Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 października 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 30 października 2012 r. w Szczecinie

sprawy Z. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G. W..

o przywrócenie renty

na skutek apelacji ubezpieczonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 19 kwietnia 2012 r. sygn. akt VI U 989/10

oddala apelację.

Sygnatura akt III AUa 458/12

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2012 roku Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim - Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu sprawy z odwołaniaZ. B. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. W.. z dnia l2 lipca 2010r. odmawiającej prawa do renty zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. W.. z dnia 12 lipca 2010 roku znak (...) w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu Z. B. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy począwszy od dnia 01 czerwca 2010 roku do 31 maja 2012 roku.

Sąd Okręgowy swoje rozstrzygnięcie oparł na następującym stanie faktycznym i rozważaniach prawnych:

Ubezpieczony Z. B. w dniu 5.08.2010 r. wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 12.07,20 10 r. odmawiającej dalszej wypłaty renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu odwołania stwierdził, że decyzja ta jest dla niego krzywdząca zważywszy na aktualny stan zdrowia, a zwłaszcza degradację kończyn dolnych, nieodwracalne zmiany oczu, zawyżonym poziomem cukru we krwi i w moczu i liczne stany glikemii.

Ubezpieczony urodził się (...)., posiada wykształcenie wyższe.

Wcześniej ukończył liceum ogólnokształcące z maturą. Po ukończeniu matury podjął naukę w pomaturalnym studium melioracji. Ukończył je z wynikiem pozytywnym w specjalności melioracje wodne i kanalizacja Po ukończeniu studium podjął pracę w (...) Przedsiębiorstwie (...) w G. W. na stanowisku technika budowy. Następnie został zatrudniony w O. B. i. K. Ś. w G. W. i pracował kolejno na stanowiskach asystenta, starszego asystenta i specjalisty ochrony środowiska. Do jego obowiązków należały pomiary emisji pyłów i gazów oraz pobieranie próbek powietrza i dymów na terenie województwa (...). W trakcie tego zatrudnienia podjął studia w 1977r. w W. A. R. w G. W.., która później została przeniesiona do P.. W 1985 r został zatrudniony w W. K. ZSL w G. W.. na stanowisko doradcy w Wydziale R., a następnie na stanowisku instruktora Wydziału E. —. R.

W dniu 5.01.1990 r ubezpieczony złożył w Oddziale ZUS w G. W.. wniosek o przyznanie prawa do renty.

Decyzją z dnia 27 02 1990 r pozwany przyznał ubezpieczonemu prawo do renty inwalidzkiej III grupy inwalidów.

Decyzją z dnia 5.03.1993 r. ZUS przyznał ubezpieczonemu prawo do renty inwalidzkiej II grupy. Rentę z tytułu częściowej, a następnie z tytułu całkowitej niezdolności do pracy ubezpieczony otrzymywał do 31.05.2010 r. Decyzją z dnia 12.07.2010 r. pozwany odmówił dalszej wypłaty renty wobec braku niezdolności ubezpieczonego do pracy.

W trakcie procesu Sąd Okręgowy — Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gorzowie Wlkp. dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy ortopedy, neurologa, okulisty, laryngologa, chirurga i kardiologa celem ustalenia czy ubezpieczony jest nadal po 31.10.2010 r. co najmniej częściowo niezdolny do pracy, jeżeli tak na jaki okres (czy też trwale ), jeżeli nie- na czym polega poprawa jego stanu zdrowia.

Biegli rozpoznali u ubezpieczonego:

— przebyte złamanie trójkostkowe podudzia prawego w 1993r, bez dysfunkcji kończyny,

— niewielkiego stopnia dysfunkcję ruchowa kręgosłupa bez objawów zespołu korzeniowego podrażnieniowego,

— neuropatię cukrzycową,

— cukrzycę typu I leczoną metodą wielokrotnych wstrzyknięć insuliny,

— angiopatię tętnic kończyn dolnych o niewielkim zaawansowaniu, nadciśnienie tętnicze,

— retinopatię cukrzycową nieproliferacyjną i angiopatię nadciśnieniową obu oczu

— jaskrę obu oczu.

