Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 maja 2017 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący Sędzia Sądu Rejonowego Mirosława Dykier – Ginter

Protokolant pracownik biurowy Marta Bzowska

po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2017 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko B. O.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego B. O. na rzecz powoda (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 3.368,44 zł (trzy tysiące trzysta sześćdziesiąt osiem złotych czterdzieści cztery grosze) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości 7 % od dnia 18 października 2016 roku do dnia 16 maja 2017 roku,

2.  należność zasądzoną w pkt 1 wyroku wynoszącą 3.504,75 zł rozkłada na 14 miesięcznych rat w wysokości:

a)  pierwsze 13 rat w kwocie 250 zł,

b)  czternasta rata w kwocie 254,75 zł,

płatne do dnia 20 każdego miesiąca poczynając od miesiąca następnego od tego, w którym niniejszy wyrok się uprawomocni, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w razie nie uiszczenia poszczególnych rat w terminie,

3.  oddala powództwo w zakresie żądania zapłaty kwoty 250 zł (dwieście pięćdziesiąt złotych),

4.  w pozostałym zakresie postepowanie umarza,

5.  zasądza od pozwanego B. O. na rzecz powoda (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 2.067 zł (dwa tysiące sześćdziesiąt siedem złotych) tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt I C 768/16 upr.

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozew przeciwko B. O. o zapłatę kwoty 5 218,44 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu, do rozpoznania w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w dniu 21 czerwca 2016 roku zawarł z pozwanym umowę kredytu konsumenckiego nr (...), na mocy której powód zobowiązał się udzielić pozwanemu pożyczki w kwocie 3 500,00 zł na okres 18 miesięcy, natomiast pozwany zobowiązał się zwrócić pożyczkę zgodnie z harmonogramem spłaty określonym umową wraz z odsetkami umownymi, opłatą administracyjną w wysokości 25,00 zł miesięcznie oraz jednorazową opłatą przygotowawczą w kwocie 1 365,00 zł. Podkreślił, iż z uwagi na opóźnienie w spłacie zadłużenia wynikającego z umowy, powód wypowiedział pozwanemu umowę pożyczki i wszystkie należności – w tym z tytułu kosztów windykacji – wynikające z tej umowy w łącznej kwocie 5 218,44 zł stały się wymagalne.

Wobec stwierdzonego podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie postanowieniem z dnia 09 września 2016 roku wydanym w sprawie VI Nc-e (...) przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Człuchowie.

Pozwany B. O. na rozprawie w dniu 16 marca 2017 roku uznał powództwo. Przyznał, iż zawarł przedmiotową umowę pożyczki i że nie wywiązał się z niej. Podkreślił jednak, że doszli do porozumienia z powodem, iż pozwany będzie spłacać dochodzone w niniejszej sprawie roszczenie w miesięcznych ratach do 25-go dnia każdego miesiąca.

Powód ustosunkowując się do twierdzeń pozwanego wskazał, iż pozwany dokonał na rzecz powoda wpłat: w dniu 10 listopada 2016 roku kwoty 800,00 zł, w dniu 03 stycznia 2017 roku kwoty 200,00 zł, w dniu 24 lutego 2017 roku kwoty 300,00 zł oraz w dniu 23 marca 2017 roku kwoty 300,00 zł – łącznie w kwocie 1 600,00 zł i w zakresie spłaconej kwoty cofnął powództwo. Przyznał również, że spłata zadłużenia była przedmiotem ugody między stronami – pozwany zobowiązał się do spłaty po 200,00 zł miesięcznie. Porozumienie przewidywało jednak ważność uzgodnień tylko w przypadku wpłaty pierwszej kwoty w ustalonym terminie. Ponieważ pozwany uchybił temu terminowi, porozumienie jest nieważne.

