Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 grudnia 2016r.

Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Zajączkowska

Protokolant: Agnieszka Palejko

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 listopada 2015 roku, 13 grudnia 2016 r., 21 grudnia 2016 r.

sprawy P. R.

syna A. i G. z domu K.

urodzonego (...) w G.

obwinionemu o to, że:

1.  W dniu 15 kwietnia 2015 r. o godzinie 8.50 w miejscowości C. na drodze nr (...) gmina C., woj. (...) prowadząc pojazd marki V. (...) o nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności podczas manewru wyprzedzania pojazdu BUS należącego do komunikacji publicznej oraz hamował w sposób powodujący zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym

2.  W miejscu i czasie jak wyżej prowadził pojazd z prędkością 131 km/h, nie zastosował się do znaku drogowego B-33 ograniczającego prędkość jazdy do 60 km/h

orzeka

1.obwinionego P. R. uniewinnia od popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt 1 wniosku o ukaranie;

2.  w ramach czynu zarzucanego obwinionemu w pkt 2 wniosku o ukaranie uznaje go za winnego tego, że w dniu 15 kwietnia 2015 roku w miejscowości C. ok. godz. 8.50 prowadząc pojazd marki V. (...) nr rej. (...) NF, nie stosował się do ograniczenia prędkości określonego znakiem drogowym B-33, ograniczającego prędkość jazdy do 60 km/h, jadąc z prędkością nie mniejszą niż 127,07 km/h, tj. czynu stanowiącego wykroczenie z art. 92a k.w. i za to na podstawie art. 92a k.w. wymierza obwinionemu karę grzywny w wysokości 500 zł (pięćset złotych);

3.  na podstawie art. 118 § 1 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 4.906,61 zł (cztery tysiące dziewięćset sześć złotych 61/100) tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz należności wyłożonych przez Skarb Państwa na opinię biegłego oraz kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt II W 386/15

UZASADNIENIE

Na podstawie materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 kwietnia 2015 r. P. R. kierował samochodem marki V. (...) nr rejestracyjny (...) na drodze nr (...) w miejscowości C.. Około godziny 8:50 pełniący służbę policjanci w czasie kontroli statycznej dostrzegli jadący z dużą prędkością samochód obwinionego. A.. sztab. J. P. dokonał pomiaru prędkości tego pojazdu za pomocą miernika prędkości UltraLyte (...). W czasie pomiaru pojazd obwinionego poruszał się z prędkością 131 km/h. Pojazd obwinionego do kontroli zatrzymał asp. sztab. J. P..

Na powyższym odcinku drogi obowiązywało ograniczenie prędkości do 60 km/h.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów: notatki urzędowej (k.1), świadectwa legalizacji ponownej (k. 2), informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego (k. 26), kopii notatników służbowych (k. 82-86), kopii książki pracy przyrządu kontrolno-pomiarowego (...) (k. 87-88), instrukcji obsługi (k. 89-109), opinii biegłego z zakresu technologii pomiaru prędkości pojazdów (k. 147-173), specyfikacji (k. 201), pisma Naczelnika Wydziału Ruchu Drogowego KPP N. (k. 221), częściowo wyjaśnień obwinionego (k. 71v-73), częściowo zeznań świadka J. P. (k. 6, 213- 215).

Obwiniony w dniu 1 maja 2015 r. przesłuchiwany jako osoba podejrzana o popełnienie wykroczenia nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu wykroczeń. Skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień.