— krótkowzroczność z astygmatyzmem obu oczu

i stwierdzili, że ubezpieczony jest częściowo, trwale niezdolny do pracy po 3 1.05.2010 r.

W uzasadnieniu biegli podali, że zapoznali się z dokumentacją medyczną przedłożoną przez odwołującego, zawartą w aktach sądowych i orzeczniczych (cytowanych w wywiadach opinii), przeprowadzili badania podmiotowe i przedmiotowe.

W zakresie układu nerwowego i narządu ruchu stwierdzono: neuropatię cukrzycową., niewielkiego stopnia dysfunkcję ruchową kręgosłupa bez objawów korzeniowych podrażnieniowych, przebyte w 1993 r. wygojone złamanie trójkostkowe podudzia prawego — bez dysfunkcji kończyny dolnej prawej.

Stwierdzone zmiany nie powodują istotnego naruszenia sprawności organizmu - brak zatem podstaw do orzekania długotrwałej niezdolności do pracy z przyczyn neurologiczno- ortopedycznych Zdaniem ortopedy i neurologa odwołujący był i jest zdolny do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. W 2006 r. biegli sądowi orzekali o okresowej całkowitej niezdolności do pracy z powodu cukrzycy typu I, chwiejnej.

Ubezpieczony — w zakresie samej cukrzycy — jest częściowo niezdolny do pracy kierowcy, pracy przy maszynach w ruchu, pracy na wysokości, pracy zmianowej oraz pracy z nieregularnym wysiłkiem fizycznym ze względu na fakt leczenia cukrzycy insuliną— więc w tym typie cukrzycy jest ona trwała. Cukrzyca jest leczona nowoczesną metodą wielokrotnych wstrzyknięć. Obecne przewlekłe powikłania cukrzycy opisywane są w podobny sposób od lat, wymaga zatem opinii biegłych neurologa i okulisty.

Biegły chirurg na podstawie całości obrazu klinicznego nie stwierdził chorób z zakresu swojej specjalności, które kiedykolwiek powodowałyby częściową lub całkowitą niezdolność do pracy u ubezpieczonego. Upośledzenie krążenia tętniczego kończyn dolnych w stwierdzonym zaawansowaniu nie powoduje jego zdaniem następstw orzeczniczych, tym bardziej, że ubezpieczony wykonuje pracę umysłową. Odwołujący jest leczony z powodu nadciśnienia tętniczego. Wartości ciśnienia tętniczego świadczą o skutecznej farmakoterapii. Nie stwierdzono cech choroby niedokrwiennej serca, układ krążenia wydolny. Stan kardiologiczny nie powoduje i nie powodował całkowitej ani częściowej niezdolności pracy.

Z samych przyczyn okulistycznych odwołujący nie jest niezdolny do pracy. Zmiany chorobowe narządu wzroku w obecnym stadium zaawansowania nie upośledzają w sposób istotny widzenia. Wnioskodawca w okularach ma prawidłową ostrość wzroku do dali i bliży, a w polu widzenia są obecne niewielkie mroczki. W łącznej ocenie zespołu biegłych odwołujący jest po dniu 31.05.2010 r. częściowo niezdolny do pracy, trwale.

Pozwany nie zgodził się z opinią biegłej diabetolog uznającą ubezpieczonego za trwale częściowo niezdolnego do pracy na podstawie:

— wywiadu zebranego od pacjenta o wysokich poziomach cukrów we krwi, które od 2004 r. nie wymagały zmiany dawek insuliny, bez okazania wyników badań kontrolnych w przebiegu cukrzycy,

— badania lekarskiego stwierdzającego kończyny dolne ciepłe, tętno obustronnie niebadalne / bez określenia zakresu braku tętna, którego biegły chirurg nie wskazał jak podstawę do uznania długotrwałej niezdolności do pracy.