Pozwany B. O. nie kwestionował, iż uchybił wskazanemu terminowi. Wywodził jednak, iż mimo to realizuje wpłaty w wysokości wyższej niż przewidywało porozumienie. Na rozprawie w dniu 16 maja 2017 roku wskazał, iż w dniu 21 kwietnia 2017 roku również dokonał wpłaty na rzecz powoda na poczet dochodzonego w niniejszej sprawie zobowiązania kwoty 250,00 zł. Powołując się na realizowanie zapłaty, pozwany wniósł o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty w kwocie po 250,00 zł miesięcznie. Pozwany oświadczył, iż mieszka razem z żoną, wspólnie prowadzą czterdziestohektarowe gospodarstwo rolne. Podkreślił, iż wcześniej zajmował się hodowlą świń – miał ich do 170, jednak z uwagi na gorszą koniunkturę, ograniczył hodowlę świń i przerzucił się na uprawę zboża, przy czym dochody ze zboża to jedyne źródło jego utrzymania. Podkreślił, iż w okresie wiosennym są przeważnie wydatki, a więcej pieniędzy jest na jesień, średni dochód roczny z gospodarstwa to kwota około 30-40 tys. zł. Oświadczył, że produkcja rolna prowadzona jest w oparciu o dwa poniemieckie budynki gospodarcze oraz podstawowe maszyny i urządzenia rolnicze. Spośród budynków tylko budynek mieszkalny jest nowy. Wskazał, iż poza tym majątkiem, posiada wyłącznie samochód marki V. (...) z 1984 roku. Wskazał, iż pożyczkę u powoda zaciągnął na remont ciągnika, który się zepsuł, a zaprzestał spłaty pożyczki z uwagi na słabsze zbiory. Pozwany zaznaczył także, iż on i jego żona mają problemy zdrowotne, dwa lata wcześniej mieli wypadek samochodowy i od tamtej pory odczuwa skutki tego wypadku w postaci nawracających bóli w klatce piersiowej i bóli głowy, nadto choruje na nadciśnienie, a jego żona choruje na reumatyzm i leczy się w związku ze schorzeniem kręgosłupa. Podkreślił, iż nie posiadają innych zadłużeń.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 czerwca 2016 roku powód (...) S.A. z siedzibą w W. zawarł z pozwanym B. O. umowę pożyczki nr (...) na kwotę 3 500,00 zł, na okres 18 miesięcy. Pozwany zobowiązał się zwrócić kwotę pożyczki w terminach płatności określonych zgodnie z umową i harmonogramem poprzez wpłatę rat kapitałowych i odsetek, powiększonych o opłatę administracyjną w kwocie 25,00 zł miesięcznie, jednorazową opłatę przygotowawczą w kwocie 1 365,00 zł oraz ewentualne koszty dodatkowe.

(bezsporne, nadto dowód: umowa pożyczki nr (...) z dnia 21/06/2016r. k. 19-26)

W dniu 22 czerwca 2016 roku powód przekazał pozwanemu aktualny harmonogram spłat pożyczki.

(bezsporne, nadto dowód: pismo zawierające harmonogram z dnia 22/06/2016r. k. 27-28)

Pozwany nie uregulował ciążącego na nim zobowiązania i nie spłacił zaciągniętej pożyczki.

(bezsporne)

Pismem z dnia 26 września 2016 roku powód wypowiedział pozwanemu umowę pożyczki z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia i wezwał pozwanego do zapłaty całości wymagalnego zadłużenia w łącznej kwocie 5 237,14 zł w terminie do 10 października 2016 roku.

(bezsporne, nadto dowód: wypowiedzenie umowy pożyczki oraz ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 26/09/2016r. k. 29, dowód nadania k. 30)

Pozwany B. O. na poczet zobowiązania wynikającego z przedmiotowej umowy pożyczki dokonał następujących wpłat: w dniu 10 listopada 2016 roku kwoty 800,00 zł, w dniu 03 stycznia 2017 roku kwoty 200,00 zł, w dniu 24 lutego 2017 roku kwoty 300,00 zł, oraz w dniu 23 marca 2017 roku kwoty 300,00 zł.

