Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: KIO 1638/17
WYROK
z dnia 22 sierpnia 2017 r.
Krajowa Izba Odwoławcza - w składzie:
Przewodniczący: Daniel Konicz
Protokolant: Mateusz Zientak
po rozpoznaniu na rozprawie 18 sierpnia 2017 r. w Warszawie odwołania wniesionego do
Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej 7 sierpnia 2017 r. przez Odwołującego – wykonawcę P.
U. K. „F.-B.” sp. z o.o. z siedzibą w K., w postępowaniu prowadzonym przez Zamawiającego
– Miasto i Gminę M., przy udziale Przystępującego po stronie Zamawiającego – wykonawcy
E.M. sp. j. z siedzibą w N.,
orzeka:
1. Uwzględnia odwołanie i nakazuje Zamawiającemu:
1.1. unieważnienie wyboru oferty najkorzystniejszej,
1.2. wykluczenie Przystępującego z postępowania o udzielenie zamówienia publicznego
na podstawie art. 24 ust. 1 pkt 16 i 17 Pzp,
1.3. ponowne badanie i ocenę pozostałych ofert.
2. Kosztami postępowania obciąża Zamawiającego i:
2.1. zalicza w poczet kosztów postępowania odwoławczego kwotę 15.000,00 zł
(słownie: piętnaście tysięcy złotych 00/100) uiszczoną przez Odwołującego tytułem
wpisu od odwołania,
2.2. zasądza od Zamawiającego na rzecz Odwołującego kwotę 18.600,00 zł
(słownie: osiemnaście tysięcy sześćset złotych 00/100) stanowiącą koszty
postępowania odwoławczego poniesione przez Odwołującego z tytułu wpisu od
odwołania i wynagrodzenia pełnomocnika.

Stosownie do art. 198a i 198b ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień
publicznych (Dz.U.2015.2164 j.t. ze zm.) na niniejszy wyrok – w terminie 7 dni od dnia jego

doręczenia – przysługuje skarga za pośrednictwem Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej do
Sądu Okręgowego w Kielcach.

Przewodniczący: ……………………………………….

Sygn. akt KIO 1638/17
Uzasadnienie
Miasto i Gmina M. (dalej: „Zamawiający”) prowadzi w trybie
przetargu nieograniczonego, na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r.
Prawo zamówień publicznych (Dz.U.2015.2164 j.t. ze zm.), zwanej dalej „Pzp”,
postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego pn.: „Odbiór i Zagospodarowanie
odpadów komunalnych z nieruchomości zamieszkałych na terenie Miasta i Gminy M. w
okresie od 1 lipca 2017 r. do 30 czerwca 2020 r.”, zwane dalej: „Postępowaniem”.
Wartość zamówienia przekracza kwoty określone w przepisach wykonawczych
wydanych na podstawie art. 11 ust. 8 Pzp.
Ogłoszenie o zamówieniu (dalej „Ogłoszenie”) zostało opublikowane
w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej 21 marca 2017 r. pod nr 2017/S 056-103754.
28 lipca 2017 r. Zamawiający poinformował wykonawców biorących udział
w Postępowaniu o wyborze oferty wykonawcy „E.” M. sp. j. z siedzibą w N. (dalej
„Wykonawca E.”), co zostało zaskarżone odwołaniem wniesionym do Prezesa Krajowej Izby
Odwoławczej (dalej „Izba”) 7 sierpnia 2017 r. przez wykonawcę Przedsiębiorstwo Usług
Komunalnych „F.-B.” sp. z o.o. z siedzibą w K. (dalej „Odwołujący”).
W odwołaniu zarzucono Zamawiającemu naruszenie:
1. art. 24 ust. 5 pkt 7 Pzp przez zaniechanie wykluczenia z Postępowania
Wykonawcy E, pomimo wydania wobec niego decyzji administracyjnej
o naruszeniu obowiązków wynikających z przepisów prawa ochrony środowiska
i wymierzeniu tą decyzją kary pieniężnej w wysokości 10.000 zł,
2. art. 24 ust. 1 pkt 16 Pzp przez zaniechanie wykluczenia z Postępowania
Wykonawcy E, która w wyniku zamierzonego działania lub rażącego niedbalstwa
wprowadziła Zamawiającego w błąd przy przedstawianiu informacji, że nie podlega
wykluczeniu z Postępowania oraz zataiła informacje w tym zakresie,
3. art. 24 ust. 1 pkt 17 Pzp przez zaniechanie wykluczenia z Postępowania
Wykonawcy E., który w wyniku lekkomyślności oraz niedbalstwa
przedstawiła informacje wprowadzające w błąd Zamawiającego, mające istotny
wpływ na decyzje podejmowane przez Zamawiającego w Postępowaniu,
4. art. 26 ust. 3 Pzp przez jego wadliwe zastosowanie i wezwanie na jego podstawie
Wykonawcy E. do ponownego złożenia Jednolitego Europejskiego

Dokumentu Zamówienia (dalej: „JEDZ”), celem umożliwienia temu wykonawcy
skorzystania z instytucji tzw. samooczyszczenia oraz konwalidacji zawartych
w treści tego dokumentu nieprawdziwych informacji w zakresie braku podstaw do
wykluczenia z Postępowania,
5. art. 24 ust. 8 Pzp przez zastosowanie procedury tzw. samooczyszczenia
w odniesieniu do Wykonawcy E w sytuacji, w której skorzystanie z jej
dobrodziejstwa warunkowane jest złożeniem przez wykonawcę stosownego
zastrzeżenia najpóźniej w treści JEDZ.
Odwołujący wniósł o uwzględnienie odwołania i nakazanie Zamawiającemu:
1. unieważnienia czynności badania i oceny ofert, a następnie jej powtórzenia,
2. wykluczenia z Postępowania Wykonawcy E.,
3. uznania za najkorzystniejszą oferty złożonej przez Odwołującego.
Odwołujący posiada interes w złożeniu odwołania w rozumieniu art. 179 ust. 1 Pzp.
Zaniechanie wykluczenia z Postępowania Wykonawcy E. w sposób bezpośredni pozbawia
Odwołującego uzyskania zamówienia i skutkuje powstaniem szkody po jego stronie.
1. Zarzut naruszenia art. 24 ust. 5 pkt 7 Pzp
W pkt 10 SIWZ Zamawiający wskazał: „[…]Z postępowania o udzielenie zamówienia
wyklucza się wykonawców w przypadku nie potwierdzenia spełnienia warunków udziału
w postępowaniu określonych w pkt. 9.4 oraz w przypadku nie wykazania braku podstaw do
wykluczenia określonego w pkt 9.4.4 – 9.4.6[…]”.
Stosownie do pkt 9.4.4 lit. j) SIWZ: „w celu wykazania braku podstaw do wykluczenia
z postępowania o udzielenie zamówienia, wykonawca złoży oświadczenie o braku podstaw
wykluczenia (jednolity dokument) oraz przedłoży na wezwanie Zamawiającego następujące
dokumenty i oświadczenia: „[…]Oświadczenia, że w stosunku do Wykonawcy, którego
reprezentuję nie wydano ostatecznej decyzji administracyjnej o naruszeniu obowiązków
wynikających z prawa pracy, prawa ochrony środowiska lub przepisów o zabezpieczeniu
społecznym w zakresie określonym przez Zamawiającego na podstawie art. 24 ust 5 pkt 7
PZP[…]”.
Tożsame warunki wskazane zostały w treści ogłoszeniu o zamówieniu (Sekcja VI.3
litera j).
Z powyższego wynika, że jedną z przesłanek wykluczenia z Postępowania stanowił
art. 24 ust. 5 pkt 7 Pzp.

Odwołujący wskazał, że Wykonawca E. złożył w treści załączonego do oferty JEDZ
(str. 10-11) następujące oświadczenia:
„[…]
− wedle własnej wiedzy, nie naruszył swoich obowiązków w dziedzinie prawa
środowiska, prawa socjalnego i prawa pracy w związku z powyższym nie ma
potrzeby wykazywania środków w celu wykazania swojej rzetelności pomimo
istnienia odpowiedniej podstawy wykluczenia („samooczyszczenie”)
(…)
− potwierdza, że nie jest winna poważnego wprowadzenia w błąd przy dostarczaniu
informacji wymaganych do weryfikacji braku podstaw do wykluczenia oraz nie zataiła
tych informacji względem Zamawiającego,
[…]”.
Ponadto, Wykonawca E. złożył na wezwanie Zamawiającego w trybie art. 26 ust. 1
Pzp (1) oświadczenie z 26 kwietnia 2017 r. dotyczące niewydania wobec spółki ostatecznej
decyzji administracyjnej o naruszeniu obowiązków wynikających z przepisów prawa ochrony
środowiska oraz (2) oświadczenie o braku podstaw wykluczenia, gdzie w tiret 5 powtórzył
oświadczenie o braku wydania ostatecznej decyzji administracyjnej o naruszeniu
obowiązków wynikających z przepisów prawa ochrony środowiska.
Tymczasem, stosownie do decyzji administracyjnej z dnia 9 stycznia 2013 r.
(znak: IL.7062.71.5.2013) wydanej przez Świętokrzyskiego Wojewódzkiego Inspektora
Ochrony Środowiska, na Wykonawcę E. nałożona została kara pieniężna w wysokości
10.000 zł za naruszenie przepisów prawa ochrony środowiska. Decyzja organu wyższej
instancji, wydana na skutek odwołania od ww. decyzji wniesionego przez Wykonawcę E,
wydana została z kolei 4 stycznia 2017 r. Od decyzji organu wyższej instancji nie została
wniesiona skarga administracyjna.
Odwołujący wyjaśnił, że w treści odwołania z dnia 29 maja 2017 r. złożonego na
pierwotną czynność badania i oceny ofert sformułował zarzuty naruszenia art. 24 ust. 5 pkt 7
Pzp oraz art. 24 ust. 1 pkt 16 i 17 Pzp w związku z zaniechaniem wykluczenia Wykonawcy E
z Postępowania. Jak wynika z wyroku Izby z 21 czerwca 2017 r, sygn. akt KIO 1087/17 Izba
częściowo uwzględniła zarzut naruszenia art. 24 ust. 5 pkt 7 Pzp i nakazała wezwanie
Wykonawcy E do udzielenia wyjaśnień, czy i kiedy decyzja administracyjna z 9 stycznia
2013 r. stała się ostateczna. Jednocześnie, w odniesieniu do zarzutów naruszenia art. 24
ust. 1 pkt 16 i 17 ustawy Pzp Izba uznała je za przedwczesne.

