Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2018 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Eliza Skotnicka

Protokolant sekr. sąd. Magda Biernat

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 listopada 2018 roku w Kłodzku

sprawy z powództwa Powiatu (...) – Powiatowego Urzędu Pracy w K.

przeciwko J. z siedzibą w K.

o zapłatę 6612,26 zł

oddala powództwo.

UZASADNIENIE

Strona powodowa Powiat (...) – Powiatowy Urząd Pracy w K. domagała się zasądzenia solidarnie od strony pozwanej kwoty 6612,26 zł z ustawowymi odsetkami oraz kosztami postępowania. W uzasadnieniu pozwu wskazano, że strona powodowa zawarła z pozwanym umowę nr (...) o refundację pracodawcy lub przedsiębiorcy przez okres 12 miesięcy części kosztów poniesionych na wynagrodzenia, nagrody oraz składki na ubezpieczenie społeczne skierowanych bezrobotnych do 30 roku życia. Pozwany 14 grudnia 2017r. poinformował o rozwiązaniu umowy o prace na mocy porozumienia stron ze skierowanym bezrobotnym K. U. z dniem 30 listopada 23017r., który to sposób nie był zgodny z zawartą umową oraz nie zachowywał terminu wynikającego z § 5 pkt 6 umowy. Rozwiązanie umowy o pracę na podstawie art. 30§ 1 pkt 1 k.p. nie można uznać za rozwiązanie umowy przez pracownik, gdyż umowa została rozwiązana za zgodą obu stron, stąd wobec naruszenia warunków umowy strona pozwana zobowiązana jest zwrócić część refundacji wraz z odsetkami.

Referendarza Sądowy w Sądzie Rejonowym w Kłodzku w dniu 31 lipca 2018r. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w sprawie sygn. akt (...).

Strona pozwana J. z siedzibą w K. w sprzeciwie od nakazu zapłaty zaskarżyła go w całości zarzucając, że rozwiązanie umowy z pracownikiem K. U. z dniem 30 listopada 2017r. na jego wniosek nie naruszało umowy nr (...). Pozwana wskazała, że zgodnie z § 8 pkt 1 umowy w przypadku rozwiązania umowy przez skierowanego bezrobotnego (…) w trakcie okresu objętego refundacją albo przed upływem 12 miesięcy, o którym mowa w § 4 pkt 11, starosta kieruje na zwolnione stanowisko pracy innego bezrobotnego. Rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło na wniosek pracownika z dnia 7 września 2017r., który poinformował pozwanego, że znalazł pracę odpowiadającą w większym stopniu jego oczekiwaniom, poza granicami kraju i prosi o rozwiązanie umowy ze skutkiem na dzień 30 listopada 2017r., gdyż nie będzie miał możliwości dalszej pracy w firmie pozwanego. W związku z tym, że K. U. był dobrym pracownikiem i pragnął rozwijać swoje umiejętności, pozwany uznał, że nie będzie blokował pracownikowi dalszej kariery zawodowej. Rozwiązanie umowy nastąpiło wyłącznie na wniosek bezrobotnego. Pozwany wskazał, że gotów był przyjąć kolejnego bezrobotnego na wolne stanowisko pracy zgodnie z zawartą umową, lecz strona powodowa odmówiła pozwanemu skierowania bezrobotnego na stanowisko pracy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Strona pozwana J. z siedzibą w K. zawarła 21 marca 2016r. ze stroną powodową Powiatem (...) reprezentowanym przesz Starostę (...) umowę nr (...) o refundację pracodawcy lub przedsiębiorcy przez okres 12 miesięcy części kosztów poniesionych na wynagrodzenia, nagrody oraz składki na ubezpieczenie społeczne skierowanych bezrobotnych do 30 roku życia, której przedmiotem była realizacja programu dla 5 osób bezrobotnych skierowanych przez Starostę na nowe miejsc pracy na okres 24 miesięcy począwszy od 4 kwietnia 2016r. do 4 kwietnia 2018r. Zgodnie z § 2 umowy stronie pozwanej jako pracodawcy przysługiwała refundacja za okres 12 miesięcy od 4 kwietnia 2016r. do 4 kwietnia 2017 z tytułu części kosztów poniesionych na wynagrodzenia, nagrody oraz składki na ubezpieczenie społeczne za bezrobotnego zatrudnionego w pełnym wymiarze czasu pracy, skierowanego przez Starostę. Pracodawca był zobowiązany o utrzymania zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy skierowanych bezrobotnych przez okres, za który dokonywana jest refundacja oraz przez okres 12 miesięcy po zakończeniu refundacji (§ 4 ust. 12) na stanowiskach przewodnik 2 osoby i modelarz 3 osoby (§ 2 ust. 2 i 3). Zgodnie z § 8 ust. 1 umowy w przypadku rozwiązania umowy przez skierowanego bezrobotnego, rozwiązania z nim umowy o pracę na podstawie art. 52 k.p. lub wygaśnięcia stosunku pracy skierowanego bezrobotnego w trakcie okresu objętego refundacją albo przed upływem 12 miesięcy, o którym mowa w § 4 pkt 12, starosta kieruje na zwolnione stanowisko pracy innego bezrobotnego.

