Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2013 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku

V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Stanisław Stankiewicz

Protokolant: Bożena Radziusz

po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2013 roku w Białymstoku

na rozprawie

sprawy M. T.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o ustalenie wartości kapitału początkowego i o wysokość świadczenia

na skutek odwołania M. T.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

z dnia 24 maja 2013 5 czerwca 2013 roku

Nr (...)-2013 (...)

I.  Oddala odwołania od decyzji z dnia 24 maja 2013 roku nr (...)-2013 i z dnia 5 czerwca 2013 roku nr (...).

II.  Odrzuca odwołanie od decyzji z dnia 24 maja 2013 roku nr (...).

UZASADNIENIE

M. T. wniósł odwołania od 3 decyzji Zakładu Ubezpieczenia Społecznego: z dnia 24.05.2013 r. ( (...)-2013, z dnia 24.05.2013 r. ( (...)) i z dnia 5.06.2013 r. ( (...)). Pierwszej i drugiej zarzucił niezgodność z przepisami i stanem faktycznym. Również trzeciej zarzucił niezgodność z przepisami i stanem faktycznym. W uzasadnieniu każdego odwołania wskazał okresy, w których był zatrudniony oraz dołączył do niego zaświadczenia o zarobkach z 4.11.1989 r., 25.04.1990 r. i 9.04.2013 r. Na podstawie takiego zarzutu zażądał uchylenia każdej decyzji i ponownego wydania właściwej decyzji.

Sąd Okręgowy w Białymstoku ustalił i zważył, co następuje:

Odwołania M. T. od 2 decyzji są niezasadne
a od jednej jest niedopuszczalne.

Zgodnie z treścią art.477 ⁹ § 1 kpc odwołanie od decyzji organu rentowego wnosi się na piśmie do organu, który wydał decyzję, lub do protokołu sporządzonego przez ten organ, w terminie miesiąca od doręczenia odpisu decyzji. Odwołanie powinno zawierać oznaczenie zaskarżonej decyzji, określenie i zwięzłe uzasadnienie zarzutów i wniosków.

Jedno odwołanie dotyczy decyzji z dnia 24.05.2013 r. nr (...). Wnioskodawca podał, że odebrał ją 14 czerwca 2013 r. Niestety, w jego aktach rentowych i emerytalnych nie ma takiego orzeczenia.
24 maja O/ZUS wydał decyzję o ustaleniu kapitału początkowego. Ma ona jednak inne oznaczenie i została skutecznie przez niego zaskarżona.

Ponieważ odwołanie M. T. dotyczy nieistniejącego orzeczenia Sąd odrzucił jego odwołanie. Dwie decyzje organ rentowy wydał 5.06.2013 r. a nie 24.05.2013 r. Jeśli wnioskodawca pomylił się, to na rozprawie miał okazję naprawić swój błąd, ale albo nie widział takiej potrzeby albo tego nie chciał.

Bezspornym w sprawie było, że O/ZUS decyzją z dnia 28.11.1989 r. przyznał mu rentę z tytułu niezdolności do pracy.

W Izbie Skarbowej w B. pracował do 30.04.1990 r. Według decyzji z 18.05.1990 r. przepracował 22 lata.

Decyzją z 5.04.2013 r. O/ZUS przyznał z urzędu – od 20.03.2013 r. – M. T. prawo do emerytury. Uwzględnił mu 264 miesiące składkowe. Do ustalenia wysokości emerytury przyjął podstawę wymiaru renty i wskaźnik wysokości podstawy wymiaru w wysokości 192,51%.

Decyzją z 24.05.2013 r. O/ZUS ustalił jego kapitał początkowy. W dniu 1.01.1999 r. wynosił on 204.224,35 zł. Do ustalenia kapitału przyjął okresy składkowe w wymiarze 24 lat, 1 miesiąca i 20 dni tj. 289 miesięcy. Jednocześnie nie uwzględnił okresu prowadzenia działalności gospodarczej od 1.02.1993 r. do 31.12.1998 r. z uwagi na brak ubezpieczenia. „Wykaz wprowadzonych okresów ubezpieczonego:” wskazuje na uwzględnienie następujących okresów: 1.09.1967 r. – 30.09.1971 r., 1.10.1971 r. – 30.11.1973 r., 1.12.1973 r. – 30.04.1990 r. i 12.08.1991 r. – 31.01.1993 r.

Wnioskodawca we wszystkich odwołaniach podał, że nieprzerwanie pracował od 1.09.1967 r. do 30.04.1990 r. i od 12.08.1991 r. do 31.01.1993 r. Na czym polega niezgodność decyzji ze stanem faktycznym nie wiadomo. Skoro wnioskodawca odmówił wskazania owej niezgodności Sąd uznał, że jego twierdzenia są całkowicie gołosłowne. Jeśli podlegał ubezpieczeniom w latach 1993 – 1998, to nic nie stało na przeszkodzie w okazaniu choćby jednego dokumentu na okoliczność opłacenia składek.

Zgodnie z treścią art.173 ust.1 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31.12.1948 r., którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek, ustala się kapitał początkowy. Przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy okresy składkowe, o których mowa w art.6. Takim okresem jest m.in. okres opłacania składek na ubezpieczenie społeczne (od 15.11.1991 r.) oraz okres prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej na obszarze Państwa Polskiego objętej obowiązkiem ubezpieczenia społecznego i okresy kontynuowania tego ubezpieczenia, za które opłacono składkę na to ubezpieczenie lub w których występowało zwolnienie od opłacania składki.

Stosownie do brzmienia art.2 ust.2 ustawy z dnia 18.12.1976 r. o ubezpieczeniu społecznym osób prowadzących działalność gospodarczą ubezpieczeniu nie podlegały osoby prowadzące działalności, które miały ustalone prawo do emerytury lub renty, chyba że zgłosiły wniosek o objęcie ich ubezpieczeniem.

Jeśli chodzi o decyzję z dnia 5.06.2013 r. ( (...)) nie sposób na podstawie uzasadnienia odwołania określić na czym polega jej wadliwość. Wnioskodawca podał, że kwestionuje decyzję o przyznaniu mu emerytury na podstawie art.53 ustawy z 17.12.1998 r.

O/ZUS na podstawie posiadanych przez siebie danych przyjął, że M. T. nie podlegał ubezpieczeniu społecznemu także w okresie od 1.01.1999 r. do 31.12.2007 r. Opłacił składki w okresie od 1.01.2008r. do 31.03.2013 r. Z tego powodu suma jego okresów składkowych wzrosła (w stosunku do renty) do 29 lat, 4 m-cy i 9 dni. Podstawa wymiaru emerytury wynosi 3918,04 zł (192,51% x 716,16 zł) a wysokość samego świadczenia 2233,35 zł.

Zdaniem Sądu, organ rentowy w prawidłowy sposób ustalił wysokość świadczenia. Z uwagi na to, że w ostatnim 20 – leciu przed złożeniem wniosku o emeryturę wnioskodawca nie podlegał ubezpieczeniu 10 lat przyjęcie jako podstawy wymiaru emerytury zwaloryzowanej podstawy wymiaru renty było najkorzystniejszym wariantem.

Z podanych wyżej względów Sąd na mocy art.477 ¹⁴ § 1 kpc oddalił odwołania od 2 decyzji a od nieistniejącej odrzucił odwołanie.