W odpowiedzi na wezwanie ze strony Zamawiającego, podjęte w celu wykonania ww.
wyroku, Wykonawca E. w piśmie z 11 lipca 2017 r. wskazała\, że decyzja z 9 stycznia 2013
r. stała się ostateczna w dniu 4 stycznia 2017 r. Tym samym potwierdził okoliczność, że nie
upłynęły 3 lata od dnia, w którym decyzja ta stała się ostateczna (art. 24 ust. 7 pkt 2 Pzp).
2. Zarzut naruszenia art. 24 ust. 1 pkt 16 i 17 Pzp
Stosownie do treści art. 24 ust. 1 pkt 17 Pzp z postępowania o udzielenie zamówienia
publicznego wyklucza się wykonawcę, który w wyniku lekkomyślności lub niedbalstwa
przedstawił informacje wprowadzające w błąd zamawiającego, mogące mieć istotny wpływ
na decyzje podejmowane przez zamawiającego w postępowaniu o udzielenie zamówienia.
Jak zostało już powyżej podniesione, w treści załączonego do oferty JEDZ
Wykonawca E. złożył oświadczenia, że wedle jego wiedzy nie naruszył swoich obowiązków
w dziedzinie prawa środowiska, itd. oraz że nie jest winny poważnego wprowadzenia w błąd
przy dostarczaniu informacji wymaganych do weryfikacji braku podstaw do wykluczenia
i nie zataił tych informacji względem Zamawiającego.
Z powyższego wynika, że składając w dniu 25 kwietnia 2017 r. ofertę, mając pełną
świadomość co do okoliczności i skutków wydania wobec niej decyzji administracyjnej z dnia
9 stycznia 2013 r., Wykonawca E. złożył nieprawdziwe informacje dotyczące okoliczności
związanych z istnieniem wobec niego przesłanki wykluczenia, o której mowa w art. 24 ust. 5
pkt 7 Pzp. Następnie powtórnie złożył nieprawdziwe informacje składając w trybie art. 26
ust. 1 Pzp dokumenty i oświadczenia potwierdzające brak podstaw do wykluczenia.
Nie wymaga dowodu okoliczność, w której podanie przez Wykonawcę E.
nieprawdziwych informacji w zakresie przesłanki wykluczenia z art. 24 ust. 5 pkt 7 Pzp
nastąpiło co najmniej w wyniku lekkomyślności lub niedbalstwa. Podanie tych informacji
miało z kolei istotny wpływ na wynik Postępowania, skoro oferta Wykonawcy E została
uznana za najkorzystniejszą.
Następnie Odwołujący stwierdził, że stosownie do treści art. 24 ust. 5 pkt 16 Pzp
z postępowania o udzielenie zamówienia publicznego wyklucza się wykonawcę,
który w wyniku zamierzonego działania lub rażącego niedbalstwa wprowadził
zamawiającego w błąd przy przedstawieniu informacji, że nie podlega wykluczeniu, spełnia
warunki udziału w postępowaniu lub obiektywne i niedyskryminacyjne kryteria, zwane dalej
„kryteriami selekcji”, lub który zataił te informacje lub nie jest w stanie przedstawić
wymaganych dokumentów.

Uwzględniając wskazane powyżej okoliczności zasadne jest przyjęcie, że podanie
przez Wykonawcę E. nieprawdziwych informacji dotyczących przesłanki wykluczenia z art.
24 ust. 5 pkt 7 Pzp miało charakter zamierzonego działania lub co najmniej rażącego
niedbalstwa. Brak jest bowiem jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że Wykonawca E. nie był
świadom istnienia przedmiotowej decyzji, a jeżeli by tak było, to świadczyłoby to wręcz
o jego rażącym niedbalstwie. Skoro, jak choćby wynika z ponownie złożonego przez
Wykonawcę E. JEDZ, podjął on natychmiast po uprawomocnieniu się decyzji z dnia
9 stycznia 2013 r. szereg działań naprawczych, to nie sposób przyjąć, że nie miał ona
wiedzy, co do istnienia tej decyzji. Znamienne jest ponadto, że Wykonawca E. zapewniał
Zamawiającego o braku wydania przedmiotowej decyzji zarówno w treści JEDZ, jak również
w treści jednoznacznego oświadczenia składanego w odpowiedzi na wezwanie z art. 26
ust. 1 Pzp. Podanie nieprawdziwej informacji nastąpiło zatem dwukrotnie w różnych
momentach, najpierw w treści JEDZ, a następnie w treści dokumentów składanych na
podstawie art. 26 ust. 1 Pzp. Nie można w tych okolicznościach tłumaczyć działania
wykonawcy, jako spowodowanego np. niewiedzą pracownika składającego ofertę.
3. Zarzut naruszenia art. 24 ust. 6 oraz 26 ust. 3 Pzp
W wyroku KIO w sprawie o sygn. akt KIO 1087/17, Izba nakazała Zamawiającemu
wezwanie Wykonawcy E. do podania informacji, kiedy decyzja z dnia 9 stycznia 2013 r.
stała się ostateczna. Równocześnie, w treści tego orzeczenia Izba w sposób jednoznaczny
określiła konsekwencje prawne ewentualnego potwierdzenia się, że nie upłynęły 3 lata od
dnia, w którym ww. decyzja stała się ostateczna.
Z powyższego wynika, że w okolicznościach potwierdzenia się, że nie upłynęły 3 lata
od dnia, w którym decyzja z 9 stycznia 2013 r. stała się ostateczna,
Zamawiający zobowiązany był wykluczyć Wykonawcę E. z Postępowania. Jak zostało już
bowiem uprzednio wskazane nie złożył on stosownego zastrzeżenia w zakresie procedury
samooczyszczenia zarówno w treści JEDZ, jak i w treści dokumentów złożonych na
podstawie art. 26 ust. 1 Pzp.
Tymczasem, wbrew zapadłemu orzeczeniu oraz z rażącym naruszeniem Pzp,
Zamawiający wezwał Wykonawcę E., w trybie art. 26 ust. 3 Pzp, do uzupełnienia JEDZ
celem umożliwienia mu skorzystania z instytucji „samooczyszczenia”, co Zamawiający
wprost przyznał w treści wezwania z dnia 18 lipca 2017 r. Zamawiający w sposób całkowicie
dowolny stwierdził w piśmie z 27 lipca 2017 r., jakoby: „[...]wyrok izby nie wskazał w sposób
jednoznaczny na brak możliwości wezwania do uzupełnienia JEDZ i złożenia wyjaśnień
w zakresie samooczyszczenia[…]”. Izba jednoznacznie stwierdziła, że możliwość

skorzystania z procedury samooczyszczenia jest warunkowana złożeniem stosownego
oświadczenia w JEDZ, albo najpóźniej wraz z dokumentami złożonymi na wezwanie w trybie
art. 26 ust. 1 Pzp. Wykonawca E. nie tylko nie złożył stosownego oświadczenia w JEDZ,
ale również w składanych następnie w trybie art. 26 ust. 1 Pzp dokumentach. Przepis art. 26
ust. 3 Pzp, wbrew decyzji Zamawiającego, nie stanowi podstawy do poprawienia uprzednio
złożonych przez Wykonawcę E. dokumentów i oświadczeń, w których zawarte były
nieprawdziwe informacje zarówno w zakresie braku potrzeby skorzystania przez tego
wykonawcę z procedury samooczyszczenia, jak i braku podstaw do jego wykluczenia
z Postępowania.
Należy ponadto przypomnieć, że w omawianym wyroku Izba wskazała, że zasadność
zarzutu naruszenia art. 24 ust. 1 pkt 16 i 17 Pzp będzie mogła zostać rozpoznana po
potwierdzeniu się, iż nie upłynęły 3 lata od dnia, w którym decyzja z dnia 9 stycznia 2013 r.
stała się ostateczna. W obecnej sytuacji konieczne jest wykluczenie Wykonawcy E na
podstawie art. 24 ust. 1 pkt 16 i 17 Pzp z powodu podania w JEDZ oraz dokumentach
złożonych w trybie art. 26 ust. 1 Pzp nieprawdziwych informacji. Wykluczenie na tej
podstawie nie może zostać konwalidowane przez wezwanie Wykonawcy E, w trybie art. 26
ust. 3 Pzp, do ponownego złożenia dokumentów, z których usunięte zostałyby nieprawdziwe
informacje. Tymczasem Zamawiający dokonał takiej czynności, czym umożliwił
Wykonawcy E usunięcie nieprawdziwych informacji.
Na rozprawie Zamawiający wniósł o oddalenie odwołania.
Argumentował, że Przystępujący nie miał potrzeby wprowadzania go w błąd, jako że
wzorowo przeprowadził procedurę samooczyszczenia. Podkreślił również, że mając na
względzie dobro Postępowania i różnicę w cenie ofert Odwołującego i Przystępującego
umożliwił Wykonawcy E uzupełnienie JEDZ, w tym przedstawienie dowodów na
samooczyszczenie, co nie narusza przepisów Pzp i znajduje potwierdzenie w orzecznictwie
Izby.
Do postępowania odwoławczego, po stronie Zamawiającego, przystąpienie zgłosił
Wykonawca E, wnosząc o oddalenie odwołania. Izba, wobec spełniania przez ww.
(dalej również „Przystępujący”) przesłanek z art. 185 ust. 2 Pzp, dopuściła Wykonawcę E. do
udziału w postępowaniu odwoławczym w charakterze przystępującego po stronie
Zamawiającego.
W piśmie procesowym z 17 sierpnia 2017 r. Przystępujący wniósł o:
1. oddalenie odwołania w zakresie zarzutów nr 1, 4 i 5 odwołania, tj. zarzutów
naruszenia art. 24 ust. 5 pkt 7, art. 26 ust. 3 oraz art. 24 ust. 8 Pzp,

