Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 12 grudnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2013 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej (...) w L.

przeciwko M. P.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrowie Wielkopolskim

z dnia 19 grudnia 2011r. sygn. akt I C 90/10

I.  oddala apelację,

II.  nie obciąża pozwanego – powoda wzajemnego M. P. kosztami postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt II Ca 200/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 19 grudnia 2011 r. Sąd Rejonowy w Ostrowie W.. zasądził od pozwanego M. P. na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej (...) w L. kwotę 1.457,66 zł z ustawowymi odsetkami do dnia zapłaty i zasądził od pozwanego M. P. na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej (...) w L. kwotę 30 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. Nadto Sąd Rejonowy oddalił w całości powództwo wzajemne M. P. przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej (...) w L. o zapłatę i nakazał ściągnąć od M. P. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Ostrowie W.. kwotę 43 zł tytułem brakującej części opłaty sądowej od pozwu.

Sąd Rejonowy dokonał następujących ustaleń.

M. P. od dnia 11 lutego 1994 r. jest właścicielem lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość, znajdującego się w L. przy ul. (...), oraz udziału w nieruchomości wspólnej. Budynek, w którym znajduje się lokal mieszkalny M. P., składa się z dziesięciu lokali, które stanowią własność innych osób.

Lokal mieszkalny znajdujący się w L. przy ul. (...) w dniu 1 lutego 2008 r. został sprzedany R. P., a w dniu 19 marca 2010 r. wniesiony jako aport do spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, której udziałowcami jest R. P. i M. P..

W dniu 4 kwietnia 2004 r. właściciele lokali mieszkalnych nieruchomości przy ul. (...) w L. podjęli uchwałę, w której wybrali członków zarządu, a następnie w tym samym dniu podjęli uchwałę w zakresie przyjęcia umowy o zarząd – zawarcia umowy o zarządzanie nieruchomością z R. K. działającym pod firmą Przedsiębiorstwo Produkcji Handlu i Usług (...) z siedzibą w L.. Podjęta została również uchwała w zakresie ustalenia zaliczki na koszty zarządu nieruchomością wspólną.

W dniu 4 kwietnia 2004 r. Wspólnota Mieszkaniowa (...) w L., reprezentowana przez osoby wskazane w uchwałach z dnia 4 kwietnia 2004 r., zawarła z R. K., działającym pod firmą Przedsiębiorstwo Produkcji Handlu i Usług (...) z siedzibą w L., umowę o zarządzanie nieruchomością położoną przy ul. (...) w L.. Do obowiązków i uprawnień zarządcy należało m.in. prowadzenie rachunkowości, w tym rozliczanie oraz windykacja należności, rozliczanie zaliczek na utrzymanie nieruchomości wspólnej. Zakres uprawnień i obowiązków zarządzającego miał wynikać z przepisów ustawy o własności lokali z dnia 24 czerwca 1994 r., a czynności zwykłego zarządu podejmuje zarządzający samodzielnie. Właściciele lokali mieli uczestniczyć w kosztach zarządzania związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej płacąc zaliczki w wysokości przyjętej uchwałą właścicieli na dany okres. Na pokrycie tych kosztów właściciele mieli uiszczać opłaty miesięczne płatne z góry do 10-tego każdego miesiąca.

Pozwany nie płacił zaliczek na koszty utrzymania nieruchomości wspólnej. Powód informował pozwanego o wysokości zaliczek oraz wzywał go do ich zapłaty. Były też podejmowane uchwały w sprawie m.in. wysokości zaliczek.

W lokalu mieszkalnym przy ul. (...) na zlecenie R. P. były wykonywane prace związane z instalacją elektryczną. Na klatce schodowej została wykonana nowa instalacja i R. P. zlecił dokonanie przyłączenia do tej instalacji, zamontowanie skrzynki licznikowej. Prace te były wykonywane bez zgody Wspólnoty, wykonawca miał zatarg z pozostałymi mieszkańcami bloku, jak i osobą podającą się za zarządcę. Skrzynka wraz z instalacją została zdemontowana.

Wyrok ten zaskarżył M. P. w całości. Wniósł on o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości, zniesienie postępowania przed Sądem I instancji z powodu nieważności postępowania i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja nie jest zasadna.

Sąd Okręgowy w pełni podziela ustalenia i wywody poczynione przez Sąd Rejonowy.

Nie jest uzasadniony zarzut nieważności postępowania. Nieważność postępowania zachodzi w wypadkach wskazanych w art. 379 k.p.c. W tej sprawie nie zachodzi żadna z podstaw uzasadniających nieważność postępowania, w tym nie zachodzi podstawa z art. 379 pkt 5 k.p.c. Nie jest bowiem uzasadnione twierdzenie skarżącego, jakoby został pozbawiony możności obrony swych praw. Sąd Rejonowy trafnie i przekonująco uzasadnił, z jakiego powodu nie uwzględnił wniosku pełnomocnika pozwanego o odroczenie rozprawy wyznaczonej na dzień 19 grudnia 2011 r.

W myśl art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału. Sąd Rejonowy dokonując tej oceny nie naruszył reguł oznaczonych w powołanym tu unormowaniu, dającym wyraz obowiązywaniu zasady swobodnej oceny dowodów.

Cechą istotną swobodnej oceny dowodów jest ich bezstronna ocena (por. np. K. Piasecki, w: Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz do artykułów 1 - 505 ¹⁴ , pod red. K. Piaseckiego, Warszawa 2006, t. I, s. 1026). Takiej właśnie – tj. bezstronnej oceny – dokonał Sąd I instancji.

Wszechstronne rozważenie zebranego materiału oznacza uwzględnienie wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu oraz wszystkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych środków dowodowych, a mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności (por. W. Siedlecki, Realizacja zasady swobodnej oceny dowodów w polskim procesie cywilnym, NP 1966, nr 4, s. 20). Sąd Rejonowy wszechstronnie rozważył zebrany w tej sprawie materiał. Swoje twierdzenia Sąd I instancji przekonująco i należycie uzasadnił.

Już wobec powyższego apelacja podlega oddaleniu (art. 385 k.p.c.). O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie m.in. art. 102 k.p.c.

Sąd Okręgowy nie uwzględnił wniosku o odroczenie rozprawy w dniu 12 grudnia 2013 r. Nie uwzględniając tego wniosku Sąd Okręgowy miał na względzie zwłaszcza treść art. 214 § 1 k.p.c. i to, że rozprawa przed sądem drugiej instancji odbywa się bez względu na niestawiennictwo jednej lub obu stron (art. 376 k.p.c.).

Sąd Okręgowy – na rozprawie w dniu 12 grudnia 2013 r. – odrzucił wniosek o wyłączenie sędziów Sądu Okręgowego w Kaliszu. W myśl art. 53 ¹ k.p.c., ponowny wniosek o wyłączenie sędziego oparty na tych samych okolicznościach podlega odrzuceniu bez składania wyjaśnień przez sędziego, którego dotyczy; o odrzuceniu orzeka sąd rozpoznający sprawę. Na tejże rozprawie Sąd Okręgowy odrzucił też wniosek

o ustanowienie radcy prawnego z urzędu. Według art. 117 ² § 2 k.p.c., ponowny wniosek o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego, oparty na tych samych okolicznościach, podlega odrzuceniu. Na rozprawie w dniu 12 grudnia 2013 r. Sąd Okręgowy oddalił również wszystkie wnioski dowodowe złożone w postępowaniu apelacyjnym. Przedmiotem dowodu są jedynie fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.). Według art. 381 k.p.c. jest regułą, że sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji.

K., dnia 23 grudnia 2013 r.