— wyszczególnienia przeciwwskazań do pracy dla osoby chorej na cukrzycę tj. praca kierowcy, przy maszynach w ruchu, na wysokości, zmianowej i

nieregularnym wysiłkiem fizycznym, nie biorąc pod uwagę kwalifikacji / wykształcenie wyższe rolnicze i pracy zawodowej jako pracownik umysłowy / specjalista do spraw ochrony środowiska.

W związku z tymi zastrzeżeniami pozwany wniósł o uzupełnienie opinii biegłego sądowego diabetologa.

Biegła diabetolog podtrzymała swoją opinię i przypomniała, że częściowa niezdolność do pracy u pacjenta z cukrzycą insulinozależną wynika z faktu insulinoterapii ( a nie z przyczyn podanych w piśmie przewodniczącego komisji lekarskich ZUS — to jest wywiadu odebranego od badanego czy badania lekarskiego) Ponadto niewyrównanie metaboliczne cukrzycy ubezpieczonego — było potwierdzane wielokrotnie w kartach leczenia szpitalnego, między innymi także w tej ostatniej z dnia 1.04.2010 r.

Pozwany nie zgodził się z opinią uzupełniającą biegłej diabetolog gdyż częściowa niezdolność do pracy u wnioskodawcy pozostaje w sprzeczności z uzasadnieniem zawartym w opinii głównej gdzie diabetolog pisze o „częściowej niezdolności do pracy kierowcy, pracy przy maszynach w ruchu, pracy na wysokości, pracy zmianowej oraz pracy z nieregularnym wysiłkiem fizycznym”. Biegła w ocenie niezdolności do pracy nie odniosła się do konkretnych kwalifikacji zawodowych, wykształcenie wyższe rolnicze jak i wykonywanej pracy zawodowej - pracownik umysłowy. W związku z tymi zastrzeżeniami pozwany wniósł o powołanie zespołu biegłych: diabetologa i specjalisty medycyny pracy celem oceny istnienia zdolności do pracy zgodnej z kwalifikacjami i wykonywane.

Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 2.06.2011 r. dopuścił dowód z opinii innego zespołu biegłych w składzie: diabetolog i biegli z zakresu medycyny pracy celem ustalenia czy ubezpieczony jest nadal po 3 1.05.2010 r. co najmniej częściowo niezdolny do pracy, jeżeli tak od kiedy do kiedy, czy trwale. Biegli lekarze diabetolog i z dziedziny medycyny, pracy wobec niestawienia się ubezpieczonego na badania bez usprawiedliwionej przyczyny, opracowali opinię na podstawie dokumentacji zawartej w aktach sprawy. Z opinii tej wynika, że stan zdrowia ubezpieczonego czynił go po dniu 31.05.2010 r. częściowo niezdolnym do pracy, okresowo do 31.05.2012 r. W uzasadnieniu opinii biegli podali, że cukrzyca od wielu lat ma charakter chwiejny, a przy tym często występują okresy niewyrównania. Z powodu takiego przebiegu cukrzycy przy posiadanych kwalifikacjach zawodowych wnioskodawcy- orzekano wielokrotnie całkowitą niezdolność do pracy (aż do 31.05.2010r.). Od daty wydania opinii przez biegłych (30.03.2007 r.) dostrzega się niewielkiego stopnia poprawę stanu zdrowia wnioskodawcy. Wprawdzie według informacji lekarza rodzinnego (k 211 akt ZUS) nadal występowały u wnioskodawcy stany hipoglikemii, ale bez utraty świadomości Przyczyną hospitalizacji w roku 2008 i 2010r. nie była konieczność zweryfikowania leczenia cukrzycy lecz ewidentne błędy popełnione przez wnioskodawcę.

