Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I PZ 17/15
POSTANOWIENIE
Dnia 21 października 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Hajn (przewodniczący)
SSN Zbigniew Myszka (sprawozdawca)
SSN Zbigniew Korzeniowski
w sprawie z odwołania Z. D.
przeciwko Gminie S., Publicznej Szkole Podstawowej […]w postępowaniu ze skargi
o wznowienie postępowania w sprawie V Pa …/13 Sądu Okręgowego w K.,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 21 października 2015 r.,
zażalenia powódki na postanowienie Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w K.
z dnia 29 stycznia 2015 r.,
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
W dniu 5 czerwca 2014 r. Z. D. wniosła do Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w K. skargę o wznowienie postępowania zakończonego
prawomocnym wyrokiem tego Sądu z dnia 26 kwietnia 2013 r. Jako podstawy
wznowienia postępowania wskazała naruszenie: - art. 401 pkt 2 k.p.c. wynikające z
braku należytego pełnomocnictwa udzielonego E. C. przez burmistrza Miasta i
Gminy S. oraz z nieustalenia przez Sądy obu instancji kompetencji p.o. dyrektora
do udzielenia dalszych pełnomocnictw; - art. 403 § 1 pkt 1 k.p.c. przez wydanie
orzeczenia w oparciu o dokument (projekt organizacyjny pozwanego zespołu
szkół), który został przerobiony (przedstawiono jego trzy różne wersje), bez
2
sprawdzenia jego wiarygodności w postępowaniu sądowym; oraz - art. 403 § 2
k.p.c., gdyż wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. stwierdził
niezgodność z prawem uchwały z dnia 29 marca 2012 r. Rady Miejskiej w S. w
sprawie zmian organizacyjnych w pozwanej placówce oświatowej.
Postanowieniem z dnia 29 stycznia 2015 r. Sąd Okręgowy odrzucił skargę
(pkt 1) oraz zasądził od skarżącej na rzecz Gminy S., Publicznej Szkoły
Podstawowej […] kwoty po 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
Sąd ten uznał, że skarga oparta na podstawie art. 401 pkt 2 k.p.c. może zostać
wniesiona tylko przez tę stronę, która była nienależycie w postępowaniu
reprezentowana. W zakresie drugiej z podstaw wznowienia z art. 403 § 1 pkt 1
k.p.c., wskazał, że skarga oparta na tej podstawie prawnej została wniesiona po
upływie ustawowego terminu z art. 407 § 1 k.p.c., ponieważ skarżąca miała
wiedzę o istnieniu projektu organizacyjnego strony pozwanej już na etapie
postępowania pierwszoinstancyjnego. Natomiast co do podstawy wznowienia z art.
403 § 2 k.p.c. miał na uwadze, że wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w
K. stwierdzający niezgodność z prawem uchwały z dnia 29 marca 2012 r. Rady
Miejskiej w S. nie istniał w czasie trwania prawomocnie zakończonego
postępowania, gdyż był wydany został już po rozwiązaniu z Z. D. umowy o pracę
oraz po uprawomocnieniu się wyroku „będącego przedmiotem postępowania
wznowieniowego”. W konsekwencji Sąd Okręgowy odrzucił skargę na podstawie
art. 410 § 1 k.p.c.
W zażaleniu skarżąca zarzuciła rażące naruszenie przepisów postępowania:
1/ art. 410 § 2 k.p.c. wskutek odrzucenia skargi bez żądania od niej
uprawdopodobnienia okoliczności stwierdzających zachowanie terminu i
dopuszczalności wznowienia postępowania; 2/ art. 410 § 1 k.p.c. w związku z
art. 401 pkt 2 k.p.c. poprzez niezasadne uznanie, że skarga o wznowienie
postępowania oparta na podstawie art. 401 pkt 2 k.p.c. była niedopuszczalna;
3/ art. 410 § 1 k.p.c. w związku z art. 407 § 1 k.p.c. przez niezasadne uznanie,
że skarga o wznowienie postępowania oparta na podstawie art. 403 § 1 pkt 1 k.p.c.
została wniesiona po terminie; 4/ art. 410 § 1 k.p.c. w związku z art. 403 § 2 k.p.c.
przez bezpodstawne uznanie, że skarga o wznowienie postępowania wniesiona na
3
podstawie art. 403 § 2 k.p.c. w rzeczywistości nie opierała się na ustawowej
podstawie wznowienia.