(bezsporne, nadto dowód: dowody wpłaty z dnia 23/02/2017r. k. 50, z dnia 22/03/2017r. k. 51)

Pozwany dokonał również wpłaty w dniu 21 kwietnia 2017 roku w kwocie 250,00 zł.

(dowód: dowód wpłaty z dnia 21/04/2017r. k. 52)

Pozwany B. O. mieszka razem z żoną, wspólnie prowadzą czterdziestohektarowe gospodarstwo rolne. Wcześniej zajmował się hodowlą świń – miał ich do 170, jednak z uwagi na gorszą koniunkturę, ograniczył hodowlę świń i przerzucił się na uprawę zboża, przy czym dochody ze zboża to jedyne źródło jego utrzymania. W okresie wiosennym są przeważnie wydatki, a więcej pieniędzy jest na jesień, średni dochód roczny z gospodarstwa to kwota około 30-40 tys. zł. Produkcja rolna prowadzona jest w oparciu o dwa poniemieckie budynki gospodarcze oraz podstawowe maszyny i urządzenia rolnicze. Spośród budynków tylko budynek mieszkalny jest nowy. Poza tym majątkiem, pozwany posiada wyłącznie samochód marki V. (...) z 1984 roku. Pozwany i jego żona mają problemy zdrowotne, dwa lata wcześniej mieli wypadek samochodowy i od tamtej pory pozwany odczuwa skutki tego wypadku w postaci nawracających bóli w klatce piersiowej i bóli głowy, nadto choruje na nadciśnienie, a jego żona choruje na reumatyzm i leczy w związku ze schorzeniem kręgosłup. Nie posiadają innych zadłużeń.

(okoliczności bezsporne wynikające ze stanowiska pozwanego na rozprawie w dniu 16 maja 2017 roku w okresie od 00:05:16 do 00:13:35 – porównaj protokół k. 53v)

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 213 § 2 k.p.c. Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

W niniejszej sprawie stan faktyczny był w zasadzie bezsporny. Pozwany nie kwestionował faktu, iż zawarł z powodem przedmiotową umowę pożyczki i nie kwestionował postanowień umowy. Przyznał również, iż nie wywiązał się z zaciągniętego zobowiązania, wskazując, że znalazł się w trudnej sytuacji finansowej. Pozwany uznał powództwo w całości, wskazując, iż po otrzymaniu wezwania na pierwszą rozprawę porozumiał się telefonicznie z pozwanym i zobowiązał się spłacać na poczet dochodzonego w niniejszej sprawie zobowiązania – miesięczne raty do 20-go dnia każdego miesiąca. Do dnia 27 marca 2017 roku pozwany wpłacił łącznie 1 600,00 zł ( porównaj: pismo procesowe powoda z dnia 27/03/2017r. k. 44), a nadto w dniu 21 kwietnia 2017 roku wpłacił kwotę 250,00 zł ( dowód: dowód wpłaty k. 52). Nie kwestionował wywodzonego przez powoda faktu niewywiązania się w terminie wynikającym z porozumienia z pierwszej wpłaty, warunkującym ważność tej ugody.

Z treści art. 229 k.p.c. wynika, że nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości. Za „fakty przyznane" rozumie się w nauce i praktyce fakty twierdzone przez jedną stronę i potwierdzone, jako zgodne z prawdą, przez stronę przeciwną w drodze wyraźnego oświadczenia wiedzy (przyznania) złożonego w toku (w każdym stadium) postępowania.

W ocenie Sądu uznanie powództwa przez pozwanego jest skuteczne.

Pismem z dnia 27 marca 2017 roku, powód ograniczył swoje żądanie domagając się ostatecznie zasądzenia kwoty 3 618,44 zł z odsetkami od tej kwoty od wniesienia pozwu, wskazując, iż pozwany spłacił zobowiązanie w wysokości 1 600,00 zł ( porównaj pismo z dnia 27/03/2017r. k. 44).