Na rozprawie w dniu 10 listopada 2015 r. obwiniony również nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu wykroczeń. Wskazał, że przed zatrzymaniem przez funkcjonariuszy Policji nie wyprzedzał żadnego pojazdu. Ponadto podnosił, że pomiar prędkości dokonany przez funkcjonariuszy Policji był nieprawidłowy.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Okoliczności dotyczące tego, że obwiniony w dniu 15 kwietnia 2015 r. prowadził w miejscowości C. pojazd marki V. (...), że został zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji i wtedy funkcjonariusze Policji okazali obwinionemu urządzenie służące do pomiaru prędkości, na którym uwidoczniono prędkość 131 km/h są bezsporne. W tym zakresie zarówno relacje obwinionego, jak i zeznania świadka J. P. są zbieżne. Korespondują one ponadto z nagraniem dołączonym do akt sprawy przez obwinionego, pochodzącym z kamery umieszczonej w jego samochodzie.

Obwiniony nie negował tego, że w dniu 15 kwietnia 2015 r. kierował swoim samochodem, przyznał, że jechał z prędkością większą niż 60 km/h. Podał, że bezpośrednio przed dokonaniem pomiaru prędkości nie wyprzedzał innego pojazdu. W tym zakresie wyjaśnienia obwinionego Sąd uznał za wiarygodne. Za niewiarygodne uznał zaś wyjaśnienia obwinionego, w których zaprzeczał, aby w tym miejscu nie obowiązywało ograniczenie prędkości, jak również, że jechał z prędkością około 90 km/h oraz że urządzenie, którym dokonywano pomiaru prędkości działało w sposób wadliwy. W tej mierze Sąd dał wiarę w części zeznaniom świadka J. P., opinii biegłego J. T. (1), nagraniu dołączonym do akt sprawy przez obwinionego, pochodzącym z kamery umieszczonej w jego samochodzie.

Z zeznań świadka J. P. wynika jednoznacznie, że we wskazanym w zarzucie czasie i miejscu obwiniony przekroczył dopuszczalną prędkość. Powyższe zeznania znajdują potwierdzenie w treści notatki urzędowej (k. 1). Świadek opisał także sposób wykonywania pomiaru prędkości i działania urządzenia do pomiaru. W tym zakresie Sąd uznał zeznania świadka złożone na etapie czynności wyjaśniających za wiarygodne. Sąd natomiast nie dał wiary tym zeznaniom świadka w części w jakiej twierdził, że obwiniony przez to, że bezpośrednio przed zatrzymaniem podjął manewr wyprzedzania, ale później zaniechał dokonania tego manewru i gwałtownie zmniejszył swoją prędkość, spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla pasażerów jadących BUSEM. Z nagrania przedstawionego przez obwinionego w żaden sposób nie wynika, aby obwiniony w jakikolwiek sposób spowodował zagrożenie dla pojazdu jadącego przed nim, czyli pojazdu typu BUS należącego do komunikacji publicznej. W toku postępowania sądowego świadek J. P. nie pamiętał wszystkich okoliczności tej konkretnej kontroli, przebiegu zdarzenia, dlatego nie można było ustalić na podstawie jego zeznań tego czy obwiniony sygnalizował zamiar wyprzedzenia pojazdu BUS oraz dlaczego ocenił tę sytuację jako wykroczenie z art. 86 § 1 k.w. Biorąc pod uwagę upływ czasu oraz to, że świadek z racji wykonywanego zawodu, takich czynności jak z udziałem obwinionego dokonuje niemal każdego dnia, okoliczność, iż od daty kontroli obwinionego świadek nie pamiętał wszystkich szczegółów dokonania kontroli prędkości, popełnionego wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. jest zrozumiała i nie ma wpływu dla oceny wiarygodności tego świadka.

