Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 10/16
POSTANOWIENIE
Dnia 16 lutego 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w dniu 16 lutego 2016 r.
sprawy P. F.
skazanego z art. 116 ust. 3 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych i in.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w Ł. z dnia 20 sierpnia 2015 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Ł.
z dnia 26 lutego 2015 r.
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację uznając ją za oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
U Z A S A D N I E N I E
Zarzuty podniesione w kasacji należało uznać za bezzasadne i to w stopniu
oczywistym.
Zważywszy na treść tych zarzutów, na wstępie wypada przypomnieć, że
kasacja jest jednym z nadzwyczajnych środków zaskarżenia. Z uwagi na to, że
orzeczenie prawomocne może być wzruszone jedynie wyjątkowo ustawodawca
ograniczył dopuszczalność kasacji. Uczynił tak wskazując w art. 523§1 k.p.k. w
sposób w pełni autonomiczny jedyne możliwe jej podstawy, a także ograniczając
(stosownie do treści art. 523§2 i §4 k.p.k.) prawo jej wniesienia przez strony w
zależności od kary jaką wymierzono w sprawie. Z treści art. 523§2 k.p.k. wynika w
2
sposób nie budzący wątpliwości, że kasację na korzyść można wnieść w razie
skazania na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej
wykonania. To ograniczenie nie dotyczy jedynie kasacji stron, wniesionej z powodu
uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k. (art. 523§ 4 pkt 1 k.p.k.).
Odnosząc te rozważania do realiów rozpoznawanej sprawy, zauważyć
wypada, że w sytuacji, gdy zaskarżonym wyrokiem wymierzono skazanemu karę
pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby,
był on uprawniony do wniesienia kasacji tylko w oparciu o podniesienie zarzutów z
art. 439 k.p.k. Inne podstawy zaskarżenia były w takim przypadku ustawowo
niedopuszczalne.
Obrońca skazanego postąpił tak i zarzucił zaniechanie uwzględnienia przez
orzekające sądy bezwzględnych przesłanek odwoławczych, o których mowa w art.
439§1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art 17§1 pkt 10 k.p.k. Przepis ten stanowi, że nie
wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy brak jest wniosku o ściganie
pochodzącego od uprawnionej osoby. Drugi zarzut dotyczył przesłanki z art. 439§1
pkt 9 k.p.k. w zw. z art 17§1 pkt 9 k.p.k., a więc braku skargi uprawnionego
oskarżyciela.
Wbrew jednak temu, co twierdzi obrona w swej skardze, stanowczo
stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie nie doszło do obrazy prawa
procesowego.
Oba zarzuty postawione w kasacji były już wcześniej stawiane w apelacji i
zostały przez Sąd Odwoławczy rzetelnie i prawidłowo rozpoznane.
Pierwszy z podniesionych w kasacji zarzutów, a więc dotyczący braku
wniosku o ściganie złożonego przez pokrzywdzonego lub reprezentującego jego
prawa instytucję dotyczy fragmentu przypisanego skazanemu czynu. A więc tej
jego części, która zakwalifikowana została z art. 116 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego
1994r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (j.t. Dz. U. z 2006r., nr 90,
poz.631). Obrona nie kwestionuje tego, że wnioski o ściganie czynów z art. 116§1 i
3 prawa autorskiego zostały złożone prawidłowo. Na wstępie zauważyć zatem
należy, że podstawą wymiaru kary orzeczonej w skarżonym wyroku był art. 116§3
prawa autorskiego, a więc przepis, który w ogóle nie wymaga złożenia przez
pokrzywdzonego wniosku o ściganie.
3
Kolejną kwestią, na którą trzeba wskazać jest to, że działanie polegające na
tym, że sprawca uczynił sobie z popełniania przestępstwa określonego w art. 116
ust. 1 stałe źródło dochodu w oczywisty sposób zawiera w sobie również element
działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej z przepisu art. 116 ust.2. Druga
zaś wskazana forma popełnienia tego czynu – organizowanie lub kierowanie
popełnieniem czynu z art. 116 ust.1 prawa autorskiego wynika z opisu zarzuconego
czynu, gdzie jako miejsce nielegalnego rozpowszechniania utworów muzycznych
wskazuje się dyskotekę „E.”, której obaj oskarżeni byli współwłaścicielami.
Podobnie trafnie rozpoznany został rozpoznany drugi z podniesionych
zarzutów. Również i w tym przypadku nie można mówić o zaistnieniu bezwzględnej
przesłanki odwoławczej. Słusznie wskazał Sąd Okręgowy bowiem, że granice
skargi postrzegane muszą być jako zakreślone przez opis zdarzenia historycznego,
nie zaś konkretną datę, precyzyjność samego opisu, czy zaproponowaną
kwalifikację prawną. Nie można zatem przyjąć, że Sąd Rejonowy doprecyzowując
opis czynu przypisanego i jego kwalifikację wyszedł poza granice skargi, zwłaszcza
w sytuacji, gdy czyn ten od początku był kwalifikowany z art. 116 ust 3 cytowanej
ustawy.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak na wstępie.
Skazanego obciążono kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego nie
znajdując podstaw do zwolnienia od ich ponoszenia.
kc