2. odrzucenie odwołania w zakresie zarzutów nr 2 i 3, tj. zarzutów naruszenia art.
24 ust. 1 pkt 16 i 17 Pzp ze względu na art. 189 ust. 3 pkt 3 i 4 Pzp.
W przypadku, gdy Izba nie uwzględni żądania, o którym mowa w pkt 2,
Przystępujący wniósł o oddalenie odwołania w całości.
Odnosząc się do zarzutu nr 1, tj. zarzutu naruszenia art. 24 ust. 5 pkt 7 Pzp przez
zaniechanie wykluczenia Przystępującego z Postępowania ze względu na wydanie wobec
niego decyzji administracyjnej o naruszeniu obowiązków wynikających z przepisów prawa
ochrony środowiska i wymierzeniu decyzją kary pieniężnej w wysokości 10.000 zł,
Przystępujący stwierdził, że zarzut ten jest niezasadny.
Odwołujący w uzasadnieniu podnoszonego zarzutu wskazuje, że w pierwotnie
złożonym JEDZ Przystępujący złożył oświadczenie, że wedle własnej wiedzy, nie naruszył
swoich obowiązków w dziedzinie prawa środowiska, co dodatkowo potwierdził
oświadczeniem złożonym na wezwanie na podstawie art. 26 ust. 1 Pzp. Tymczasem,
jak przypomina Odwołujący, w rzeczywistości wobec Przystępującego została wydana
decyzja Świętokrzyskiego Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia 9 stycznia
2013 r. (znak: IK.7062.71.5.2013) nakładająca karę pieniężną w wysokości 10.000 zł za
naruszenie przepisów prawa ochrony środowiska, która została podtrzymana przez decyzję
Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia 4 stycznia 2017 r.
(znak: (…)). Przedmiotowa decyzja stała się ostateczna.
Odwołujący wskazał, że okoliczności zostały wyjaśnione przez Przystępującego
w piśmie z dnia 11 lipca 2017 r., potwierdzając datę ostateczności decyzji, co rzekomo ma
prowadzić do wniosku, że wobec Przystępującego zaktualizowała się przesłanka
wykluczenia z Postępowania, o której mowa w art. 24 ust. 5 pkt 7 Pzp. W ocenie
Odwołującego, skoro na Przystępującego w ciągu ostatnich 3 lat została nałożona kara
pieniężna w drodze decyzji administracyjnej przekraczająca kwotę 3.000 zł, to w związku
z powyższym Przystępujący powinien zostać wykluczony z postępowania na podstawie
art. 24 ust. 5 pkt 7 Pzp.
Wykonawca E. podkreślił, że Odwołujący formułując i uzasadniając przedmiotowy
zarzut zupełnie pomija okoliczność złożenia przez Przystępującego poprawionego
dokumentu JEDZ w dniu 24 lipca 2017 r. w zakresie informacji dotyczących podstaw do
wykluczenia oraz złożonych wraz z uzupełnionym JEDZ dowodów potwierdzających
przeprowadzenie szeregu działań zmierzających do tzw. samooczyszczenia się przez
wykonawcę.

Analizując uzasadnienie zarzutu Wykonawca E. stwierdził, że Odwołujący powołuje
się na te same okoliczności, które były przedmiotem rozstrzygnięcia przez Izbę
w postępowaniu o sygn. akt KIO 1087/17, tj. fakt złożenia w pierwotnym JEDZ oświadczenia
o braku podstaw do wykluczenia, w tym w zakresie przesłanki określonej w art. 24 ust. 5 pkt
7 Pzp oraz okoliczność wydania decyzji nakładającej na Przystępującego karę pieniężną
w wysokości 10.000 zł za naruszenie przepisów prawa ochrony środowiska.
Dodatkowo Odwołujący przywołuje okoliczność złożenia przez Przystępującego wyjaśnień
w dniu 11 lipca 2017 r. w zakresie ostateczności decyzji GIOS z dnia 4 stycznia 2017 r.,
co powoduje, że zarzut naruszenia art. 24 ust. 5 pkt 7 ustawy Pzp przez zaniechanie
wykluczenia Przystępującego aktualizuje się i przestaje być przedwczesny.
Mimo wszystko, Odwołujący konsekwentnie pomija okoliczność złożenia dowodów
oraz wyjaśnień w zakresie samooczyszczenia Przystępującego, które uznał Zamawiający.
Co więcej, nie kwestionuje złożonych przez Przystępującego wyjaśnień oraz dowodów,
co pozwala na stwierdzenie, że w ocenie Odwołującego dokonane przez Przystępującego
samooczyszczenie było skuteczne, a podjęte przez niego środki były wystarczające do
wykazania jego rzetelności. Odwołujący nie zarzuca również Zamawiającemu nieprawidłowej
oceny złożonych wyjaśnień i dowodów dotyczących self-cleaningu Przystępującego.
Podstawą wykluczenia Przystępującego, w ocenie Odwołującego, jest sam fakt wystąpienia
okoliczności nałożenia na niego kary środowiskowej w wysokości 10.000 złotych decyzją
administracyjną, która stała się ostateczna w 2017 r.
Przy dokonywaniu oceny podniesionego zarzutu, należy mieć na uwadze art. 180
ust. 3 Pzp, z którego wynika brak możliwości modyfikowania zarzutów na dalszym etapie
postępowania odwoławczego oraz ograniczenie rozpatrywania sporu przez Izbę w zakresie
granic postawionych zarzutów. To prowadzi do wniosku, że Odwołujący zarzuca
Zamawiającemu zaniechanie wykluczenia Przystępującego tylko ze względu na
potwierdzenie się informacji o dacie uzyskania ostateczności decyzji środowiskowej,
a pomija samą kwestię dokonanego przez Przystępującego samooczyszczenia. Zatem Izba
powinna rozpatrywać wskazany spór w granicach określonych przez Odwołującego, on sam
zaś na dalszym etapie postępowania odwoławczego nie będzie mógł rozszerzyć swoich
zarzutów o dokonanie ewentualnej nieprawidłowej oceny przez Zamawiającego złożonych
wyjaśnień i dowodów w zakresie self-cleaningu.
Przystępujący stoi na stanowisku, że choć decyzja Głównego Inspektora
Ochrony Środowiska z dnia 4 stycznia 2017 r., potwierdzająca słuszność nałożenia na niego
kary pieniężnej, stała się ostateczna w dacie jej podpisania, to fakt złożenia przez niego
uzupełnionego oświadczenia w JEDZ, jak również wyjaśnień i dowodów potwierdzających

