Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 28 lipca 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu XI Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Bojarska

Protokolant: Ewa Chorzępa

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 lipca 2016 r. we W.

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W.

przeciwko J. K.

o zapłatę 3188,41 zł.

I.  zasądza od pozwanego J. K. na rzecz strony powodowej (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą we W. kwotę 1988,36 zł. (jeden tysiąc dziewięćset osiemdziesiąt osiem złotych trzydzieści sześć groszy) wraz z odsetkami umownymi liczonymi od kwoty 365,49 zł.:

– w wysokości czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego NBP od dnia 1 maja 2013r. do dnia 31 grudnia 2015r. ;

– w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia 28.07.2016r.;

II.  umarza postępowanie w pozostałym zakresie;

III.  zasądzoną w punkcie I kwotę 2160,68 zł. rozkłada na 4 równe raty w kwotach po 540,17 zł. płatne dnia 15 każdego miesiąca, poczynając od miesiąca następującego po miesiącu uprawomocnienia się wyroku, z zastrzeżeniem, że uchybienie w płatności którejkolwiek z rat skutkuje natychmiastową wymagalnością całej zasądzonej w punkcie I kwoty;

IV.  zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 99,28 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt XI C 2687/14

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 3 września 2014r. strona powodowa (...) Bank (...) S.A. we W. domagała się zasądzenia od pozwanego J. K. kwoty 3188,41 zł. wraz z odsetkami maksymalnymi liczonymi od dnia 1 maja 2013r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia od pozwanego kosztów procesu. W uzasadnieniu strona powodowa wskazała, że w dniu 14 czerwca 2006r. udzieliła pozwanemu kredytu, w ramach którego pozwany otrzymał limit w wysokości 2000 zł. Pozwany był zobowiązany do spłaty zadłużenia zgodnie z generowanymi miesięcznie wyciągami; pozwany nie wywiązał się ze swojego obowiązku i całość zadłużenia stała się wymagalna. Strona powodowa wezwała pozwanego do spłaty zadłużenia – bezskutecznie. Na kwotę dochodzoną pozwem składa się: kwota 1750,66 zł. z tytułu należności głównej, odsetki za okres od 14 czerwca 2006r. do dnia wystawienia wyciągu z ksiąg bankowych – 30 kwietnia 2006r. w kwocie 1397,75 zł. , opłaty i prowizje w kwocie 40 zł.

W dniu 23 października 2014r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej w sprawie XI Nc 1624/14 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Sprzeciw od opisanego nakazu zapłaty skutecznie wywiódł pozwany, zaskarżając nakaz w całości. W uzasadnieniu pozwany wskazał, że nie przeczy, iż zawarł ze stroną pozwaną umowę kredytu i że spłata zadłużenia jest konieczna. Pozwany wskazał, że nie był w stanie spłacić zadłużenia gdyż wypełniał jeszcze inne zobowiązania finansowe wobec Banku. Zwracał się także o rozłożenia zadłużenia na raty i taką zgodę uzyskał. Pozwany podniósł, że kwota dochodzona pozwem nie jest zgodna z rzeczywistą wysokością zadłużenia, gdyż pozwany w okresie od 6 maja 2013r. do 8 lipca 2013r. spłacił kwotę 1590 zł.

W odpowiedzi na sprzeciw (k-90) strona powodowa wyraziła zgodę na rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty w kwotach po 500 zł. miesięcznie. Ponadto strona powodowa wskazała, w odpowiedzi na zarzut pozwanego co do niezgodności kwoty dochodzonej pozwem z rzeczywistą wysokością zadłużenia, że wyciąg z ksiąg banku z dnia 30 kwietnia 2013r. nie zawiera wpłat dokonanych przez pozwanego po tym dniu a zatem zadłużenie wynosi obecnie 1981,97 zł. , na którą to kwotę składa się: kwota 365,49 zł. z tytułu należności głównej, kwota 1380,94 zł. z tytułu odsetek, koszty, opłaty i prowizje w wysokości 233,35 zł. oraz dalsze odsetki od kwoty 365,49 zł. liczone od dnia 29 września 2015r. w wysokości maksymalnej.

W piśmie z dnia 14 marca 2016r. (k-108) strona powodowa wskazała, że dochodzi od pozwanego ostatecznie kwoty 1988,36 zł. w tym: należność główna w wysokości 365,49 zł., odsetki w kwocie 1399,53 zł., koszty, opłaty i prowizje w wysokości 233,35 zł. oraz dalsze odsetki od kwoty 365,49 zł. liczone od dnia 1 maja 2013r. w wysokości maksymalnej. W pozostały zakresie cofa powództwo i zrzeka się roszczenia. Strona powodowa wyraziła także zgodę na spłatę zadłużenia w ratach miesięcznych po 500 zł.

