Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 sierpnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 sierpnia 2017 roku w S.

sprawy z powództwa Zarząd (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Z.

przeciwko J. S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej J. S. na rzecz powoda Zarząd (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. kwotę 2.295,76 (dwa tysiące dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych siedemdziesiąt sześć groszy) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 13 lipca 2016 roku do dnia 18 sierpnia 2017 roku,

II.  należność zasądzoną w pkt I rozkłada na 5 miesięcznych rat, w tym pierwsza rata w wysokości 472,31 złotych, a kolejne 4 raty w wysokości po 500 złotych, płatne do 10 każdego miesiąca, poczynając od miesiąca następnego po miesiącu, w którym wyrok się uprawomocni z ustawowymi odsetkami za opóźnienia od każdego uchybionego terminu płatności poszczególnych rat,

III.  nie obciąża pozwanej kosztami procesu

Sygn. akt I C 1504/16

UZASADNIENIE

Powód Zarząd (...) Spółka z ograniczona odpowiedzialnością w Z. w pozwie złożonym w dniu 13 lipca 2016 roku w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko J. S. domagał się zasądzenia kwoty 2.295,76 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto, domagał się zasądzenia kosztów sądowych oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania powód podniósł, że pozwana po wypowiedzeniu umowy najmu lokalu mieszkalnego położonego w Z. przy ul. (...) zajmowała bez tytułu prawnego ten lokal. Na kwotę objętą żądaniem pozwu składały się: kwota 2.234,24 złote stanowiąca równowartość odszkodowania za zajęcie bez tytułu prawnego lokalu mieszkalnego oraz opłat w postaci zaliczek na roczne rozliczenie dostawy mediów naliczone za okres od 1 listopada 2015 roku do 30 czerwca 2016 roku oraz kwota 61,62 złote tytułem odsetek ustawowych należnych na dzień 1 lipca 2016 roku wraz z kosztami monitów.

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdziwszy brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym postanowieniem z dnia 26 października 2016 roku przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Szczytnie, jak sądu właściwości ogólnej pozwanej.

Pozwana J. S. na rozprawie w dniu 14 lipca 2017 roku wnisła o umorzenie postępowania wskazując, że z uwagi na trudną sytuację materialną nie jest w stanie spłacić kwoty objętej żądaniem pozwu. Jednocześnie pozwana przyznała, że lokal położony w Z. przy ul. (...) opuściła w marcu 2017 roku, a wcześniej przez okres półtora roku nie uiszczała czynszu za najem lokalu. Nie kwestionowała kwoty wskazanej w pozwie.

Sąd ustalił, co następuje:

Pozwana J. S. na podstawie umowy najmu zawartej dnia 24 kwietnia 2002 roku zajmowała wspólnie z rodziną lokal mieszkalny położony w Z. przy ul. (...). Umowa najmu lokalu została wypowiedziana pismem z dnia 21 czerwca 2012 roku z zachowaniem sześciomiesięcznego terminu wypowiedzenia. Pisemne oświadczenie powoda o wypowiedzeniu umowy najmu pozwana odebrała w dniu 25 czerwca 2012 roku. Następnie, w dniu 5 czerwca 2015 roku powód skierował do pozwanej zawiadomienie o wysokości odszkodowania za zajmowanie bez tytułu prawnego lokalu mieszkalnego, którego miesięczna wysokość, przy przyjęciu powierzchni lokalu mieszkalnego – 47,16 m ² oraz stawki ustalonej zgodnie z zarządzeniem nr (...) Prezydenta Miasta Z. z dnia 15 maja 2015 roku – 6,20 złotych, wynosiła 292,39 złote. Nadto, pozwaną obciążały koszty w postaci zaliczki na abonament wodno-kanalizacyjny – 0,22 złote miesięcznie i opłata związana z oświetleniem piwnicy – 0,40 złotych miesięcznie.

Dnia 30 kwietnia 2016 roku powód skierował do pozwanej wezwanie do zapłaty łącznie kwoty 1.693,56 złotych w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania. Pozwana wezwanie to odebrała w dniu 23 maja 2016 roku. Kwota wskazana w wezwaniu do zapłaty obejmowała okres od listopada 2015 roku do kwietnia 2016 roku.

