Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 stycznia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2018 r. w Giżycku na rozprawie

sprawy z powództwa (...) F. (...) z siedzibą w W.

przeciwko P. J.

o zapłatę

Oddala powództwo

SSR Alina Kowalewska

Sygn. akt I C 1664/17

UZASADNIENIE

Powód (...) F. (...) z siedzibą w W. wniósł pozew przeciwko P. J. o zapłatę kwoty 538,78 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu wskazał, że na podstawie umowy przelewu wierzytelności nabył od (...) Bank S.A. z siedzibą we W. wierzytelność wobec pozwanego
z tytułu umowy kredytu ratalnego zawartej dnia 29 kwietnia 2008 r. Twierdził, iż na kwotę dochodzoną pozwem składają się odsetki karne od niespłaconego kapitału naliczone na dzień 19.03.2012 r. oraz opłaty windykacyjne.

W dniu 16 października 2017 r. w sprawie o sygn. akt I Nc 1447/17 tut. Sąd wydał nakaz zapłaty (k. 32).

Pozwany P. J. we wniesionym sprzeciwie przyznał, iż zawarł z (...) Bankiem S.A. umowę kredytu na zakup towaru. Twierdził jednak, iż spłacił wszystkie raty zgodnie z harmonogramem dołączonym do umowy. Jednocześnie pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia.

Sąd ustalił, co następuje:

Dnia 29 kwietnia 2008 r. pozwany P. J. zawarł z (...) S.A. z siedzibą we W. umowę kredytu na zakup towaru nr (...), na mocy której bank udzielił mu kredytu w kwocie 3.600 zł na okres od dnia 29.04.2008 r. do dnia 29.04.2011 r. Pozwany zobowiązał się do terminowej spłaty kredytu wraz z odsetkami w 36 ratach miesięcznych.

( dowód: umowa z dnia 29.04.2008 r. – k. 26)

Pozwany dokonał spłaty wszystkich rat wynikających z przedmiotowej umowy.

( okoliczność bezsporna )

Na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 27 kwietnia 2012 r. zawartej pomiędzy (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. (następca prawny (...) Banku S.A. z siedzibą we W.), a powodem (...) F. (...) z siedzibą w W. powód nabył wierzytelność przysługującą cedentowi w stosunku do pozwanego, a wynikającą z umowy kredytu nr (...) w kwocie 538,78 zł.

( dowód : umowa przelewu wierzytelności z dnia 27.04.2014 r. – k. 13-14,23)

W piśmie z dnia 27.04.2012 r. powód zawiadomił pozwanego o przelewie wierzytelności, zaś w dniu 20.06.2012 r. wezwał do zapłaty kwoty 538,78 zł.

( dowód : pismo z 27.04.2012 r. – k. 24, pismo z 20.06.2012 r. – k. 25)

Sąd zważył, co następuje:

Zgłoszone roszczenie nie mogło podlegać uwzględnieniu w jakiejkolwiek części.

Sąd dokonując ustaleń faktycznych w sprawie oparł się na dowodach z przedłożonych dokumentów, których prawdziwości i autentyczności strony nie kwestionowały. Część z okoliczności była pomiędzy stronami bezsporna. Poza sporem pozostawał fakt zawarcia w dniu 29.04.2008 r. umowy kredytowej pomiędzy pozwanym a (...) Bankiem S.A. z siedzibą we W.. Strona powodowa nie zaprzeczyła także twierdzeniom pozwanego, iż wszystkie raty wynikające z przedmiotowej umowy zostały spłacone, twierdziła jednak, iż na kwotę dochodzoną pozwem składają się odsetki karne oraz opłaty windykacyjne.

Na wstępie należy wskazać, że na mocy dyspozycji art. 6 k.c. na powodzie spoczywa obowiązek udowodnienia roszczenia tak co do zasady, jak i wysokości. Winien on przedstawić lub wskazać środki dowodowe na poparcie twierdzeń o faktach pod rygorem negatywnych skutków procesowych. Powód, reprezentowany w niniejszej sprawie przez profesjonalnego pełnomocnika, zobowiązany był tym samym wykazać przejście wierzytelności przysługującej pierwotnie (...) Bankowi S.A., a także jej istnienie i wysokość.

Analiza dokumentów przedstawionych w sprawie wskazuje, iż strona powodowa nie przedstawiła wystarczających dowodów na poparcie tezy o istnieniu i wymagalności dochodzonego roszczenia. Wykazała jedynie, iż nabyła od pierwotnego wierzyciela wierzytelność przysługującą mu w stosunku do pozwanego, na dowód czego przedłożyła umowę cesji wierzytelności wraz z załącznikiem obejmującym wierzytelność w kwocie 538,78 zł. Pomimo wskazania, iż na dochodzoną kwotę składają się opłaty windykacyjne naliczone przez poprzedniego wierzyciela (358 zł) i odsetki karne naliczone przez bank od kwoty niespłaconego kapitału na dzień 19.03.2012 r. (180,78 zł) nie udowodniła jakie czynności windykacyjne zostały podjęte, a także nie podała za jaki okres zostały naliczone odsetki karne i w jakiej wysokości. Wobec twierdzeń pozwanego, iż kwota kredytu została spłacona zgodnie z harmonogramem spłat, zaniechanie strony powodowej w tym zakresie uniemożliwia weryfikację zasadności roszczenia. Należy także podkreślić, iż powód w przypadku podniesienia przez pozwanego zarzutów przeciwko zgłoszonemu roszczeniu winien odpowiedzieć na te zarzuty oraz wskazać dowody uzasadniające tę odpowiedź (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 października 2004 r., III CK 41/04, LEX 182092), czego w przedmiotowej sprawie nie uczynił.

Ponadto Sąd rozpoznał zgłoszony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia objętego pozwem. Na mocy art. 513 § 1 k.c. dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie. Termin przedawnienia roszczeń banku związanych z prowadzoną działalnością wobec pozwanego jako osoby niebędącej przedsiębiorcą wynosi 3 lata (art. 118 k.c. w zw. z art. 117 § 1 k.c.), a jego bieg rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (art. 120 § 1 k.c.). W analizowanym stanie faktycznym brak jest dokumentu, z którego wynikałoby, w jakiej dacie wierzytelność stała się wymagalna. Biorąc jednak pod uwagę, iż umowa została zawarta w 2008 r., zaś powód nabył wymagalną już wierzytelność w dniu 27.04.2012 r. i jednocześnie nie wykazał okoliczności, które skutkowałyby zawieszeniem bądź przerwaniem biegu przedawnienia niewątpliwie w dacie wniesienia pozwu (26.09.2017 r.) wierzytelność była już przedawniona. Powyższe odnosi się również do odsetek bowiem Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 26 stycznia 2005 r., III CZP 42/04, OSN 2005, Nr 9, poz. 149 uznał za obowiązującą w prawie polskim zasadę, że wraz z przedawnieniem się roszczenia głównego przedawniają się także roszczenia o świadczenia uboczne, choćby termin ich przedawnienia jeszcze nie upłynął.

W związku z powyższym uznać należy, iż na gruncie niniejszej sprawy wobec podnoszonych przez pozwanego zarzutów, w tym zarzutu przedawnienia, oraz nieudowodnienia istnienia wierzytelności, powództwo nie mogło podlegać uwzględnieniu w jakiejkolwiek części. Mając przedstawione racje na uwadze i na podstawie przywołanych przepisów Sąd oddalił powództwo.