Pozwany J. K. w piśmie z dnia 9 maja 2016r. ( k- 110 i nast.) nie zakwestionował kwoty sprecyzowanej w piśmie strony powodowej z dnia 14 marca 2016r. , wnosząc o rozłożenia świadczenia na 10 rat. Pozwany wskazał, że jego sytuacja materialna jest bardzo trudna; zarówno pozwany, jak i jego żona otrzymują świadczenia emerytalne, posiadają zadłużenie wobec instytucji finansowych w łącznej kwocie 250 000 zł. Pozwany utracił spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego w wyniku egzekucji, spłaca wraz z żoną kilka pożyczek, tzw. chwilówek, tygodniówek w P. oraz innych instytucjach finansowych, zmuszony jest ponosić koszty adaptacji do zamieszkania pomieszczeń gospodarczych w wyniku utraty mieszkania. Pozwany cierpi także na liczne schorzenia, ponosi koszty zakupu leków i rozłożenie świadczenia na raty po 500 zł. spowoduje, że sytuacja pozwanego i jego rodziny znacznie się pogorszy. Pozwany wskazał, że nie jest w stanie stawić się w sądzie celem złożenia zeznań co do sytuacji rodzinnej i majątkowej, gdyż nie jest w stanie ponieść wydatków związanych z dotarciem do siedziby sądu.

Strona powodowa w kolejnym piśmie procesowym (k-149) nie wyraziła zgody na rozłożenie świadczenia na raty niższe niż 500 zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 czerwca 2006r. pomiędzy pozwanym J. K. a (...) Bankiem Spółką Akcyjną we W. zawarta została umowa o przyznanie limitu kredytowego oraz o wydanie i korzystanie z karty kredytowej V. C. L. Bank. Na wniosek pozwanego przyznawano mu został limit kredytowy w wysokości 2000 zł., dla korzystania z którego Bank otworzył i prowadził rachunek kredytowy, stawiając do dyspozycji pozwanego kwotę w/w limitu kredytowego. Spłata limitu kredytowego miała następować w okresach miesięcznych poprzez spłaty dokonywane na rachunek kredytu w kwocie minimalnej, której wysokość oraz termin będą wynikać z wyciągu generowanego w 14-tym dniu miesiąca, wysyłanego na adres posiadacza rachunku. Oprocentowanie nominalne od wykorzystanego kredytu było zmienne i na datę zawarcia umowy wynosiło 21,9 % w stosunku rocznym dla transakcji gotówkowych i bezgotówkowych. Umowa została zawarta na okres jednego roku jednakże Bank będzie przedłużał obowiązywanie umowy na kolejny rok w przypadku braku wypowiedzenia przez posiadacza rachunku. W ramach umowy bank wydał także kartę kredytową V. C. L. Bank, umożliwiającą korzystanie z limitu kredytowego w ramach umowy o przyznanie limitu kredytowego. Umowa została zawarta na okres trzech lat, przy czym Bank będzie przedłużał obowiązywanie umowy na olejne 3 lata w przypadku braku wypowiedzenia przez posiadacza rachunku. Umowa o kartę ulegała rozwiązaniu w przypadku rozwiązania umowy o przyznanie limitu kredytowego.

Integralną część umowy stanowiły: Regulamin wydawania i użytkowania kart kredytowych VISA C. (...) Banku oraz Regulamin przyznawania i korzystania a limitu kredytowego VISA C. (...) Banku obowiązujące u strony powodowej od lutego 2006r. Zgodnie z ich postanowieniami brak wpłaty minimalnej w terminie wskazanym w wyciągu powodowało naliczenie odsetek maksymalnych od kapitału przeterminowanego zgodnie z wysokością określoną w Tabeli Opłat i Prowizji, stanowiącej również integralną część umowy z dnia 14 czerwca 2006r.

Dowód: umowa nr (...) k -11-13;

Regulaminy k – 38-50;

Tabela Opłat i Prowizji obowiązująca u strony powodowej od 13 lutego 2006r. k – 53-54;

Pozwany dokonywał operacji finansowych na rachunku, korzystając z przyznanego limitu. Pozwany nie dokonywał wpłat na pokrycie wykorzystanego limitu, powodując zadłużenie na rachunku.

Dowód: zestawienie transakcji k –12a-28

zestawienie wyciągów - k- 28-38;

W dniu 31 stycznia 2013r. strona powodowa sporządziła pismo kierowane do pozwanego, wzywając pozwanego do zapłaty kwoty zadłużenia wynikającego z umowy umowa o przyznanie limitu kredytowego oraz o wydanie i korzystanie z karty kredytowej V. C. L. Bank (...) w wysokości 3103,78 zł. Pozwany otrzymał pismo w dniu 27 marca 2013r.