W toku postępowania został dopuszczony dowód z pisemnej opinii biegłego z zakresu technologii pomiaru prędkości pojazdów - J. T. (1). Z opinii tej wynika, że przyrząd pomiarowy UltraLyte (...), którym dokonano pomiaru prędkości pojazdu, którym kierował obwiniony, był w chwili pomiaru sprawny i posiadał wymagane prawem dopuszczenia. Z opinii tej wynika także, że pomiar prędkości dotyczył pojazdu obwinionego i nie został zakłócony, zaś za bezsporną prędkość z jaką poruszał się obwiniony należy przyjąć 127,07 km/h. W świetle przedstawionej opinii biegłego za bezpodstawne należy uznać zarzuty obwinionego, że pomiar dokonany przyrządem pomiarowym UltraLyte (...) był wadliwy. Opiniujący w niniejszej sprawie biegły z zakresu technologii pomiaru prędkości pojazdów w sposób jednoznaczny i stanowczy wskazał, iż podnoszone przez obwinionego okoliczności nie miały wpływu na dokonany pomiar prędkości kierowanego przez niego pojazdu. Wskazana opinia biegłego została sporządzona przez osobę posiadającą specjalistyczną wiedzę w zakresie technologii pomiaru prędkości pojazdów, ponadto wymieniona opinia posiada wyczerpujące i obrazowe przedstawienie, na jakiej podstawie doszło do ustalenia wniosków końcowych. Nie zawiera ona również wewnętrznych sprzeczności, a ponadto jest jasna, spójna, logiczna, pełna i stanowcza.
Sąd z uwagi na powyższe nie dostrzegł potrzeby powoływania kolejnego biegłego. Sąd nie dopatrzył się jakichkolwiek nieprawidłowości przy wydawaniu przedmiotowej opinii i formułowaniu końcowych wniosków. Tym bardziej, że obwiniony nie podniósł żadnych konkretnych zarzutów merytorycznych dotyczących treści ww. opinii, które wskazywałyby na uchybienia biegłego, brak fachowości czy bezstronności. Nie może świadczyć o braku bezstronności to że biegły nie uwzględnił wniosków, twierdzeń obwinionego podniesionych w wyjaśnieniach. Zauważyć także należy, iż obwiniony dopiero po tym jak opinia wpłynęła do akt sprawy zakwestionował kompetencje J. T. do wydania opinii w tej sprawie, wskazując, że według jego wiedzy J. T. ma średnie wykształcenie. Odnosząc się do tych zarzutów obwinionego wskazać trzeba, że J. T. jest wpisany m.in. na listę biegłych Sądu Okręgowego dla Warszawy Pragi w Warszawie. Stosownie do treści § 12 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie biegłych sądowych biegłym może być ustanowiona osoba, która posiada teoretyczne i praktyczne wiadomości specjalne w danej gałęzi nauki, techniki, sztuki, rzemiosła, a także innej umiejętności, dla której ma być ustanowiona (pkt 3) oraz daje rękojmię należytego wykonywania obowiązków biegłego (pkt 4). Przepis ust. 2 § 12 rozporządzenia stanowi zaś, że posiadanie wiadomości specjalnych powinno być wykazane dokumentami lub innymi dowodami. Ocena, czy posiadanie wiadomości specjalnych zostało dostatecznie wykazane, należy do prezesa (zgodnie z § 1 ust. 1 biegłych sądowych ustanawia przy sądzie okręgowym prezes tego sądu). Ponadto powyższego zarzutu obwinionego co do kompetencji biegłego nie można rozpatrywać w oderwaniu od następującej okoliczności, a mianowicie, w momencie gdy na rozprawie w dniu 10 listopada 2015 r. ogłoszono postanowienie o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego i wskazano imię nazwisko biegłego, któremu Sąd zlecił sporządzenie opinii, obwiniony nie kwestionował kompetencji J. T., jego wiedzy specjalnej, doświadczenia.

Sąd nie znalazł również podstaw, aby kwestionować wartość dowodową, czy autentyczność nagrania przedstawionego przez obwinionego. Jednak dla ustalenia prędkości z jaką poruszał się obwiniony, Sąd przyjął nie obliczenia biegłego poczynione na podstawie nagrania dołączonego przez obwinionego, a pomiar dokonany urządzeniem UltraLyte (...), które posiada świadectwo legalizacji i jest urządzeniem służącym do pomiaru prędkości.