W przypadku odmowy przyjęcia skierowanego bezrobotnego na zwolnione stanowisko pracy pracodawca zwraca uzyskaną pomoc w kwocie proporcjonalnej do okresu, w którym nie utrzymano zatrudnienia skierowanej osoby wraz z odsetkami ustawowymi naliczonymi od dnia otrzymania pierwszej refundacji, w terminie 30 dni od dnia doręczenia wezwania Starosty. W przypadku braku możliwości skierowania bezrobotnego przez urząd pracy na zwolnione stanowisko pracy pracodawca nie zwraca uzyskanej pomocy za okres, w którym uprzednio skierowany bezrobotny pozostawał w zatrudnieniu.

Zgodnie z § 4 ust. 5 umowy pracodawca (przedsiębiorca) zobowiązał się do każdorazowego niezwłocznego, nie później niż w ciągu 7 dni informowania Starosty za pośrednictwem Powiatowego Urzędu Pracy o przypadkach wcześniejszego rozwiązania umowy o pracę z osobami zatrudnionymi w ramach refundacji oraz o porzuceniu przez nich pracy. Oraz przekazania kopii świadectw pracy w przypadkach wymienionych w ust. 5 w terminie 7 dni licząc od ustania lub wygaśnięcia stosunku pracy (§4 ust. 6). Według § 11 umowy niewywiązanie się z warunku utrzymania zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy skierowanych bezrobotnych przez okres, za który dokonywana jest refundacja oraz przez okres 12 miesięcy po zakończeniu refundacji powoduje obowiązek zwrotu uzyskanej pomocy w kwocie proporcjonalnej do okresu, w którym nie utrzymano zatrudnienia skierowanej osoby wraz z odsetkami ustawowymi naliczonymi od dnia otrzymania refundacji za pierwszy miesiąc, w terminie 30 dni od dnia doręczenia wezwania Starosty.

Strona pozwana na wniosek pracownika K. U. z 24 listopada 2017r. wyraziła zgodę na rozwiązanie umowy o pracę na mocy porozumienia stron, ze skutkiem na 30 listopada 2017r. K. U. pracował u pozwanego w pełnym wymiarze czasu pracy od 7 września 2017r. do 30 listopada 2017r. na stanowisku modelarza.

Strona pozwana zawiadomiła Powiatowy Urząd Pracy o rozwiązaniu umowy ze skierowanym bezrobotnym i przekazała kopię jego świadectwa pracy 14 grudnia 2017r.

Dowód:

-

umowa nr (...) o refundację pracodawcy lub przedsiębiorcy przez okres 12 miesięcy części kosztów poniesionych na wynagrodzenia, nagrody oraz składki na ubezpieczenie społeczne skierowanych bezrobotnych do 30 roku życia k. 4 -5,

-

aneksy do umowy k. 6 i 7;

-

świadectwo pracy z adnotacją wpływu do PUP k. 8 – 9;

-

Prośba K. U. o rozwiązanie umowy k. 56.

Powiatowy Urząd Pracy pismem z 13 lutego 2018 r. na podstawie §11 umowy wezwał pozwanego do zwrotu uzyskanej pomocy w kwocie proporcjonalnej do okresu, w którym nie utrzymano zatrudnienia w wysokości 6612,26 zł w terminie 30 dni od daty wezwania wraz odsetkami ustawowymi naliczonymi na dzień 13 lutego 2018r. na kwotę 563,42 zł. Łączna kwota do zapłaty wynosi 7175,68 zł. pismo doręczono stronie pozwanej 20 lutego 2018r.

