II CZ 37/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:05-08-2015
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CZ 37/15
POSTANOWIENIE
Dnia 12 czerwca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jan Górowski (przewodniczący)
SSN Anna Kozłowska (sprawozdawca)
SSN Grzegorz Misiurek
w sprawie ze skargi M. T.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem
Sądu Apelacyjnego z dnia 10 maja 2012 r.
wydanym w sprawie z powództwa Agencji Nieruchomości Rolnych w W.
przeciwko M. T.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 12 czerwca 2015 r.,
zażalenia pozwanego M. T.
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 30 stycznia 2015 r.,
1. oddala zażalenie,
2. nie obciąża pozwanego kosztami postępowania
zażaleniowego w postępowaniu przed Sądem Najwyższym.
2
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 30 stycznia 2015 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
M. T. o wznowienie postępowania w sprawie z powództwa Agencji Nieruchomości
Rolnych w W. przeciwko skarżącemu o zapłatę, wskazując w uzasadnieniu, że
okoliczności mające wypełnić ustawową podstawę wznowienia, mogły być
analizowane tylko w ramach podstawy z art. 403 § 2 k.p.c., jednakże podstawy tej
nie wyczerpują. Powołane bowiem jako nowy dowód zeznanie świadka –
zeznającego w innej sprawie o umowie, której istnieniu skarżący zaprzecza –
dotyczą świadka już w procesie, którego dotyczy skarga o wznowienie,
przesłuchanego; wyklucza to przyjęcie, że chodzi o dowód, z którego strona nie
mogła skorzystać w postępowaniu.
W zażaleniu na to postanowienie pozwany domagając się uchylenia
zaskarżonego postanowienia i „orzeczenia co do meritum”, a także uchylenia
zaskarżonego postanowienia i „przekazania do ponownego rozpoznania”, zarzucił,
że sąd naruszył art. 403 k.p.c. przez mylne zrozumienie i mylne zastosowanie tego
artykułu. Zarzucił, że sąd z urzędu powinien był zażądać od powoda umowy,
o której zeznał świadek.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest nieuzasadnione. Jeżeli skarżący zarzuca, że Sąd mylnie
zastosował i zrozumiał art. 403 k.p.c. (skarżący pomija, którą ustawową podstawę
wznowienia opisaną w tym artykule ma na uwadze), to powinien był wskazać
właściwy przepis, adekwatny do formułowanej przez siebie podstawy wznowienia.
Jeżeli skarżący zaprzecza podstawie z art. 403 (Sąd wskazał § 2 tego artykułu),
to stwierdzić należy, że okoliczności przez niego wskazywane nie mieszczą się
w żadnej innej podstawie formułowanej w przepisach k.p.c. i jest to wystarczająca
okoliczność usprawiedliwiająca odrzucenie skargi.
Dodać też trzeba, że jeżeli skarżący w zażaleniu twierdzi, że nigdy nie
zawierał umowy odsprzedaży stronie powodowej majątku okołodzierżawnego
i umowę te nazywa rzekomą, nie sposób zrozumieć jego stanowiska, czyniącego
Sądowi zarzut zaniechania zażądania tej umowy od powoda. Nieistniejąca,
3
„rzekoma”, umowa nie może też stanowić podstawy wznowienia postępowania.
Jeżeli zaś podstawę tę miałoby stanowić zeznanie świadka to podzielić należy
stanowisko Sądu, że nie jest to dowód, z którego skarżący nie mógł skorzystać
w poprzednim postępowaniu.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c., orzekł jak w sentencji.
O kosztach należnych powodowi orzeczono na podstawie art. 102 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 12 czerwca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jan Górowski (przewodniczący)
SSN Anna Kozłowska (sprawozdawca)
SSN Grzegorz Misiurek
w sprawie ze skargi M. T.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem
Sądu Apelacyjnego z dnia 10 maja 2012 r.
wydanym w sprawie z powództwa Agencji Nieruchomości Rolnych w W.
przeciwko M. T.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 12 czerwca 2015 r.,
zażalenia pozwanego M. T.
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 30 stycznia 2015 r.,
1. oddala zażalenie,
2. nie obciąża pozwanego kosztami postępowania
zażaleniowego w postępowaniu przed Sądem Najwyższym.
2
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 30 stycznia 2015 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
M. T. o wznowienie postępowania w sprawie z powództwa Agencji Nieruchomości
Rolnych w W. przeciwko skarżącemu o zapłatę, wskazując w uzasadnieniu, że
okoliczności mające wypełnić ustawową podstawę wznowienia, mogły być
analizowane tylko w ramach podstawy z art. 403 § 2 k.p.c., jednakże podstawy tej
nie wyczerpują. Powołane bowiem jako nowy dowód zeznanie świadka –
zeznającego w innej sprawie o umowie, której istnieniu skarżący zaprzecza –
dotyczą świadka już w procesie, którego dotyczy skarga o wznowienie,
przesłuchanego; wyklucza to przyjęcie, że chodzi o dowód, z którego strona nie
mogła skorzystać w postępowaniu.
W zażaleniu na to postanowienie pozwany domagając się uchylenia
zaskarżonego postanowienia i „orzeczenia co do meritum”, a także uchylenia
zaskarżonego postanowienia i „przekazania do ponownego rozpoznania”, zarzucił,
że sąd naruszył art. 403 k.p.c. przez mylne zrozumienie i mylne zastosowanie tego
artykułu. Zarzucił, że sąd z urzędu powinien był zażądać od powoda umowy,
o której zeznał świadek.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest nieuzasadnione. Jeżeli skarżący zarzuca, że Sąd mylnie
zastosował i zrozumiał art. 403 k.p.c. (skarżący pomija, którą ustawową podstawę
wznowienia opisaną w tym artykule ma na uwadze), to powinien był wskazać
właściwy przepis, adekwatny do formułowanej przez siebie podstawy wznowienia.
Jeżeli skarżący zaprzecza podstawie z art. 403 (Sąd wskazał § 2 tego artykułu),
to stwierdzić należy, że okoliczności przez niego wskazywane nie mieszczą się
w żadnej innej podstawie formułowanej w przepisach k.p.c. i jest to wystarczająca
okoliczność usprawiedliwiająca odrzucenie skargi.
Dodać też trzeba, że jeżeli skarżący w zażaleniu twierdzi, że nigdy nie
zawierał umowy odsprzedaży stronie powodowej majątku okołodzierżawnego
i umowę te nazywa rzekomą, nie sposób zrozumieć jego stanowiska, czyniącego
Sądowi zarzut zaniechania zażądania tej umowy od powoda. Nieistniejąca,
3
„rzekoma”, umowa nie może też stanowić podstawy wznowienia postępowania.
Jeżeli zaś podstawę tę miałoby stanowić zeznanie świadka to podzielić należy
stanowisko Sądu, że nie jest to dowód, z którego skarżący nie mógł skorzystać
w poprzednim postępowaniu.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c., orzekł jak w sentencji.
O kosztach należnych powodowi orzeczono na podstawie art. 102 k.p.c.