dokonanie samooczyszczenia, niweluje wystąpienie przesłanki do wykluczenia określonej
w art. 24 ust. 5 pkt 7 Pzp. Zamawiający uznał złożone wyjaśnienia i dowody za
wystarczające, dokonana przez niego ocena nie została w żaden sposób zakwestionowana,
w związku z powyższym, Przystępujący stwierdza, że czynność wyboru najkorzystniejszej
oferty została dokonana w sposób prawidłowy, a zarzut podniesiony przez Odwołującego
jest bezzasadny.
Odnosząc się do zarzutów nr 2 i 3, tj. zarzutów naruszenia art. 24 ust. 1 pkt 16 i 17
Pzp przez zaniechanie wykluczenia Przystępującego z Postępowania ze względu na
wprowadzenie Zamawiającego w błąd w zakresie informacji dotyczących braku podstaw do
wykluczenia, co mogło mieć wpływ na decyzje podejmowane przez Zamawiającego
w Postępowaniu, Wykonawca E. wskazał, że przedmiotowe zarzuty nie powinny być
rozpatrywane, gdyż podlegają odrzuceniu na podstawie art. 189 ust. 1 pkt 3 i 4 Pzp.
Zostały one wniesione po terminie, jak również Odwołujący powołuje się na okoliczności,
które były przedmiotem rozstrzygnięcia przez Izbę w postępowaniu o sygn. akt KIO 1087/17
dotyczącego tego samego postępowania o udzielenie zamówienia, wniesionego przez tego
samego odwołującego.
Przystępujący wyjaśnił, że w odwołaniu złożonym w dniu 29 maja 2017 r.,
Odwołujący podniósł zarzut naruszenia art. 24 ust. 1 pkt 16 i 17 Pzp
„[…]poprzez zaniechanie wykluczenia z postępowania firmy E. pomimo wprowadzenia
Zamawiającego w błąd przy przedstawieniu informacji o spełnieniu warunków udziału
w postępowaniu i braku podstaw do wykluczenia[…]” (str. 2 odwołania z 29 maja 2017 r.).
W uzasadnieniu faktycznym zarzutu, Odwołujący wskazał, że Przystępujący złożył w treści
JEDZ oświadczenie, że nie występują wobec niej przesłanki wykluczenia z postępowania
określone w art. 24 ust. 5 pkt 7 Pzp, pomimo że „[…]w okresie ostatnich 3 lat,
wydana została ostateczna decyzja administracyjna o naruszeniu obowiązków wynikających
z przepisów prawa ochrony środowiska, za co została wymierzona kara pieniężna nie niższa
niż 3 000 zł[…] (str. 5 ww. odwołania).
Analiza treści przedmiotowego odwołania wskazuje, że Odwołujący ponownie
podnosi tożsamy zarzut wraz z tym samym wnioskiem oraz uzasadnieniem faktycznym.
Odwołujący po raz kolejny przedstawia te same okoliczności faktyczne, które były
przedmiotem rozpatrywania przez Izbę w poprzednim postępowaniu odwoławczym i które
stanowią uzasadnienie dla zarzutów naruszenia art. 24 ust. 1 pkt 16 i 17 Pzp, tj. złożenie
przez Wykonawcę E. w JEDZ oświadczenia, że nie naruszył swoich obowiązków w
dziedzinie prawa środowiska, a co za tym idzie, że nie podlega wykluczeniu na podstawie
art. 24 ust. 5 pkt 7 Pzp, pomimo wydanej decyzji administracyjnej nakładającej na niego karę

pieniężną powyżej 3.000 zł. Odwołujący nawet nie uzasadnia w odwołaniu, z jakich przyczyn
podaje ponownie te same okoliczności na potwierdzenie swoich zarzutów, nie podaje
również nowych okoliczności zaistniałych w postępowaniu, które uzasadniałyby powtórzenie
tych samych zarzutów. Mając na uwadze powyższe, zarzuty naruszenia art. 24 ust. 3 pkt 16 i
17 Pzp nie mogą zostać uwzględnione, ponieważ dotyczą okoliczności stanowiących
przedmiot poprzedniego postępowania odwoławczego (Izba oddaliła zarzut, str. 12 wyroku w
sprawie o sygn. akt KIO 1087/17).
Jednocześnie, przedmiotowe zarzuty należy uznać również za wniesione po terminie.
Odwołujący, podobnie jak w przypadku pierwszego z omówionych zarzutów, pomija zupełnie
okoliczność uzupełnienia przez Przystępującego dokumentu JEDZ w zakresie oświadczenia
o nie podleganiu wykluczeniu z Postępowania i dokonaniu przez niego samooczyszczenia
przez złożenie wyjaśnień i dowodów. Bynajmniej Odwołujący nie zarzuca również
Przystępującemu wprowadzenia Zamawiającego w błąd przez złożenie nieprawdziwych
wyjaśnień i dowodów w zakresie self-cleaning. Podstawą faktyczną zarzutu Odwołującego
jest natomiast oświadczenie Przystępującego złożone pierwotnie w JEDZ, przed jego
uzupełnieniem w dacie 24 lipca 2017 r. Powyższe oznacza, że Odwołujący kwestionuje
oświadczenie złożone przez Przystępującego w Postępowaniu, które było w dacie złożenia
odwołania już nieaktualne. Zostało bowiem zastąpione nowym, uzupełnionym JEDZ,
w którym Przystępujący wskazał, że występuje wobec niego przesłanka wykluczenia
określona w art. 24 ust. 5 pkt 7 Pzp, jednakże dokonał on szereg działań potwierdzających
jego rzetelność, zgodnie z art. 24 ust. 8 Pzp. Warto przypomnieć, że w chwili uzupełnienia
wadliwego dokumentu w procedurze na podstawie art. 26 ust. 3 Pzp, dotychczasowy
dokument nie jest brany pod uwagę, a zastępuje go dokument uzupełniany. W tym
przypadku oznaczało to, że wiążącym dla Zamawiającego i Przystępującego był uzupełniony
JEDZ zawierający oświadczenie o podleganiu wykluczeniu i podjęciu działań w kierunku
samooczyszczenia, zaś dotychczasowe oświadczenia Wykonawcy E w tym zakresie stały
się nieaktualne.
Mając na uwadze powyższe, jak również wyżej prezentowane uwagi dotyczące treści
zarzutów oraz zakazu ich modyfikowania, należy stwierdzić, że przedmiotowe zarzuty
zostały wniesione po terminie, ponieważ dotyczą okoliczności, które w momencie wniesienia
odwołania nie miały miejsca. Odwołujący powołuje się na oświadczenie złożone przez
Przystępującego w JEDZ, pomijając okoliczność uzupełnienia i dokonania zmiany w tym
oświadczeniu. Tym samym, zarzut ten jest nie tylko bezprzedmiotowy, ponieważ dotyczy
nieaktualnego oświadczenia w JEDZ, ale przede wszystkim został wniesiony po terminie.

Niezależnie od przesłanek odrzucenia występujących wobec przedmiotowych
zarzutów, Przystępujący stwierdził, że zarzuty naruszenia art. 24 ust. 1 pkt 16 i 17 Pzp są
bezzasadne i podlegają oddaleniu.
Po pierwsze, zarzuty naruszenia art. 24 ust. 1 pkt 16 i 17 Pzp są bezprzedmiotowe,
ponieważ dotyczą oświadczenia złożonego przez Przystępującego w JEDZ, które zostało
uzupełnione w ramach przewidzianej w ustawie procedury na podstawie art. 26 ust. 3 Pzp.
Po drugie, Odwołujący zarzuca Przystępującemu wprowadzenie Zamawiającego
w błąd i podanie informacji, iż nie podlega wykluczeniu na podstawie art. 24 ust. 5 pkt 7 Pzp,
choć w okresie ostatnich 3 lat została wobec niego wydana decyzja administracyjna
nakładająca karę pieniężną przekraczającą 3.000 zł. Jednakże Odwołujący zupełnie pomija
fakt, że Wykonawca E. w toku Postępowania przyznał oraz szczegółowo wyjaśnił
okoliczności związane z nałożoną na niego karą pieniężną, jak również przedstawił dowody
(wyjaśnienia z dnia 31 lipca 2017 r. oraz uzupełniony JEDZ z dnia 24 lipca 2017 r.).
Nie można zatem uznać, że Przystępujący wprowadził Zamawiającego w błąd,
skoro przedstawił prawdziwe informacje, co więcej, potwierdzone dowodami. Nie można
w ostateczności uznać, że oświadczenie złożone przez Przystępującego pierwotnie w JEDZ,
tj. że nie podlega podstawom do wykluczenia, w tym określonej w art. 24 ust. 5 pkt 7 Pzp,
miało wpływ na wynik Postępowania, ponieważ Przystępujący oświadczenie to zmienił,
uzupełnił i przedstawił dodatkowo dowody potwierdzające podjęcie działań zmierzających do
samooczyszczenia. Z całą pewnością należy stwierdzić, iż pierwotnie złożone oświadczenie
w JEDZ nie stanowiło podstawy oceny Przystępującego i nie miało wpływu na wybór jego
oferty jako najkorzystniejszej, ponieważ zostało zastąpione nowym oświadczeniem złożonym
w JEDZ oraz nowymi wyjaśnieniami. Zamawiający dokonując ponownie wyboru oferty
Przystępującego miał pełną świadomość, że została wydana wobec niego decyzja
administracyjna Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia 4 stycznia 2017 r.,
która stała się ostateczna w chwili jej podpisania, i która nakładała na niego karę pieniężną
w wysokości 10.000 zł za naruszenie przepisów prawa ochrony środowiska.
Jednocześnie Zamawiający miał pełną wiedzę na temat działań podjętych przez
Przystępującego w celu potwierdzenia jego rzetelności oraz podjętych w przedsiębiorstwie
środków naprawczych zapobiegających przyszłym naruszeniom.
Nie można również przyznać Odwołującemu racji w zakresie oceny zamiarów
Przystępującego przy składaniu oświadczeń w JEDZ. Odwołujący stwierdził, jakoby
Wykonawca E. z pełną świadomością wprowadził Zamawiającego w błąd, podając mu
informację, że nie podlega wykluczeniu na podstawie art. 24 ust. 5 pkt 7 Pzp.

