 k.c.). Artykuł 892 k.p.c. nie tworzy samodzielnej
podstawy tej odpowiedzialności, określa tylko płaszczyznę, w której może pojawić
się bezprawne zachowanie się banku tj. gdy bank naruszy przepisy kształtujące
obowiązki ogólne banku w zakresie egzekucji z rachunku bankowego, przy czym
chodzi tu o obowiązki pojawiające się zarówno w fazie rozpoczęcia egzekucji
z rachunku bankowego, jak i w toku jej trwania. Takie bezprawne działania banku
uzasadniają przyjęcie deliktu po jego stronie (tzw. deliktu egzekucyjnego). Powinny
wystąpić jeszcze dalsze przesłanki deliktowej odpowiedzialności odszkodowawczej
banku w postaci szkody egzekwującego wierzyciela i związku przyczynowego
pomiędzy tą szkodą i deliktem banku (art. 361 § 2 k.c.). Należy wyjaśnić,
że odpowiedzialność odszkodowawczą banku na podstawie art. 415 k.c. w zw.
z art. 892 k.p.c. uzasadnia zasada winy (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia
13 października 2010 r., I CSK 707/09, nie publ.; w odniesieniu do
odpowiedzialności pracodawcy w związku z egzekucją z wynagrodzenia za pracę,
art. 886 § 3 k.p.c.). Nie ma podstaw do przyjmowania na tle art. 892 k.p.c.
odpowiedzialności banku na zasadzie ryzyka. Kryteria należytej staranności banku
powinny być ustalane przy przyjęciu jej profesjonalnego charakteru (art. 355 § 2
k.c.). Ciężar dowodu wykazania przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej
banku, w tym - jego bezprawności oraz zawinienia w naruszeniu przepisów
dotyczących obowiązków banku, obciąża poszkodowanego wierzyciela (art. 6 k.c.).
3. Podstawowe znaczenie w danej sprawie miało ustalenie tego, czy
w świetle ustaleń faktycznych Sądów meriti można przyjąć, że pozwany Bank
naruszył przepisy nakładające na ten Bank określone obowiązki w związku
6
z otrzymaniem od komornika na podstawie art. 889 § 1 k.p.c. zawiadomienia
o zajęciu rachunku bankowego dłużniczki w dniu 3 marca 2008 r. Sąd Apelacyjnie
trafnie wskazał na te elementy stanu faktycznego, które jednak świadczyły
o bezprawnym działaniu banku. Chodzi o umożliwieniu dłużniczce - po otrzymaniu
przez Bank zawiadomienia komornika - swobodnego dostępu do własnego
rachunku bankowego przez kilka dni (od 3 do 11 marca 2008 r.) i podjęcia przez
nią całej kwoty zgromadzonej na rachunku oraz ograniczenie się do wysłania
wysłanie do komornika pocztą pisma z dnia 4 marca 2008 r. o potrzebie „podania
dodatkowych informacji dłużnika takich jak NIP, REGON, PESEL, etc. w celu
dokonania pozytywnej weryfikacji w systemie informatycznym Banku” (k. 53 akt
sprawy). Co więcej, we wspomnianym piśmie Banku nie było informacji
o prowadzeniu w tym Banku rachunku bankowego innej osoby o takim samym
imieniu i nazwisku. Takie postępowanie Banku stanowiło niewątpliwie naruszenie
art. 890 § 1 k.p.c., ponieważ po otrzymaniu zawiadomienia o zajęciu bank -
kontrahent egzekwowanego dłużnika powinien uniemożliwić posiadaczowi
rachunku podejmowania kwot i przekazywać odpowiednie kwoty z rachunku
komornikowi, a jeżeli wystąpiły przeszkody takiego przekazywania kwot, bank
ma obowiązek powiadomienia o nich komornika. Taką przeszkodą może być
też niemożność bliższej identyfikacji osoby dłużnika - posiadacza rachunku
m.in. w sytuacji, w której w danej jednostce organizacyjnej banku
prowadzone są rachunki bankowe dla innych osób o identycznym imieniu
i nazwisku, a brak dodatkowych danych (np. adresu, innych danych dostępnych
dla banku) uniemożliwia bankowi wykonania zawiadomienia komorniczego.