W roku 2008 r. przyczyną hospitalizacji była ciężka hipoglikemia z powodu wstrzyknięcia insuliny bez spożycia posiłku, a w roku 2010r. - ciężka hipoglikemia z powodu podania insuliny pół godziny po posiłku Biegli nie znajdują racjonalnego wytłumaczenia takiego postępowania ubezpieczonego z wieloletnim doświadczeniem w leczeniu i samokontroli cukrzycy, przy tym posiadającego określony cenzus społeczny i zawodowy ( wykształcenie wyższe). Trzeba też dodać, że hospitalizacje były bardzo krótkie - 26-29.02.2008 r. (3 doby) i 27.03.- 1.04.2010 r. (5 dób), w czasie których szybko wyprowadzono wnioskodawcę z ciężkiej hipooglikemii, ale nie widziano wskazań do przeprowadzenia istotnych zmian w leczeniu cukrzycy Co więcej - przyjęty model leczenia - poza niewielkimi korektami dawek insuliny- nie był zmieniany co najmniej od 10 lat. Tak prowadzona cukrzyca, przy tym bez ciężkich powikłań narządowych, nie daje podstaw do stwierdzenia całkowitej niezdolności do pracy u osoby z wykształceniem wyższym, pracującej umysłowo przed przejściem „na rentę”. Biegli nie zgodzili się z orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS i komisji lekarskiej ZUS, jak również ze stanowiskiem przedstawionym w zastępstwie przewodniczącego komisji lekarskich ZUS - przez członka komisji lekarskiej (k-101 i 120). W przekonaniu biegłych lekarze orzecznicy ZUS nie wzięli pod uwagę chwiejnego przebiegu cukrzycy skupiając się tylko na „złej kontroli” cukrzycy. Niewątpliwie na złą kontrolę cukrzycy wpływa brak dyscypliny ubezpieczonego (co biegli wykazali wcześniej), niemniej cukrzyca typu I ma u wnioskodawcy chwiejny przebieg, na co wskazywali w opiniach zarówno orzecznicy ZUS jaki biegli w opiniach - np. w roku 2001 i 2007. Potwierdzają te fakty informacje lekarza rodzinnego przedstawione w skierowaniu do ZUS- u (k 201-ZUS). Do tego dodali, że nawet leczenie sanatoryjne (w dniach 9.01.-30.01.2011 r.- k- 87 )nie doprowadziło do pełnego wyrównania cukrzycy.

Tak więc w przekonaniu biegłych cukrzyca o charakterze chwiejnym, niewyrównana, powoduje częściową niezdolność do pracy nawet u pracownika umysłowego. Natomiast biegli uważają, że częściowa niezdolność do pracy ma charakter okresowy. Biegli wyrażają tutaj odmienny pogląd od stanowiska przyjętego przez I zespół biegłych (opiniowano o częściowej trwałej niezdolności do pracy). Biegli uważają, że nadal jest możliwe lepsze wyrównanie cukrzycy pod warunkiem reedukacji wnioskodawcy i jego lepszej samodyscypliny. Biegli wyrazili odmienne stanowisko w kwestii okresowej częściowej niezdolności do pracy i nie traktują oceny I zespołu biegłych w kategorii błędu lecz w kategorii innego doświadczenia zawodowego.

Biegli nie widzą celowości przekwalifikowania zawodowego 55-letniego mężczyzny, zatrudnionego jako pracownik umysłowy Pozostałe schorzenia wymienione w rozpoznaniu biegłych nie upośledzają w sposób istotny zdolności do pracy.

Pozwany zgodził się z opinią II zespołu biegłych, diabetologa i z zakresu medycyny pracy, uznając ją za rozstrzygającą i podkreślając, ze biegli ci odnieśli się do posiadanych przez ubezpieczonego kwalifikacji.

Poczyniwszy powyższe ustalenia Sąd Okręgowy uznał wniesione odwołanie za uzasadnione.