Abstrahując od faktu, że zarzut dotyczy oświadczenia nieaktualnego i uzupełnionego
w toku postępowania, należy zauważyć, że okoliczności sprawy nie wskazują w żaden
sposób, jakoby Przystępujący z pełną świadomością miał wprowadzić Zamawiającego
w błąd.
Dla oceny, czy Przystępujący podlega przesłance wykluczenia wyrażonej art. 24
ust. 5 pkt 7 Pzp konieczne było ustalenie daty ostateczności decyzji nakładającej na
Przystępującego karę pieniężną. Należy podkreślić, że przedmiotowa kwestia, z nakazu
Izby, była przedmiotem wyjaśnień pomiędzy Zamawiającym, a Przystępującym. W wyroku
KIO 1087/17 Izba poleciła posiłkowanie się zaświadczeniem odpowiedniego urzędnika
(str. 14 wyroku) w celu ustalenia daty ostateczności decyzji. W tych okolicznościach
Przystępujący miał prawo nie mieć wiedzy na temat dokładnej daty ostateczności decyzji
nakładającej karę pieniężną, ponieważ nie jest profesjonalistą w zakresie
prawa administracyjnego. Co więcej, nie można zarzucić mu niedbalstwa, ani celowego
działania zmierzającego do wprowadzenia Zamawiającego w błąd, skoro natychmiast po
otrzymaniu zaświadczenia Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia 10 lipca 2017
r., potwierdzającego datę ostateczności decyzji, Przystępujący uzupełnił na wezwanie
Zamawiającego nowe oświadczenie JEDZ oraz dowody na samooczyszczenie. W nowym,
uzupełnionym na wezwanie na podstawie art. 26 ust. 3 Pzp, JEDZ Przystępujący przyznał,
że występuje wobec niego przesłanka wykluczenia na podstawie art. 24 ust. 5 pkt 7 Pzp.
W związku z powyższym, należy uznać przedmiotowe zarzuty za bezprzedmiotowe
i niezasadne, które powinny podlegać oddaleniu. Odwołujący nie uzasadnił, ani nie
udowodnił, że Przystępujący wprowadził Zamawiającego w błąd w zakresie oświadczenia
o braku przesłanek do wykluczenia, co mogło mieć wpływ na wynik Postępowania.
Warto zauważyć, że zarzuty naruszenia art. 24 ust. 1 pkt 16 i 17 Pzp są związane ze
szczególnym obowiązkiem udowodnienia okoliczności faktycznych uzasadniających ich
wyartykułowanie w odwołaniu. Ponieważ Odwołujący nie podołał obowiązkowi dowodowemu
wynikającemu z art. 190 ust. 1 Pzp, nie można tych zarzutów w żaden sposób uwzględnić.
Odnosząc się do zarzutów nr 4 i 5, tj. zarzutów naruszenia art. 26 ust. 3 i art. 24
ust. 8 Pzp przez wezwanie Przystępującego do uzupełnienia dokumentu JEDZ oraz
zastosowanie procedury samooczyszczenia, Przystępujący podniósł, że są one niezasadne,
wnosząc o ich oddalenie.
Odwołujący wskazuje, że Zamawiający, rzekomo wbrew treści wyroku KIO 1087/17,
wezwał Przystępującego na podstawie art. 26 ust. 3 Pzp do uzupełnienia oświadczenia
JEDZ w zakresie występowania przesłanek do wykluczenia, dzięki czemu umożliwił mu

skorzystanie z procedury samooczyszczenia. W ocenie Odwołującego działanie
Zamawiającego było niezgodne z przepisami Pzp, ponieważ możliwość skorzystania
z procedury self-cleaningu występuje najpóźniej w momencie składania oświadczeń
i dokumentów na wezwanie na podstawie art. 26 ust. 1 Pzp.
Nie można zgodzić się z twierdzeniami Odwołującego, ponieważ przeczą temu
przepisy ustawy Pzp.
Przystępujący przytoczył art. 26 ust. 3 Pzp i wyjaśnił, że przepisy art. 25a ust. 1 oraz
art. 25 ust. 1 Pzp odnoszą się do dokumentu JEDZ oraz innych dokumentów o charakterze
podmiotowym, w tym potwierdzających spełnienie warunków udziału w postępowaniu oraz
brak występowania podstaw do wykluczenia. Zatem JEDZ, jak również inne dokumenty
potwierdzające brak podstaw do wykluczenia, mogą być uzupełnione na wezwanie
Zamawiającego jeśli wykonawca nie złożył tych dokumentów lub oświadczeń, były one
niekompletne, zawierały błędy lub budziły wątpliwości zamawiającego. Wyjątkiem od tej
reguły są sytuacje, w których wezwanie do uzupełnienia byłoby bezcelowe, ponieważ oferta
tego wykonawcy podlegałaby odrzuceniu lub postępowanie miałoby być unieważnione.
Zaistniały zatem wszystkie przesłanki określone w art. 26 ust. 3 Pzp, które uzasadniały
wezwanie Przystępującego do uzupełnienia dokumentów:
Należy przy tym pamiętać, że Zamawiający jest obowiązany do stosowania art. 26
ust. 3 Pzp w każdym przypadku wystąpienia przesłanek, o których mowa w tym przepisie.
Wezwanie do uzupełnienia dokumentów jest zawsze obligatoryjne dla Zamawiającego.
W związku z powyższym nie można Zamawiającemu czynić zarzutu z czynności, do których
podjęcia był zobowiązany na mocy przepisów.
Wbrew temu, co twierdzi Odwołujący, JEDZ w zakresie oświadczeń o braku podstaw
do wykluczenia oraz dokumenty składane w celu przeprowadzenia procedury
samooczyszczenia, mogą być składane na wezwanie Zamawiającego na podstawie art. 26
ust. 3 Pzp. Zamawiający przed podjęciem czynności wykluczenia wykonawcy
z postępowania, powinien umożliwić mu uzupełnienie, poprawienie lub wyjaśnienie
wszystkich dokumentów i oświadczeń, które służą potwierdzeniu spełnienia przez niego
warunków, bądź braku występowania podstaw do wykluczenia. Bez wszechstronnej analizy
dokumentów i oświadczeń, ocena ta może być wybiórcza, a w ostateczności błędna,
ponieważ Zamawiający bazując na swojej wiedzy, nigdy nie będzie stuprocentowo pewny,
iż dany wykonawca powinien zostać wykluczony. Skoro w tym przypadku Zamawiający
dochował należytej staranności w tym zakresie, należy uznać, że jego działania były
prawidłowe.

Idąc dalej, o braku możliwości uzupełniania JEDZ oraz dokumentów w zakresie
samooczyszczenia nie można wnioskować również z wyroku w sprawie KIO 1087/17,
co próbuje udowodnić Odwołujący. Na uzasadnienie warto przywołać fragment wyroku,
zgodnie z którym „[…]Jest niedopuszczalne, po pierwsze powołanie się na zastosowanie tej
procedury na etapie postępowania odwoławczego, po drugie przy jednoczesnym braku –
nadał – jednoznacznej i wiarygodnej informacji odnośnie decyzji z 2013r.[…]”
(str. 13 wyroku).
Wskazane zdanie było konkluzją dla rozstrzygnięcia Izby w zakresie zarzutów
naruszenia art. 24 ust. 1 pkt 16 i 17 Pzp, które Izba oddaliła. Wskazane zdanie Izby dotyczy
dokumentów złożonych przez Przystępującego w toku postępowania odwoławczego
potwierdzających podjęcie środków naprawczych w celu samooczyszczenia. Izba stwierdziła
w powyższym zdaniu, iż stosowanie procedury self-cleaning w postępowaniu odwoławczym
jest niedopuszczalne (w domyśle: powinna ona mieć miejsce w postępowaniu o udzielenie
zamówienia publicznego), a ponadto na tamtym etapie postępowania było przedwczesne,
ponieważ brak wiedzy na temat daty ostateczności decyzji nakładającej karę pieniężną,
uniemożliwiał stwierdzenie, czy Przystępujący w ogóle podlega wykluczeniu na podstawie
art. 24 ust. 5 pkt 7 Pzp.
Nakazy Izby w sentencji oraz treść uzasadnienia wyroku KIO 1087/17 wyraźnie
wskazywały, że najpierw jest konieczne wiarygodne i jednoznaczne ustalenie,
czy Przystępujący w ogóle podlega wykluczeniu, zaś kwestie dalszych kroków –
decyzji o wykluczeniu, czy możliwość wezwania Przystępującego do uzupełnienia
dokumentów, Izba pozostawiła już do dyspozycji Zamawiającemu. Stąd nie można uznać
argumentacji Odwołującego, który próbuje wywołać wrażenie, że Izba w wyroku KIO 1087/17
sugerowała Zamawiającemu wykluczenie Przystępującego z Postępowania po uzyskaniu
informacji o dacie ostateczności decyzji administracyjnej.
Ostatecznie zaś nie można zgodzić się z ostatnim argumentem Odwołującego,
że Zamawiający w sposób niedozwolony wezwał Przystępującego do uzupełnienia na
podstawie art. 26 ust. 3 Pzp dokumentów i oświadczeń, które zawierały nieprawdziwe
informacje (tj. JEDZ). Należy wskazać, że Izba w wyroku KIO 1087/17 nie potwierdziła
zarzutów Odwołującego, jakoby Przystępujący składając pierwotnie w JEDZ oświadczenie,
iż nie podlega przesłankom wykluczenia, wprowadził Zamawiającego w błąd w rozumieniu
art. 24 ust. 1 pkt 16 i 17 Pzp. Wręcz przeciwnie, zarzuty naruszenia tych przepisów zostały
oddalone. W związku z tym, twierdzenia Odwołującego, że Zamawiający wezwał
Przystępującego do uzupełnienia dokumentów zawierających nieprawdziwe informacje są

