Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 sierpnia 2018 r.

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Krzysztof Główczyński

Protokolant: star. sekr. sądowy Magdalena Teteruk

po rozpoznaniu w dniu 14 sierpnia 2018 r. w Legnicy

sprawy z wniosku B. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o ponowne ustalenie kapitału początkowego

na skutek odwołania B. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z dnia 9 lutego 2018 r.

znak (...)

oddala odwołanie

SSO Krzysztof Główczyński

Sygn. akt VU 211/18

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. decyzją z dnia 09 lutego 2018 r., znak (...), po rozpatrzeniu nowych dowodów mających wpływ na wysokość kapitału początkowego B. G., ponownie ustalił jego wartość.

W odwołaniu od powyższej decyzji B. G. stwierdziła, że wskaźnik podstawy wymiaru jest zaniżony, bowiem jego wysokość uległa obniżeniu z 54,74% do 52,81%.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych oddział w L. wniósł o jego oddalenie. Podał, iż wnioskodawczyni jest od (...) uprawniona do emerytury przyznanej na podstawie art. 24a ustawy emerytalnej, w wysokości obliczonej zgodnie z art. 26. W dniu 24 stycznia 2018 r. B. G. wraz z wnioskiem o ponowne obliczenie świadczenia z uwzględnieniem przeliczonego kapitału początkowego złożyła oświadczenie obejmujące jej wniosek o przeliczenie z uwzględnieniem nieudokumentowanych zarobków za okres zatrudnienia od 08 sierpnia 1989 r. do 31 października 1989 r. i doliczenie tego okresu do stażu pracy. Wydaną zgodnie z art. 174 ust. 3b ustawy emerytalnej decyzją z dnia 09 lutego 2018 r. ponownie ustalono kapitał początkowy, w kwocie wyższej od ustalonej poprzednią decyzją z dnia 01 września 2016 r. Uznano wnioskowany okres pracy (08.08.-31.10.1989 r.) jako okres składkowy i przyjęto okresy składkowe w wymiarze 17 lat, 7 miesięcy i 20 dni oraz okresy nieskładkowe w ilości 4 lat, 11 miesięcy i 8 dni (w tym 4 lata, 1 miesiąc i 26 dni opieki nad dziećmi). Z kolei do ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia przypadającego przed dniem 01 stycznia 1999 r., tj. z lat: 1971-1979, 1983 – 1986, 1992–1999; wyliczony wskaźnik wyniósł 52,81%. Organ rentowy wyjaśnił, że ponowne ustalenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego jest następstwem uwzględnienia do stażu pracy okresu zatrudnienia od 08 sierpnia 1989 r. do 31 października 1989 r. Uznanie dodatkowego okresu zatrudnienia spowodowało to, iż przy ustalaniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru należało zastosować przepis określony w art. 15 ust. 2a oraz ponownie przepis art. 174 ust. 3b. Za wskazany wyżej okres zatrudnienia, wobec nieudokumentowania wynagrodzenia, przy ustalaniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru dla 1989 r. przyjęto minimalne wynagrodzenie (art. 15 ust. 2a). Zgodnie zaś z art. 174 ust. 3b, przy ustalaniu wskaźnika dla 1989 r. przyjęto sumę kwot przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia ogłoszonego za ten rok kalendarzowy, odpowiednią do liczby miesięcy pozostawania w ubezpieczeniu (08.08.-31.10.1989 r. i 01-31.12.1989 r.), czyli 4 miesiące. Stąd wskaźnik dla 1989 r. wynosi 27,54% [(150.000 zł + 77.780 zł) /(4 x 206.758 zł) x 100]. Wskaźnik za 1989 r. jako zbyt niski nie został przyjęty do wyliczenia najkorzystniejszego wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego, ustalonego zaskarżoną decyzją. Poprzednio, przed doliczeniem stażu pracy (chodzi o okres od 08.08 do 31.10.1989 r.), wnioskodawczyni w 1989 r. udowodniła jedynie okres zatrudnienia od 01 do 31 grudnia 1989 r. (1 miesiąc). Dlatego wskaźnik dla roku 1989, obliczony zgodnie z art. 174 ust. 3b ustawy emerytalnej był inny niż obecnie i wynosił 72,55% [150.000 zł / (1 x 206.758 zł) x 100] oraz był przyjęty do wyliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego ustalonego z 20 lat kalendarzowych (1971-1979, 1983-1986, 1989, 1992-1996 i 1998), w wysokości 54,74%.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy.