Mimo że skierowane do banku zawiadomienie komornicze wywołuje skutki ex lege,
pozwany Bank nie tylko nie zastosował się do jego treści, a jednocześnie nie
poinformował komornika o istnieniu wspomnianych przeszkód w wykonywania
zajęcia w postaci przekazywania odpowiednich kwot z zajętego rachunku.
Sąd Apelacyjnie trafnie zauważył, że ocena odpowiedzialności
odszkodowawczej pozwanego Banku powinna uwzględniać stan prawny, w którym
doszło do powstania szkody po stronie powoda. Nie obowiązywała wówczas
jeszcze ustawa z dnia 10 maja 2013 r. o zmianie ustawy - k.p.c. (Dz.U. z 2013 r.,
nr 654). Przepisy o egzekucji z rachunku bankowego (art. 889 i n. k.p.c.)
7
nie przewidywały wymagania identyfikacji dłużnika egzekwowanego w wyniku
wskazania dodatkowych danych dotyczących jego osoby niż te, które wynikały
z treści wystawionego tytułu wykonawczego. W odniesieniu do samego rachunku
bankowego nie jest niezbędne jego oznaczenie w zawiadomieniu komorniczym
(art. 889 § 1 pkt 1 k.p.c.).
Zawiadomienie o egzekucji skierowane do banku stanowi czynność
egzekucyjną i co do zasady nie może być dodatkowo jeszcze - jeżeli jest w pełni
legalne- samodzielnie weryfikowane przez bank prowadzący rachunek dłużnika
z tym założeniem, że skutki prawne zajęcia pojawią się po dopiero po takiej
weryfikacji. Odmienne stanowisko podważa jurydyczny i pragmatyczny sens
egzekucji z rachunku bankowego, skoro także dłużnik zawiadamiany jest przez
komornika o dokonanym zajęciu jego rachunku (art. 889 § 1 pkt 2 k.p.c.).
Jeżeli po otrzymaniu przez bank zawiadomienia komorniczego o zajęciu
na podstawie art. 889 § 1 pkt 1 k.p.c., zgodnie z jego treścią dojdzie do odmowy
przez bank wypłaty innemu posiadaczowi rachunku niż egzekwowany dłużnik,
(art. 725 k.c.), to bank będzie mógł - w ewentualnym procesie odszkodowawczym
wytoczonym mu przez tego posiadacz - bronić się zarzutem braku bezprawności
działania(ewentualnie brakiem winy), skoro we właściwy sposób doszło w pewnym
okresie do wykonania zawiadomienia komorniczego. Ryzyko uniemożliwienia
dysponowania własnym rachunkiem przez osoby niebędące egzekwowanymi
dłużnikami nie musi zatem obciążać banku (por. art. 727 k.c.), a otwiera się
tu może skierowania roszczenia odszkodowawczego, np. wobec komornika
(art. 23 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji;
Dz.U. z 2011 r., nr 231, poz. 1376 ze zm.). Spowodowane zawiadomieniem
komorniczym skutki zajęcia egzekucyjnego następują jedynie w stosunku
do dłużnika wskazanego w tytule wykonawczym, a nie wobec osoby trzeciej
noszącej identyczne nazwisko i imię jak dłużnik. Wobec osoby trzeciej pojawia się
jedynie stan niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania przez bank
(art. 471 k.c.), za którego spowodowanie bank nie musi odpowiadać. Należy zatem
stwierdzić, że przedstawione w skardze kasacyjnej stanowisko mające świadczyć
o wyłączeniu bezprawnego działania pozwanego banku, gdy bank - domagając się
weryfikacji dłużnika - nie postępował zgodnie z zawiadomieniem, bowiem miał na
8
względzie ochronę interesów także innego posiadacza rachunku, nie może być
uznane za decydujące. Podjęta przez bank prowadzący rachunek bankowy
egzekwowanego dłużnika samodzielna weryfikacja osoby tego dłużnika
po otrzymaniu do komornika zawiadomienia o zajęciu rachunku i zakazie wypłat
(art. 890 § 1 k.p.c.) nie wstrzymuje skutków zajęcia rachunku dłużnika i nie wyłącza
bezprawności działania banku, który umożliwia dłużnikowi podejmowanie kwot
z zajętego już rachunku.