daleko idące, zwłaszcza w kontekście występujących w sprawie wątpliwości dotyczących
daty ostateczności decyzji administracyjnej nakładającej karę pieniężną.
Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że Zamawiający w sposób
prawidłowy dokonał wezwania Przystępującego do uzupełnienia dokumentu JEDZ,
umożliwiając mu tym samym skorzystanie z procedury self-cleaningu. Odwołujący nie
kwestionuje w sposób merytoryczny samej procedury, w tym złożonych dokumentów oraz
przeprowadzonej ich oceny.
Na rozprawie strony i uczestnik postępowania odwoławczego podtrzymali
dotychczasowe stanowiska w sprawie.
Po przeprowadzeniu rozprawy Izba, uwzględniając zgromadzony materiał
dowodowy omówiony w dalszej części uzasadnienia, jak również biorąc pod uwagę
oświadczenia i stanowiska stron i Przystępującego zawarte w odwołaniu i odpowiedzi
na odwołanie, a także wyrażone ustnie na rozprawie i odnotowane w protokole,
ustaliła i zważyła, co następuje.
Skład orzekający stwierdził, że Odwołujący jest legitymowany,
zgodnie z przepisem art. 179 ust. 1 Pzp, do wniesienia odwołania.
Izba dopuściła i przeprowadziła dowody z treści:
1. ogłoszenia o zamówieniu,
2. SIWZ,
3. protokołu Postępowania,
4. oferty Wykonawcy E,
5. pisma Zamawiającego z 5 maja 2017 r. (wezwanie Przystępującego w trybie
art. 26 ust. 1 Pzp),
6. pisma Wykonawcy E z 12 maja 2017 r. z załącznikami (odpowiedź na ww.
wezwanie),
7. pisma Zamawiającego z 18 maja 2017 r. (zawiadomienie o wyborze oferty
najkorzystniejszej),
8. odwołania ze sprawy o sygn. akt KIO 1087/17,
9. pisma Zamawiającego z 12 czerwca 2017 r. (wezwanie Przystępującego do
złożenia wyjaśnień w toku poprzedniego postępowania odwoławczego),
10. pisma Wykonawcy E z 16 czerwca 2017 r. z załącznikami (odpowiedź na ww.
wezwanie),
11. pisma Zamawiającego z 7 lipca 2017 r. (wezwanie Przystępującego do złożenia
wyjaśnień w wykonaniu wyroku Izby w sprawie o sygn. akt KIO 1087/17),

12. pisma Przystępującego z 10 lipca 2017 r.,
13. pisma Wykonawcy E z 11 lipca 2017 r. z załącznikami (odpowiedź na wezwanie
z pkt 9),
14. pisma Zamawiającego z 18 lipca 2017 r. (uchylenie decyzji, o której mowa w pkt
7),
15. pisma Zamawiającego z 18 lipca 2017 r. (wezwanie Wykonawcy E z art. 26 ust. 3
Pzp),
16. pisma Przystępującego z 24 lipca 2017 r. z załącznikami (odpowiedź na ww.
wezwanie),
17. pisma Zamawiającego z 27 lipca 2017 r. (powtórne zawiadomienie o wyborze
oferty najkorzystniejszej)
Jednocześnie Izba oddaliła wniosek Wykonawcy E o zaliczenie w poczet materiału
dowodowego akt sprawy KIO 1087/17, czyli de facto o dopuszczenie i przeprowadzenie
dowodu z akt tej sprawy wskazując, że obowiązkiem Przystępującego było precyzyjne
wskazanie zawartych w nich dokumentów, z których przeprowadzenia dowodów oczekuje.
W oparciu o ww. dokumenty ustalono następujący stan faktyczny.
Zamawiający przewidział wykluczenie wykonawcy z Postępowania na podstawie
przepisu art. 24 ust. 5 pkt 7 Pzp (pkt 10 SIWZ). W celu wykazania braku podstaw do
wykluczenia w oparciu o przesłankę wynikającą ze wzmiankowanego przepisu wykonawca
miał obowiązek złożyć JEDZ oraz oświadczenie, że nie podlega wykluczeniu (pkt 9.4.4
in principio SIWZ, pkt 9.4.4 lit. j SIWZ oraz Sekcja VI.3.j ogłoszenia o zamówieniu).
Wykonawca E. w dniu 26 kwietnia 2017 r. złożył ofertę w Postępowaniu.
W załączonym do oferty JEDZ oświadczył m.in., że wedle własnej wiedzy nie naruszył
swoich obowiązków w dziedzinie prawa środowiska (Część III, Sekcja C JEDZ, str. 8).
Mając na względzie fakt, że oferta Przystępującego oceniona została jako
najkorzystniejsza Zamawiający – pismem z 5 maja 2017 r. – wezwał Wykonawcę E, w trybie
art. 26 ust. 1 Pzp, m.in. (pkt 13 wezwania) do złożenia oświadczenia, że w stosunku do
niego nie zachodzi przesłanka do wykluczenia przewidziana w pkt 9.4.4 lit. j SIWZ, tj. na
podstawie art. 24 ust. 5 pkt 7 Pzp. W odpowiedzi Przystępujący złożył oświadczenia
datowane na 26 kwietnia i 12 maja 2017 r., że nie podlega wykluczeniu na podstawie ww.
przepisu. Oferta Wykonawcy E w dniu 18 maja 2017 r. została wybrana jako
najkorzystniejsza.
Wynik Postępowania zaskarżony został przez Odwołującego, który w odwołaniu
zarzucił m.in. naruszenie przez Zamawiającego przepisu art. 24 ust. 5 pkt 7 Pzp przez

zaniechanie wykluczenia Wykonawcy E, mimo że została wobec niego wydana ostateczna
decyzja administracyjna o naruszeniu obowiązków wynikających z przepisów o ochronie
środowiska, na podstawie której nałożono na niego karę w wysokości 10.000 zł, a nadto
naruszenie art. 24 ust. 1 pkt 16 i 17 Pzp przez zaniechanie wykluczenia Wykonawcy E
pomimo wprowadzenia Zamawiającego w błąd przy przedstawianiu informacji o spełnianiu
warunków udziału w Postępowaniu i braku podstaw do wykluczenia.
W toku postępowania odwoławczego Zamawiający – pismem z 12 czerwca 2017 r. –
wezwał Przystępującego do wyjaśnienia, czy istnieją podstawy do wykluczenia go
z Postępowania w oparciu o art. 24 ust. 5 pkt 7 Pzp (pkt 2 wezwania).
Wykonawca E. złożył wyjaśnienia informując o nałożeniu na niego kary decyzją z 9
stycznia 2013 r. wydaną przez Świętokrzyskiego Wojewódzkiego Inspektora Ochrony
Środowiska („WIOŚ”) oraz przedstawiając dowody na samooczyszczenie (pismo
Wykonawcy E z 16 czerwca 2017 r.).
Izba – wyrokiem z 21 czerwca 2017 r. – uwzględniła odwołanie w części,
tj. w zakresie zarzutu naruszenia art. 24 ust. 5 pkt 7 Pzp i nakazała Zamawiającemu
wezwanie Przystępującego do złożenia wyjaśnień w przedmiocie ostateczności decyzji
nakładającej na niego karę. Zarzuty naruszenia art. 24 ust. 1 pkt 16 i 17 Pzp zostały
oddalone, tym niemniej w uzasadnieniu skład orzekający stwierdził, że były one wówczas
przedwczesne i nie odnosząc się merytorycznie do podstaw wykluczenia wynikających ze
wzmiankowanych przepisów.
Pismem z 7 lipca 2017 r. Zamawiający wezwał Wykonawcę E. do wyjaśnienia, czy od
decyzji WIOŚ zostało wniesione odwołanie, a jeśli tak to kiedy wydana została decyzja
organu drugiej instancji, a nadto – czy od decyzji Głównego Inspektora Ochrony Środowiska
(„GIOŚ”) złożono skargę do WSA oraz ewentualnie skargę kasacyjną do NSA.
W odpowiedzi, pismem z 11 lipca 2017 r., Wykonawca E. wyjaśnił, że od decyzji
WIOŚ złożył odwołanie, jednakże decyzja została utrzymana przez GIOŚ i stała się
ostateczna z dniem jej podpisania, tj. 4 stycznia 2017 r.
Jednocześnie, pismem z 10 lipca 2017 r. Przystępujący zapytał Zamawiającego,
czy wezwie go do uzupełnienia JEDZ i umożliwi przedstawienie dowodów na
samooczyszczenie? Wykonawca E. argumentował, że na każdym etapie Postępowania
zamawiający może skorygować podjętą uprzednio czynność w razie stwierdzenia jej
wadliwości.

