Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Sebastian Mazurkiewicz

protokolant: p.o. protokolant sądowy Agnieszka Karpińska

po rozpoznaniu dnia 13 grudnia 2016 r.

sprawy R. K. (1), syna J. i K., ur. (...)

w W.

obwinionego o czyn z art. 48 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz.U. z 2015 r. poz. 140)

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie

z dnia 24 czerwca 2016 r. sygn. akt IV W 2748/15

zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art. 39 § 1 kw odstępuje od wymierzenia kary obwinionemu; w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zwalnia obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie, wydatki postępowania w obu instancjach przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt VI Ka 1225/16

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja wniesiona przez obwinionego R. K. (1) (dalej R. K. (1)) okazała się zasadna jedynie w zakresie wniosku o odstąpienie od wymierzenia kary. W pozostałym zakresie nie była ona zasadna.

Wbrew wyeksponowanym w apelacji zarzutom stwierdzić należy, iż orzeczenie wydane w przedmiotowej sprawie zapadło w zgodzie z art. 1 § 1 kw i art. 4 § 1 kw. Twierdzenia obwinionego co do tego, że do jego zaniechania nie ma zastosowania ustawa z dnia 20 stycznia 2005 roku o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (dalej ustawa o recyklingu), albowiem weszła ona w życie długo po tym jak pojazd marki M. był wyrejestrowany nie zasługuje na uwzględnienie. Otóż art. 1 § 1 kw – skorelowany z zasadami konstytucyjnymi – nie pozwala na retroaktywność, czyli karanie obwinionego za zachowanie lub zaniechanie uczynione przed wejściem w życie ustawy. Ponieważ jednak obwiniony R. K. (1) w dniu wejście w życie ww. ustawy był właścicielem pojazdu, o którym mowa w art. 18 ustawy o recyklingu, przeto od momentu, kiedy przepis ten nakazuje przekazanie pojazdu stosownemu przedsiębiorcy stał się sprawcą wykroczenia z art. 48 tejże ustawy. Nie może być także mowy o naruszeniu art. 4 § 1 kw, albowiem wykroczenie z art. 48 ww. ustawy ma charakter trwały, tzn. rozpoczyna się w momencie, kiedy zobowiązany staje się podmiotem niedopełnionego obowiązku a kończy w momencie spełnienia tegoż obowiązku lub utraty prawa własności do pojazdu (jak w przypadku obwinionego). Tym samym R. K. (1) do dnia sprzedaży pojazdu był sprawcą wykroczenia z art. 48 ustawy o recyklingu.

W sprawie tym samym nie może być mowy o obrazie prawa materialnego i procesowego, a to art. 5 § 1 pkt 4 kpw oraz art. 45 § 1 kw, gdyż nie doszło do przedawnienia wszczęcia. W dniu wszczęcia w niniejszej sprawie postępowania przed sądem nie minął rok od 22 marca 2015 roku, czyli od dnia kiedy R. K. (1) przestał być podmiotem obowiązku z art. 18 ustawy o recyklingu.

W sprawie nie może być także mowy o naruszeniu art. 18,20 i 48 ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji poprzez zastosowanie ich do stanu faktycznego zapoczątkowanego przed ich wejściem w życie, o czym było na wstępie niniejszego uzasadnienia.

Wobec powyższego – nie dostrzegając podstaw do rewizji wyroku w części dotyczącej stanu faktycznego i zastosowanego prawa materialnego – Sąd Okręgowy nie uwzględnił apelacji w części dotyczącej wniosku o uniewinnienie R. K. (1) od popełnienia zarzucanego mu wykroczenia.

Na uwzględnienie zasługiwał natomiast wniosek o odstąpienie od wymierzenia obwinionemu kary, przy czym niewątpliwie nie nastąpiło to na skutek braku społecznej szkodliwości czynu a jedynie na skutek stwierdzenia subminimalnego stopnia tejże szkodliwości. Zwrócić należy uwagę, że przedmiotem wykroczenia był wiekowy pojazd marki M. – wedle dzisiejszej nomenklatury co najmniej o charakterze yountimera. Pojazd tego rodzaju po zezłomowaniu zostałby zgnieciony, następnie przetopiony, tymczasem – o czym świadczy choćby fakt zakupu tego pojazdu za kwotę 800 złotych – niewątpliwie ma on – w zakresie części – pewną wartość kolekcjonerską. Tym samym niewypełnienie przez obwinionego obowiązku oddania pojazdu do stosownego przedsiębiorcy zapobiegło unicestwieniu pojazdu, którego części mogą przyczynić się do odrestaurowania cennych pojazdów, które w dzisiejszych czasach mogą stać się zabytkami. Powyższe – w zestawieniu z cechami obwinionego, który jest człowiekiem o nieposzlakowanej opinii – świadczy, iż zaistniał przypadek określony w art. 39 § 1 kw pozwalający skorzystać z odstąpienia od wymierzenia obwinionemu kary.

Z tego też względu Sąd Okręgowy zmienił wyrok poprzez odstąpienie od wymierzenia obwinionemu R. K. (1) kary, w pozostałej części (a więc merytorycznego uznania jego winy i subsumpcji czynu) utrzymał go w mocy. Owo ostatnie rozstrzygnięcie nie dotyczy obciążenia obwinionego kosztami sądowymi przez Sąd Rejonowy, albowiem od kosztów sądowych w sprawie obwiniony został zwolniony przez Sąd Okręgowy. Podstawą takiego rozstrzygnięcia stał się wniosek o niecelowości karania R. K. (1) karą grzywny, a w takiej sytuacji obciążanie go kosztami sądowymi byłoby niesprawiedliwie.

Z powyższych względów orzeczono jak w wyroku.