Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Ludmiła Tułaczko

protokolant: p.o. protokolant sądowy Aneta Kniaziuk

po rozpoznaniu dnia 19 grudnia 2016 r.

sprawy A. S., syna S. i E. ur. (...) w K.

obwinionego o wykroczenia z art. 97 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wołominie

z dnia 16 maja 2016 r. sygn. akt V W 626/15

zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że orzeczoną karę grzywny łagodzi do 600 złotych /sześćset/, zasądza od obwinionego A. S. na rzecz Skarbu Państwa 60 złotych tytułem opłaty sądowej oraz pozostałe koszty sądowe w sprawie.

Sygn. akt VI Ka 1032/16

UZASADNIENIE

A. S. został obwiniony o to, że:

I.  w dniu 18 września 2015 r. o godz. 15:10 w m. W., gm. (...), pow. (...), woj. (...), kierując po drodze publicznej samochodem C. nr rej. (...) nie korzystał z pasów bezpieczeństwa,

to jest o wykroczenie z art. 97 k.w.,

II.  w miejscu i czasie jak pkt 1 korzystał z telefonu komórkowego bez zestawu głośnomówiącego,

to jest o wykroczenie z art. 97 k.w.,

Sąd Rejonowy w Wołominie na mocy wyroku z dnia 16 maja 2016r.
w sprawie o sygn. V W 626/15 orzekł:

1.  w ramach czynu zarzucanego w punkcie I. uznał A. S. za winnego tego, że 18 września 2015 roku około godziny 15:10 na drodze wojewódzkiej numer (...) w W. w powiecie (...), działając z zamiarem bezpośrednim, prowadząc samochód C. (...) o numerze rejestracyjnym (...), wykroczył przeciwko przepisowi art. 39 ust. 1 ustawy z 20 czerwca 1997 roku – Prawo o ruchu drogowym, nie korzystając podczas jazdy z pasów bezpieczeństwa, w które pojazd ten był wyposażony, czyn ten zakwalifikował jako wykroczenie z art. 97 k.w. w zw. z art. 39 ust. 1 ustawy z 20 czerwca 1997 roku – Prawo o ruchu drogowym i za to – na podstawie tych przepisów – skazał go;

2.  w ramach czynu zarzucanego w punkcie II. uznał A. S. za winnego tego, że 18 września 2015 roku około godziny 15:10 na drodze wojewódzkiej (...) w W. w powiecie (...), działając z zamiarem bezpośrednim, prowadząc samochód C. (...) o numerze rejestracyjnym (...), wykroczył przeciwko przepisowi art. 45 ust. 2 pkt 1 ustawy z 20 czerwca 1997 roku – Prawo o ruchu drogowym, korzystając podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki w ręku, czyn ten zakwalifikował jako wykroczenie z art. 97 k.w. w zw. z art. 45 ust. 2 pkt 1 ustawy z 20 czerwca 1997 roku – Prawo o ruchu drogowym i za to – na podstawie tych przepisów – skazał go;

3.  na podstawie art. 97 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. wymierzył A. S. łącznie karę grzywny w wysokości 1000 (tysiąca) złotych;

4.  zasądził od A. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200 (dwieście) złotych z tytułu kosztów sądowych, w tym kwota 100 (sto) złotych z tytułu opłaty.