B. G. jest na podstawie wydanej z urzędu decyzji z dnia 05 września 2016 r. uprawniona od 27 sierpnia 2016 r. do emerytury przyznanej na podstawie art. 24a ustawy emerytalnej, w wysokości obliczonej zgodnie z art. 26.

Decyzją z dnia 01 sierpnia 2016 r. organ rentowy przeliczył kapitał początkowy wnioskodawczyni i do obliczenia podstawy jego wymiaru oraz wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych, wybranych z całego okresu ubezpieczenia (1971-1979, 1983-1986, 1989, 1992-1996 i 1998); wyliczony wówczas wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitały wyniósł 54,74%.

(o k o l i c z n o s c i pozostające poza sporem)

W 1989 wnioskodawczyni osiągnęła wynagrodzenie jedynie w grudniu, wynoszące 150.000 zł.

D o w ó d: w aktach rentowych: zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, k. 13.

Taką też za 1989 r. kwotę przyjęto do obliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego i ustalono za ten rok wskaźnik 72,55%.

(o k o l i c z n o ś ć poza sporem; w tym obliczenie wskaźnika, k. 61 akt kapitału początkowego)

W dniu 24 stycznia 2018 r. B. G. wraz z wnioskiem o ponowne obliczenie świadczenia z uwzględnieniem przeliczonego kapitału początkowego złożyła między innymi oświadczenie obejmujące jej wniosek o przeliczenie jej nieudokumentowanych zarobków za okres zatrudnienia od 08 sierpnia 1989 r. do 31 października 1989 r. i doliczenie tego okresu do stażu pracy.

(o k o l i c z n o ś ci poza sporem)

Wydaną z uwzględnieniem uregulowania art. 174 ust. 3b ustawy emerytalnej decyzją z dnia 09 lutego 2018 r. ponownie ustalono kapitał początkowy, w kwocie wyższej od ustalonej poprzednią decyzją z dnia 01 września 2016 r. Uznano wnioskowany okres (08.08.-31.10.1989 r.) jako okres składkowy i przyjęto okresy składkowe w wymiarze 17 lat, 7 miesięcy i 20 dni oraz okresy nieskładkowe w ilości 4 lat, 11 miesięcy i 8 dni (w tym 4 lata, 1 miesiąc i 26 dni opieki nad dziećmi). Z kolei do ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia przypadającego przed dniem 01 stycznia 1999 r., tj. z lat: 1971-1979, 1983 – 1986, 1992 – 1999; wyliczony wskaźnik wyniósł 52,81%. Ponowne ustalenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego jest następstwem uwzględnienia do stażu pracy dodatkowo okresu zatrudnienia od 08 sierpnia 1989 r. do 31 października 1989 r. Uznanie tego okresu spowodowało to, iż przy ustalaniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru należało zastosować przepis określony w art. 15 ust. 2a oraz ponownie przepis art. 174 ust. 3b. Za wskazany wyżej okres zatrudnienia, wobec nieudokumentowania wynagrodzenia, przy ustalaniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru dla 1989 r. należało przyjąć minimalne wynagrodzenie (art. 15 ust. 2a). Zgodnie zaś z art. 174 ust. 3b, przy ustalaniu wskaźnika dla 1989 r. przyjęto sumę kwot przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia ogłoszonego za ten rok kalendarzowy, odpowiednią do liczby miesięcy pozostawania w ubezpieczeniu (08.08.-31.10.1989 r. i 01-31.12.1989 r.), czyli 4 miesiące. Stąd wskaźnik dla 1989 r. wynosi 27,54% [(150.000 zł + 77.780 zł) / (4 x 206.758 zł) x 100]. Wskaźnik za 1989 r. jako zbyt niski nie został przyjęty do wyliczenia najkorzystniejszego wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego, ustalonego zaskarżoną decyzją. Poprzednio, przed doliczeniem stażu pracy (chodzi o okres od 08.08 do 31.10.1989 r.), wnioskodawczyni w 1989 r. udowodniła jedynie okres zatrudnienia od 01 do 31 grudnia 1989 r. (1 miesiąc). Dlatego wskaźnik dla roku 1989, obliczony zgodnie z art. 174 ust. 3b ustawy emerytalnej był inny niż obecnie i wynosił 72,55% [150.000 zł / (1 x 206.758 zł) x 100] oraz był przyjęty do wyliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego ustalonego z 20 lat kalendarzowych (1971-1979, 1983-1986, 1989, 1992-1996 i 1998), w wysokości 54,74%.