4. Ustalenia faktyczne usprawiedliwiają wniosek o możliwości przypisania
Bankowi winy w postaci nawet rażącego niedbalstwa (art. 355 § 2 k.p.c.).
Sąd Apelacyjny trafnie wskazał na to, że Bank dysponował dodatkowymi danymi
umożliwiającymi identyfikację osoby dłużnika, ponieważ w zawiadomieniu
komorniczym wskazywano na dwóch dłużników objętych tytułem wykonawczym,
a pozwany znal adres drugiego dłużnika (małżonka dłużniczki) zgodny z adresem
dłużniczki. Bank miał możliwość dalszej ,samodzielnej weryfikacji dłużnika już przy
podjęciu kwot z rachunku w pierwszym dniu zajęcia(także w zakresie ustalenia
aktualnego jego adresu). W dodatku nie skorzystał z tzw. szybkich środków
komunikowania się z komornikiem (fax, telefon), a wybrał formę zwykłej
korespondencji listowej, wiedząc, że komornik o zajęciu rachunku informuje także
jego posiadacza (art. 889 § 1 pkt 2 k.p.c.).
5. Dłużniczka podjęła z zajętego rachunku bankowego kwotę, którą
egzekwujący wierzyciel uznał za odpowiadającą wyrządzonej mu szkodzie,
ponieważ uniemożliwiło mu to uzyskanie w tej wysokości zaspokojenia należności
objętej tytułem wykonawczym i dochodzonej właśnie ramach egzekucji z rachunku
bankowego dłużniczki. Taka sytuacja potwierdza fakt poniesienia wskazanego
uszczerbku majątkowego, skoro - jak ustalono - prowadzona następnie egzekucja
z innych składników majątkowych nie doprowadziła do uzyskania znaczących kwot,
pozwalających nawet na uzyskania zaspokojenia należności odsetkowych
Ostatecznie umorzono egzekucję jako bezskuteczną także wobec współdłużnika
powoda. Egzekwujący wierzyciel utracił więc w sposób definitywny możliwość
zaspokojenia egzekucyjnego należności z rachunku bankowego rozmiarze
podjętych z rachunku kwot. Trzeba stwierdzić, że wspomniany uszczerbek
majątkowy powoda istniał już w chwili wyrokowania (art. 316 k.p.c., art. 361 § 2
9
k.c.). Nie ma znaczenia zatem to, że przeciwko dłużniczce toczy się jeszcze
postępowanie egzekucyjne na rzecz wierzyciela, nie zostało ono zakończone
i istnieje jeszcze potencjalnie możliwość uzyskania zaspokojenia z majątku dłużnika.
Wierzyciel egzekwujący nie ponosiłby oczywiście szkody w zakresie, w jakim
doszłoby do zaspokojenia już egzekwowanej wierzytelności w toku dalszych
czynności egzekucyjnych.