W dniu 30 kwietnia 2013r. strona powodowa wystawiła wyciąg z ksiąg banku, w którym wskazano, że zadłużenie pozwanego z tytułu umowy o przyznanie limitu kredytowego oraz o wydanie i korzystanie z karty kredytowej V. C. L. Bank (...) wynosi 3188,41 zł.

Dowód: pismo strony powodowej z dnia 31 stycznia 2013r., potwierdzenie odbioru k – 52, 54a,

wyciąg z ksiąg banku z dnia 30 kwietnia 2013r. k – 51;

Strona powodowa wyraziła zgoda na spłatę zadłużenia w 6 ratach po 530 zł. Pozwany po dniu wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego dokonał trzech wpłat w kwotach po 530 zł. z tytułu zadłużenia z tytułu umowy nr (...).

Dowód: potwierdzenia wpłat gotówkowych k – 73,

pismo strony powodowej do pozwanego z dnia 22 kwietnia 2013r. i z dnia 13 czerwca 2013r. k – 66,76,

Pozwany pozostaje w ciężkiej sytuacji rodzinnej i majątkowej. Pozwany prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z żoną B. K.. Zarówno pozwany, jak i jego żona otrzymują świadczenia emerytalne; pozwany w wysokości 2673,06 zł., żona pozwanego w wysokości 1318,33 zł. jednakże w wyniku licznych zajęć komorniczych B. K. otrzymuje świadczenie w wysokości 570 zł. miesięcznie. Pozwany wraz z żoną posiadają zadłużenie wobec instytucji finansowych w łącznej kwocie ok. 250 000 zł. Pozwany utracił spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego w wyniku egzekucji, spłaca wraz z żoną kilka pożyczek, tzw. chwilówek, tygodniówek w P. oraz innych instytucjach finansowych, zmuszony jest ponosić koszty adaptacji do zamieszkania pomieszczeń gospodarczych w wyniku utraty mieszkania. Pozwany cierpi także na liczne schorzenia, ponosi koszty zakupu leków. Pozwanemu i jego żonie pomaga finansowo córka. Pozwanemu i jego zonie po spłacie miesięcznych zobowiązań pozostaje kwota ok. 965 zł.

Dowód: dokumenty dołączone do pisma pozwanego z dnia 9 maja 2016r. k – 110-140.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało w całości na uwzględnienie, a z uwagi na pogorszenie się sytuacji życiowej i finansowej pozwanego oraz biorąc pod uwagę dochodzoną kwotę sąd rozłożył należność na raty.

Bezspornym pozostawało w sprawie, że w dniu 14 czerwca 2006r. pomiędzy pozwanym J. K. a (...) Bankiem Spółką Akcyjną we W. zawarta została umowa o przyznanie limitu kredytowego oraz o wydanie i korzystanie z karty kredytowej V. C. L. Bank; na wniosek pozwanego przyznany mu został limit kredytowy w wysokości 2000 zł. W piśmie z dnia 14 marca 2016r. strona powodowa wskazała, że dochodzi od pozwanego ostatecznie kwoty 1988,36 zł., w tym: należność główna w wysokości 365,49 zł., odsetki w kwocie 1399,53 zł., koszty, opłaty i prowizje w wysokości 233,35 zł. oraz dalsze odsetki od kwoty 365,49 zł. liczone od dnia 1 maja 2013r. w wysokości maksymalnej, cofając powództwo pozostałym zakresie i zrzekając się roszczenia. Pozwany nie kwestionował powyższego stanowiska, wnosząc jedynie o rozłożenie świadczenia na raty. Na marginesie wskazać jednakże należy, że nie zasługują na uwzględnienie twierdzenia pozwanego, jakoby powództwo było przedwczesne, gdyż strona powodowa wyraziła zgodę na spłatę zadłużenia w 6 ratach po 530 zł. Nie można mówić w tej sytuacji o nowacji a niezastosowanie się pozwanego do wskazanych w piśmie strony powodowej z dnia 22 kwietnia 2013r. (k-66) spowodowało wymagalność pozostałej do zapłaty kwoty. Ponadto pozwany wskazał, ze otrzymał nakaz w elektronicznym postępowaniu upominawczym dotyczący zadłużenia z umowy nr (...); jak wynika z akt sprawy XI C 1397/13 postępowanie w sprawie, po przekazaniu z elektronicznego postępowania upominawczego, podlegało umorzeniu.

Sąd na wniosek pozwanego, i za zgoda strony powodowej, rozważył możliwość rozłożenia zasądzonej kwoty na raty. Stosownie do treści art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć zasądzone świadczenie na raty. Założeniem tego przepisu jest uczynienie możliwym wyegzekwowania należności ze względu na określoną sytuację ekonomiczną i finansową dłużnika. Szczególnie uzasadnione wypadki w świetle tego przepisu nie muszą mieć wyjątkowego charakteru, decydują okoliczności konkretnego przypadku.

