Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lipca 2018 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA Edyta Gajgał

Sędziowie: SSA Jerzy Skorupka (spr.)

SSA Cezariusz Baćkowski

Protokolant: Paulina Pańczyk

przy udziale prokuratora Prokuratury Regionalnej Zbigniewa Jaworskiego

po rozpoznaniu w dniu 5 lipca 2018 r.

sprawy K. Ł. (1)

oskarżonej z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. i art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżoną

od wyroku Sądu Okręgowego w Legnicy

z dnia 21 lutego 2018 r. sygn. akt III K 104/17

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I części rozstrzygającej w ten sposób, że wymierzoną oskarżonej karę pozbawienia wolności obniża do 2 (dwóch) lat;

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od oskarżonej K. Ł. (1) 2320 zł kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym 2300 zł opłaty za obie instancje.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Legnicy wyrokiem z dnia 21 lutego 2018 r., III K 104/17 uznał K. Ł. (1) za winną popełnienia zarzuconego jej czynu z tym ustaleniem, że przyjął szkodę w łącznej wysokości 1.036.651,90 zł oraz wyeliminował sformułowanie „w tym w kwocie 977.514,65 zł” oraz sformułowanie „oraz w kwocie 54.342 zł na rzecz T. P.” i za to, na podstawie art. 284§2 KK w zw. z art. 294§1 KK w zw. z art. 11§3 KK w zw. z art. 12 KK wymierzył jej karę 4 lat pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33§1, 2 i 3 KK karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 50 zł każda. Na podstawie art. 46§1 KK sąd zobowiązał oskarżoną do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz (...) SA w W. 1.036.651,90 zł, a nadto orzekł przepadek dowodów rzeczowych i rozstrzygnął o kosztach postępowania.

Wyrok zaskarżyła obrończyni oskarżonej adw. K. Ł. (2) w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze, zarzucając rażącą niewspółmierność wymierzonej kary 4 lat pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania i przez to naruszenie dyrektyw wymiaru kary z art. 53 KK, nie rozłożenie obowiązku naprawienia szkody na raty na okres 10 lat oraz orzeczenie kary grzywny, gdy z okoliczności osobistych dotyczących oskarżonej wynika, że kara grzywny powinna być pominięta.

Podnosząc taki zarzut skarżąca wniosła o zmianę wyroku w zaskarżonej części przez wymierzenie oskarżonej kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na okres 3 lat, rozłożenie na raty na okres 10 lat kwoty 1.036.651,90 zł tytułem obowiązku naprawienia szkody.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu zażył, co następuje.

Apelacja okazała się zasadna jedynie w zakresie, w jakim kwestionuje wysokość kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonej. Sąd odwoławczy podzielając w tej kwestii argumenty przedstawione w środku odwoławczym, obniżył wymierzoną oskarżonej karę pozbawienia wolności do 2 lat. Nie ma jednak rzeczowych powodów do dalszego obniżenia wymierzonej oskarżonej kary i zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia jej wykonania. Byłoby to niezgodne z funkcją limitującą winy i sprowadzało dolegliwość karną do obowiązku naprawienia wyrządzonej szkody, mającego cywilistyczny charakter. Tymczasem stopień winy oskarżonej, stopień szkodliwości społecznej popełnionego przestępstwa oraz cele kary związane z prewencją ogólną nakazują wymierzenie kary kryminalnej, choć w wysokości niższej niż orzeczona przez sąd pierwszej instancji.

Sąd pierwszej instancji trafnie stwierdził, że za wymierzeniem oskarżonej bezwarunkowej kary pozbawienia wolności przemawiają następujące okoliczności: 1) łączny czas bezprawnego zachowania, w którym oskarżona przywłaszczała lokaty bankowe, 2) wysokość wyrządzonej szkody, 3) nieujawnienie przywłaszczonego mienia, 4) brak realnych działań zmierzających do naprawienia wyrządzonej szkody, 5) popełnienie po ujawnieniu wymienionego przestępstwa kolejnych przestępstw przeciwko mieniu. Dokonanie przez oskarżoną kilku przelewów na rzecz pokrzywdzonego banku tytułem naprawienia szkody, nie świadczy jeszcze o podjęciu przez nią rzeczywistej woli naprawienia szkody i podjęcia działań zmierzających do realnego zrekompensowania uszczerbku finansowego banku.

Z wymienionych względów sąd a quo zasadnie wymierzył oskarżonej karę grzywny, prawidłowo ustalając ilość stawek dziennych oraz ich wysokość. Oskarżona działała w cel osiągnięcia korzyści majątkowej i taką korzyść odniosła w niebagatelnej wysokości. Obok dolegliwości wynikającej z wykonania kary pozbawienia wolności, powinna też ponieść dolegliwość finansową. Okoliczności podane w apelacji nie zasługują zaś na uwzględnienie. Oskarżona, co prawda, werbalnie deklaruje brak majątku, ale dotychczasowy sposób życia i posiadanie pracy zarobkowej, temu przeczą.

Niezasadny jest zarzut nierozłożenia obowiązku naprawienia szkody na raty. Zważyć wszak należy, że obowiązek naprawienia szkody powstaje w momencie uprawomocnienia się wyroku. Jeżeli oskarżony tego obowiązku nie dopełni, popada w zwłokę, której konsekwencją jest naliczanie ustawowych odsetek za zwłokę. Zakreślenie przez sąd terminu do wykonania tego świadczenia nie ma podstawy w prawie cywilnym i stanowi przejaw nieuzasadnionego uprzywilejowania oskarżonego kosztem pokrzywdzonych (zob. wyr. SA Wrocławiu z dnia 12.04.2017 r., II AKa 58/17). Takie uprawnienia nie przyznają oskarżonemu również przepisy ogólne o zobowiązaniach, przepisy o wykonaniu zobowiązań oraz o czynach niedozwolonych.

Mając na względzie przedstawione argumenty, orzeczono, jak na wstępie.