Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Apelacja nie jest zasadna.

Wbrew stanowisku zaprezentowanemu przez skarżącego sąd pierwszej instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, które nie mogą być uważane za błędne, dowolne, sprzeczne z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego. W rozważaniach swych sąd ten nie pominął żadnego dowodu, każdy z nich omówił i w uzasadnieniu orzeczenia wskazał, które z tych dowodów i dlaczego uznał za wiarygodne, a którym i dlaczego przymiotu wiarygodności odmówił.

Zasadnie zatem przyjął za miarodajne dla odtworzenia przebiegu zdarzenia rozgrywającego się na terenie Aresztu Śledczego w P., będącego przedmiotem niniejszego postępowania, zeznania pokrzywdzonego M. S. (1) – niezmiennie i stanowczo w toku całego procesu opisującego wulgarne zachowanie oskarżonego względem jego osoby, podczas przeprowadzanej przez niego jako funkcjonariusza służby więziennej czynności służbowej polegającej na kontroli osobistej osadzonego powracającego z sądowych czynności procesowych oraz w trakcie następującego po tejże doprowadzania osadzonego do magazynu depozytowego.

W ocenie sądu odwoławczego brak jest racjonalnych podstaw do dyskalifikacji zeznań M. S. (1) z tej tylko przyczyny, że dowódca zmiany M. S. (2) przesłuchany na rozprawie głównej nie przypominał sobie czy był informowany przez wymienionego o niepoddaniu się przez oskarżonego pełnej kontroli osobistej. Sytuacja ta wcale nie oznacza, że pokrzywdzony twierdząc iż tak postąpił mijał się z prawdą i manipulował faktami. Nie można przecież tracić z pola widzenia upływu czasu ponad jednego roku od inkryminowanego czynu, który niewątpliwie zatarł ślady pamięciowe świadka, jak również wyraźnego stwierdzenia tego ostatniego, iż nie o wszystkich kłopotach związanych z oględzinami osób zatrzymanych musi być informowany.

Słusznie wskazał sąd merytoryczny na pozytywną weryfikację relacji M. S. (1) przez zeznania pracującego w tym samym czasie innego funkcjonariusza służby więziennej C. S., który jakkolwiek nie był naocznym obserwatorem zdarzenia to z relacji pokrzywdzonego kolegi powziął wiedzę o wulgarnym zachowaniu oskarżonego, mającego używać słów uznawanych powszechnie za obelżywe, o czym powiedział w toku przewodu sądowego nie artykułując wulgaryzmów.

W takim sposobie relacjonowania oskarżony nie może upatrywać sprzeczności zewnętrznej pomiędzy zeznaniami ww. i pokrzywdzonego, która w istocie nie ma miejsca, gdyż C. S. jest świadkiem ze słyszenia ( wiedzę o zdarzeniu posiada z opowieści a nie z własnej obserwacji ), co nie pozbawia jego zeznań wartości dowodowej, zważywszy na niezwłoczność pozyskanego przekazu w stosunku do zaistnienia zdarzenia.

Nie można też upatrywać motywacji do złośliwego pomawiania oskarżonego przez M. S. (1) w konflikcie tego ostatniego z funkcjonariuszami służby więziennej. Po pierwsze pokrzywdzony stanowczo zaprzeczył istnieniu takowego i wskazał na brak wiedzy o kierowaniu ewentualnych pisemnych skarg na jego osobę, a po wtóre pisanie skarg na innych pracowników aresztu nie może stawiać ich zeznań na przegranej pozycji przy ocenie ich mocy dowodowej.

Trafnie zatem przyjął sąd rejonowy, że pokrzywdzony nie miał żadnego powodu do pomawiania P. H. i wyjaśnienia oskarżonego na wiarę nie zasługują. .Jak wskazuje opinia sądowo psychiatryczna ( karta 85 – 88 akt ) ma on zaburzenia osobowości, zaś karta karna iż był kilkakrotnie karany za znieważenie funkcjonariusza, co zdaje się potwierdzać skłonność do inkryminowanych zachowań.

Wymierzona kara pozbawienia wolności w najniższym ustawowym wymiarze 1 miesiąca nie nosi cech rażącej surowości.

W tym stanie rzecz zaskarżony wyrok jako słuszny i odpowiadający prawu utrzymano w mocy.

Brak dochodów i majątku oraz odbywanie kary pozbawienia wolności w innej sprawie uzasadniało zwolnienie oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Koszty obrony z urzędu za postępowanie odwoławcze zasądzono na rzecz obrońcy na podstawie & 4 ust.3 i & 17 ust. 1 pkt. 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu Dz. U. 2016 poz. 1714.