(o k o l i c z n o ś c i n i e s p o r n e)

Sąd zważył co następuje.

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

W świetle treści odwołania istota sprawy wymagała wyjaśnienia przyczyny, która sprawiła, że po ponownym przeliczeniu zaskarżoną decyzją kapitału początkowego, jego wskaźnik wysokości podstawy wymiaru uległ zmniejszeniu z 54,74% do 52,81%.

Przedstawione w odpowiedzi na odwołanie argumenty są prawidłowe. W uzupełnieniu należy dodać, iż ustalając poprzednią decyzją - z dnia 01 września 2016 r. - wartość kapitału początkowego organ rentowy do obliczenia wskaźnika wysokości jego podstawy wymiaru za 1989 r. uwzględnił kwotę 150.000 zł, stanowiącą wynagrodzenie za jeden tylko ostatni miesiąc tego roku. Wówczas w odniesieniu do 1989 r., poza grudniem 1989r. wnioskodawczyni nie wykazała żadnego innego okresu zatrudnienia. Wobec tego, zgodnie z art. 174 ust. 3b. ustawy emerytalnej do obliczenia wskaźnika wysokości kapitału początkowego za 1989 r. organ rentowy przyjął wskazaną wyżej kwotę oraz 1/12 wynoszącej 2.481.096 zł średniej kwoty rocznego wynagrodzenia, czyli 206.758 zł. Stosunek ustalonej na 150.000 zł podstawy wymiaru składek do wynoszącego 206.758 zł przeciętnego wynagrodzenia wyniósł 72,55%. Taki też wskaźnik za 1989 r. przyjęto do obliczenia decyzją z dnia 01 września 2016 r. wskaźnika.

Konsekwencją uznania zgodnie z wnioskiem ubezpieczonej okresu jej zatrudnienia w czasie od 08 sierpnia 1989 r. do 31 października 1989 r. jest obliczenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego. O ile według stanu faktycznego z 2016 r. w 1989 r. wnioskodawczyni miała udokumentowany tylko jeden miesiąc pracy (grudzień), to do ponownego obliczenia kapitału początkowego w 1989 r., poza grudniem należało uwzględnić dalsze blisko 4 miesiące. Ponieważ wnioskodawczyni nie udokumentowała wysokości uzyskanego w tych miesiącach wynagrodzenia, zgodnie z art. 15 ust.2a ustawy emerytalnej, do obliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru należało uwzględnić kwotę obowiązującego w okresie od sierpnia do października 1989 r. minimalnego wynagrodzenia, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu. Prawidłowo zatem ustalając wskaźnik podstawy wymiaru za 1989 r. organ rentowy do jego ustalenia przyjął kwotę 150.000 zł jako wynagrodzenie za grudzień 1989 r. oraz za sierpień i wrzesień tego roku uwzględnił wynoszące 22.100 zł kwoty minimalnych miesięcznych wynagrodzeń oraz kwotę 38.000 zł, minimalnego wynagrodzenia za październik 1989 r. Skoro zaś w sierpniu wnioskodawczyni przepracowała niepełny miesiąc, od 08 do 31 dnia tego miesiąca, należało przyjąć część kwoty minimalnego wynagrodzenia, proporcjonalnie do przepracowanego w tym miesiącu czasu, czyli za 24 dni sierpnia (22.100 zł : 30 dni x 24 dni = 17.680 zł). Łącznie zatem za 4 miesiące wykazane wynagrodzenie wraz z wynagrodzeniem minimalnym wyniosło (150.000 zł + 17.680 zł + 22.100 zł i 38.000 zł) 227.780 zł. Z kolei kwotę przeciętnego wynagrodzenia za wskazane miesiące stanowi kwota (206.758 zł x 4 miesiące) 827.032 zł. Stosunek tych kwot wynosi wyliczone przez organ rentowy 27,54%. Wskaźnik ten jest istotnie - na co zasadnie wskazuje organ rentowy – zbyt niski i z tego względu nie został przyjęty do wyliczenia najkorzystniejszego wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego, ustalonego zaskarżoną decyzją.

Pomimo ustalenia niższego wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego, wyliczona zaskarżoną decyzją na kwotę 90.478,19 zł wartość kapitału początkowego jest wyższa od poprzednio wyliczonej na kwotę 89.688,17 zł.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ par. 1 k.p.c. pozbawione uzasadnionych podstaw odwołanie oddalił.