Dowód:

-

pismo strony powodowej skierowane do pozwanego z potwierdzenie odbioru k. 10 i 11.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Strona powodowa dochodziła w niniejszej sprawie roszczeń wynikających z umowy z dnia 14 kwietnia 2005r. umowa nr (...) o refundację pracodawcy lub przedsiębiorcy przez okres 12 miesięcy części kosztów poniesionych na wynagrodzenia, nagrody oraz składki na ubezpieczenie społeczne skierowanych bezrobotnych do 30 roku życia. Umowa zawarta została w oparciu o art. 150f ustawy z 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia instytucjach rynku pracy (t.j. Dz.U. z 2015r., poz. 149), zgodnie z którym:

1. Starosta może zawrzeć umowę, na podstawie której refunduje pracodawcy lub przedsiębiorcy przez okres 12 miesięcy część kosztów poniesionych na wynagrodzenia, nagrody oraz składki na ubezpieczenia społeczne skierowanych bezrobotnych do 30 roku życia, w wysokości uprzednio uzgodnionej, nieprzekraczającej jednak kwoty ustalonej jako iloczyn liczby zatrudnionych skierowanych bezrobotnych w miesiącu oraz kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującej w ostatnim dniu zatrudnienia każdego rozliczanego miesiąca i składek na ubezpieczenia społeczne od refundowanego wynagrodzenia.

2. Starosta nie może zawrzeć umowy, o której mowa w ust. 1, z pracodawcą, u którego w okresie ostatnich 6 miesięcy przed złożeniem wniosku nastąpiło zmniejszenie zatrudnienia z przyczyn dotyczących zakładu pracy.

3. Pracodawca lub przedsiębiorca są obowiązani, stosownie do zawartej umowy, do utrzymania w zatrudnieniu w pełnym wymiarze czasu pracy skierowanego bezrobotnego przez okres, za który dokonywana jest refundacja, o której mowa w ust. 1, oraz przez okres 12 miesięcy po zakończeniu tej refundacji.

4. Niewywiązanie się z warunków, o których mowa w ust. 3, powoduje obowiązek zwrotu uzyskanej pomocy w kwocie proporcjonalnej do okresu, w którym nie utrzymano zatrudnienia skierowanej osoby, wraz z odsetkami ustawowymi naliczonymi od dnia otrzymania refundacji za pierwszy miesiąc, w terminie 30 dni od dnia doręczenia wezwania starosty.

5. W przypadku rozwiązania umowy o pracę przez skierowanego bezrobotnego, rozwiązania z nim umowy o pracę na podstawie art. 52 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy lub wygaśnięcia stosunku pracy skierowanego bezrobotnego w trakcie okresu objętego refundacją albo przed upływem okresu 12 miesięcy, o którym mowa w ust. 3, starosta kieruje na zwolnione stanowisko pracy innego bezrobotnego.

6. W przypadku odmowy przyjęcia skierowanego bezrobotnego na zwolnione stanowisko pracy, pracodawca lub przedsiębiorca zwracają uzyskaną pomoc w kwocie proporcjonalnej do okresu, w którym nie utrzymano zatrudnienia skierowanej osoby wraz z odsetkami ustawowymi naliczonymi od dnia otrzymania pierwszej refundacji, w terminie 30 dni od dnia doręczenia wezwania starosty. W przypadku braku możliwości skierowania bezrobotnego przez urząd pracy na zwolnione stanowisko pracy, pracodawca lub przedsiębiorca nie zwracają uzyskanej pomocy za okres, w którym uprzednio skierowany bezrobotny pozostawał w zatrudnieniu.

7. Refundacja, o której mowa w ust. 1, jest udzielana zgodnie z warunkami dopuszczalności pomocy de minimis.

Zgodnie z treścią zawartej między stronami umowy oraz w myśl powołanego przepisu strona pozwana zobowiązana była zatrudnić 5 bezrobotnych skierowanych przez Starostę w pełnym wymiarze czasu w okresie refundacji od 4 kwietnia 2016r. do 4 kwietnia 2017r. oraz przez okres 12 miesięcy po zakończeniu tej refundacji, a zatem do 4 kwietnia 2018r. Pozwana zobowiązana była przede wszystkim zgodnie z § 4 pkt 12 umowy do utrzymania w zatrudnieniu skierowanego bezrobotnego przez wyżej wskazany okres czasu, czyli łącznie przez okres 24 miesięcy od dnia zatrudnienia skierowanego bezrobotnego.