(dowód: oświadczenie o wypowiedzeniu umowy najmu wraz z potwierdzeniem obioru k. 19-21v wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzenie odbioru k. 17-19v, zawiadomienie dla zajmującego lokal mieszkalny bez tytułu prawnego k. 49 )

Pozwana J. S. pozostaje w związku małżeńskim z K. S.. Na utrzymaniu wymienionych pozostaje 5 dzieci, w tym niepełnosprawna córka K., która wymaga stałej opieki, leczenia, specjalnego odżywania. Pozwana nie pracuje, opiekuje się córką, która z uwagi na głęboki stan niepełnosprawności wymaga stałej rehabilitacji. Córka nie widzi, nie słyszy, nie pracuje rękoma, ani nogami. Dwoje z pozostałych dzieci leczy się na astmę i z tego tytułu pozwana ponosi miesięcznie wydatki w wysokości około 500 złotych Rodzina utrzymuje się ze świadczeń w łącznej wysokości 5.385 złotych, uzyskuje również świadczenie w ramach programu 500+. Pozwana czynnie angażuje się w rehabilitacji chorej córki, organizując zbiórki publiczne w celu pozyskania środków na zakup niezbędnego dla córki sprzętu rehabilitacyjnego. Mąż pozwanej ma orzeczenie o niepełnosprawności i ubiega się o rentę. Rodzina mieszka obecnie w wynajmowanym mieszkaniu i z tego tytułu ponosi koszty obejmujące: czynsz i opłaty za prąd i gaz w łącznej wysokości 1.200 złotych.

(dowód: zaświadczenie k. 69, dowód z przesłuchania stron – pozwanej k. 66-66v)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

W warunkach niniejszej sprawy stan faktyczny był bezsporny. Pozwana na rozprawie potwierdziła, iż bez tytułu prawnego zajmowała w okresie wskazanym w uzasadnieniu pozwu tj. od 1 listopada 2015 roku do 30 czerwca 2016 roku lokal mieszkalny położony w Z. przy ul. (...) i w tym czasie nie regulowała należności związanych z zajmowaniem tego lokalu bez tytułu prawnego. W myśl przepisu art. 229 k.p.c. nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną. Pozwana na rozprawie w żadnej części nie kwestionowała również żądania powoda w zakresie wysokości.

Podstawy prawnej roszczenia strony powodowej w stosunku do pozwanej należy upatrywać w treści przepisu art. 18 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego (j.t. Dz.U. 2016r., poz. 1610 ze zm.), który przewiduje, że osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Odszkodowanie to odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Pozwana nie kwestionował sposobu ustalenia odszkodowania w sposób wskazany przez powoda, wobec powyższego Sąd uwzględnił żądanie pozwu i zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.295,76 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 13 lipca 2016 roku do dnia 18 sierpnia 2017 roku.

Zdaniem Sądu sytuacja rodzinna pozwanej i jej stan majątkowy wskazują, że jednorazowe spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanej niemożliwe do wykonania lub bardzo utrudnione i narażałoby ją na niepowetowane szkody, które w sposób pośredni dotknęłyby wielodzietną rodzinę pozwanej, w tym niepełnosprawną córkę. Uwadze Sądu nie mógł umnkąć fakt, iż wydatki pozwanej od momentu urodzenia się niepełnosprawnej córki w zasadniczej części dotyczyły leczenia, rehabilitacji, bieżacego utrzymania niepełnosprawnej córki. Z uwagi na konieczność sprawowania bezpośredniej opieki nad córką, pozwana nie pracuje. Pozwana stwierdziła, iż uwzględniając bieżące wydatki, w tym koszty utrzymania mieszkania, rehabilitacji i opieki nad niepełnosporawną córką oraz leczenia pozostałych dzieci jest ona w stanie spełnić na rzecz powoda zasadzone świadczenie w ratach po 500 złotych miesięcznie.

Instytucja rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty przewidziana w przepisie art. 320 k.p.c. ma służyć urzeczywistnieniu dobrowolnego spełnienia świadczenia przez dłużnika, co jest korzystne nie tylko dla dłużnika, ale również dla wierzyciela, który w ten sposób unika konieczności wszczynania często długotrwałego i żmudnego postępowania egzekucyjnego. W opinii Sądu w realiach niniejszej sprawy za rozłożeniem świadczenia na raty, w sposób wskazany w wyroku, przemawia realna możliwości wypełnienia przez pozwaną zobowiązania we wskazanym zmodyfikowanym zakresie. Zdaniem Sądu postawa pozwanej, która w zasadzie przy pierwszej czynności uznała żądanie pozwu, w świetle jej aktualnej sytuacji materialnej oraz szczególnej sytuacji rodzinnej, jak również konieczności zabezpieczenia stałych środków finansowych na opiekę i rehabilitację nad niepełnosprawną córką, daje gwarancję, że pozwana będzie spłacała swoje zobowiązanie wobec powoda, co nie naruszy interesów powoda, a pozwoli mu na realizację jego interesów w sposób racjonalny i celowy. Dłużnik zaś będzie dysponował środkami pozwalającymi na wykonanie tak zmodyfikowanego obowiązku. Pozwana uzyskuje wprawdzie łącznie wysoki miesięczny dochód, ale w znacznej części środki finansowe są przeznaczane na leczenie i rehabilitacje. W ocenie Sądu po stronie pozwanej istnieje wola dobrowolnego spełnienia świadczenia w ramach posiadanych możliwości płatniczych. Poza tym wykazała ona w toku niniejszego procesu, że będzie dysponować środkami umożliwiającymi wykonanie tak zmodyfikowanego świadczenia. W obecnej sytuacji życiowej pozwanej jednorazowe spełnienie przez nią świadczenia wiązałoby się ze znacznym obciążeniem domowego budżetu i koniecznością ograniczenia wydatków niezbędnych na leczenie i rehabilitację.

W opinii Sądu takie rozstrzygnięcie bilansuje interesy obu stron, a sposób spłaty w ratach określonych w wyroku nie narusza istotnie interesów powoda zapewniając mu uzyskanie jednak systematycznych wpłat w dość krótkim okresie czasu. W ocenie Sądu takie rozstrzygniecie nie zachwieje jego interesami i nie spowoduje utraty płynności finansowej.

Zgodnie z powszechnie panującym w doktrynie i orzecznictwie poglądem – w przypadku gdy sąd na podstawie art. 320 k.p.c. rozkłada na raty zasądzone świadczenie, odsetki za opóźnienie w płatności całego świadczenia naliczane są tylko do daty wyroku, natomiast w odniesieniu do poszczególnych rat, Sąd może zastrzec ustawowe odsetki na wypadek opóźnienia, naliczane od każdego uchybionego terminu płatności poszczególnych rat (uchwała składu 7 sędziów SN z 22 września 1970 r., III PZP 11/70, której nadano moc zasady prawnej; uchwała SN z 15 grudnia 2006 r., III CZP 126/2006). Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 18 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.295,76 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 13 lipca 2016 roku do dnia 18 sierpnia 2017 roku i zgodnie z art. 320 k.p.c. należność tę tj. kwotę 2.295,76 złotych wraz z kwotą stanowiącą kapitalizację odsetek ustawowych za opóźnienie obliczoną od kwoty 2.295,76 złotych za wskazany okres tj. kwotą 176,55 złotych rozłożył na 5 miesięcznych rat, w tym pierwsza rata w wysokości 472,31 złotych, a kolejne 4 raty w wysokości po 500 złotych, płatne do 10 każdego miesiąca poczynając od miesiąca następnego po miesiącu w którym wyrok się uprawomocni z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od każdego uchybionego terminu płatności poszczególnych rat.

Sąd o kosztach procesu orzekł w myśl przepisu art. 102 k.p.c. Zgodnie z tym przepisem w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Cytowana regulacja ustanawia zasadę słuszności, będącą odstępstwem od zasady odpowiedzialności za wynik procesu wyrażonej w przepisie art. 98 k.p.c. Obecna sytuacja materialna pozwanej, która przesądziła o rozłożeniu zasądzonego świadczenia na raty przesądziła również o nie obciążeniu wymienionej kosztami procesu.

ZARZĄDZENIE

1.  (...),

2.  (...)

3.  (...)

S., (...)