Sąd Okręgowy przywołał treść art. 107 ustawy o emeryturach i rentach z FUS (tj. Dz. Ust z 2009 r. nr 153 poz. 1227 z późn. zmianami) - prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu ustalono zmianę stopnia zdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji /art 12 ustawy/

Wyjaśnienie okoliczności związanej z ustaleniem czy u ubezpieczonego istniała dalej całkowita niezdolność do pracy wymagało wiedzy specjalnej, co spowodowało, iż Sąd posiłkował się dowodem z opinii biegłych sądowych . W toku postępowania Sąd uzyskał dowód z opinii biegłych lekarzy o specjalnościach odpowiadających rodzajowi schorzeń ubezpieczonego- to jest ortopedy, neurologa, kardiologa, chirurga, okulisty i diabetologa. Biegli neurolog, ortopeda, kardiolog, chirurg i okulista stwierdzili ,że stadium schorzeń z zakresu ich specjalności sam w sobie nie daje jednak podstawy do uznania nawet częściowej niezdolności do pracy. Zaznaczyli jednak, że orzekana wcześniej całkowita niezdolność ubezpieczonego do pracy wynikała przede wszystkim z powodu cukrzycy. Natomiast opinia diabetologa wykazała „ że ocena stanu zdrowia dokonana przez organ rentowy była błędna jeżeli chodzi o oceną wpływu rozpoznanej cukrzycy na zdolność ubezpieczonego do wykonywania zatrudnienia. Biegła w sposób logiczny i zgodnie z zasadami wiedzy medycznej z zakresu diabetologii uzasadniła swoje stanowisko odnośnie uznania ubezpieczonego za osobę nadal po 31.05. 2010 r. jedynie częściowo niezdolną do pracy. Uznała, że niezdolność ta jest trwała. Pozwany nie zgodził się z wyrażonym przez biegłą diabetolog poglądem, twierdząc, że biegła nie wzięła pod uwagę posiadanych przez ubezpieczonego kwalifikacji związanych z ukończeniem wyższej uczelni i wieloletniej pracy w charakterze pracownika umysłowego. Aby rozwiać ewentualne wątpliwości co do prawidłowości dokonanej przez biegłego oceny stanu zdrowia Z. B. Sąd dopuścił dowód z opinii innego diabetologa i dodatkowo biegłego z zakresu medycyny pracy. Powołany w sprawie drugi biegły diabetolog oraz biegły specjalista z medycyny pracy, po przeprowadzeniu bezpośredniego badania ubezpieczonego i zapoznaniu się z dokumentacja medyczną uznali ubezpieczonego za częściowo i okresowo niezdolnego do pracy. W uzasadnieniu opinii biegli podali, że stan zdrowia ubezpieczonego po 30 03 2007 r uległ niewielkiej poprawie jednak chwiejny przebieg choroby uzasadnia przyjęcie częściowej niezdolności do pracy nawet u pracownika umysłowego. Biegli ci zwrócili uwagę na ewidentne błędy ubezpieczonego w stosowaniu insuliny pomimo posiadania przez niego doświadczenia w leczeniu i samokontroli Wyrazili w związku z tym pogląd, ze nadal jest możliwe lepsze wyrównanie cukrzycy pod warunkiem lepszej samodyscypliny, co uzasadnia przyjęcie okresowości częściowej niezdolności do pracy. Biegli nie widzieli celowości przekwalifikowania ubezpieczonego. Sąd Okręgowy w pełni podzielił zajęte przez biegłych II zespołu stanowisko, iż ubezpieczony jest nadal po 3 1.05.2010 r. częściowo, okresowo, niezdolny do pracy, bowiem w sposób wyczerpujący i przekonywujący wskazali oni argumenty wykazujące miarodajność takiego poglądu. W tej sytuacji na podstawie art. 477 ¹⁴ 2 kpc orzekł jak w sentencji.

Apelację od tego wyroku wniósł ubezpieczony.

