Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 maja 2016 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział IV Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Sobkowicz

Protokolant: sekretarz sądowy – Dorota Wołowiec

po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2016 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. w S.

przeciwko Szpitalowi (...) w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Szpitala (...) w W. na rzecz powódki (...) sp. z o.o. w S. kwotę 95.316 zł 73 gr. (dziewięćdziesiąt pięć tysięcy trzysta szesnaście złotych siedemdziesiąt trzy grosze) z ustawowymi odsetkami od dnia 11 września 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015r. oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1stycznia 2016r. do dnia zapłaty;

II.  nie obciąża pozwanego Szpitala (...) w W. kosztami postępowania na rzecz powódki (...) sp. z o.o. w S..

IVC 1179/15

UZASADNIENIE

Powódka (...) sp. z o.o. w S. pozwem z dnia 11 września 2015r. wniosła o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym i nakazanie pozwanemu Szpitalowi (...) w W., aby zapłacił na jej rzecz kwotę 95.316 zł 73 gr. wraz z odsetkami w wysokości odsetek za zwłokę określonej na podstawie art. 56 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. ordynacja podatkowa w związku z art. 8 ust.1 ustawy z dnia 8 marca 2013r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych od dnia 11 września 2015r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania i kosztami zastępstwa procesowego.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym Sąd Okręgowy w Warszawie nakazał pozwanemu, aby zapłacił na rzecz powódki kwotę 95.316 zł 73 gr. wraz z odsetkami w wysokości odsetek za zwłokę określonej na podstawie art. 56 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. ordynacja podatkowa w związku z art. 8 ust.1 ustawy z dnia 8 marca 2013r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych od dnia 11 września 2015r. do dnia zapłaty oraz kwotę 4.809 zł tytułem kosztów postępowania (nakaz k.39).

Od tego nakazu pozwany wniósł sprzeciw, w którym wniósł o rozłożenie zobowiązania na 4 miesięczne raty, odstąpienie od obciążania pozwanego kosztami procesu i kosztami zastępstwa procesowego na podstawie art. 102 k.p.c. z uwagi na bardzo trudną sytuację pozwanego.

Ostatecznie powódka wniosła o zasądzenie od pozwanego kwoty 95.316 zł 73 gr. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 września 2015r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, oddalenie wniosku pozwanego w przedmiocie rozłożenia zobowiązania na 4 raty i oddalenie wniosku pozwanego o nieobciążanie go kosztami procesu na podstawie art. 102 k.p.c.

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pomiędzy stronami została zawarta w wyniku zamówienia publicznego umowa kompleksowych usług pralniczych w zakresie prania, dezynfekowania, maglowania i prasowania bielizny szpitalnej, fasonowej i odzieży ochronnej operacyjnej, odzieży roboczej, koców, kotar, narzut, kurtek, szub, kamizelek, poduszek i kołder z anilany. Pozwany miał dokonywać zapłaty za każdy miesiąc prawidłowo wykonanej usługi na podstawie faktury wystawionej przez powódkę na jej konto w terminie 90 dni od daty doręczenia faktury pozwanemu (umowa k.14-18). Powódka wykonała usługi pralnicze na rzecz pozwanego i za wykonane usługi wystawiła pozwanemu w dniu 31 marca 2015r. i 30 kwietnia 2015r. faktury na kwoty 52.194 zł 73 gr. i 41.989 zł 89 gr. (faktury k.24-25).

Ponieważ pozwany nie zapłacił należności z faktur powódka pismem z dnia 6 sierpnia 2015r. wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 94.363 zł 44 gr. tj. kwoty wynikającej z faktur i odsetek ustawowych w wysokości 178 zł 82 gr. w terminie 3 dni od daty otrzymania wezwania. Powódka poinformowała pozwanego o możliwości przedstawienia własnej propozycji polubownej spłaty zobowiązania (pismo k.26) i pismo to pozwany odebrał w dniu 11 sierpnia 2015r. (k.27).

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie powódki jest uzasadnione.

Powódka na podstawie łączącej strony umowy wykonała usługi pralnicze i zgodnie z umową pozwany miał za te usługi zapłacić na podstawie wystawionej faktury w terminie 90 dni od otrzymania faktury. Pozwany nie uiścił zapłaty czego nie kwestionuje. Wobec tego roszczenie powódki jest uzasadnione.

Pozwany wniósł o rozłożenie zobowiązania na 4 miesięczne raty.

Zgodnie z art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie.

Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania w niniejszej sprawie art. 320 k.p.c. i rozłożenia zasądzonej kwoty na raty. W ocenie Sądu sam fakt powoływania się przez pozwanego na trudną sytuację finansową nie stanowi dostatecznej podstawy do zastosowania tegoż przepisu. Pozwany szpital zalega z zapłatą za wykonane przez powódkę usługi pralnicze ponad rok temu. W tym okresie pozwany miał możliwość dokonania dobrowolnej, choćby częściowej zapłaty kwot dochodzonych w niniejszej sprawie. Wezwanie do zapłaty i kierowana do pozwanego propozycja powódki o możliwości przedstawienia własnej propozycji polubownej spłaty zobowiązania pozostały bez żadnej reakcji. Ponadto po wydaniu nakazu zapłaty pozwany również nie skontaktował się z powódką odnośnie zastosowania dogodniejszych dla pozwanego warunków spłaty a jedynie wniósł sprzeciw.

Stosując instytucję rozłożenia na raty w szczególnie uzasadnionych przypadkach, sąd musi mieć na uwadze sytuację obu stron, w tym również powódki. Powodowa spółka jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą na własny rachunek, która nie jest nastawiona na generowanie strat.

Już z treści art. 320 k.p.c. wynika, że jest ono stosowane przez sąd fakultatywnie (sąd może), który przez pryzmat okoliczności, na które powołuje się strona chcąca skorzystać z możliwości rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty, dokonuje oceny istnienia bądź nie przesłanki „w szczególnie uzasadnionych wypadkach”.

Nie negując ani roli, jaką pełni pozwany, będący zakładem opieki zdrowotnej, udzielającym świadczeń zdrowotnych, ani też jego trudnej sytuacji majątkowej, która w pewnym zakresie niewątpliwie wynika z niedostatecznej puli środków finansowych przyznanych z Narodowego Funduszu Zdrowia, w ocenie Sądu okoliczności te nie mogą być uznane za szczególnie uzasadnione wypadki, o jakich mowa w art. 320 k.p.c.

Wbrew sugestiom pozwanego nie może usprawiedliwiać powyższego stanu sam fakt charakteru prawnego pozwanego i roli, jaką pełni, albowiem powódka, która wywiązała się ze swojego zobowiązania nie może być obciążana biernością swojego kontrahenta, która bez wątpienia odbija się na jej własnych wynikach finansowych.

Sąd w pełni podziela ugruntowany w orzecznictwie sądów powszechnych pogląd, że ochrona, jaką zapewnia dłużnikowi art. 320 k.p.c. nie może być stawiana ponad ochronę wierzyciela w procesie cywilnym i wymaga uwzględnienia wszelkich okoliczności sprawy, w tym uzasadnionego interesu podmiotu inicjującego proces.

Rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty jest racjonalne, gdy dłużnik wykaże, że dysponować będzie środkami umożliwiającymi wykonanie tak zmodyfikowanego obowiązku w sposób odczuwalny ekonomicznie przez wierzyciela.

Zdaniem Sądu Okręgowego brak było podstaw do zastosowania art. 320 k.p.c. pozwany powoływał się wprawdzie na swą złą sytuacje finansową, jednak rozłożenie świadczenia na raty nie może prowadzić do rażącego pokrzywdzenia wierzyciela.

Ponadto powódka przy tak rozłożonym na raty świadczeniu musiałby czekać na spełnienie świadczenia przez pozwanego przez kolejny okres.

Z tych wszystkich względów Sąd uznał, że brak jest podstaw do rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty.

Pozwany wniósł również o nieobciążanie kosztami sądowymi i kosztami zastępstwa procesowego na rzecz powoda na podstawie art. 102 k.p.c.

Zgodnie z art. 102 k.p.c. w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami.

Zdaniem Sądu obciążenie pozwanego kosztami postępowania w jego sytuacji finansowej byłoby dodatkowym obciążeniem finansowym pozwanego i koniecznością wydatkowania środków, które pozwany może przeznaczyć na potrzeby pacjentów. Wprawdzie Sąd nie rozłożył pozwanemu zobowiązania na raty biorąc pod uwagę konieczność spłacenia przez pozwanego zadłużenia wobec powódki, gdyż uznał, że należność powódki za wykonane usługi pralnicze jest w pełni uzasadniona, ale obciążanie pozwanego dodatkowo kosztami postępowania obciążyłoby pozwanego ponad miarę.

Z tych wszystkich względów Sąd orzekł jak w sentencji.