Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 stycznia 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Bielecka-Gąszcz

Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Zuchora

po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2018 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Ltd z siedzibą w miejscowości V. na Malcie

przeciwko pozwanej J. G.

o zapłatę 4.457,40 zł

oddala powództwo.

poczatektekstu

[Przewodniczący 00:00:01.658]

Przedmiotowym powództwem Powód domagał się zasądzenia od pani Pozwanej, powództwo zostało wytoczone 16 września 2016 roku, kwoty 4.457 złotych i 40 groszy wraz z odsetkami umownymi wskazanymi w pozwie od kwoty wskazanej w pozwie i wskazanej tam daty do dnia zapłaty twierdząc, że w dniu 18 lutego 2015 roku Pozwana zawarła umowę ramowej pożyczki z firmą (...) spółką z o.o. działającą wcześniej pod nazwą (...) spółka z o.o. A następnie w dniu 18 lutego 2015 roku potwierdziła dokonując przelewu kwoty 1 grosz zawarciem takiej umowy. Samo roszczenie było wywodzone z umowy pożyczki, która miała zostać zawarta z pierwotnym wierzycielem w dniu 8 października 2015 roku. Umowa ta miała być umową pożyczki na kwotę 3.200 złotych, która to pożyczka miała zostać spłacona do 7 listopada 2015 roku wraz z kosztami, które pozostawały jednocześnie do spłaty, typu prowizja i różne inne opłaty. I powód twierdził, że pozwana terminu płatności nie dochowała. Następnie twierdził także, że nabył wierzytelność od pierwotnego wierzyciela na podstawie umowy cesji z 12 września 2016 roku. Przepraszam, z 1 lutego 2016 roku. Po czym 12 września 2016 roku miał zawiadomić pozwaną o dokonanej cesji. Pozwana złożyła sprzeciw od wydanego w przedmiotowej sprawie nakazu zapłaty zaskarżając nakaz zapłaty sprzeciwem w całości i wnosząc o oddalenie powództwa. W tym sprzeciwie Pozwana wprawdzie przyznała, że zawarła ramową umowę pożyczki z firmą (...) oraz umowę pożyczki według twierdzeń Powoda na kwotę 3.200 złotych. Twierdziła także, że dokonała częściowej spłaty pożyczki. Natomiast Pozwana wnosiła o oddalenie powództwa kwestionując między innymi legitymację czynną Powoda, czyli fakt, że Powód nabył wierzytelność od pierwotnego wierzyciela. Sąd ustalił następujący stan faktyczny. W związku jako niesporne okoliczności Sąd ustalił, że strony zawarły ramową umowę pożyczki, taką jakiej wydruk został złożony do akt sprawy z dnia 14 kwietnia 2015 roku, chociaż Powód w pozwie wskazywał na umowę pożyczki ramowej z innej daty. Następnie jako niesporną okoliczność Sąd również ustalił to, że w dacie 8 października 2015 roku pozwana istotnie zaciągnęła u pierwotnego wierzyciela pożyczkę na kwotę 3.200 złotych. Ta umowa pożyczki miała się nazywać pożyczką T.

[f 00:03:40.225]