Zamawiający – pismem z 18 lipca 2017 r. – unieważnił czynność wyboru oferty
Przystępującego i tego samego dnia wezwał go, w trybie art. 26 ust. 3 Pzp, do uzupełnienia
JEDZ w zakresie Części III lit. c tiret pierwsze i do przedstawienia wyjaśnień dotyczących
instytucji samooczyszczenia. W uzasadnieniu wezwania Zamawiający podkreślił brak
związku pomiędzy ukaraniem Przystępującego a jego aktualną sytuacją. Stwierdził również,
że „[…]wezwanie do uzupełnienia JEDZ oraz ewentualne przyjęcie wyjaśnienia
samooczyszczenia pozwoli w sposób zgodny z prawem i racjonalny dokonać wyboru oferty,
która jest tańsza od następnej oferty o prawie 500 000,00 zł, zwłaszcza, że wydatki
w ramach przedmiotowego zamówienia w całości pochodzą z opłat wnoszonych przez
mieszkańców Gminy.[…]”. Zamawiający wskazał również, że daje Wykonawcy E szansę
udowodnienia, czy wydana decyzja ma wpływ na obecny stan prowadzonego przez niego
zakładu.
Przystępujący za pismem z 24 lipca 2017 r. przesłał Zamawiającemu poprawiony
JEDZ, w którym oświadczył, że podlega wykluczeniu na podstawie art. 24 ust. 5 pkt 7 Pzp,
a nadto, w ramach procedury samooczyszczenia, złożył wyjaśnienia i przedstawił dowody
mające potwierdzać jego rzetelność.
Powyższe stanowiło podstawę ponownego wyboru oferty Wykonawcy E jako
najkorzystniejszej (pismo Zamawiającego z 27 lipca 2017 r.).
W przedstawionych powyżej okolicznościach stanu faktycznego Izba uznała
odwołanie za uzasadnione.
Na wstępie, w zakresie wniosku Przystępującego o częściowe odrzucenie odwołania
(tj. w zakresie zarzutu naruszenia przez Zamawiającego przepisu art. 24 ust. 1 pkt 16 i 17
Pzp) na podstawie art. 189 ust. 2 pkt 3 i 4 Pzp, Izba stwierdziła, że był on bezpodstawny.
Odnosząc się do pierwszej ze wskazanych przez Wykonawcę E. podstaw odrzucenia
skład orzekający wyjaśnia, że clou problemu zawiera się w stwierdzeniu o przedwczesności
przedmiotowego zarzutu na etapie postępowania odwoławczego prowadzonego pod sygn.
akt KIO 1087/17. Z zapadłego w tamtej sprawie wyroku wynika, że rozstrzygnięcie o nim
wymaga ustalenia przez Zamawiającego dodatkowej, istotnej okoliczności, co faktycznie
miało miejsce w wykonaniu orzeczenia Izby.
Należy również zauważyć, że przyjęcie koncepcji zarzutu spóźnionego prowadziłoby
ad casum do absurdalnych wręcz wniosków. Skoro bowiem Izba we wcześniejszym wyroku
stwierdziła, że zarzut postawiony został przed terminem, to – biorąc pod uwagę związanie
stron i uczestników postępowania odwoławczego tym orzeczeniem i jednocześnie
przyjmując, że w przedmiotowej sprawie zarzut miałyby być postawiony po terminie –

należałoby zadać pytanie w jakim, zdaniem Przystępującego, terminie Odwołujący powinien
był wnieść odwołanie zawierające zarzut naruszenia art. 24 ust. 1 pkt 16 i 17 Pzp, aby uznać
go za wniesiony w terminie? Co więcej, konsekwencją zaaprobowania stanowiska
Wykonawcy E byłoby de facto wyłączenie w tej sprawie spod kognicji Izby oceny kwestii
wprowadzenia Zamawiającego w błąd przez Przystępującego.
W zakresie drugiej z przesłanek odrzucenia odwołania skład orzekający stwierdza,
że okoliczności, na które powołuje się Odwołujący nie były przedmiotem rozstrzygnięcia
przez Izbę w postępowaniu odwoławczym o sygn. akt KIO 1087/17. Trzeba mieć na
względzie, że rozpoznanie związanego z nimi zarzutu ograniczone zostało w istocie do
stwierdzenia o jego przedwczesności, czemu towarzyszyło przedstawienie poglądów składu
orzekającego na procedurę samooczyszczenia. Nie można zatem uznać, że zarzut ten
został rozstrzygnięty co do ich istoty, tj. że poprzednim wyrokiem przesądzono kwestię
wprowadzenia Zamawiającego w błąd przez przedstawienie mu informacji nieprawdziwych.
Okoliczność, że Izba zarzut oddaliła wynika z faktu, że przepisy o postępowaniu
odwoławczym przewidują, zgodnie z art. 192 ust. 1 zdanie pierwsze Pzp,
dychotomię rozstrzygnięć o odwołaniu (odpowiednio – zarzutach odwołania).
Przechodząc do meritum skład orzekający uznał za zasadne odniesienie się do
poprzedniego wyroku zapadłego na gruncie Postępowania, którego treść była przedmiotem
interpretacji stron i uczestnika postępowania odwoławczego. Zdaniem Izby skład orzekający
w sprawie o sygn. akt KIO 1087/17, omawiając instytucję samooczyszczenia, nie wykluczył
możliwości poprawienia zawartego w JEDZ oświadczenia przez wskazanie, że wykonawca
podlega wykluczeniu z postępowania o udzielenie zamówienia publicznego, z jednoczesnym
umożliwieniem takiemu wykonawcy przedstawienie dowodów na przeprowadzenie procedury
samooczyszczenia. Istotne jest jednak, że w przedmiotowej sprawie na przeszkodzie
zastosowaniu przepisu art. 26 ust. 3 Pzp, a w konsekwencji – art. 24 ust. 8 Pzp,
stało wprowadzenie Zamawiającego w błąd uzasadniające wykluczenie Wykonawcy E
z Postępowania, co zostanie omówione w dalszej części uzasadnienia.
Powyższa konstatacja znajduje oparcie w ugruntowanych poglądach doktryny prawa
zamówień publicznych oraz w orzecznictwie Izby i należy ją odnosić również do instytucji
samooczyszczenia, jeżeli jej przeprowadzenie poprzedzone było posłużeniem się nieprawdą
(zatajeniem prawdy).
Ergo, nie zasługuje na aprobatę pogląd, zgodnie z którym zamawiający w każdym
przypadku ma obowiązek umożliwienia wykonawcy złożenia wyjaśnień i przedstawienia
dowodów na potwierdzenie jego rzetelności. Przywoływany przez Zamawiającego
i Przystępującego na poparcie tego stanowiska wyrok Izby w sprawie o sygn. akt

KIO 2199/16 okazał się nieadekwatny do przedmiotowej sprawy. Uważna lektura tego
orzeczenia prowadzi do wniosku, że odwołujący się wykonawca został przez zamawiającego
wykluczony na podstawie art. 24 ust. 5 pkt 4 Pzp nie złożywszy w JEDZ żadnego
oświadczenia w przedmiocie tej przesłanki wykluczenia i nie będąc wezwany do
uzupełnienia JEDZ w tym zakresie. Ad casum Wykonawca E. złożył w JEDZ oświadczenie
o niepodleganiu wykluczeniu na podstawie art. 24 ust. 5 pkt 7 Pzp, a nadto umożliwiono mu
zmianę tego oświadczenia w odpowiedzi na wezwanie do uzupełnienia JEDZ.
Nie jest również tak, jak usiłował przekonywać Przystępujący, że przesłanki do jego
wykluczenia z Postępowania (w szczególności na podstawie art. 24 ust. 5 pkt 7 Pzp)
przestały istnieć z uwagi na unieważnienie poprzedniego wyboru złożonej przez niego oferty
jako najkorzystniejszej i wezwanie do uzupełnienia JEDZ. Skład orzekający stwierdza,
że niedopuszczalna jest sytuacja, w której ze względu na czynności zamawiającego
względem danego wykonawcy dochodzi w rzeczywistości do zdezaktualizowania się kwestii
oceny podstaw do jego wykluczenia z uwagi na wprowadzenie zamawiającego w błąd.
Stanowiłoby to bowiem nieuzasadnione uprzywilejowanie wykonawcy, który – co istotne –
zachowuje się wobec zamawiającego nierzetelnie.
W konsekwencji Izba uznała, że czynność wezwania Wykonawcy E do złożenia
poprawionego JEDZ i przedstawienia dowodów na samooczyszczenie oraz towarzysząca jej
ocena przedstawionych dowodów, a w konsekwencji – wybór oferty Przystępującego
dokonane zostały z naruszeniem przepisów art. 26 ust. 3, art. 24 ust. 8 i art. 24 ust. 5 pkt 7
Pzp i jako takie nie mogą wywierać skutków prawnych w płaszczyźnie oceny zasadności
zarzutu naruszenia przez Zamawiającego przepisu art. 24 ust. 1 pkt 16 i 17 Pzp. Stąd,
argumentacja Wykonawcy E, że Odwołujący nie odniósł się do skuteczności
samooczyszczenia i nie podważył przedstawionych na tą okoliczność dowodów była prawnie
obojętna.
Na marginesie, odnosząc się do stanowiska Zamawiającego uzasadniającego
wezwanie Wykonawcy E w trybie art. 26 ust. 3 Pzp należy zauważyć, że – po pierwsze –
nie stanowi o jego zasadności okoliczność, że wzywany wykonawca złożył ofertę
z najkorzystniejszą ceną, po drugie zaś, że z treści wezwania wynika, iż Zamawiający
przesądził kwestię pozytywnej oceny samooczyszczenia jeszcze przed otrzymaniem
dowodów mających je potwierdzać.
Przechodząc do omówienia wzmiankowanych przesłanek wykluczenia
z postępowania o udzielenie zamówienia publicznego podkreślenia wymaga,
że bezsprzecznie doszło do wprowadzenia Zamawiającego w błąd przy przedstawieniu

