Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lutego 2016 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Janusz Supiński

Protokolant: Katarzyna Kucharska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 09.02.2016 r.

sprawy z powództwa (...) Bank SA we W.

przeciwko J. G.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanego J. G. na rzecz powoda (...) Bank SA we W. kwotę 1.477,91 (jeden tysiąc czterysta siedemdziesiąt siedem 91/100) złotych z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia 28.05.2015r. do dnia zapłaty.

II.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie.

III.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 277,50 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt. I C 616/15

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank SA we W. domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanego J. G. kwoty 7.987,56 zł wraz z odsetkami umownymi od kwoty 3.867,91 zł oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu podniósł, iż pozwany zawarł z powodem umowę pożyczki nr (...), pozwany nie spłacał zadłużenia w terminie wobec czego powód wypowiedział umowę pożyczki. Nadto powód wskazał, że na kwotę dochodzoną pozwem składają się: 3.867,91 zł niespłaconego kapitału pożyczki; 174,24 zł odsetek umownych i 3.945,41 zł odsetek karnych.

Pozwany J. G. nie uznał powództwa i wniósł o jego oddalenie w całości. W uzasadnieniu potwierdził wprawdzie, że zawarł z powodem sporną umowę pożyczki, ale jednocześnie wskazał, iż z powodem łączyły go dwie umowy pożyczki i obie je spłacał. Dodał, że łącznie spłacił już znacznie większą kwotę, niźli wynikało to z zawartych umów.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 08.11.2007r. powód (...) Bank SA we W. zawarł z pozwanym J. G. umowę pożyczki nr KGP (...). Następnie w dniu 18.09.2008r. ten sam powód (...) Bank SA we W. zawarł z pozwanym J. G. kolejną umowę pożyczki (nr (...)), zgodnie z którą udzielił pozwanemu pożyczki w kwocie 9.615,51 zł, przy czym w umowie tej strony wskazały, że część środków objętych tę drugą umową zostanie przeznaczonych na całkowite rozliczenie wcześniejszej umowy nr KGP (...), a jedynie część zostanie wypłacona pozwanemu. W wykonaniu tej umowy powód rozliczył pożyczkę pozwanego nr KGP (...) i wypłacił J. G. pozostałą kwotę (3.430 zł)

dowód: odpis umowy pożyczki nr (...) – k. 16-21 akt 1Ds-137/11 Prok. Rej. w G.

pismo k 116 akt 1Ds-137/11 Prok. Rej. w G.

Pomimo całkowitego rozliczenia przez powoda umowy pożyczki nr KGP (...) i pozostającej do spłaty przez J. G. tylko umowy nr (...), pozwany nadal spłacał obie pożyczki, przy czym z tytułu umowy nr KGP (...) zapłacił po dniu 18.09.2008r. (data zawarcia drugiej umowy) łącznie kwotę 2.390 zł

dowód: potwierdzenie zapłaty k 49-52

Powód, w toku procesu, został zobowiązany do wskazania sposobu zarachowania wpłat pozwanego, dokonywanych po dniu zawarcia drugiej umowy, ale dotyczących pierwszej umowy. W wezwaniu Sąd wskazał na istnienie dwóch umów i całkowite rozliczenie pierwszej umowy oraz dokonywanie dalszych wpłat na poczet pierwszej umowy przez pozwanego. Sąd zakreślił powodowi termin do wykonania powyższego zobowiązania pod rygorem negatywnych skutków procesowych. Powód nie wykonał zobowiązania Sądu

dowód: zarządzenie k 53

dowód doręczenie wezwania k 56

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie powoda zasługiwało na uwzględnienie jedynie częściowo.

Bezspornym w sprawie jest ustalony wyżej stan faktyczny. Wynika on przede wszystkim z dokumentów, zgromadzonych w aktach postępowania przygotowawczego, prowadzonego w Prokuraturze Rejonowej w Giżycku sygn. akt 1 Ds.-137/11 oraz twierdzeń pozwanego. Powyższych dowodów nie kwestionowała w żaden sposób którakolwiek ze stron, co pozwoliło Sądowi na oparcie o nie orzeczenia w niniejszej sprawie.