Prawdziwość, autentyczność i rzetelność sporządzenia ujawnionych w sprawie pozostałych dokumentów nie była przedmiotem zarzutów, a także nie wzbudziła wątpliwości Sądu.

Przeprowadzone w sprawie dowody uznane za wiarygodne wzajemnie się uzupełniają i tworzą logiczną całość. Na ich podstawie ustalono, że obwiniony poruszał się pojazdem marki V. (...) z prędkością 127,07 km/h, na odcinku drogi, na którym obowiązywało ograniczenie prędkości do 60 km/h, a zatem dopuścił się wykroczenia z art. 92a k.w.

Prędkość, z jaką poruszał się obwiniony została zmierzona urządzeniem posiadającym aktualne świadectwo legalizacji, a zatem sprawnym technicznie.

Czyn zabroniony stypizowany w art. 92a k.w. polega na niezastosowaniu się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym podczas prowadzenia pojazdu. Czyn może być popełniony zarówno umyślnie jak i nieumyślnie.

Zakres przekroczenia prędkości pozwala przyjąć, że doszło do niego w sposób świadomy, co implikuje umyślność działania obwinionego.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd uznał, iż obwiniony swoim zachowaniem we wskazanym miejscu i czasie wyczerpał ustawowe znamiona czynu stypizowanego przez ustawodawcę w art. 92a k.w.

Sąd natomiast uniewinnił obwinionego od zarzutu popełnienia wykroczenia polegającego na tym, że w dniu 15 kwietnia 2015 r. o godzinie 8.50 w miejscowości C. na drodze nr (...) gmina C., woj. (...) prowadząc pojazd marki V. (...) o nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności podczas manewru wyprzedzania pojazdu BUS należącego do komunikacji publicznej oraz hamował w sposób powodujący zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Obwiniony w swoich wyjaśnieniach zaprzeczył, aby bezpośrednio przed zatrzymaniem wybredzał pojazd BUS komunikacji publicznej. Analiza nagrania przedstawionego przez obwinionego nie pozwala przyjąć, aby obwiniony w jakikolwiek sposób spowodował zagrożenie dla pojazdu jadącego przed nim, czyli pojazdu typu BUS należącego do komunikacji publicznej. Z nagrania przedstawionego przez obwinionego wynika, że obwiniony jadąc w pewnej odległości za pojazdem typu BUS zaczął zjeżdżać do środka drogi, a następnie szybko wrócił na środek swojego pasa, a następnie gwałtownie zmniejszył prędkość. Biorąc zaś pod uwagę odległość w jakiej znajdował się pojazd jadący za nim (100-150 metrów, zgodnie z wyliczeniami biegłego), również poprzez gwałtowne zmniejszenie prędkości nie spowodował zagrożenie w ruchu drogowym.

Uznając P. R. za winnego popełnienia wykroczenia z art. 92a k.w. Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 500 złotych. Jako okoliczność wpływającą obciążająco na jej wymiar, Sąd uwzględnił fakt, że obwiniony przekroczył dopuszczalną w danym miejscu prędkość w sposób znaczący oraz jego dotychczasową karalność za wykroczenia w ruchu drogowym. Wymierzona obwinionemu kara jest niezbędna do uświadomienia mu naganności jego postępowania, a tym samym dla osiągnięcia wobec niego celów szczególno-prewencyjnych, jednocześnie stanowić będzie przestrogę dla pozostałych uczestników ruchu. W ocenie Sądu wysokość grzywny jest również odpowiednia do sytuacji majątkowej obwinionego. Kara by zrealizować swój cel musi być pewną formą dolegliwości.

Orzekając o kosztach postępowania Sąd nie widział żadnych podstaw, aby zwolnić obwinionego od ponoszenia tychże kosztów – jest osobą osiągającą dochody w kwocie ok. 150.000 zł rocznie.

Z tych przyczyn Sąd orzekł jak w wyroku.