Przesłanką zastosowania art. 320 k.p.c. jest wyłącznie uznanie, że zachodzą szczególnie uzasadnione wypadki. W szczególności podstawą rozłożenia świadczenia na raty może być wzgląd na zasady współżycia społecznego, tj. ustalenie przez sąd na podstawie okoliczności ujawnionych w toku postępowania, że natychmiastowe wykonanie wyroku byłoby rażąco sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Okoliczności stanowiące podstawę zastosowania art. 320 k.p.c. mogą mieć różnorodny charakter – mogą dotyczyć tak stanu majątkowego strony, jak i jej sytuacji rodzinnej, osobistej i zdrowotnej. Mogą także dotyczyć szczególnych, obiektywnych trudności w natychmiastowym spełnieniu świadczenia (np. spowodowanych nieurodzajem, klęską żywiołową). Skorzystanie przez sąd z uprawnienia wskazanego w art. 320 k.p.c. ma przy tym na celu także umożliwienie pozwanemu wykonania wyroku w sposób dobrowolny i uchronienie go od postępowania egzekucyjnego (por. Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Część pierwsza. Część druga. Tom 2 pod red. T. Erecińskiego, W-wa 2006, s.19-20, t. 2-3).

Sytuacja pozwanego nie jest na tyle dobra, aby był on w stanie uiścić jednorazowo całą zaległość względem strony powodowej. Zdaniem sądu nierealnym jest spełnienie świadczenia od razu i w pełnej wysokości przez pozwanego, natomiast rozłożenie należności na raty spowoduje, iż pozwany dobrowolnie, bez konieczności wszczynania postępowania egzekucyjnego, ureguluje zaległość. Prowadzenie postępowania egzekucyjnego wiązałoby się z koniecznością ponoszenia przez pozwanego dodatkowych kosztów (które są ściągane z wyegzekwowanych środków w pierwszej kolejności), co byłoby niekorzystne nie tylko dla pozwanego, gdyż powodowałoby konieczność zapłaty wyższej niż dochodzona pozwem kwota, ale także dla strony powodowej, która przez dłuższy okres czasu musiałaby oczekiwać na spełnienie świadczenia. Pozwany wraz z żoną posiadają zadłużenie wobec instytucji finansowych w łącznej kwocie ok. 250 000 zł.; Sąd miał na uwadze, że winy za powyższą sytuację nie ponosi strona powodowa. Należy mieć także na uwadze okoliczność, że pozwany utracił spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego w wyniku egzekucji, spłaca wraz z żoną kilka pożyczek, tzw. chwilówek, tygodniówek w P. oraz innych instytucjach finansowych, zmuszony jest ponosić koszty adaptacji do zamieszkania pomieszczeń gospodarczych w wyniku utraty mieszkania, cierpi także na liczne schorzenia, ponosi koszty zakupu leków. Pozwanemu i jego żonie pomagają finansowo osoby trzecie (córka). Sąd miał na względzie, że pozwany otrzymuje świadczenie emerytalne lecz ta okoliczność, oceniając ją przez pryzmat całokształtu sytuacji majątkowej pozowanego, nie daje podstaw do przyjęcia, że pozwany może uiścić całą dochodzą pozwem należność jednorazowo. W ocenie Sądu pozwany będzie jednakże miał możliwość spłaty rat w wysokości określonej w wyroku, zważywszy także na okoliczność, że kwoty tych rat są zbliżone do rat, które pozwany realizował w oparciu o pismo strony powodowej z dnia 22 kwietnia 2013r.

Rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty, na podstawie art. 320 k.p.c., ma jednak ten skutek, że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat. Spłata rat we wskazanej wysokości nie spowoduje nadmiernego obciążenia pozwanego, a pozwoli na terminowe uiszczanie należności i uniknięcie prowadzenia postępowania komorniczego, które byłoby dla pozwanego dotkliwe i wiązałoby się z koniecznością poniesienia dodatkowych kosztów.

Rozłożona na raty kwota stanowi sumę kwoty zobowiązania w wysokości 1988,36 zł oraz odsetek maksymalnych licznych od kwoty 365,49 zł. za okres od dnia 1 maja 2013 r. do dnia wydania wyroku, a więc do dnia 28 lipca 2016 r. – łącznie 2160,68 zł.

Rozstrzygnięcie zawarte w punkcie II wyroku oparto na zasadzie przepisu art. 203 kpc i 355 kpc wobec cofnięcia powództwa ze zrzeczeniem się roszczenia dokonanym przez stronę powodową w piśmie z dnia 14 marca 2016r.

O kosztach orzeczono na zasadzie przepisu art. 100 kpc.