Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 listopada 2013 roku.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

przy udziale Barbary Chodorowskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2013 roku

sprawy R. W.

oskarżonego z art. 226§ 1 kk , art. 224 § 2 kk , art. 190 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Świdnicy

z dnia 10 lipca 2013 roku, sygnatura akt VI K 800/12

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1)  uchyla orzeczenie o karze łącznej zawarte w punkcie IV dyspozycji;

2)  przyjmuje iż czynu opisanego w punkcie I części dyspozytywnej wyroku R. W. dopuścił się wyłącznie na szkodę J. S.;

3)  w ramach czynu przypisanego R. W. w punkcie III dyspozycji uznaje go za winnego tego, iż 6 września 2012r. w Ś. groził S. D. pobiciem, przy czym groźby te wzbudziły w zagrożonym obawy że zostaną spełnione, a ponadto znieważył pokrzywdzonego – funkcjonariusza Służby Więziennej Aresztu Śledczego w Ś. słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe, podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych, tj. za winnego popełnienia czynu z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza oskarżonemu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 85 k.k. wymierza oskarżonemu karę łączną 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. K. z Kancelarii Adwokackiej w Ś. 516,60 złotych tytułem kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

IV.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym zaliczając wydatki za to postępowanie na rachunek Skarbu Państwa.

Sygnatura akt IV Ka 704/13

UZASADNIENIE

R. W. oskarżony został o to, że:

I.  w dniu 6 września 2012 r. w Ś. woj. (...) używając słów powszechnie uznanych za obelżywe znieważył funkcjonariuszy Aresztu Śledczego w Ś. – J. S., S. P., S. D. podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych ,

tj. o czyn z art. 226 § 1 kk

II.  w tym samym miejscu i czasie jak w pkt 1 kierował groźby bezprawne wobec funkcjonariusza Aresztu Śledczego w Ś.– S. P.w celu zmuszenia go go do zaniechania czynności służbowej – osadzenia wymienionego w celi nr (...),

tj. o czyn z art. 224 § 2 kk

III.  w tym samym miejscu i czasie jak w pkt 1 groził S. P. pobiciem, przy czym groźby wzbudziły w zagrożonym uzasadnione obawy, że zostaną spełnione,

tj. o czyn z art. 190 § 1 kk

IV.  w tym samym miejscu i czasie jak w pkt 1 groził S. D. zabójstwem, przy czym groźby te wzbudziły w zagrożonym uzasadnione obawy, że zostaną spełnione,

tj. o czyn z art. 190 § 1 kk

Zaskarżonym wyrokiem R. W. uznany został za winnego tego, że w dniu 6 września 2012 r. w Ś. woj. (...) używając słów powszechnie uznanych za obelżywe znieważył funkcjonariuszy Służby Więziennej Aresztu Śledczego w Ś. - J. S. i S. D. podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, tj. za winnego popełnienia czynu z art. 226 § 1 kk i za to na mocy powołanego wymierzono oskarżonemu kary 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Nadto R. W.uznany został za winnego tego, że w dniu 6 września 2012 r. w Ś.woj. (...)używając słów powszechnie uznanych za obelżywe znieważył funkcjonariusza Służby Więziennej Aresztu Śledczego w Ś. S. P.podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych oraz kierował wobec tego funkcjonariusza groźby bezprawne w celu zmuszenia go do zaniechania prawnej czynności służbowej osadzenia w celi (...), tj. za winnego popełnienia czynu z art. 226 § 1 kk w zw. z art. 224 § 2 kk w zw. z art. 10 § 2 kk i za to na mocy art. 224 § 1 kk wymierzono oskarżonemu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.

R. W. uznany został nadto za winnego, tego że w tym samym miejscu i czasie jak w pkt 1 groził S. D. zabójstwem, przy czym groźby te wzbudziły w zagrożonym uzasadnione obawy, że zostaną spełnione tj. za winnego popełnienia czynu z art. 190 § 1 kk i za to na mocy tego przepisu wymierzono oskarżonemu kary 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Zgodnie z treścią art. 85 kk i art. 86 § 1 kk wymierzono R. W. karę łączną pozbawienia wolności, a jej wymiar określono na 4 miesiące.

Wyrok powyższy zaskarżył obrońcą oskarżonego zarzucając:

- błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę orzeczenia, polegający na przyjęciu, iż oskarżony wyzywał J. S., S. D. oraz S. P. słowami wulgarnymi bez wcześniejszego wpierw ustalenia rodzaju oraz znaczenia tychże słów;

- błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę orzeczenia, polegający na przyjęciu jakoby groźby oskarżonego wywołały u funkcjonariuszy Służby Więziennej S. D. oraz S. P. uzasadnione obawy ich spełnienia;

- błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę orzeczenia, polegający na przyjęciu, iż wyzwiska oraz ewentualne groźby bezprawne kierowane przez oskarżonego do funkcjonariuszy Służby Więziennej w dniu 6 września 2012 r. nie stanowiły jednego czynu, lecz trzy pozostające w zbiegu realnym czyny;

- rozpatrzenie zebranego materiału w sposób nielogiczny, niewszechstronny i sprzeczny z regułami doświadczenia życiowego;

- rażącą niewspółmierność kary w stosunku do popełnionych przez oskarżonego czynów.

Tym samym apelujący wniósł o:

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania;

- ewentualnie o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów wobec braku danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie jego popełnienia oraz braku znamion czynu zabronionego;

- ewentualnie zmianę wyroku poprzez przyjęcie, iż oskarżony popełnił jeden czyn zabroniony w postaci art. 226 § 1 kk lub ewentualnie jeden czyn zabroniony w postaci art. 226 § kk w zw. z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 224 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i wymierzył za ten czyn kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia tudzież kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania;

- ewentualnie zmianę orzeczenia o wymierzonej oskarżonemu karze za czyny określone w pkt I, II i III części zasadniczej wyroku przy zachowaniu zastosowanej kwalifikacji prawnej i wymierzenie za nie kary z warunkowym jej zawieszeniem oraz zmianę orzeczonej w pkt IV kary łącznej na karę z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń w zakresie stanu faktycznego sprawy, w stanowisko swe przekonująco uzasadnił. Tym samym, skoro Sąd Okręgowy zgadza się z tezami Sądu Rejonowego zbędną wydaje się ponowna analiza dowodów gdyż byłoby to jedynie powtarzaniem trafnych, podniesionych wcześniej argumentów.

Tym samym odnosząc się wyłącznie do szczegółowych zarzutów apelującego należy jedynie stwierdzić, że prawdą jest, iż ani w zarzutach aktu oskarżenia, ani też w treści przypisanych oskarżonemu przestępstw nie przytoczono jakich słów obelżywych miał używać oskarżony wobec funkcjonariuszy służby więziennej. Nie oznacza to jednak, iż R. W. nie można skazać za czyny z art. 226 § 1 kk. Wystarczy bowiem przeanalizować zeznania pokrzywdzonych by nie mieć wątpliwości, że określenie słów jakie kierował sprawca wobec J. S., S. D. i S. P. – mianem wulgarnych i obelżywych było w pełni uzasadnione.

Z kolei analizując zeznania S. D. i S. P. nie można mieć wątpliwości, iż obawiali się oni gróźb ze strony oskarżonego. Było to ich subiektywna lecz uzasadniona obawa.

Odnosząc się natomiast do obrazy art. 91 § 1 kk jakiej zdaniem apelującego dopuścił się Sąd I instancji, wystarczy wskazać, że by przyjąć tzw. ciąg przestępstw konieczne jest m.in. by wszystkie czyny przypisane sprawcy były kwalifikowane z tych samych przepisów. Tak, się jednak nie stało, a co wynika wprost z treści kwestionowanego wyroku.

Mając na względzie już tylko powyższe, zważywszy, iż tak kary jednostkowe jak i kara łączna pozbawienia wolności orzeczona względem R. W. jawią się jako nad wyraz umiarkowane, pamiętając i o tym, że dotychczasowa wielokrotna karalność oskarżonego sprzeciwia się przyjęciu tzw. pozytywnej prognozy kryminologicznej - warunkowe zawieszenie wykonania wskazanej wyżej kary łącznej – nie mogło mieć miejsca.

Niezależnie od granic apelacji Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok, w sposób zgodny z poczynionymi trafnymi ustaleniami Sądu I instancji. Skoro bowiem R. W. jednocześnie groził S. D. i znieważał go, to należało w tym kontekście przyjąć zbieg kumulatywny określony w art. 11 § 2 kk.

Tak też uczynił Sąd Okręgowy, przy czym nie pogorszyło to w najmniejszym nawet zakresie sytuacji sprawcy.

Jednakże z uwagi na kierunek zaskarżenia Sąd nie mógł zmienić kwalifikacji prawnej działania na szkodę S. D. z art. 190 § 1 kk na art. 224 § 2 kk, choć niewątpliwie groźby wobec niego kierowane związane były z chęcią zmuszenia pokrzywdzonego – funkcjonariusza Aresztu Śledczego w Ś., do zaniechania prawnych czynności służbowych.

Z uwagi na powyższe – zdecydowano jak w wyroku.