Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 stycznia 2017 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Agnieszka Gutowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach : 22.09, 25.10, 22.11.2016 roku , 5.01.2017 roku sprawy, przeciwko T. P. s. A. i J. z domu J. ur. (...) w O.

obwinionego o to że:

W dniu 09.07.2015 roku o godzinie 14:03 w W. przy Al. (...), kierując pojazdem marki V. o nr rej. (...) z prędkością 75 km/h nie zastosował się do ograniczenia prędkości określonej znakiem drogowym B-33 "ograniczenia prędkości" do 50km/h, przekraczając dozwoloną prędkość o 25 km/h.

Tj. za wykroczenie z art. 92a KW.

orzeka

I.  Obwinionego T. P. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 92 a kw. wymierza karę grzywny w wysokości 200 ( dwieście) złotych.

II.  Zwalnia obwinionego od opłaty , koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt V W 3254/16

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 lipca 2015 r. o godzinie 14:03 w W. przy Al. (...) od strony ul. (...) do ul. (...) poruszał się pojazd marki V. o numerze rejestracyjnym (...). Kierujący pojazdem podczas jechał z prędkością 75 km/prędkość, przekraczając tym samym dozwoloną prędkość o 25 km/h, co zostało udokumentowane urządzeniem rejestrującym prędkość. Podjęte czynności wyjaśniające wykazały, że właścicielem wskazanego wyżej pojazdu jest T. P., w związku z czym Straż Miejska wezwała go następnie do wskazania kierującego pojazdem lub użytkownika pojazdu w wymienionym wyżej dniu. Obwiniony osobiście odebrał wezwanie, a odpowiadając na nie wypełnił oświadczenie z części B, w którym wskazał, że to on kierował pojazdem marki V. o numerze rejestracyjnym (...) w dniu 9 lipca 2015 r.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

1.  karty czynności – k. 1

2.  wezwań – k. 3, 4

3.  potwierdzenia odbioru – k. 6

4.  oświadczenia – k. 9

5.  dokumentacji zdjęciowej – k. 11

Obwiniony T. P. w toku postępowania wyjaśniającego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Obwiniony potwierdził, że wskazał siebie jako osobę, która prowadziła pojazd w przedmiotowym dniu. Wyjaśnił jednak, że nie zgodził się na przyjęcie proponowanej mu wówczas grzywny w drodze mandatu opiewającego na kwotę 250 złotych. W sprzeciwie od wyroku nakazowego niemalże powtórzył wyrażone wcześniej stanowisko, opierające się na stwierdzeniu, że wymierzona kara oraz obciążenie obwinionego kosztami postępowania jest rozstrzygnięciem zbyt surowym. T. P. przyznał się do przekroczenia prędkości i poruszania się w tempie 75 km/h. Podniósł jednakże, że jechał drogą (...) – pasmową, wylotową z W.. Dodał również że cała grupa samochodów poruszała się w ten sam sposób. Wobec przytoczonych argumentów, obwiniony zaproponował wymierzenie mu kary za popełnione wykroczenie w wysokości 50 złotych. Ponadto obwiniony wniósł o przesłuchanie go przed Sądem Rejonowym w Opolu. T. P. stawił się na przesłuchanie w ramach pomocy prawnej. Również przed Sądem obwiniony nie kwestionował faktu popełnienia przez niego wykroczenia polegającego na przekroczeniu prędkości. Dodał ponownie, że wszystkie samochody jechały z podobną prędkością, wyższą niż zalecana. Obwiniony przyznał, że przedmiotowe zdarzenie miało miejsce w terenie zabudowanym. Dodał też, że z lewej strony jezdni znajdowała się barierka odgradzająca oraz że nie było wówczas żadnych pieszych, wobec czego nie stworzył zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu. Dodał również, że poruszanie się przez niego z mniejszą prędkością nie wpłynęłoby w żaden sposób na sytuację panującą na drodze. W toku całego postępowania T. P. kilkukrotnie podkreślał, że jedyną kwestią, z którą się nie zgadza jest wysokość orzeczonej kary, która jego zdaniem była niewspółmiernie wysoka w stosunku do popełnionego wykroczenia.

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę T. P. w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

Sąd niemal w całości uznał za wiarygodne wyjaśnienia obwinionego. Przedstawiony przez obwinionego przebieg zdarzenia jest spójny i logiczny, a także zbieżny z zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

Bez znaczenia dla merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy były dywagacje obwinionego dotyczące poziomu bezpieczeństwa na drodze w momencie, w którym się po niej poruszał oraz potencjalnych skutków zmniejszenia przez niego prędkości. Również podnoszona okoliczność co do poruszania się w taki sam sposób całej grupy pojazdów nie jest przedmiotem niniejszego postępowania, wobec czego nie została uwzględniona przez Sąd.