W myśl art. 355 § 1 k.p.c. sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew.

Z uwagi na fakt, iż w ocenie Sądu cofnięcie przez powoda pozwu w związku z zapłatą kwoty 1 600,00,00 zł nastąpiło skutecznie, Sąd umorzył postępowanie w tym zakresie, o czym orzeczono w pkt 4-ym wyroku.

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o dowody przedstawione przez powoda oraz oświadczenie pozwanego i dowody przedstawione przez pozwanego, Sąd oddalił żądanie powoda co do kwoty 250,00 zł, którą to należność pozwany uiścił na rzecz powoda w dniu 21 kwietnia 2017 roku. Na okoliczność tą pozwany przedłożył dowód w postaci dowodu wpłaty (k. 52).

W pozostałym zakresie Sąd uwzględnił powództwo – wobec uznania roszczenia – i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3 368,44 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości 7% od dnia 18 października 2016 roku do dnia 16 maja 2017 roku.

Zgodnie z treścią art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Takie wypadki zachodzą, jeżeli ze względu na stan majątkowy, rodzinny, zdrowotny spełnienie świadczenia przez pozwanego niezwłoczne lub jednorazowe spełnienie zasądzonego świadczenia przez pozwanego byłoby niemożliwe lub bardzo utrudnione albo narażałoby jego lub jego bliskich na niepowetowane szkody (vide: A. Jakubecki, Komentarz do art. 320 Kodeksu postępowania cywilnego, Lex Omega).

Nadto podkreślić należy, iż rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty ma ten skutek, że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat ( uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego - zasada prawna z dnia 22 września 1970 roku, III PZP 11/70, OSNC 1971, nr 4, poz. 61).

W niniejszej sprawie, w ocenie Sądu, zasądzone roszczenie na mocy art. 320 k.p.c. należało rozłożyć na raty, z uwagi na trudną sytuację finansową i osobistą pozwanego. Niezastosowanie w tym wypadku przepisu art. 320 k.p.c. mogłoby narazić pozwanego i jego rodzinę na niepowetowaną szkodę.

Zauważyć należy, że zaprzestanie spłacania zobowiązania wynikającego z przedmiotowej umowy pożyczki spowodowane było tym, iż pozwany miał niższe zbiory zboża niż się spodziewał, a co za tym idzie mniejsze dochody i nie miał z czego spłacić zobowiązania. Wskazać bowiem należy, iż pozwany prowadzi gospodarstwo rolne i zajmuje się uprawą zboża, a jego dochody są zależne od wysokości zebranego zboża. Pozwany ma na utrzymaniu żonę, oboje borykają się z problemami zdrowotnymi, dwa lata wcześniej mieli wypadek samochodowy i od tamtej pory pozwany cały czas odczuwa jego skutki, nadto choruje na choroby przewlekłe. Choruje również jego żona. W tej sytuacji niezastosowanie – zgodnie z wnioskiem pozwanego – rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty mogłoby narazić pozwanego i jego rodzinę na znaczną szkodę.

Nadto zaznaczyć należy, iż już po wpłynięciu sprawy do Sądu pozwany dobrowolnie wpłacił na poczet dochodzonego roszczenia kwotę łącznie 1 850,00 zł. Wskazać również należy, że powód w prowadzonych rozmowach pozasądowych wyraził zgodę na rozłożenie należności na niższe miesięczne raty – a wskazane porozumienie nie doszło do skutku jedynie z uwagi na nieznaczne przekroczenie terminu do zapłaty pierwszej raty przez pozwanego.

O kosztach procesu orzeczono na mocy art. 98 k.p.c. przyznając powodowi od pozwanego koszty procesu w łącznej kwocie 2 067,00 zł, na które składają się: uiszczona opłata sądowa od pozwu w kwocie 250,00 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1 800,00 zł, przy czym wysokość tych kosztów ustalono zgodnie z wnioskiem powoda zawartym w pozwie, oraz koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł.