Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 maja 2017 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca – SSR Bożena Makowczenko

Protokolant – st.sekr.sad. Aneta Dybikowska

w obecności oskarżyciela publicznego z KPP w G. - sierż. szt. Piotra Drozdowskiego

po rozpoznaniu w dniach: 01.08.2016 roku, 24.10.2016r., 22.05.2017r. sprawy

S. B.

syna S. i A. z d. S.

ur. (...) w P.

obwinionego o to, że: W dniu 20 lutego 2016 roku około godz. 09:28 w G. na ul. (...) (droga numer (...)), kierując pojazdem marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...), przekroczył dozwoloną prędkość jazdy o 66 km/h, jadąc z prędkością 116 km/h

tj. o czyn z art. 92a kw

1.  Obwinionego S. B. uznaje za winnego tego, że w dniu 20 lutego 2016 roku ok. godz. 09:28 w G. na ulicy (...) kierując pojazdem marki H. (...) o nr rej. (...) przekroczył dozwoloną prędkość jazdy o 20 km/h tj., czynu z art. 92 a kw i za to na zasadzie art. 92a kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw skazuje go na karę grzywny w wysokości 200 ( dwieście) złotych.

2.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30,00 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty i obciąża go kosztami procesu w wysokości 526,00 ( pięćset dwadzieścia sześć) złotych, w pozostałym zakresie obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt IIW 255/16

UZASADNIENIE

W wyniku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20.02.2016 roku funkcjonariusz KPP w G. W. K. (1) oraz funkcjonariusz Straży Miejskiej M. W. (1) pełnili służbę w patrolu zmotoryzowanym w godzinach od 8 do 16. O godzinie 9:28 na ul. (...) w G. ( droga krajowa (...)) 200 zatrzymali do kontroli pojazd marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

Kierującym pojazdem był obwiniony S. B., pasażerem zaś M. N. (1). Powodem zatrzymania obwinionego do kontroli było przekroczenie przez niego dopuszczalnej w tym miejscu prędkości wynoszącej 50 km/h.

Tego dnia funkcjonariusze dokonywali pomiarów prędkości z jaką poruszały się pojazdy jadące ulicą (...) w G.. Radiowóz znajdował się przy zjeździe do siedziby Przedsiębiorstwa (...) Spółka z o.o., w którym to miejscu ul. (...) wchodzi w ostry łuk w prawo patrząc od strony pojazdów jadących z kierunku M.. Stanowisko pomiarowe znajdowało się w odległości około 368 m od jadącego obwinionego a stąd funkcjonariusze mieli doskonałą widoczność na prostym odcinku jezdni ulicy (...) na długości około 815 metrów.

Pojazd obwinionego jechał od strony M., a pomiar wykazał, iż poruszał się z prędkością 116 km/h. Dopuszczalna prędkość w tym miejscu wynosi 50 km/h. Pomiar prędkości pojazdu ubezpieczonego dokonany został urządzeniem typu (...) z odległości 367,7 m. Zaproponowano mandat karny kredytowy w wysokości 500 zł i 10 pkt karnych. Mandatu obwiniony nie przyjął i stwierdził, że poruszał się z prędkością 90 km/h a zmierzona prędkość może dotyczyć prędkości innego pojazdu. W związku z wysokością zmierzonej prędkości zatrzymano obwinionemu prawo jazdy.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o:

Wyjaśnienia obwinionego S. B. (k.33v - 34), zeznania świadka W. K. (k.9-10, 34- 34v), M. N. (k.35), M. W. (k. 46-46v), notatkę urzędową (k.1), dane obwinionego (k.3), kopia świadectwa legalizacji (k.40), pismo KPP w G. z dnia 9 listopada 2016r. (k. 50), kopia świadectwa ukończenia kursu (k. 51), kopia notatnika służbowego (k. 52- 58), opinia biegłego (k. 70 – 88), .

Obwiniony S. B. do winy nie przyznał się. Wyjaśnił, że w istocie w dniu opisanym we wniosku o ukaranie jechał wskazanym w nim samochodem osobowym. Było pochmurno i padała deszcz. Kiedy wjechał w obszar zabudowany jechał z prędkością około 60 km/h a jadące z naprzeciwka pojazdy światłami sygnalizowały, iż stoi Policja. Obwiniony uznał, iż niewielkie przekroczenie prędkości będzie darowane. W pewnym momencie zauważył, że z tyłu bardzo szybko zbliża się do niego samochód a było to około 800 metrów do momentu wykonania pomiarów . Zobaczył obwiniony ten pojazd na początku odcinka prostego drogi. Pojazd ten chciał wyprzedzić obwinionego i wjechał na lewy pas jezdni. Będąc jednak w odległości kilkudziesięciu metrów od obwinionego kierowca tego pojazdu zrezygnował z wyprzedzania i wrócił na swój pas. W momencie gdy obwiniony i jego pasażer zauważyli stojący radiowóz zwrócili uwagę na licznik, na którym było około 70 km/h. Po tym jak został zatrzymany do kontroli przez policjanta usłyszał, że jechał z prędkością 116 km/h. Tłumaczył obwiniony, że za nim jechał inny pojazd, który chciał go wyprzedzić i to zapewne jego prędkość została zmierzona. Zdaniem obwinionego nie jest możliwe aby policjant dokonał prawidłowego pomiaru prędkości jego pojazdu, pomiar dokonany był urządzeniem bez podpórki co mogło spowodować błąd pomiaru.

Wyjaśnieniom obwinionego Sąd dał wiarę wyłącznie w części w której przyznawał, iż przekroczył dopuszczalną prędkość jazdy. Twierdzenia jednak obwinionego, iż wynosiła ona wówczas 60 km/h Sąd ocenił jako niewiarygodne.

Otóż, pasażer pojazdu obwinionego M. N. zeznał, że w chwili gdy zauważyli z obwinionym stojący przy drodze radiowóz spojrzał na licznik. Pokazał on wówczas wielkość nieco ponad 70 km/h. Zeznania tego świadka należało ocenić jako wiarygodne zwłaszcza w kontekście treści opinii biegłego jaka sporządzona została w sprawie.

W celu bowiem zweryfikowania wersji obwinionego oraz ustalenia prawidłowości dokonanego pomiaru Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym w osobie P. B. , który miał ustalić czy dokonany pomiar prędkości pojazdu obwinionego w dniu 20.02.2016 roku jest pomiarem prawidłowym, dokonanym w prawidłowych warunkach i zgodnie z wymogami użytkowania przyrządu pomiarowego, w szczególności czy możliwym jest aby pomiar dotyczył prędkości innego pojazdu niż obwinionego.

W swojej opinii biegły scharakteryzował dopuszczalne sposoby użytkowania przyrządu (...) 20-20 i wskazał, iż urządzeniem takim można zmierzyć prędkość pojazdów w ruchu drogowym „z ręki” do 320 km/h pod maksymalnym kątem 5,74˚. Podał też, że w chwili wykonywania pomiaru przyrząd, którym posługiwał się policjant, posiadał aktualne świadectwo legalizacji ponownej wystawione w dniu 14.01.2016 roku i ważne do dnia 31.01.2017 roku. W zakresie certyfikatu kalibracji przyrządu pomiarowego biegły zaznaczył, że certyfikat taki dostarczany jest wraz z przyrządem i świadectwem legalizacji pierwotnej przez dystrybutora urządzenia do klienta. Nie jest ona wymagana przez polskie prawo i ma charakter dobrowolny. Brak ważnego certyfikatu kalibracji zwalnia jednak producenta przyrządu od jakiejkolwiek odpowiedzialności z tytułu roszczeń o czym informuje na pierwszych stronach instrukcji obsługi przyrządu. W instrukcji obsługi przedmiotowego przyrządu podkreślono, że kalibracja jest wymagana przez producenta w celu zapewnienia pełnej wiarygodności pomiarów pozyskiwanych z laserowego miernika prędkości dla celów dowodowych na każdym etapie postępowania sądowego. W przypadku braku ważnego świadectwa kalibracji producent zwolniony jest z jakiejkolwiek odpowiedzialności z tytułu błędnie wykonanych pomiarów.

W ocenie biegłego, w związku z brakiem kopii świadectwa kalibracji w aktach sprawy można domniemywać, iż nie wykonano badań i testów laboratoryjnych w celu kalibracji urządzenia. Nie można zatem wykluczyć, że świadectwo legalizacji ponownej wydane zostało bez przeprowadzenia kalibracji pomimo faktu rozkalibrowania przyrządu.

Opisując zasady działania urządzenia pomiarowego biegły zaznaczył, że poprawność działania przyrządu powinna być każdorazowo sprawdzana przez funkcjonariusza przed wykonaniem pierwszego pomiaru prędkości pojazdu. Winien on wykonać m.in. test sprawdzający wyświetlacza. Z akt przedmiotowej sprawy nie wynika aby W. K. (1) przeprowadził ten test przed podjęciem czynności w dniu 20.02.2016 roku. Nadto, ustalił biegły, że pomiaru prędkości pojazdu obwinionego dokonano na wprost, na prostym, płaskim odcinku drogi, w odległości około 800 metrów przy kącie odchylenia zbliżonym do 0 stopni. Zarzuty obwinionego zawarte w wyjaśnieniach złożonych przez niego na rozprawie a dotyczące błędów pomiaru - pomiaru prędkości innego pojazdu - biegły uznał za chybione.

W związku jednak z faktem, że brak jest w aktach sprawy informacji o wykonanych procedurach sprawdzających w dniu wykonania pomiaru prędkości pojazdu obwinionego, mianowicie testów precyzji celowania w warunkach użytkowania służącemu potwierdzeniu poprawności funkcjonowania elementów celowniczych, testu stałej odległości, którego celem jest weryfikacja poprawności pomiaru, biegły nie wykluczył, że w dniu wykonania pomiarów prędkości urządzenie mogło ulec rozkalibrowaniu i nie działać poprawnie. Wątpliwość ta jest mocno uprawdopodobniona, zdaniem biegłego, ze względu na fakt, że policjanci ruchu drogowego nie byli i nie są szkoleni z obsługi tego przyrządu. Nie był przeszkolony w tym zakresie również świadek W. K.. Biegły wskazał też, że sam fakt umiejętności polegającej na naciśnięciu spustu i zmierzeniu prędkości pojazdów w ruchu nie może być przesłanką przesądzającą o tym, czy dana osoba może obsługiwać urządzenie, którego nieprawidłowe zastosowanie niesie daleko idące konsekwencje dla kierowców. Biegły stwierdził, że świadek W. K. (1) nie miał w chwili dokonania pomiaru prędkości pojazdu obwinionego ani stosownych uprawnień ani dostatecznej wiedzy do wykonywania tego rodzaju czynności.

We wnioskach końcowych biegły wskazał, iż pomiar prędkości pojazdu obwinionego w dniu 20 lutego 2016 roku jest co do zasady pomiarem prawidłowym i miarodajnym. Nie jest przy tym możliwe, aby pomiar ten dotyczył prędkości innego pojazdu niż obwiniony pod warunkiem, że przyrząd był prawidłowo skalibrowany. W chwili dokonania pomiaru prędkości ponadto urządzenie pomiarowe spełniało wymagania o jakich mowa w Rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 17.02.2014 roku w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych w szczególności zapewnia identyfikację pojazdu, którego prędkość jest mierzona.

Opinia biegłego w sposób obszerny omawia zasady używania przyrządu pomiarowego (...) 20-20 i odnosi je do przedmiotowego pomiaru z dnia 20 lutego 2016r. Wnioski biegłego pozwalają Sądowi na ocenę, iż pomiar prędkości z tego dnia dotyczył prędkości pojazdu, którym kierował obwiniony.

Sąd jednak – mając na uwadze podnoszoną w toku postępowania argumentację obwinionego oraz postawione przez biegłego tezy - powziął wątpliwości czy prędkość jaką wskazało urządzenie była wielkością prawidłową. Wątpliwości te pojawiają się w związku z argumentacją biegłego podkreślającą znaczenie czynności kalibracji urządzenia oraz nie wykluczenia możliwości rozkalibrowania przedmiotowego urządzenia w dniu pomiaru.

Powzięte wątpliwości co do pomiaru urządzeniem (...) pozwoliły Sądowi na uznanie, że przyjąć można – za zeznaniami świadka M. N. – że prędkość z jaką poruszał się obwiniony w momencie dokonywania pomiaru prędkości wynosiła 70 km/h. Teza ta jest, zdaniem Sądu, o tyle zasadna, że sam obwiniony nie negował, iż prędkość z jaką jechał przekraczała prędkość dopuszczalną.

A zatem, obwiniony w dniu 20 lutego 2016r. dopuścił się popełnienia wykroczenia z art.92akw poprzez przekroczenie dopuszczalnej prędkości o 20 km/h. Wina obwinionego jest tu oczywista. Swoim działaniem w pełni wyczerpał on znamiona wykroczenia zarzucanego mu we wniosku o ukaranie, choć przyjęta przez Sąd wielkość przekroczenia jest inna.

Wymierzając zatem obwinionemu karę grzywny w kwocie 200 zł Sąd miał na względzie, że pozostaje ona adekwatna do okoliczności popełnienia czynu przez obwinionego, do wagi tego czynu a także winna ona wpłynąć wychowawczo na obwinionego. Pozostaje też adekwatna do możliwości finansowych obwinionego, który to posiada stałe źródło dochodu.

O kosztach postępowania orzeczono po myśli art. 118§1kpw.