W świetle wyjaśnień obwinionego, podkreślić należy, że wniosek o ukaranie jest pismem procesowym skierowanym do sądu, w którym określonej osobie przedstawiony jest konkretny zarzut popełnienia określonego wykroczenia, stanowiącym jednocześnie żądanie rozpoznania sprawy i ukarania tej osoby. Każdy wniosek zakreśla granice (ramy) podmiotowo – przedmiotowe przyszłego postępowania – tzn. co do osoby obwinionego i co do zarzucanego mu czynu. Tymi granicami sąd jest związany. Sąd nie może zatem rozszerzać postępowania o inne osoby, jeżeli nie skierowano przeciwko nim wniosku o ukaranie, nie może też rozszerzyć oskarżenia o inne czyny popełnione przez tego samego obwinionego, jeżeli nie zostały mu zarzucone we wniosku o ukaranie (D. T., Wniosek o ukaranie, S. 2014, s. 7-8). Wobec powyższego niezasadne jest zatem powoływanie się obwinionego na okoliczność, że wielu kierowców w przedmiotowym czasie i miejscu nie zastosowało się do obowiązującego ograniczenia prędkości - niniejsze postępowanie dotyczy bowiem tylko T. P.. Zatem wobec powyższego wszelkie okoliczności wykraczające poza przedmiot niniejszej sprawy nie mogą być w niej rozpoznane.

Zebrane w sprawie dowody w postaci dokumentów stanowiły wiarygodny dowód w sprawie, bowiem ich autentyczność ani prawdziwość treści nie budziły wątpliwości, nie były też kwestionowane przez strony. W związku z powyższym ustalić należało, iż stan faktyczny jest jasny i nie był sporny w sprawie. Wszystkie dowody potwierdziły wszakże sprawstwo obwinionego w zakresie zarzucanego mu czynu.

Obwinionemu T. P. zarzucono popełnienie wykroczenia z art. 92a kw.

Przedmiotem ochrony tegoż przepisu jest porządek na drodze, na której odbywa się ruch pojazdów i bezpieczeństwo w ruchu. Porządek ruchu, zabezpieczony należycie między innymi pod względem prędkości poruszania się pojazdów na drogach stanowi istotny warunek tego bezpieczeństwa. Strona przedmiotowa wykroczenia wskazanego w tym przepisie obejmuje każde naruszenie ograniczenia prędkości. Ograniczenie formalnie wynikające z ustawy Prawo o ruchu drogowym lub znaku drogowego wiąże bowiem wszystkich prowadzących pojazdami, za wyjątkiem pojazdów uprzywilejowanych.

Prowadzący pojazd nie może powoływać się na brak wiedzy o rodzaju znaku lub drogi, z którą łączy się dozwolona prędkość. Znaki są powszechnie dostępne. Kategorie dróg, z którymi łączy się dozwolona prędkość są ponadto określane w przepisach szczegółowych. W niniejszej sprawie na odcinku drogi, którą poruszał się obwiniony, w miejscu umieszczenia urządzenie rejestrującego prędkość obowiązywało ograniczenie prędkości określone w art. 20 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym dopuszczalna prędkość pojazdu na obszarze zabudowanym w godzinach 5:00-23:00 wynosi 50 km/h. Podmiotem wykroczenia może być każdy prowadzący pojazd, również ten, kto prowadzi pojazd bez wymaganych uprawnień. Strona podmiotowa czynu zakłada, co do zasady, umyślność. Nie jest jednak wykluczona nieumyślność, jeżeli w określonych warunkach prowadzący pojazd niedokładnie odczytał treść znaku drogowego.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu należało uznać obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, albowiem jego zachowanie wyczerpuje znamiona wykroczenia przewidzianego w art. 92a kw. W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości w zakresie winy T. P., która została udowodniona. Obwiniony jest osobą dorosłą, poczytalną i jako kierowca obowiązaną do znajomości i przestrzegania przepisów ruchu drogowego.

W niniejszej sprawie dywagacje obwinionego dotyczące poziomu bezpieczeństwa na drodze nie mają znaczenia, gdyż stanowią jedynie jego subiektywną ocenę zaistniałej sytuacji. Przedmiotem postępowania nie była również ocena prawidłowości poruszania się innych pojazdów znajdujących się na jezdni. Istotą sprawy było natomiast zachowywanie się T. P. na drodze zgodnie z przepisami i zasadami, do których stosowania obwiniony jest obowiązany.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. § 1 tegoż artykułu daje sądowi możliwość wymierzenia kary wedle swojego uznania, przy zachowaniu jednak granic przewidzianych ustawą. Sąd brał ponadto pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionego. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowanie obwinionego.

Wykroczenie wskazane w art. 92a kw zagrożone jest karą grzywny. Orzeczona wobec obwinionego kara grzywny w wysokości 200 zł zdaniem Sądu jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu obwinionego i stopnia jego zawinienia i stanowić będzie dolegliwość o charakterze represyjno - wychowawczym, zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez obwinionego porządku prawnego. Sąd jest zdania, iż poprzez orzeczenie względem obwinionego kary grzywny, zrealizowane zostaną tak cele prewencji indywidualnej, która ma na celu przede wszystkim powstrzymanie sprawcy od tego typu zachowań w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa. Dodać należy, iż w sytuacji, gdy maksymalna sankcja karna za powołane wyżej wykroczenie w związku z art. 24 § 1 kw wynosi 5.000 zł grzywny, kara 200 zł grzywny nie jest karą surową. Należy też wskazać, że wymierzanie kary łagodniejszej byłoby zupełnie nieadekwatne do stopnia naruszenia jakiego dopuścił się obwiniony.

Sąd ponadto zwolnił T. P. z ponoszenia kosztów postępowania.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.