Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 września 2018 r.

Sąd Rejonowy w Biskupcu I Wydział Cywilny, w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 września 2018 r. w B.

sprawy z powództwa Gminy J.

przeciwko W. K. i T. K.

o eksmisję

oddala powództwo.

UZASADNIENIE

Powódka Gmina J. wniosła o nakazanie pozwanym W. K. i T. K. opuszczenia i opróżnienia lokalu mieszkalnego położonego w miejscowości W., Gmina J. i wydania go powódce, bez przyznawania pozwanym prawa do lokalu socjalnego oraz o zasądzenie od pozwanych kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, że w dniu 20 stycznia 2016 r. pozwana W. K. zawarła z Gminą J. umowę najmu lokalu socjalnego nr (...), położonego w W., Gmina J.. Na mocy powyższej umowy pozwana była zobowiązana do uiszczania opłat za korzystanie z lokalu, w tym comiesięcznego czynszu. W piśmie z dnia 25 maja
2017 r. powódka wezwała pozwaną do uregulowania zaległości w opłatach za lokal za okres od czerwca 2016 r. do kwietnia 2017 r. w terminie miesiąca od dnia otrzymania wezwania. W dniu 21 września 2017 r. wypowiedziała pozwanej umowę najmu lokalu nr (...) położonego w W., Gmina J. ze skutkiem od dnia 31 października 2017 r. Pomimo wezwania do zapłaty pozwana nie uiściła zaległości. Powódka w dniu 2 listopada 2017 r. wezwała pozwaną do opuszczenia i opróżnienia zajmowanego lokalu w ciągu 14 dni od dnia otrzymania pisma. Powódka podała, że w przedmiotowym lokalu zameldowana jest pozwana wraz ze swoją córką T. K., zaś obecnie zamieszkują one w wynajmowanym mieszkaniu, położonym w miejscowości J.. Tym samym, lokal położony w miejscowości W. jest niezamieszkały (pozew k. 3-4).

Pozwana W. K., działając również jako przedstawiciel ustawowy małoletniej T. K., prawidłowo zawiadomiona o terminie rozprawy nie stawiła się, jak również nie złożyła odpowiedzi na pozew.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W. K. 20 stycznia 2016 r. zawarła z Gminą J. umowę najmu lokalu socjalnego nr (...), położonego w (...). Zgodnie z umową W. K. była zobowiązana do uiszczania opłat za korzystanie z lokalu, w tym comiesięcznego czynszu w wysokości 7,64 zł. Umowa zawarta została na czas oznaczony od dnia 01 lutego 2016 r. do 31 grudnia 2017 r.

(dowód: umowa najmu lokalu socjalnego k. 16)

Pismem z dnia 25 maja 2017 r. Burmistrz Miasta J. wezwał W. K. do uregulowania zaległości w opłatach za lokal za okres od 01 czerwca 2016 r. do 03 kwietnia 2017 r. w wysokości 95,69 zł, w terminie miesiąca od dnia otrzymania wezwania.

(dowód: wezwanie do zapłaty k. 13; potwierdzenie odbioru k. 15)

Urząd Miejski w J. pismem z 21 września 2017 r. wypowiedział W. K. umowę najmu lokalu socjalnego 16/1 położonego w W., gmina J. ze skutkiem od dnia 31 października 2017 r.

(dowód: wypowiedzenie umowy najmu k. 10; potwierdzenie odbioru k. 12)

Pismem z 2 listopada 2017 r. Burmistrz Miasta J. wezwał W. K. do opuszczenia i opróżnienia zajmowanego lokalu w ciągu 14 dni od dnia otrzymania pisma.

(dowód: wezwanie do opuszczenia i opróżnienia lokalu k. 7 wraz z potwierdzeniem odbioru k. 8-9)

W. K. od dnia 30 czerwca 2017 r. zarejestrowana jest w Urzędzie Pracy w B. jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku. Nie pobiera ani renty ani emerytury. Pozwana oraz jej małoletnia córka T. K. od 2004 r. systematycznie korzystają ze świadczeń pomocy społecznej Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w J. w formie zasiłków celowych, zasiłków na zakup żywności, zasiłków okresowych, posiłków w szkole oraz żywności w naturze.

(dowód: pismo z MOPS z 16.08.2018 r. k. 36; pismo z PUP z 22.08.2018 r. k. 3; pismo z ZUS z 21.08.2018 r. k. 40)

Sąd zważył co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu z uwagi na błędne sformułowanie żądania pozwu.

Zgodnie z treścią art. 187 § 1 ust. 1 i 2 k.p.c. pozew powinien czynić zadość warunkom pisma procesowego, a nadto zawierać: dokładnie określone żądanie, a w sprawach o prawa majątkowe także oznaczenie wartości przedmiotu sporu, chyba że przedmiotem sprawy jest oznaczona kwota pieniężna i przytoczenie okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie, a w miarę potrzeby uzasadniających również właściwość sądu.

Zatem obligatoryjnym elementem pozwu jest przytoczenie okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie pozwu (art. 187 § 1 pkt 2 k.p.c.). Okoliczności te stanowią podstawę faktyczną powództwa (causa petendi). Sądowi nie wolno rozstrzygnąć czegokolwiek na podstawie innego stanu faktycznego niż ten, który jest podstawą powództwa. Chodzi przy tym o podstawę faktyczną, a nie kwalifikację prawną. Określenie (wskazanie) okoliczności faktycznych, mających stanowić podstawę roszczenia, należy wyłącznie do powoda i ani pozwany, ani sąd nie może tych okoliczności korygować.

Podkreślić należy, że powódka zgodnie z żądaniem pozwu domagała się eksmisji pozwanych z lokalu mieszkalnego położonego w miejscowości W.. Gmina J. reprezentowana przez fachowego pełnomocnika nie wskazała przy tym, który konkretnie lokal, w którym w budynku mieszkalnym zajmują pozwane, i z których eksmisji się domaga. Z uzasadnienia zaś wynikało, że chodziło o lokal numer (...), bez wskazania numeru budynku.

Przepis art. 321 k.p.c. stanowiąc, że sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem ani zasądzać ponad żądanie, pozostaje w ścisłym związku z art. 187 k.p.c. Sąd jest związany zakreśloną przez stronę powodową podstawą faktyczną powództwa i nie jest uprawniony do jej konstruowania za powoda ani do jej zmiany (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie I ACa 113/2012 z dnia 14 września 2012 r.). Bez dokładnie określonego żądania w pozwie (art. 187 § 1 pkt 1 k.p.c.) lub w toku czynności wyjaśniających (art. 468 § 2 pkt 1 k.p.c.) nie jest możliwe rozpoznanie istoty sprawy.

Sprecyzowanie żądań pozwu należy do powoda, zaś zaniechanie tego obowiązku skutkuje oddaleniem powództwa (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie I ACa 623/2010 z dnia 30 listopada 2010 r.). Sąd nie mógł orzec o eksmisji pozwanych z lokalu położonego w miejscowości W..

Zgodnie z obowiązującą w postępowaniu cywilnym zasadą kontradyktoryjności sąd nie ma obowiązku zarządzania dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzania z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie powołanych przepisów, orzeczono jak w sentencji wyroku.