Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III SK 32/14
POSTANOWIENIE
Dnia 9 września 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dawid Miąsik
w sprawie z powództwa E. S.A. w Ś.
przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki
o ustalenie korekty kosztów osieroconych,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 9 września 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego w W.
z dnia 10 lipca 2013 r.,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania
2. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 180 zł (sto
osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa
procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny wyrokiem z 10 lipca 2013 r. oddalił apelację Prezesa Urzędu
Regulacji Energetyki od wyroku SOKiK z 20 kwietnia 2012 r., w sprawie z
odwołania od decyzji Prezesa Urzędu z 31 lipca 2009 r. dotyczącej wysokości
korekty rocznej kosztów osieroconych jaką Elektrownia K. S.A. (obecnie E. S.A.,
powód) ma zwrócić Zarządcy Rozliczeń S.A.
Oddalając apelację Prezesa Urzędu Sąd drugiej instancji w szczególności
podzielił stanowisko Sądu Okręgowego, zgodnie z którym nie ma podstaw do
wprowadzenia przez Prezesa Urzędu tzw. mocowego klucza podziału w wysokości
53,5%.
2
Prezes Urzędu zaskarżył wyrok Sądu Apelacyjnego skargą kasacyjną w
całości. Wnosząc o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania powołał się na
potrzebę rozstrzygnięcia zagadnienia prawnego, czy w przypadku gdy na dzień
wydania decyzji administracyjnej w przedmiocie ustalenia korekty rocznej kosztów
osieroconych zaistnieje stan faktyczny wskazany w art. 33 ust. 1 pkt 1 ustawy KDT,
mając na względzie, iż wartość wskazane w załącznikach nr 3 i 5 do ustawy KDT
ustalone zostały dla przyszłych stanów faktycznych, dla których przesłanki
wskazane w przepisie art. 33 ust. 1 pkt 1 ustawy KDT nie miały się w odniesieniu
do danego podmiotu ziścić, a także uwzględniwszy okoliczność, iż przepis art. 30
ust. 1 ustawy KDT obliguje do porównania różnicy między rzeczywistą wartością
wyniku finansowego netto z działalności operacyjnej dla roku poprzedzającego
dany rok kalendarzowy „i”, w którym jest obliczana korekta roczna kosztów
osieroconych, a prognozowaną wartością tego wynika dla roku poprzedzającego
dany rok kalendarzowy „i”, w którym jest obliczana ta korekta, określona w
załączniku nr 5 do ustawy, należałoby dla uniknięcia zestawienia ze sobą wartości
nieporównywalnych (wyników finansowych uzyskiwanych przy eksploatacji różnej
liczby jednostek wytwórczych), skorygować dane wskazane w załącznikach nr 3 i 5
do ustawy KDT, tak aby wskazane w nich wartości odnosiły się do tej samej liczby
jednostek jaka uwzględniona została przy obliczaniu rzeczywistego wyniku
finansowego netto, o którym mowa w art. 30 ust. 1 ustawy KDT, zwłaszcza,
że niedokonanie takiej korekty prowadziłoby do przyznania danemu podmiotowi
nadmiernej pomocy publicznej?
Ponadto Prezes Urzędu powołał się na potrzebę wykładni art. 33 ust. 1 w zw.
z art. 30 ust. 1 ustawy KDT.
Powód w odpowiedzi na skargę kasacyjną Prezesa Urzędu wniósł o odmowę
przyjęcia jej do rozpoznania i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Skarga kasacyjna Prezesa Urzędu nie kwalifikowała się do przyjęcia celem
jej merytorycznego rozpoznania, ponieważ problemy prawne oceniane na etapie
przedsądu zostały już rozstrzygnięte przez Sąd Najwyższy w wyroku z 6 maja
3
2015 r., III SK 87/13. Sąd Najwyższy w obecnym składzie podziela pogląd
wyrażony w tym orzeczeniu, jak również w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku
Sądu Apelacyjnego, zgodnie z którym przepis art. 33 ust. 1 pkt 1 ustawy KDT nie
daje podstaw do stosowania przez Prezesa Urzędu tzw. mocowego klucza
podziału. Sąd Najwyższy w obecnym składzie podziela także w pełni wykładnię art.
33 ust. 1 pkt 1 ustawy KDT dokonaną w sprawie III SK 87/13.
Przypomnieć należy, że koszty osierocone to historyczne wydatki wytwórcy
energii poniesione przed 1 maja 2004 r. na rozwój zdolności wytwórczych, które z
uwagi na przyjęty wówczas mechanizm finansowania inwestycji sektora
wytwórczego, nie mogą zostać pokryte przychodami uzyskiwanymi z działalności
na rynku energetycznym po rozwiązaniu długoterminowych umów sprzedaży
energii i mocy, zawieranych uprzednio z operatorem systemu
elektroenergetycznego.
Poniesienie przez wytwórcę „nowych” nakładów na modernizację jednostek
wytwórczych w wysokości skutkującej zastosowaniem mechanizmu przewidzianego
w art. 33 ust. 1 ustawy KDT nie może być utożsamiane ze spłatą zobowiązań
finansowych ciążących na podmiocie takim jak powód z tytułu „starych” nakładów
(traktowanych jako koszty osierocone). Zdaniem Sądu Najwyższego art. 33 ust. 1
ustawy KDT działa w ten sposób, że przychody uzyskiwane z działalności
poszczególnych jednostek wytwórczych, zmodernizowanych według reguł
opisanych w tym przepisie, dostarczają powodowi kapitału na spłatę zobowiązań
zaciągniętych na sfinansowanie „nowych” inwestycji w te jednostki. Powoduje to
„wyłączenie” przychodów z działalności tych jednostek na użytek ustalania poziomu
środków, jakie przedsiębiorstwo energetyczne takie jak powód może przeznaczyć
na spłatę „starych” inwestycji w moce wytwórcze. W rezultacie poziom pomocy
publicznej uzyskiwanej przez powoda na pokrycie kosztów osieroconych może
rosnąć w ślad za eliminowaniem przychodów z działalności kolejnych jednostek
wytwórczych powoda z procesu kalkulacji korekty kosztów osieroconych. W ocenie
Sądu Najwyższego sytuacji tej nie można kwalifikować jako przypadku uzyskiwania
przez powoda nadmiernej pomocy publicznej tak długo, jak długo w okresie
realizacji programu pomocy przewidzianego w ustawie KDT przedsiębiorstwo
4
energetyczne nie spłaciło kredytów zaciągniętych na poczet „starych” inwestycji w
moce wytwórcze.
Mając na względzie Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji postanowienia.