Apelację od powyższego wyroku złożył obwiniony, który zaskarżył wyrok w całości na swoją korzyść. Na rozprawie apelacyjnej wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie go od popełnienia zarzucanych wykroczeń.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obwinionego nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd odwoławczy zmienił jedynie orzeczenie w zakresie kary grzywny, dostosowując ją do zawinienia, zgodnie z art. 33 § 1 kw. Natomiast zarzuty obwinionego wskazane w apelacji, nie znalazły potwierdzenia w zgromadzonym w niniejszej sprawie materiale dowodowym. Ustalenia faktyczne, których dokonał Sąd I instancji zostały oparte na zeznaniach policjantów. Świadkowie W. S. i P. Z. w dniu 18 września 2015r. ok. godziny 15.10, wykonując rutynową kontrolę drogową pojazdów w miejscowości W. zatrzymali samochód C. (...) nr rej. (...). Kierowca tego pojazdu, którym okazał się A. S. prowadził samochód bez zapiętych pasów bezpieczeństwa a także używając telefonu komórkowego bez zestawu głośnomówiącego. Zasadnie Sąd I instancji uznał, że zeznania policjantów są wiarygodne. Nie tylko są zgodne ze sobą, ale także znajdują potwierdzenie w opisie interwencji zamieszonym w notatniku służbowym policjanta W. S.. Słusznie Sąd I instancji stwierdza, w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że przeprowadzenie kontroli drogowej należało do obowiązków policjantów i była to rutynowa kontrola drogowa, których kilka przeprowadzili tego dnia wobec innych kierowców. Potwierdzają to zapisy w notatnikach służbowych. Zarzuty skarżącego dotyczące naruszenia obowiązków służbowych przez policjantów, poprzez niezasadne przypisanie mu wykroczenia polegającego na korzystaniu z aparatu telefonicznego trzymanego w ręku, bez zestawu głośnomówiącego nie znalazły potwierdzenia w materiale dowodowym. Po pierwsze postępowanie karne, na które powołuje się skarżący – prawidłowa sygn. 4 DS. 881/15 zakończyło się w dniu 26 listopada 2015r. odmową wszczęcia śledztwa wobec braku znamion czynu zabronionego. Po drugie załączone przez obwinionego billingi połączeń z telefonów komórkowych o numerach (...) i (...) nie nie podważają zeznań policjantów, bowiem w dacie zdarzenia obwiniony mógł korzystać z innego numeru. Z art. 45 ust. 2 pkt 1 ustawy prawo o ruchu drogowym mówi o zakazie korzystania podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku. Zakaz ten ma znaczenie szerokie i dotyczy każdego działania powodującego konieczność zajęcia uwagi informacjami zawartymi również na pulpicie tego telefonu, o ile telefon ów trzymany jest w ręku. Taki pogląd wyraził Sąd Okręgowy w Olsztynie w wyroku z dnia 5 września 2013r. w sprawie VII Ka 762/ 13, LEX nr 1715918, który Sąd odwoławczy podziela. Tak, więc Sąd Rejonowy zasadnie argumentował, że korzystanie z telefonu komórkowego w postaci odczytania wiadomości, pisania wiadomości SMS, nie zostaje ujęte w przedstawionych billingach a także stanowi naruszenie przepisu art. 45 ust. 2 pkt 1 Prawa o ruchu drogowym. Wobec powyższego zarzuty skarżącego są niezasadne zaś Sąd I instancji prawidłowo przypisał obwinionemu popełnienie wykroczeń polegających na prowadzeniu samochodu bez zapiętych pasów bezpieczeństwa i podczas korzystania z telefonu komórkowego, co wynika z zeznań policjantów, którzy dokonywali kontroli drogowej. Sąd odwoławczy nie podzielił stanowiska Sądu I instancji w części dotyczącej wymiaru kary grzywny. Zgodnie z art. 33 § 2 kw wymierzając karę, organ orzekający bierze pod uwagę w szczególności rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, stopień winy, pobudki, sposób działania, właściwości i i warunki osobiste i majątkowe sprawcy. Należy zauważyć, że rodzaj przepisów Prawa o ruchu drogowym, jak również zagrożenie na drodze nimi wywołane nie uzasadniają wysokiej grzywny, którą orzekł Sąd I instancji. Wymierzona kara 1000 zł stanowi 1/3 maksymalnej kary, jak można orzec w tej sytuacji na podstawie art. 97 kw. Tym bardziej, że wcześniejsze propozycje wymiaru kary dotyczyły kwoty 500 złotych. Sąd odwoławczy uznał, że karą dostosowaną do zawinienia jest kara 600 zł grzywny. Także przy uwzględnieniu karalności obwinionego A. S. za podobne wykroczenia w ruchu drogowym. O kosztach orzekł na podstawie art. 119 kpsw i art. 118 § 1 kpsw.

Mając powyższe na uwadze Sąd odwoławczy orzekł jak w wyroku.