Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22. września 2016 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Grzegorz Kuriata

Protokolant: sekr. Ewelina Szczepuk

Po rozpoznaniu w dniu 22. września 2016 roku w Kłodzku

sprawy z powództwa M. Ł.

przeciwko U. w W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powódki na rzecz strony pozwanej kwotę 2434 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powódka M. Ł. wniosła zasądzenie od strony pozwanej – U. w W. 6.000 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 12. września 2015 roku do dnia zapłaty, tytułem zadośćuczynienia za ból, krzywdę i cierpienie, a nadto zażądała ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość oraz o zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu podała, iż w dniu 10. maja 2015 roku doszło do wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego doznała opisanych w pozwie obrażeń ciała, zaś strona pozwana przyjęła odpowiedzialność za skutki tego wypadku.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana zażądała oddalenia powództwa i zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podała, że wbrew twierdzeniom powódki nigdy nie przyjęła swojej odpowiedzialności za zdarzenie i jego skutki, a przeciwnie, w ramach postępowania likwidacyjnego wskazywała na brak udowodnienia udziału i odpowiedzialności nieznanego sprawcy, co skutkowała odmową wypłaty żądanych świadczeń.

Sąd ustalił:

W dniu 10. maja 2015 roku doszło do wjechania przez M. Ł. do przydrożnego rowu.

(bezsporne)

W ramach postępowania likwidacyjnego powódka domagała się wypłaty 30.000 złotych zadośćuczynienia. Strona pozwana odmówiła wypłaty świadczenia odszkodowawczego powołując się na brak udowodnienia udziału innego kierowcy w zdarzeniu i odpowiedzialności tegoż kierowcy.

(dowód:

- wezwanie do zapłaty – karta 18 – 19;

- odmowa wypłaty – karta 24).

Sąd zważył:

Strona powodowa nie udowodniła zasadność swojego żądania i to już w zakresie samej zasady odpowiedzialności.

Oczywiście słusznie strona pozwana podniosła w sprawie, że wbrew stanowisku powódki nie przyjęła na siebie odpowiedzialności za spowodowanie wypadku przez nieznanego kierującego, a co więcej, że zakwestionowała udział innej osoby w samym zdarzeniu.

Na takie stanowisko strony pozwanej, prezentowane już na etapie postępowania likwidacyjnego, powódka w ogóle nie zareagowała, nie podjęła żadnej akcji procesowej. Ani w pozwie ani na rozprawie nie przedstawiła żadnych twierdzeń i zarzutów, ani tym bardziej wniosków dowodowych przeciwko zasadności stanowiska strony przeciwnej, która zakwestionowała samą zasadę odpowiedzialności. Nota bene to z pism strony pozwanej, w tym w szczególności odpowiedzi na pozew, sąd powziął wiadomość o istnieniu notatki policyjnej, jak też o ewentualnym świadku zdarzenia w osobie pasażera pojazdu prowadzonego przez powódkę. Na powyższe ewentualne dowody powódka się nie powołała, nawet nie zawnioskowała ich przeprowadzenia, a tymczasem były to, w ocenie sądu, jedyne dowody, którymi skutecznie mogłaby ewentualnie zakwestionować stanowisko strony pozwanej.

Rzeczą domagającego się zasądzenia zapłaty jest wykazanie istnienia zobowiązania, jego wymagalności, jak też uprawnienia (legitymacji czynnej) do jego dochodzenia.

Tymczasem powódka bez właściwego rozeznania stanowiska strony pozwanej, pominęła podstawową przesłankę ewentualnej odpowiedzialności U. w W. określoną w przepisie art. 98 ust. pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zaś skupiła się na dowodzeniu samych skutków zdarzenia.

Nie jest obowiązkiem sądu czuwanie nad skutecznością podejmowanych przez stronę czynności procesowych, w szczególności zobowiązywanie do przedstawiania dowodów wykazujących podnoszone twierdzenia i zarzuty. Strona postępowania, tym bardziej jeśli reprezentowana jest przez profesjonalnego pełnomocnika, zobowiązana jest do przedstawiania sądowi wszelkich dowodów niezbędnych do udowodnienia swojego żądania. Odnosi się to w szczególności do okoliczności o tak podstawowym znaczeniu, jak wykazanie zawinienia konstruującego podstawy odpowiedzialności strony pozwanej.

Skoro więc strona powodowa, mimo stanowiska strony pozwanej, nie przedstawiła sądowi dowodów na zaistnienie zawinienia po stronie innego kierującego, którego tożsamości nie ustalono, to tym samym nie udowodniła swojego żądania, co musiało skutkować oddaleniem powództwa.

Konsekwencją przegranego przez powódkę procesu jest orzeczenie o kosztach na podstawie art. 98 kpc w zw. z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22. października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. 2015.1800).