Wskazując na powyższe zarzuty wniosła o zmianę zaskarżonego
postanowienia przez jego uchylenie i przekazanie skargi o wznowienie
postępowania Sądowi Okręgowemu do rozpoznania oraz zasądzenie od strony
pozwanej na rzecz skarżącej kosztów postępowania zażaleniowego.
Następnie pismem z dnia 30 marca 2015 r. skarżąca „uzupełniła zażalenie”,
ale to „osobiste” pismo, które zostało wniesione z naruszeniem art. 871
k.p.c.,
tj. bez zachowania przymusu adwokacko-radcowskiego, Sąd Najwyższy zwrócił
wnoszącej zażalenie zarządzeniem z dnia 27 lipca 2015 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zarzuty zażalenia okazały się bezpodstawne i nieusprawiedliwione. W
aktualnym i utrwalonym orzecznictwie Sądu Najwyższego jednolicie i zgodnie
przyjmuje się, że badanie przesłanek oparcia skargi o wznowienie postępowania na
ustawowych podstawach nie ogranicza się do kontroli, czy wskazane w skardze
okoliczności odpowiadają ustawowym podstawom wznowienia, ale obejmuje
również ustalenie, czy podstawa wznowienia rzeczywiście istnieje. Oznacza to, że
odrzucenie skargi na podstawie art. 410 § 2 k.p.c. z powodu nie oparcia jej na
ustawowej podstawie prawnej jest prawidłowe i uprawnione także wtedy, gdy z
samego uzasadnienia skargi wynika w sposób niebudzący wątpliwości, że
powołane prawne podstawy zaskarżenia w rzeczywistości nie wystąpiły. W tym celu
nie ma potrzeby wyznaczania rozprawy dla merytorycznego rozpoznania podstaw i
zarzutów skargi o wznowienie postępowania (por. postanowienia Sądu
Najwyższego z: 5 lutego 2015 r., V CZ 105/14, LEX nr 1648725 lub 30 kwietnia
2015 r., II CZ 5/15, LEX nr 1729690). Taka sytuacja wystąpiła w przypadku
skarżącej, której skarga kasacyjna nie została przyjęta do merytorycznego
rozpoznania postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2014 r.,
który miał (powinien mieć) z urzędu ustalenie braku nieważności postępowania w
poddanej przesądowi sprawie (art. 39813
§ 1 in fine k.p.c.).
4
Ponadto, skarga o wznowienie postępowania z powodu nieważności
wywołanej brakiem należytej reprezentacji (art. 401 pkt 2 k.p.c.) co do zasady
przysługuje tylko tej stronie skarżącej, która była nienależycie reprezentowana,
gdyż tylko strona pozbawiona takiej reprezentacji może znaleźć się w sytuacjach, o
których mowa w art. 407 k.p.c. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20
marca 2014 r., II CZ 111/13, LEX nr 1458822 lub wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8
lipca 2015 r., II PK 282/14, dotychczas niepublikowany). Na taką konstatację nie
miał wpływu powołany przez wnoszącą zażalenie wyrok WSA. Równocześnie,
powołana przez wnoszącą zażalenie uchwała składu siedmiu sędziów Sądu
Najwyższego z dnia 8 lipca 2008 r., III CZP 154/07 (OSNC 2008 nr 12, poz. 133)
dotyczyła innej (odmiennej) sytuacji procesowej, w której wada nieważności
postępowania wynikła z występowania w charakterze pełnomocnika procesowego
osoby, która nie mogła i może być pełnomocnikiem, bo nie zezwalają jej na to
przepisy ustawowe, co stanowiło brak niemożliwy do usunięcia w trybie art. 97
k.p.c.
Polemiczny zarzut naruszenia art. 407 § 1 k.p.c. dotyczący terminu
powzięcia wiadomości o różniących się wersjach arkuszy organizacyjnych strony
pozwanej był chybiony także dlatego, że w sprawie niesporne było istotne
ograniczenie liczby godzin nauczania religii (do 6 godzin tygodniowo), co
wykluczało możliwość zapewnienia skarżącej dalszego zatrudnienia, bez względu
na podważone w trybie administracyjno-sądowym przekształcenia organizacyjno-
prawne po stronie pozwanej, które pozostawały bez wpływu na kontestowany w
trybie skargi o wznowienie postępowania prawidłowy prawomocny merytoryczny
osąd sporu ze stosunku pracy.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy postanowił jak w sentencji na
podstawie art. 3942
w związku z art. 39814
k.p.c.
kc