Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 38/15
POSTANOWIENIE
Dnia 29 września 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Myszka
w sprawie z powództwa Z. W.
przeciwko Dom Pomocy Społecznej w W. ul. W.
o zadośćuczynienie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 29 września 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w W. z
dnia 16 października 2014 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania i
zasądza od strony skarżącej na rzecz powódki kwotę 900
(dziewięćset) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego
w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 16 października 2014 r. Sąd Okręgowy - Sąd Pracy w W.
oddalił apelację pozwanego Domu Pomocy Społecznej w W. od wyroku Sądu
Rejonowego w W. z dnia 28 maja 2014 r., zasądzającego na rzecz powódki Z. W.
od pozwanego kwotę 35.000 zł tytułem zadośćuczynienia za rozstrój zdrowia
wywołany mobbingiem, z ustawowymi odsetkami od dnia 5 września 2011 r.
W skardze kasacyjnej pozwany zarzucił naruszenie art. 233 § 1 w związku z
art. 391 oraz 378 § 1 i art. 382 in fine k.p.c., wskazując na konieczność
rozpatrzenia naruszenia powołanych przepisów prawa procesowego. Zdaniem
skarżącego, Sąd drugiej instancji przyjął za własne ustalenia faktyczne Sądu
2
pierwszej instancji bez jakichkolwiek merytorycznych rozważań w tej kwestii,
w sytuacji gdy zarzuty apelacji dotyczyły sprzeczności ustaleń Sądu pierwszej
instancji ze zgromadzonym materiałem dowodowym i nie zostały one rozpoznane.
W odpowiedzi na skargę powódka wniosła o odmowę przyjęcia jej do
rozpoznania albo o jej oddalenie i zasądzenie od skarżącej kosztów zastępstwa
procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna jest środkiem zaskarżenia o charakterze szczególnym,
co potwierdza treść art. 3981
§ 1 i § 2 k.p.c., utrwalona judykatura oraz dominująca i
reprezentatywna doktryna. Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje
skargę kasacyjną do rozpoznania, gdy w sprawie występuje istotne zagadnienie
prawne, istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne
wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, a ponadto, gdy
zachodzi nieważność postępowania lub gdy skarga kasacyjna jest oczywiście
uzasadniona. Przytoczone przesłanki ustawowe stanowią obligatoryjne i
konstrukcyjne wymaganie podlegające ocenie we wstępnym stadium postępowania
kasacyjnego (tzw. przedsądzie). W tym konstrukcyjnym zakresie w skardze nie
wykazano żadnej z przesłanek wymienionych w art. 3989
§ 1 k.p.c. Należy
przypomnieć, że zagadnienie prawne jest to zagadnienie, które wiąże się z
określonym przepisem prawa materialnego lub procesowego lub uregulowaniem
prawnym, których wyjaśnienie ma nie tylko znaczenie dla rozstrzygnięcia
przedmiotowej sprawy, ale także dla rozstrzygnięcia innych podobnych spraw.
Wskazanie zagadnienia prawnego uzasadniającego wniosek o rozpoznanie skargi
kasacyjnej powinno nastąpić przez określenie przepisów prawa, w związku z
którymi zostało sformułowane i wskazaniu argumentów, które prowadzą do
rozbieżnych ocen. Sformułowanie istotnego zagadnienia prawnego w rozumieniu
art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c. powinno przybrać postać porównywalną z formułowaniem
zagadnienia prawnego budzącego poważne wątpliwości, o którym stanowi na
przykład art. 390 § 1 k.p.c. Chodzi więc o przedstawienie wyraźnych wątpliwości co
do określonego przepisu (normy) lub zespołu przepisów (norm), albo szerzej i
3
bardziej ogólnie – wątpliwości co do pewnego uregulowania prawnego (instytucji
prawnej). Sformułowane zagadnienie winno odwoływać się w sposób generalny i
abstrakcyjny do treści przepisu, który nie podlega jednoznacznej wykładni,
a którego wyjaśnienie przez Sąd Najwyższy przyczyni się do rozwoju jurysprudencji
i prawa pozytywnego. Rolą Sądu Najwyższego, jako najwyższego organu
sądowego w Rzeczypospolitej Polskiej, nie jest bowiem działanie w interesie
indywidualnym, lecz powszechnym, poprzez ochronę obowiązującego porządku
prawnego przed dowolnością orzekania i ujednolicanie praktyki stosowania prawa
pozytywnego (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 4 lutego 2000 r.,
sygn. akt II CZ 178/99, OSNC 2000 nr 7-8, poz. 147, z dnia 16 kwietnia 2008 r.,
I CZ 11/08, LEX nr 393883). Także przesłanka potrzeby dokonania wykładni
przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie sądów nie została należycie uzasadniona. Zgodnie z
ustalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego potrzeba wykładni przepisu
budzącego poważne wątpliwości lub wywołującego rozbieżności w orzecznictwie
sądów (art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c.) zachodzi wtedy, kiedy jego niejednolita wykładnia
wywołuje wyraźnie wskazane przez skarżącego rozbieżności w orzecznictwie bądź,
kiedy przepis ten nie doczekał się wykładni w kierunku wskazywanym przez
skarżącego (por. postawienia Sądu Najwyższego: z dnia 13 czerwca 2008 r.,
III CSK 104/08, LEX nr 42436, z dnia 15 października 2002 r., II CZ 102/02, LEX nr
57231). Wniesiona skarga kasacyjna nie spełniała tych kryteriów przyjęcia jej do
rozpoznania. Nie zawierała też zarzutu nieważności ani twierdzenia i uzasadnienia
o jej oczywistej zasadności.
W szczególności ogólnikowy zarzut dokonania - w ocenie skarżącego -
błędnych ustaleń faktycznych nie znajduje potwierdzenia w ustaleniach Sądu
drugiej instancji, które legły u podstaw rozstrzygnięcia, gdyż uzasadnienie
kontestowanego wyroku wyjaśniło należycie podstawę faktyczną i prawną
prawidłowego osądu sprawy. Ponadto podstawy skargi kasacyjnej nie mogą
stanowić zarzuty dotyczące ustalenia faktów lub oceny dowodów (art. 3983
§ 3
k.p.c.) i nie jest rolą Sądu Najwyższego ponowna ocena zgromadzonego w sprawie
materiału dowodowego. Wreszcie w skardze kasacyjnej zabrakło zarzutów
4
naruszenia przepisów prawa materialnego niezbędnych do potencjalnej weryfikacji
tego nadzwyczajnego środka zaskarżenia.
W konsekwencji Sąd Najwyższy na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c. odmówił
przyjęcia do rozpoznania oczywiście bezpodstawnej, ułomnej i bezzasadnej skargi
kasacyjnej, orzekając o kosztach postepowania kasacyjnego w zgodzie z art. 98
k.p.c.
eb