Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 marca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Rybniku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2017 r. w Rybniku

sprawy z powództwa Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej (...) Nr 3

przeciwko P. K.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 1067/16

UZASADNIENIE

Powód – Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej Wojewódzki Szpital (...) w R. (dalej zwany (...) nr 3 w R.) w dniu 26 lipca 2016 roku wystąpił przeciwko P. K. do Sądu Rejonowego w Rybniku z pozwem o zapłatę kwoty 4.216 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 1 lutego 2011 r. oraz zwrot kosztów postępowania. W uzasadnieniu wywodził, że pozwany w okresie od dnia 19 listopada 2010 roku do dnia 20 grudnia 2010 roku korzystał z usług świadczonych przez powoda w postaci leczenia szpitalnego na Oddziale Urologicznym (...) nr 3 w R.. W związku z faktem, że pozwany nie posiadał ubezpieczenia, powód w dniu 31 grudnia 2010 roku wystawił u fakturę VAT za wykonaną usługę na kwotę 4216 zł Pomimo wysłania wezwania do zapłaty pozwany nie uregulował należności.

Nakazem zapłaty z dnia 8 września 2016 roku Sąd Rejonowy w Rybniku w sprawie (...) w osobie referendarza sądowego uwzględnił w całości roszczenie powoda.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa, podnosząc zarzut przedawnienia. Wskazał, iż roszczenie powoda, w myśl art. 118 kc przedawniło się w grudniu 2013 roku, a zatem po trzech latach.

W piśmie z dnia 11 stycznia 2017 roku powód podniósł, iż trzyletni okres przedawnienia, przewidziany w art. 118 kc odnosi się wyłącznie do roszczeń związanych z działalnością gospodarczą, a zatem nie obejmuje działalności powoda, gdyż w myśl ustawy o działalności leczniczej SPZOZ nie jest przedsiębiorcą. Wskazał, iż dla roszczenia powoda właściwy jest dziesięcioletni termin przedawnienia.

Na rozprawie obie strony podtrzymały uprzednio zajęte stanowiska.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniach od 19 listopada 2010 roku do 20 grudnia 2010 roku pozwany korzystał ze świadczeń medycznych udzielonych mu przez powoda w postaci leczenia szpitalnego na Oddziale Urologicznym (...) nr 3 w R. z powodu urazu prącia.

Dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego

Pozwany nie przedstawił dowodu ubezpieczenia zdrowotnego, uprawniającego go do korzystania ze świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

Dowód: bezsporne

W związku z powyższym powód z tytułu udzielonych mu świadczeń wystawił w dniu 31 grudnia 2010 roku fakturę VAT nr (...), opiewającą na kwotę 4.216 zł z 30-dniowym terminem płatności. Faktura wraz z wezwaniem do zapłaty została pozwanemu doręczona w dniu 17 stycznia 2011 roku. Pozwany nie zapłacił żądanej kwoty.

Dowód: faktura VAT nr (...), wezwania do zapłaty

Stan faktyczny ustalono na podstawie dokumentów załączonych do pozwu albowiem nie zostały one zakwestionowane przez którąkolwiek ze stron, jak również Sąd, działając z urzędu, nie znalazł podstaw do odmówienia im wiarygodności.

Sąd zważył:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie z uwagi na to, iż wniesiono je po upływie terminu przedawnienia.