6. Należy podzielić stanowisko skarżącego, że przy określaniu rozmiaru
szkody należało brać pod uwagę przywilej egzekucyjny posiadaczy rachunków
oszczędnościowych, określony w art. 54 § 1 prawa bankowego z 1997 r. Przepis
ten określa kwotę wolną od zajęcia egzekucyjnego i posiadacz rachunku może
tą kwotą dysponować niezależnie od dokonanego zajęcia rachunku na podstawie
art. 889 k.p.c. Jeżeli w skardze kasacyjnej podniesiono zarzut nieuwzględnienia
tego przywileju egzekucyjnego przy ustalaniu rozmiaru szkody powoda, to należy
twierdzić, że z ustaleń Sądów meriti nie wynikało, iż doszło do zajęcia rachunku
oszczędnościowego w rozumieniu art. 54 ust. 1 prawa bankowego. Ponadto gdyby
nawet założyć, że zawiadomienie komornicze z dnia 3 marca 2008 r. odnosiło się
do rachunku oszczędnościowego dłużnika, to należałoby przyjąć, że pozwany Bank
nie mógłby powoływać się - przy określaniu wysokości szkody - na wspomniany
przywilej egzekucyjny posiadacza wówczas, gdy sam własnym działaniem (wbrew
treści zawiadomienia) dopuścił np. do zmiany charakteru rachunku bankowego
(np. do ulokowania kwot z podjętych lokat oszczędnościowych na rachunku nie
objętym przywilejem egzekucyjnym).
7. Sądy meriti ustaliły, że powód dowiedział się o powstałej szkodzie
i podmiocie wyrządzającym szkodę w drugiej połowie 2011 r., a nie w okresie
wcześniejszym (tj. w 2008 r.), jak to sugeruje skarżący (s. 27 skargi).
Sąd Najwyższy związany jest ustaleniami faktycznymi Sądów meriti
w postępowaniu kasacyjnym (art. 3983
§ 3 k.p.c. Nie doszło jeszcze zatem do
przedawnienia roszczenia odszkodowawczego powoda wobec Banku (art. 4421
§ 1 k.c.).
Podzielić należy natomiast zastrzeżenia skarżącego dotyczące przyjętego
w wyrokach Sądów meriti okresu opóźnienia Banku w zakresie spełnienia
świadczenia obejmującego naprawienia szkody (art. 481 k.c.). Odsetki za
10
opóźnienie zasądzone zostały bowiem już od dnia 12 marca 2008 r., tj. po upływie
7 dni od daty niehonorowania przez Bank zawiadomienia komorniczego z dnia
3 marca 2008 r. Nawiązano tu niewątpliwie do ustawowego terminu wykonania
zawiadomienia komorniczego, przewidzianego w art. 889 § 1 pkt 1 k.p.c.
W uzasadnieniu obu wyroków brak bliższej motywacji takiego stanowiska, trzeba
jednak uznać je za nietrafne i przyjąć, że w okolicznościach danej sprawy
roszczenie powoda o naprawienie szkody powstało w ramach zobowiązania Banku
o nieoznaczonym terminie spełnienia świadczenia i w związku z tym wymaga
określonego wezwania sprawcy szkody do wykonania zobowiązania (art. 455 k.c.).
W każdym razie niezrozumiałe pozostaje rozwiązanie obu Sądów, w którym bieg
przedawnienie roszczenia odszkodowawczego (art. 4421
§ 1 k.c.) rozpoczynałby
się później niż początek biegu opóźnienia Banku z uczynieniem zadość temu
roszczeniu (art. 481 k.c.).
Z tej sytuacji SN - podzielając zarzut naruszenia art. 481 § 1 k.c. i art. 455
k.c. - uchylił zaskarżony wyrok w odniesieniu do oddalenia apelacji w przedmiocie
rozstrzygnięcia o odsetkach za możnienie i w tym zakresie przekazał sprawę
Sądowi drugiej instancji do ponownego rozpoznania oraz oddalił
skargę kasacyjną Banku w pozostałym zakresie. Pozostałe zarzuty naruszenia
prawa materialnego, zmierzające do wykazania niewystąpienie przesłanek
odpowiedzialności odszkodowawczej, braku winy Banku, oznaczenia zakresu
odpowiedzialności odszkodowawczej oraz przedawnienia roszczenia powoda
Sąd uznał za nieuzasadnione, co oznaczało konieczność utrzymania
rozstrzygnięcia w zakresie zasądzenia należności głównej jako odszkodowania
na rzecz powoda.