Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie III Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2016 r. w Warszawie na rozprawie sprawy

z powództwa Ł. J.

przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej (...) w J.

o uchylenie uchwały

I.  utrzymuje w mocy wyrok zaoczny z dnia 12 kwietnia 2016 roku wydany przez Sąd Okręgowy w Warszawie III Wydział Cywilny pod sygn. III C 1293/15 – w części, to jest w zakresie punktów II. i III., a w zakresie punktu I. – w części dotyczącej uchylenia uchwały Wspólnoty Mieszkaniowej (...) w J. nr (...) w sprawie przyjęcia Planu Remontów na rok 2015, podjętej częściowo na zebraniu w dniu 25 marca 2015 r. i następnie w drodze indywidualnego zbierania głosów w dniach od 25 marca 2015 r. do 30 września 2015 r. – w zakresie lokalizacji „d” miejsc parkingowych;

II.  w pozostałym zakresie powyższy wyrok zaoczny uchyla i postępowanie w tym zakresie umarza.

III C 1293/15

UZASADNIENIE

Powód Ł. J. wniósł pierwotnie o uchylenie uchwały nr 8 Wspólnoty Mieszkaniowej (...), ostatecznie zaś o uchylenie uchwały tylko w tej części, która jego zdaniem, prowadziła do naruszenia prawa.

W sprzeciwie od wydanego w sprawie wyroku zaocznego pozwana Wspólnota Mieszkaniowa (...) w J. wniosła o oddalenie powództwa w całości. W odniesieniu do ostatecznie zmodyfikowanego żądania pozwu stała na stanowisku, że plan osiedla nie zmieni się dla powoda w sposób istotny, gdyż miejsce zatoczki do zawracania zostanie zastąpione miejscami parkingowymi.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

Pozwana wspólnota podjęła uchwałę w sprawie przyjęcia Planu Remontów na rok 2015 poprzez m.in. poszerzenie parkingu o dodatkowych 5 miejsc parkingowych (lokalizacja „d” załącznika do uchwały). Celem uchwały było rozwiązanie problemów członków Wspólnoty w związku ze zbyt małą ilością miejsc parkingowych. Uchwała zmieniała dotychczasowy projekt zagospodarowania terenu w ten sposób, że miejsca te „wydłużono”, rozciągając je o 1 m w kierunku południowym.

Poszerzenie parkingu o dodatkowe miejsca parkingowe w zakresie lokalizacji „d" załącznika nr 1 do Uchwały nr 8/2015, prowadziłoby do tego, że projektowane miejsca parkingowe znalazłyby się w odległości ok. 3,4 m od okien/balkonów budynku nr (...).

/bezsporne, uchwała nr 8/2015, k.6-7, projekt, k.95,96/

Stan faktyczny w niniejszej sprawie nie był sporny. Sporna była jedynie interpretacja przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. nr 75 poz. 690 ze zm.). Z tych względów zbędne było przeprowadzanie dowodu z opinii biegłego, skoro powód i pozwana przyznały, że samochody – w wykonaniu uchwały – parkowane będą w odległości 3,4 m od budynku mieszkalnego.

Ponieważ na rozprawie w dniu 2 grudnia 2016r. powód cofnął pozew z wyjątkiem tej części uchwały Wspólnoty, która dotyczyła lokalizacji „d” miejsc parkingowych – sąsiadujących z lokalem powoda, to poza zakresem rozpoznania pozostały twierdzenia i zarzuty stron, nie odnoszące się bezpośrednio do ostatecznie sprecyzowanego przedmiotu sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się oczywiście uzasadnione.

Zgodnie natomiast z art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, właściciel lokalu może zaskarżyć uchwałę do sądu z powodu jej niezgodności z przepisami prawa lub z umową właścicieli lokali albo jeśli narusza ona zasady prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną lub w inny sposób narusza jego interesy. Ustęp 1a cytowanego artykułu stanowi z kolei, iż powództwo, o którym mowa w ust. 1, może być wytoczone przeciwko wspólnocie mieszkaniowej w terminie 6 tygodni od dnia podjęcia uchwały na zebraniu ogółu właścicieli albo od dnia powiadomienia wytaczającego powództwo o treści uchwały podjętej w trybie indywidualnego zbierania głosów.

W niniejszej sprawie termin do zaskarżenia uchwały został niewątpliwie zachowany. Powodem zaś zaskarżenia uchwały było działanie Wspólnoty oceniane przez powoda jako sprzeczne z prawem.

Uchwała w zaskarżonym zakresie jest sprzeczna z przepisami rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. nr 75 poz. 690 ze zm.) Wykonanie uchwały w zakresie lokalizacji „d" załącznika nr 1 do Uchwały nr 8/2015 dotyczącej poszerzenia parkingu o dodatkowe miejsca parkingowe, prowadziłoby do tego, że projektowane miejsca parkingowe znalazłyby się w odległości ok. 3,4 m od okien/balkonów budynku nr (...). Jednocześnie biorąc pod uwagę, że z ww. Uchwały, wynika założenie wykonania pięciu miejsc parkingowych, Sąd stwierdził, że nie zostaną spełnione warunki określone w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie z dnia 12 kwietnia 2002 r. (Dz. U nr 75, poz. 690 zpozn. zm.). Zgodnie z §19 ust. 1 tego Rozporządzenia „Najbliższa odległość rzeczywista wydzielonego, niezadaszonego zgrupowania miejsc postojowych lub otwartego garażu wielopoziomowego dla samochodów osobowych od okien pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi w budynku mieszkalnym, zamieszkania zbiorowego (z wyjątkiem hoteli), opieki zdrowotnej, oświaty i wychowania, a także od placu zabaw dziecięcych i boisk dla dzieci i młodzieży nie może być mniejsza niż (...) 2) dla zgrupowania od 5 do 60 stanowisk włącznie — 10 m".

W takim stanie rzeczy stwierdzić należało, że wykonanie uchwały prowadziłoby do naruszenia prawa, tzn. niezachowania dziesięciometrowej odległości, o której mowa w Rozporządzeniu. To ustalenie stanowi wyłączną i wystarczającą przyczynę rozstrzygnięcia sprawy. Pozostałe twierdzenia i zarzuty stron nie mogły już zmienić treści rozstrzygnięcia, w związku z tym ich ocena była zbędna i bezcelowa.

Zgodnie z art. 347 kpc po ponownym rozpoznaniu sprawy sąd wydaje wyrok, którym wyrok zaoczny w całości lub części utrzymuje w mocy albo uchyla go i orzeka o żądaniu pozwu, bądź też pozew odrzuca lub postępowanie umarza.

W tym stanie rzeczy uchwała jako oczywiście sprzeczna z prawem podlegała uchyleniu w zakresie lokalizacji „d” miejsc parkingowych o czym Sąd orzekł w punkcie I sentencji wyroku i w tym też zakresie wyrok zaoczny należało utrzymać w mocy.

Powód cofnął pozew w pozostałym zakresie. Zgodnie z w/w przepisem wyrok zaoczny należało zatem uchylić. Cofnięcie pozwu implikowało zaś konieczność umorzenia postępowania (art. 203 k.p.c.; punkt II sentencji wyroku).