Zgodnie z § 8 ust. 1 umowy w przypadku rozwiązania umowy przez skierowanego bezrobotnego w trakcie okresu objętego refundacją albo przed upływem 12 miesięcy, o którym mowa w § 4 pkt 12, starosta kieruje na zwolnione stanowisko pracy innego bezrobotnego. Spór w niniejszej sprawie dotyczył wyłącznie kwestii, czy rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron zgodnie z art. 30 § 1 pkt 1 k.p. mieści się w ustawowym oraz przejętym do umowy pojęciu „rozwiązania umowy przez skierowanego pracownika”.

Podkreślić należy, że rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron stanowi jeden ze sposobów rozwiązania umowy o pracę według art. 30 §1 k.p. wymieniony w pkt 1 tego przepisu, a zatem ten najbardziej pożądany, bo szanujący i uwzględniający prawa i obowiązki obu stron ustającego stosunku pracy. Oświadczenia woli stron porozumienia obejmują rozwiązanie stosunku pracy oraz datę jego ustania, bez wskazywania przyczyn, z powodu których do rozwiązania doszło. Skoro to skierowany bezrobotny złożył wniosek o rozwiązanie umowy z dniem 30 listopada 2017r. i zgodnie z twierdzeniami strony pozwanej jako przyczynę rezygnacji ze stosunku pracy wskazywał możliwość podjęcia innego, lepszego zatrudnienia, to nie sposób uznać, że zgoda na rozwiązanie tej umowy za porozumieniem stron, była sprzeczna z umową o refundacji, gdyż nie stanowiła „rozwiązania umowy przez skierowanego pracownika”. Wyłącznie w sytuacji, gdyby strona powodowa udowodniła, że do rozwiązania umowy o pracę doszło z przyczyn niedotyczących pracownika, a spoczywających po stronie pracodawcy (przedsiębiorcy), to wówczas mogłyby mieć zastosowanie sankcje z § 11 umowy. W ocenie Sądu strona powodowa nie udowodniła, że umowa o pracę z K. U. została rozwiązana z winy, czy też z inicjatywy pracodawcy. Skoro to pracownik wystąpił z wnioskiem o rozwiązanie umowy we wskazanym terminie (bez zachowania okresu wypowiedzenia) to należało uznać, że umowa została rozwiązana przez skierowanego pracownika. Prezentowana przez stronę powodową wykładnia powołanego przepisu ustawy oraz brzmiącego identycznie postanowienia umowy stron w § 8 ust. 1, zgodnie z którą przewiduje on wobec pracodawcy (przedsiębiorcy) zakaz zawierania porozumienia z pracownikiem co do zasad i sposobu rozwiązania umowy o pracę, o ile chce zachować prawo do otrzymanej refundacji, jest w ocenie Sądu błędna, a nawet sprzeczna prawem, gdyż narusza promowany przez prawodawcę sposób rozwiązania umowy o pracę. Strona powodowa wskazywała, że pracodawca powinien, dla zachowania warunków umowy, w tym prawa do refundacji, zmusić pracownika, aby pozostał on w stosunku pracy przez cały okres wynikający z umowy o refundację ewentualnie, do złożenia oświadczenia o rozwiązaniu umowy z zachowaniem okresu wypowiedzenia. Trudno zaakceptować taką interpretację, zwłaszcza, że strona pozwana deklarowała gotowość zatrudnienia na tym samym stanowisku pracy innego skierowanego przez Starostę bezrobotnego. Podkreślić trzeba, że zgodnie z umową na pozwanym spoczywał obowiązek utrzymania zatrudnienia dla skierowanego przez Starostę bezrobotnego, a nie utrzymania na zajmowanym stanowisku określonej osoby skierowanej do pracy. Na stronie powodowej zaś spoczywał obowiązek skierowania innego bezrobotnego na zwolnione u pozwanego stanowisko.

Bezspornym było, że Starosta nie skierował innego bezrobotnego do pracy u pozwanego, pomimo powiadomienia 14 grudnia 2017r. Powiatowego Urzędu Pracy o rozwiązaniu umowy z K. U.. W ocenie Sądu dopiero w sytuacji przewidzianej w § 8 ust. 2 zd. 1 umowy, a zatem w razie odmowy pozwanego przyjęcia skierowanego bezrobotnego na zwolnione stanowisko, byłaby podstawa do żądania zwrotu proporcjonalnej części refundacji.

Strona pozwana przyznała fakt powiadomienia urzędu pracy i przesłania kopii świadectwa pracy z 7. dniowym opóźnieniem (zamiast 7 to 14 grudnia 2017r.), jednak fakt uchybienia tego terminu, nie mógł stanowić jedynej i samodzielnej podstawy nałożenia na pozwanego obowiązku zwrotu uzyskanej pomocy.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.