przez Wykonawcę E. informacji, że nie podlega wykluczeniu z Postępowania na podstawie
art. 24 ust. 5 pkt 7 Pzp. Zawarte w załączonym do oferty JEDZ oświadczenie było,
wobec ostatecznej decyzji GIOŚ utrzymującej w mocy decyzję WIOŚ nakładającą na
Przystępującego karę 10.000 zł za naruszenie obowiązków wynikających z przepisów prawa
ochrony środowiska, obiektywne niezgodne z rzeczywistością. Wywołało ono
u Zamawiającego mylne przekonanie, że Wykonawca E. nie podlega wykluczeniu
z Postępowania, co z kolei doprowadziło do wyboru złożonej przez niego oferty.
W następstwie przedstawionych powyżej zapatrywań konieczne stało się ustalenie
stopnia naganności działania Przystępującego. Rozstrzygając to zagadnienie Izba przyjęła,
że działał on w warunkach rażącego niedbalstwa z następujących przyczyn.
Mianem rażącego niedbalstwa określa się w doktrynie prawa cywilnego postać
winy nieumyślnej, która przejawia się w tym, że sprawca nie chce postępować bezprawnie
i chociaż przewiduje taką możliwość, nie godzi się na ten skutek, bezpodstawnie sądząc,
że go uniknie (zob. A. Olejniczak: Komentarz do art. 415 K.c. [w:] A. Kidyba (red.): Kodeks
Cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania – część ogólna, LEX/el.). W konsekwencji
przyjąć należy, że niedbalstwo to nic innego, jak niezachowanie należytej staranności,
czyli działanie nieodpowiadające obiektywnemu wzorcowi postępowania właściwemu
danemu dłużnikowi. Natomiast o rażącym stopniu niedbalstwa decyduje jak znaczna jest
różnica pomiędzy sposobem postępowania dłużnika a wspomnianym wzorcem. Co istotne,
w przypadku oceny należytej staranności w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej
musi ona uwzględniać, zgodnie z art. 355 § 2 K.c., zawodowy charakter tej działalności.
Oznacza to, że od przedsiębiorcy wymagana jest szczególna staranność wyrażająca się
większą zapobiegliwością, rzetelnością, dokładnością w działaniu, itd.
Wykonawca E, biorąc wyłącznie pod uwagę datę wpisu do rejestru przedsiębiorców,
jest podmiotem doświadczonym, funkcjonującym na rynku od 2008 r., a powstałym
z przekształcenia istniejącej wcześniej spółki cywilnej. Decyzja WIOŚ, na podstawie której
wymierzona została mu kara pieniężna dotyczyła prowadzenia działalności w zakresie
zbierania odpadów bez wymaganego zezwolenia, a zatem kwestii rudymentarnych,
biorąc pod uwagę profil działalności wykonawcy. Przystępujący nie kwestionował,
że wiedział zarówno o fakcie wszczęcia i prowadzenia postępowania administracyjnego
w przedmiocie tego deliktu, wydania decyzji przez organ pierwszej instancji, wniesienia
odwołania od tej decyzji przez ówczesnego pełnomocnika, a nawet – o treści rozstrzygnięcia
zapadłego w instancji odwoławczej. Jedyną okolicznością, o której Wykonawca E. nie miał
pojęcia była data, w której decyzja GIOŚ stała się ostateczna. Izba uznała, że właśnie
wspomniana niewiedza świadczy o rażącym niedbalstwie Przystępującego. Nie sposób

uznać za zachowanie choćby przeciętnie staranne złożenie w JEDZ oświadczenia
o niepodleganiu wykluczeniu w warunkach postępowania administracyjnego, w którym
zapadły dwie niekorzystne dla Wykonawcy E. decyzje, mogące stanowić przeszkodę
w ubieganiu się o udzielenie przedmiotowego zamówienia. Bezdyskusyjnym obowiązkiem
Przystępującego było czuwanie nad przebiegiem toczącego się postępowania
administracyjnego, zwłaszcza przed GIOŚ, skoro jego wynik miał być przesądzający
o ostateczności decyzji stanowiącej podstawę wykluczenia z Postępowania. Co więcej,
nawet jeśli Wykonawca E. nie dochował wspomnianego obowiązku, to mógł chociażby
ustalić datę, w której decyzja stała się ostateczna, zwłaszcza mając w perspektywie zamiar
ubiegania się o udzielenie zamówienia w postępowaniu, w którym przewidziana została
związana z tą kwestią podstawa wykluczenia.
Jak wynika z przytoczonych powyżej ustaleń faktycznych ogłoszenie o zamówieniu
zostało opublikowane 21 marca 2017 r., zaś termin składania ofert upływał 26 kwietnia 2017
r. Zestawiając te daty z datą wydania decyzji przez GIOŚ należało dojść do wniosku,
że Przystępujący miał sporo czasu na poczynienie odpowiednich ustaleń.
Hipotetycznie możliwa była nawet sytuacja, że przedmiotowego ustalenia Wykonawca E. nie
dokonałby przed wszczęciem Postępowania, czy przed upływem terminu składania ofert,
a chociażby w okresie poprzedzającym odpowiedź na wezwanie z art. 26 ust. 1 Pzp,
które wystosowane zostało do niego 5 maja 2017 r., albo nawet tuż przed udzieleniem
odpowiedzi na nie (ad casum – przed 12 maja 2017 r.). Żadna z powyższych okoliczności
nie miała jednak miejsca – Wykonawca E. dwukrotnie (w JEDZ i w odpowiedzi na wezwanie
z art. 26 ust. 1 Pzp) złożył nieprawdziwe oświadczenie.
Dopiero po ujawnieniu w poprzednim postępowaniu odwoławczym istnienia podstawy
ewentualnego wykluczenia z Postępowania Przystępujący podjął niezbędne kroki w celu
ustalenia relewantnych okoliczności (vide pismo Wykonawcy E z 16 czerwca 2017 r.).
Działanie takie ocenić należało jako oczywiście spóźnione i podjęte wyłącznie ze względu na
ingerencję podmiotu trzeciego, tj. Odwołującego.
Nie stanowił usprawiedliwienia naganności zachowania Wykonawcy E żaden
z argumentów podniesionych przez niego na rozprawie, czy w piśmie procesowym.
Przede wszystkim nie może on zasłaniać się okolicznością, że nawet Izba w postępowaniu
odwoławczym prowadzonym pod sygn. akt KIO 1087/17 nie była w stanie ustalić daty
ostateczności decyzji organu drugiej instancji. Dokonywanie takich ustaleń nie leży
w kompetencji Izby. Kwestia ta powinna zostać wyjaśniona, we własnym interesie,
przez samego Przystępującego jako strony postępowania administracyjnego, względnie –
w interesie prawidłowości czynności podejmowanych w Postępowaniu –

przez Zamawiającego. Nie zwalnia Przystępującego z odpowiedzialności twierdzenie, że nie
jest on specjalistą z zakresu prawa administracyjnego. Nawet jeśli przyjąć, że wykonawca
nie powinien posiadać choćby elementarnej wiedzy w tej dziedzinie, to niewątpliwie jego
obowiązkiem jest zapewnienie sobie fachowej pomocy, co jednak w żaden sposób nie
zwalnia go z powinności trzymania pieczy nad przebiegiem powierzonej profesjonalnemu
pełnomocnikowi sprawy. Stąd argumentacja, że Wykonawca E. korzysta aktualnie z innego
pełnomocnika, który nie miał wiedzy o przebiegu omawianego
postępowania administracyjnego, czy obarczanie odpowiedzialnością za nieustalenie daty,
w której decyzja instancji odwoławczej stała się ostateczna pracownika Przystępującego nie
mogły się ostać.
Reasumując, w świetle przytoczonych okoliczności nie sposób uznać, że składając
oświadczenie o braku podstaw do wykluczenia Wykonawca E. nie przewidywał,
że w rzeczywistości może być inaczej, wobec czego działanie jego było niedbałe w stopniu
rażącym, a skoro wprowadziło Zamawiającego w błąd, to doszło do zaktualizowania się
przesłanki do wykluczenia Przystępującego z Postępowania na podstawie art. 24 ust. 1 pkt
16 Pzp.
Nie sposób twierdzić przy tym, że Odwołujący nie udowodnił podstaw wykluczenia,
w szczególności działania w warunkach rażącego niedbalstwa. Trudno bowiem –
odnosząc się do przytoczonej wcześniej definicji tego pojęcia – wyobrazić sobie dowód na
okoliczność, że, przykładowo, Wykonawca E. nie godził się na bezprawny skutek swojego
działania. Ustalenie czy, a jeśli tak, to w jakim stopniu zachowanie Przystępującego było
naganne wymagało, w tej sprawie, wyłącznie interpretacji faktów.
Skład orzekający doszedł do przekonania, że zachowanie Wykonawcy E. można
również zakwalifikować na gruncie przepisu art. 24 ust. 1 pkt 17 Pzp. Nie ulega wątpliwości,
że gdyby Przystępujący nie złożył oświadczenia o niepodleganiu wykluczeniu, to jego oferta
nie zostałaby wybrana jako najkorzystniejsza (późniejsze czynności Zamawiającego Izba –
jak wspomniano – pominęła). Bezsprzecznie wybór oferty Wykonawcy E. zrealizował
wynikającą z ww. przepisu przesłankę istotnego wpływu, a skoro skład orzekający przypisał
Przystępującemu rażące niedbalstwo, to działał on również w warunkach „zwykłego”
niedbalstwa (argumentum a maiori ad minus), uzasadniającego wykluczenie go
z Postępowania także na podstawie art. 24 ust. 1 pkt 17 Pzp.
Mając na uwadze powyższe orzeczono, jak w pkt 1 sentencji wyroku.
O kosztach postępowania (pkt 2 sentencji wyroku) orzeczono stosownie do jego
wyniku, na podstawie art. 192 ust. 9 i 10 Pzp oraz w oparciu o przepisy § 5 ust. 2 pkt 1 w zw.

z § 3 pkt 1 i pkt 2 lit. b rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 15 marca 2010 r.
w sprawie wysokości i sposobu pobierania wpisu od odwołania oraz rodzajów kosztów
w postępowaniu odwoławczym i sposobu ich rozliczania (Dz.U.2010.41.238 ze zm.).

Przewodniczący: ……………………………………….