Podniósł, że nie zgadza się z przyjęciem częściowej niezdolności do pracy. Zdaniem apelującego jest on osobą przewlekle chorą od 37 lat na cukrzycę typu I, kwalifikuje się na operację oczu, ma nadciśnienie, miażdżycę tętnic i leczy się od 12 lat na depresję. Pomimo stałej kontroli poziomu cukru ma częstą hiperglikemię i utratę świadomości.

W uzupełnieniu apelacji wskazał na wszystkie swoje schorzenia. Podkreślił, że 28 grudnia 2011r. i 4 maja 2012. miał stan hiperglikemii. Wyrok zaskarżył w części tj. wniósł o przyznanie mu renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

Do pisma z dnia 25 października 2012r. dołączył zaświadczenia lekarza okulisty z dnia 7 sierpnia 2012r., lekarza chirurga z dnia 25 października 2012r., lekarza psychiatry z dnia 4 października 2012r. i wniósł o ponowne przeanalizowanie jego stanu zdrowia.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego okazała się nieuzasadniona

Sąd Apelacyjny podziela i przyjmuje za własne ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji, jak również rozważania prawne skłaniające ten Sąd do zmiany decyzji, bez konieczności szczegółowego ich powtarzania. Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o materiał dowodowy i dokonując trafnej oceny prawnej zasadnie przyjął, że stan zdrowia ubezpieczonego czyni go częściowo niezdolnym do pracy od 1 czerwca 2010r. do 31 maja 2012r.

Odnosząc się do poczynionych w apelacji zarzutów wskazać należy, iż słusznie Sąd Okręgowy na podstawie opinii biegłych przyjął, że stan zdrowia ubezpieczonego po 30 marca 2007r. uległ niewielkiej poprawie jednak, że chwiejny przebieg choroby uzasadnia przyjęcie częściowej niezdolności do pracy nawet u pracownika umysłowego. Należy również przyjąć za słuszne ustalenie, że jest możliwość lepszego wyrównania cukrzycy pod warunkiem samodyscypliny, co stanowi o trafności przyjęcia częściowej niezdolności do pracy. Zdaniem Sądu Apelacyjnego należy wydany przez Sąd Okręgowy wyrok uznać za w pełni uwzględniający stan zdrowia ubezpieczonej i prawidłowo oceniający jego możliwość ograniczonej a nie całkowitej zdolności do świadczenia pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.

Odnosząc się do argumentacji zawartej w apelacji, co do stanu zdrowia należy uznać ją za subiektywną i nie zawierającą zarzutów co do ewentualnej wadliwości przeprowadzonych przez biegłych badań.

Również subiektywne jest przeświadczenie ubezpieczonego o jego całkowitej niezdolności do pracy. Nie znalazło ono swojego potwierdzenia ani w wynikach badań przeprowadzonych przez biegłych, ani też w dokumentacji lekarskiej. Z tego względu zastrzeżenia i wątpliwości artykułowane przez ubezpieczonego mogą być traktowane jedynie jako wyraz jego niezadowolenia z niekorzystnego dlań rozstrzygnięcia oraz zaistniałej sytuacji życiowej.

W przedmiocie przedłożonych nowych zaświadczeń o stanie zdrowia ubezpieczonego należy jedynie wskazać, że Sąd ocenia stan zdrowia na dzień wydania decyzji, czyli w tym przypadku na dzień 12 lipca 2010r. Ewentualne zmiany stanu zdrowia ubezpieczonego mogą być podstawą złożenia nowego wniosku o przyznanie prawa do renty.

W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny przyjął, iż zarzuty apelującego są niezasadne, brak jest podstaw do wzruszenia rozstrzygnięcia Sądu I instancji, a apelację, jako nieuzasadnioną w oparciu o normę wyrażoną w art. 385 k.p.c., należało oddalić.

SSA Barbara Białecka SSA Jolanta Hawryszko SSO del. Beata Górska