. I to były okoliczności, których pozwana nie kwestionowała. Termin wymagalności tej pożyczki przypadał na dzień 7 listopada 2015 roku. Następnie Sąd ustalił, że w dniu 1 lutego 2016 roku pierwotny wierzyciel (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zawarła z Powodem (...) [f 00:04:14.915] z siedzibą w miejscowości V. na Malcie umowę cesji wierzytelności, która to umowa miała obejmować nabycie przez powoda pakietu wierzytelności bezspornych i wymagalnych, oczywiście chodziło o wierzytelności pieniężne, które to wierzytelności zostały szczegółowo określone w załączniku numer 1 do umowy. Za tym Sąd ustalił, że to załącznik numer 1 do umowy przelewu wierzytelności określał jakie wierzytelności były przedmiotem przelewu. Do akt sprawy taki załącznik nie został przez Powoda złożony. Wreszcie Sąd ustalił, że w dniu 12 września 2016 roku Powód sporządził pismo skierowane do Pozwanej, które zostało do Pozwanej nadane jako, że w aktach spawy znajduje się dowód nadania, w którym Pozwana została zawiadomiona o dokonanej cesji wierzytelności na rzecz Powoda. Ten stan faktyczny Sąd ustalił częściowo jako bezsporny, a częściowo na podstawie dokumentów, które znajdowały się w aktach sprawy, a które nie były kwestionowane przez strony. Sąd następnie doszedł do przekonania, że powództwo nie było zasadne i nie zasługiwało na uwzględnienie z jednej podstawowej przyczyny. Otóż powód absolutnie nie wykazał, że nabył wierzytelność przeciwko Pozwanej od pierwotnego wierzyciela. Do akt sprawy została załączona jedynie sama umowa cesji wierzytelności zawarta pomiędzy firmą (...) spółką z o.o. w W. a Powodem. Natomiast do tej umowy nie został złożony nawet wyciąg z załącznika numer 1, który miał określać wierzytelności będące przedmiotem umowy cesji. W związku z tym nie ma żadnego dokumentu, który potwierdzałby przejście wierzytelności przeciwko Pozwanej na rzecz Powoda. To oznacza, że Powód nie wykazał swojej legitymacji czynnej. Oczywiście dokumentem potwierdzającym dokonanie umowy cesji nie może być pismo w postaci zawiadomienia o dokonanej cesji wierzytelności. Po pierwsze pismo takie z 12 września 2016 roku nie zostało opatrzone niczyim podpisem, więc tak naprawdę pisma tego nie możemy traktować nawet jako dowodu z dokumentu prywatnego, bo dokument prywatny to dokument obejmujący oświadczenie danej osoby i zawierający jej podpis. Natomiast nawet taki dokument prywatny jest jedynie dowodem na to, że osoba, która ten dokument podpisała złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie, natomiast nie jest dowodem rzeczywistego stanu rzeczy bez poparcia go innymi dokumentami. Tym bardziej zatem cesja wierzytelności przeciwko pani Pozwanej nie została wykazana na rzecz Powoda. Sąd orzekający w tej sprawie oczywiście w pełni podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w Wyroku z 17 grudnia 96 roku w sprawie I CKU 45/96, że rzeczą Sądu nie jest zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. W szczególności jeżeli strona jest reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na tej stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne. W tym miejscu Sąd chciałby podkreślić, że Powód będący podmiotem, którego istotną działalnością jest kupowanie wierzytelności pieniężnych na dużą skalę z uwagi na zakres prowadzonej działalności winien w sposób bezsporny wykazać, że nabył ze skutkiem prawnym określoną konkretną

wierzytelność wobec wskazanej osoby. Obowiązujące przepisy prawa, chodzi tu o przepis artykułu 207 paragraf 6 Kodeksu Postępowania Cywilnego nakazują stronom postępowania przytaczanie okoliczności faktycznych i dowodów, co do zasady wraz z pierwszym pismem procesowym. Zatem w przypadku Powoda już w pozwie, gdzie Powód powinien niezwłocznie przedstawić wszelkie swoje wnioski dowodowe i dowody na uzasadnienie swoich twierdzeń faktycznych. Te dowody i fakty powinny być przytaczane we właściwym czasie pod rygorem ich pominięcia jako spóźnionych zgodnie z przepisem artykułu 207 paragraf 6 Kodeksu Postępowania Cywilnego Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody chyba, że strona uprawdopodobni, że nie złożyła ich w pozwie bez swojej winy lub w odpowiedzi na sprzeciw i ich dopuszczenie późniejsze nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy, albo wystąpiły inne wyjątkowe okoliczności, co oczywiście w tej spawie nie miało miejsca. Zatem w tej sprawie należało uznać, że to pierwsze posiedzenie wyznaczone na rozprawę, czyli rozprawa w dniu dzisiejszym wyznaczało dla Powoda ostateczny termin do zgłoszenia stosownych wniosków dowodowych zwłaszcza w zakresie jego legitymacji czynnej, czego Powód nie uczynił. Tego oczywiście nie zmienia fakt, że Kodeks Postępowania Cywilnego daje stronom możliwość przedstawienia nowych dowodów w postępowaniu odwoławczym, zgodnie z artykułem 381 Kodeksu Postępowania Cywilnego, możliwość ta jest jednak obostrzona określonymi warunkami. Potrzeba powołania się na dany dowód musi ujawnić się już po zakończeniu postępowania przed Sądem I Instancji, przy czym strona nie może skutecznie żądać ponowienia lub uzupełnienia dowodów w postępowaniu apelacyjnym tylko dlatego, że spodziewała się korzystnej dla siebie oceny określonego dowodu przez Sąd I Instancji. W związku z tym na gruncie tej sprawy należało uznać, że konieczność wykazania legitymacji czynnej przez Powoda istniała już niewątpliwie na etapie postępowania przed Sądem I Instancji, skoro twierdzenie to stanowiło podstawę dochodzonego przez Powoda w niniejszej sprawie roszczenia, czego Powód w tej sprawie nie wykazał w swojej legitymacji czynnej. Z tej przyczyny Sąd uznał, że powództwo nie mogło podlegać uwzględnieniu i oddalił je jako nieudowodnione orzekając jak w sentencji.

[koniec 00:11:08.236]