W konsekwencji powyższych ustaleń bezspornym jawi się fakt, że pozwany, osoba starsza i trochę nieporadna, spłacał dwie umowy pożyczki w sytuacji, gdy jedna z nich została całkowicie rozliczona poprzez zawarcie drugiej umowy. Co więcej – przez cały ten dość długi okres powód nie był łaskaw wskazać pozwanemu powyższej okoliczności, co można określić wręcz jako rażące naruszenie zasad współżycia społecznego. Niezależnie jednak od ocen natury etycznej, wskazać trzeba, że pozwany dokonał spłaty na rzecz powoda nieistniejącego już zobowiązania w łącznej kwocie 2.390 zł, a powód nie wskazał Sądowi sposobu, w jaki zaksięgował te wpłaty. W takiej sytuacji Sąd musiał oprzeć się o treść art. 233 § 2 kpc oraz przyjętą i utrwaloną wykładnię tego przepisu. „Zgodnie z treścią z art. 233 § 2 ustawowe kryteria swobodnej oceny dowodów sąd winien stosować przy określeniu znaczenia odmowy przedstawienia przez stronę dowodu lub przeszkodom stawianym przez nią w jego przeprowadzeniu wbrew postanowieniu sądu. W związku z tym aktualne są wszystkie uwagi dotyczące kryteriów i metod oceny wartości dowodów z tym zastrzeżeniem, że sąd winien oceniać znaczenie odmowy przedstawienia dowodów z uwzględnieniem okoliczności każdej konkretnej sprawy. Ocena dowodów, jak wskazano, ma charakter następczy, ponieważ odnosi się do dowodów już przeprowadzonych zgodnie z regułami procedury, natomiast w sytuacji, o której mowa w art. 233 § 2, sąd ma oceniać nie dowód, ale znaczenie, jakie nadać odmowie strony przedstawienia lub przeprowadzenia dowodu… Biorąc pod uwagę ogólną regułę, na podstawie której strony obowiązane są przedstawiać sądowi dowody potrzebne do rozstrzygnięcia sprawy oraz dawać wyjaśnienia zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek (art. 3 i 232), należy stwierdzić, że nieuzasadniona odmowa strony, stanowiąca przeszkodę w przeprowadzeniu dopuszczalnego dowodu, może być przez sąd oceniona bardzo negatywnie dla strony odmawiającej, przy analizie ostatecznego wyniku postępowania dowodowego w sprawie - art. 233 § 2 (zob. wyrok SN z dnia 14 lutego 1996 r., II CRN 197/95, Lex nr 24748)” [tak: D. H. (red.), W. T. (red.), G.-S. I., J. A., K. J., K. K., Misiurek G., P. P., Z. T., Ż. T., Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom I. Artykuły 1-366, LEX 2013].

W realiach niniejszej sprawy należy dostrzec, że odmowa wskazania Sądowi przez stronę powodową sposobu zaksięgowania wpłat, dokonywanych przez pozwanego z tytułu rozliczonej już wcześniej umowy nr KGP (...) musiała prowadzić do przyjęcia przez Sąd orzekający, że kwoty uiszczone przez J. G. należy zarachować na poczet zaległego kapitału, wynikającego z umowy pożyczki nr (...). Skoro zatem strona powodowa wskazała w pozwie, że zadłużenie pozwanego w zakresie niespłaconego kapitału pożyczki opiewa na kwotę 3.867,91 zł, to – uwzględniając wysokość dokonanych przez pozwanego wpłat – zasadnym było orzeczenie jak w pkt I wyroku. Co więcej – należało orzec też o odsetkach od zaległego kapitału i w tym zakresie Sąd, opierając się o treść spornej umowy takie odsetki uwzględnił od daty wniesienia pozwu. Na dalej idące orzeczenie w zakresie odsetek nie pozwolił Sądowi zupełny brak dokumentacji źródłowej co do sposobu, terminów, kwot stanowiących podstawę naliczania odsetek karnych i ustawowych, bowiem strona powodowa, poza skierowaniem samego pozwu, nie przedstawiła w toku procesu żadnych dokumentów ani innych dowodów.

Mając na uwadze wysokość żądań powoda i treść pkt I. wyroku należało również orzec jak w pkt II. O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął po myśli art. 100 kpc, uwzględniając po stronie kosztów powoda kwoty 300 zł tytułem opłaty od pozwu i 1.200 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika powoda. Biorąc pod uwagę fakt, że powód wygrał proces jedynie w 18,5 %, Sąd dokonał stosownych obliczeń matematycznych, w wyniku czego określił ostateczny kształt pkt III wyroku.