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu stanowiły przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, Dz. U. z 2008 r., Nr 164, poz. 1027 z późn. zm. (dalej jako: ,,ustawa”), która ma zastosowanie do roszczeń z tytułu udzielenia świadczeń medycznych w przypadku nieprzedstawienia przez świadczeniobiorcę dowodu ubezpieczenia zdrowotnego, mają zastosowanie przy czym w niniejszej sprawie powołana ustawa ma zastosowanie w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2013 r., tj. w dacie udzielenia przez powoda świadczeń na rzecz pozwanego. W myśl art. 50 ust. 1 ustawy, świadczeniobiorca ubiegający się o udzielenie świadczenia opieki zdrowotnej jest obowiązany przedstawić kartę ubezpieczenia zdrowotnego – w przypadku ubezpieczonego lub dokument, o którym mowa w art. 54 ust. 1 ustawy – w przypadku świadczeniobiorcy innego niż ubezpieczony. Zgodnie z art. 50 ust. 2 ustawy, w przypadku stanu nagłego dokument, o którym mowa w art. 50 ust. 1 ustawy, może zostać przedstawiony w innym czasie, nie później niż w terminie 30 dni od dnia rozpoczęcia udzielania świadczenia opieki zdrowotnej, o ile chory nadal przebywa w szpitalu. Stosownie do treści art. 50 ust. 3 ustawy jeżeli przedstawienie dokumentu, o którym mowa w ust. 1 nie jest możliwe w terminie określonym w ust. 2, dokument ten może zostać przedstawiony w terminie 7 dni od dnia zakończenia udzielania świadczeń opieki zdrowotnej. Zgodnie z art. 50 ust. 4 ustawy w razie nieprzedstawienia dokumentu, o którym mowa w ust. 1 w terminach określonych w ust. 2 i 3, świadczenie zostaje udzielone na koszt świadczeniobiorcy. Roszczenia przysługujące świadczeniodawcy na podstawie art. 50 ust. 4 ustawy ulegają przedawnieniu z upływem 5 lat od dnia, w którym stały się wymagalne (art. 50 ust. 8 ustawy w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2013 r.).

Odnosząc wskazane przepisy do stanu faktycznego niniejszej sprawy należy wskazać, co następuje. Pozwany nie kwestionował, że w dniach od 19.11.2010 roku do 20.12.2010 r. korzystał ze świadczeń medycznych udzielonych przez powoda. W terminie 7 dni od dnia zakończenia udzielania świadczeń opieki zdrowotnej, tj. do dnia 27.12.2010 r. pozwany powinien był przedstawić dokument uprawniający go do uzyskiwania świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Pozwany nie udowodnił, aby to uczynił, w związku z czym należy uznać, że powód zasadnie obciążył go kosztami udzielonych świadczeń. Roszczenie powoda z tytułu udzielonych świadczeń stało się wymagalne najwcześniej w dniu 17 lutego 2011 r. (30 dni od doręczenia faktury VAT). Zgodnie z art. 50 ust. 8 powołanej ustawy w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2013 r. roszczenia świadczeniodawcy świadczeń medycznych z tytułu odpłatności za świadczenia udzielone osobom nieubezpieczonym przedawniają się z upływem 5 lat od dnia, w którym stały się wymagalne. Wobec powyższego należy uznać, że roszczenie powoda uległo przedawnieniu w dniu 17 lutego 2016 r. Pozew w niniejszej sprawie został wniesiony w dniu 26.07.2016 r. Zgłoszony zatem przez pozwanego w sprzeciwie zarzut przedawnienia, należy uznać za zasadny.

Jedynie na marginesie wypada nadmienić, że zgodnie z zasadą kontradyktoryjności procesu cywilnego, okoliczność przedawnienia roszczenia Sąd bada jedynie na zarzut strony, czego zatem nie mógł Sąd uczynić w postępowaniu upominawczym. Wobec tego w tamtym postępowaniu zasadnie Sąd wydał nakaz zapłaty. Zarzut przedawnienia podlegał rozpoznaniu dopiero po złożeniu sprzeciwu przez pozwanego, w którym go podniesiono.

Mając na uwadze powyższe, Sąd w całości oddalił powództwo.

Sąd nie zawarł w wyroku rozstrzygnięcia o kosztach albowiem kierował się przy tym zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy, zgodnie z art. 98 kc. Skoro pozwany nie poniósł żadnych kosztów w związku z prowadzonym postępowaniem brak było podstaw do zasądzenia ich na rzecz pozwanego.