Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 stycznia 2017 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział I Cywilny
w składzie:

Przewodniczący: SSO Aneta Fiałkowska – Sobczyk

Protokolant: Wojciech Langer

po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2017 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa T. K.

przeciwko L. K.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej L. K. na rzecz powódki T. K. kwotę 131 000 zł (sto trzydzieści jeden tysięcy zł) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 14 listopada 2015 r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałej części powództwo oddala;

III.  zasądza od pozwanej L. K. na rzecz powódki T. K. 8 217 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt I C 1629/16

UZASADNIENIE

Powódka T. K. w pozwie z dnia 13.06.2016 r. wniosła o zasądzenie od pozwanej L. K. kwoty 131 000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 października 2015 r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu swojego żądania powódka wskazała, że strony były zaprzyjaźnione z racji aktywnego uczestniczenia w życiu wspólnoty parafialnej. Ponieważ pozwana potrzebowała pieniędzy, jak twierdziła na koszty związane z otrzymaniem spadku za granicy, powódka pożyczyła jej w okresie od 18.02.2015 r. do 17.03.2015 r. łącznie kwotę 131 000 zł. Powyższą kwotę pozwana miała zwrócić powódce po otrzymaniu spadku czyli niezwłocznie.

Jednakże pomimo wezwań kierowanych przez powódkę do pozwanej w dniu 22.10.2015 r. i w dniu 02.02.2016 r. oraz prób ugodowego rozwiązania sporu, pozwana nie zwróciła powódce żadnych pieniędzy.

Nakazem zapłaty z dnia 29 lipca 2015 r. w postepowaniu upominawczym orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana L. K. zaskarżyła nakaz w całości i wniosła o oddalenie powództwa.

Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie pozwana przyznała, że istotnie powódka w terminach wskazanych w pozwie pożyczyła jej łącznie kwotę 131 000 zł, które to pozwana miała zwrócić do końca lipca 2015 r. Niemniej jednak pozwana padła ofiarą oszustwa i jest w bardzo trudnej sytuacji finansowej, choć stara się w miarę możliwości regulować swoje zobowiązania.

W odpowiedzi na sprzeciw powódka T. K. podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie dodatkowo wskazując, że zaciągnęła jeszcze na prośbę pozwanej kredyt w Banku wskazanym przez pozwaną i kwota otrzymanego kredytu była pierwszą pożyczką udzieloną pozwanej przez powódkę. W dalszej kolejności natomiast powódka pożyczyła pozwanej kwotę swoich oszczędności w łącznej wysokości 131 000 zł, której to dochodzi w niniejszym procesie.

Natomiast spłaty w łącznej wysokości 3 300 zł dokonywane przez pozwaną w okresie od września 2015 r. do października 2016 r. zostały zaliczone na spłatę kredytu zaciągniętego w Banku przez powódkę dla pozwanej w łącznej wysokości 34 308,82 zł. Przy czym sprawa w tym zakresie jest przedmiotem odrębnego postępowania toczącego się w Sądzie Rejonowym dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W okresie od dnia 18.02.2015 r. do dnia 17.03.2015 r. powódka pożyczyła pozwanej łącznie kwotę 131 000 zł, którą pozwana zobowiązała się oddać „jak najszybciej”.

( dowód: pokwitowanie z dnia 18.02.2015 r. wraz z potwierdzeniem przyjęcia przelewu do realizacji k. 9, pokwitowanie z dnia 27.02.2015 r. wraz z potwierdzeniem przyjęcia przelewu do realizacji k. 12, pokwitowanie z dnia 17.03.2015 r. wraz z potwierdzeniem przyjęcia przelewu do realizacji k. 14, pokwitowanie z dnia 04.03.2015 r. wraz z potwierdzeniem przyjęcia przelewu do realizacji k. 17);

Pismami z dnia 21.10.2015 r. powódka wypowiedziała umowę pożyczki i wezwała pozwaną do zwrotu kwoty 131 000 zł. Powyższe wezwania pozwana otrzymała w dniu 6 listopada 2015 r.

( dowód: pisma z dnia 21.10.2015 r. wraz z potwierdzeniami odbioru k. 10-11, 13, 15,16, 18,19,20);

Pomimo powyższego i toczących się pomiędzy stronami rozmów ugodowych pozwana nie zwróciła powódce kwoty 131 000 zł.

( dowód: pismo z dnia 25.05.2016 r. wraz z potwierdzeniem odbioru k. 22,23).

Sąd zważył co następuje:

W rozpoznawanej sprawie w zasadzie było bezsporne, że powódka udzieliła pozwanej pożyczki w wysokości 131 000 zł w okresie od dnia 18.02.2015 r. do dnia 17.03.2015 r., którą to pożyczkę pozwana zobowiązała się niezwłocznie zwrócić.

Zgodnie z art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Natomiast przepis art. 723 k.c. stanowi, że jeżeli termin zwrotu pożyczki nie jest oznaczony, dłużnik obowiązany jest zwrócić pożyczkę w ciągu sześciu tygodni po wypowiedzeniu przez dającego pożyczkę.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punkcie I sentencji wyroku, oddalając żądanie pozwu w zakresie odsetek ustawowych od dnia 21.10.2015 r. do dnia 13 listopada 2015 r. jako nienależnych.

Przy czym o odsetkach ustawowych za opóźnienie orzeczono na podstawie art. 481 § 2 k.c. w zw. art. 455 k.c.

Orzeczenie o kosztach procesu w punkcie III sentencji wyroku uzasadnia treść art. 100 zd. 2 k.c., zgodnie z którym sąd może (…) włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania (…) oraz przepis § 2 pkt. 6 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym do dnia 26.10.2016 r.

Przy czym na koszty procesu składa się kwota 1 000 zł uiszczona przez powódkę tytułem części opłaty sądowej od pozwu (powódka była zwolniona od kosztów sądowych w części tj. ponad kwotę 1 000 zł postanowieniem z dnia 06.05.2016 r. w sprawie I Co 327/16) oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 7 200 zł wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa.